0115-KDIT3.4011.28.2017.1.DP - Ustalanie rezydencji podatkowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2017 r. (data wpływu 6 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 6 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wykonuje prace spawalniczo-montażowe (maszyny i elementy instalacji dla przemysłu spożywczego ze stali nierdzewnej) na warsztacie kontrahenta niemieckiego w siedzibie jego firmy na terenie Niemiec. Wnioskodawca nie posiada zarejestrowanej działalności w Niemczech, nie posiada również na ich terenie oddziału w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Rzecząpospolitą Polska a Republiką Federalną Niemiec. Ubezpieczony jest w Polsce i tutaj też odprowadza składki ZUS. W Polsce Wnioskodawca posiada również całą rodzinę, która na terenie Polski świadczy pracę, a dzieci uczęszczają do szkoły. Okres jaki Wnioskodawca wykonuje pracę na terenie Niemiec jest trudny do określenia. Wprawdzie usługę swoją wykonuje on dla jednego kontrahenta, ale nieregularność zleceń i różny okres ich trwania nie pozwala na wskazanie czy okres ten przekracza 183 dni w skali roku. Bezwzględnie centrum interesów życiowych Wnioskodawcy jest w Polsce, cały zarobek, poza bieżącymi wydatkami, podatnik inwestuje lub przywozi do kraju. Tutaj też, w ramach prowadzonej działalności, posiada warsztat. Niestety realia ekonomiczne sprawiają, że obecnie bardziej opłacalnym jest wykonywanie usług dla kontrahenta niemieckiego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W którym kraju Wnioskodawca posiada rezydencję podatkową oraz obowiązek opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy podlega on nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce jeżeli na terenie kraju posiada on centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Warunek ten jest spełniony w 100%, Wnioskodawca posiada w kraju nie tylko firmę, ale przede wszystkim rodzinę (centrum interesów osobistych). Drugi z warunków wymienionych w ustępie 1a ustawy ciężko zweryfikować ze względu na brak stałości w miejscu wykonywania działalności. Ponadto pomiędzy obydwoma punktami mamy spójnik "lub" co oznacza alternatywę, wystarczy że podatnik spełni jeden z warunków wymienionych w tym ustępie. Zgodnie z komentarzem do modelowej umowy OECD o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za centrum interesów osobistych uznaje się miejsce (kraj), w którym dana osoba posiada najwięcej powiązań osobistych, tj. rodzinnych (tzw. ognisko domowe), towarzyskich, miejsce, w którym podejmuje aktywność społeczną, kulturalną, polityczną, obywatelską, w którym należy do organizacji/klubów, uprawia hobby itp. Podstawowym czynnikiem jest tu miejsce przebywania rodziny, głównie współmałżonka (partnera życiowego) i małoletnich dzieci. Natomiast za miejsce interesów gospodarczych uznaje się miejsce (kraj) prowadzenia działalności zarobkowej, czyli kraj, w którym dana osoba uzyskuje większość swoich dochodów (przychodów). Chodzi tu przede wszystkim o to, gdzie wykonuje ona pracę, wolny zawód czy prowadzi działalność gospodarczą, gdzie uzyskuje inne istotne dochody, np. z najmu, z kapitałów pieniężnych. Obecnie Wnioskodawca osiąga wyższe dochody z pracy za granicą ale główne miejsce położenia działalności jest w kraju, to tutaj ciągle poszukuje nowych zleceń, to tutaj zaciąga zobowiązania z nią związane i biorąc pod uwagę sytuację rodzinną, to w kraju Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność. Praca wykonywana za granicą jest efektem bardziej konieczności regulowania krajowych zobowiązań prywatnych i firmowych (ZUS) niż chęcią przeniesienia tam swojej działalności. Poza polskimi przepisami wiele wskazówek odnośnie określenia miejsca rezydencji podatnika daje ramowa umowa OECD, a przede wszystkim Umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku.

Artykuł 5 tej umowy określa w jakich sytuacjach miejsce prowadzenie działalności przez podatnika można określić jako "zakład". Biorąc pod uwagę komentarz do tej umowy można wyraźnie stwierdzić, że Wnioskodawca za granicą nie prowadzi działalności poprzez zakład. Żadna z przesłanek wymienionych w tym artykule nie dotyczy Wnioskodawcy. Z kolei artykuł 7 pkt 1 tejże umowy wskazuje, że dochody dotyczące zakładu mogą być opodatkowane w drugim państwie. Zatem, skoro Wnioskodawca nie posiada zakładu poza Polską to wszystkie jego dochody powinny być opodatkowane w kraju. Podobnego zdania jest również Minister Finansów, który w swojej indywidualnej interpretacji z dnia 9 kwietnia 2015 r. (sygn. akt IPTPB1/4511-9/15-5/MR) w analogicznej sytuacji uznał, że miejscem opodatkowania będzie Polska. Potwierdzających stanowisko Wnioskodawcy interpretacji można doszukać się więcej, chociażby interpretacja MF z dnia 26 sierpnia 2014 r. (sygn. akt IPPB4/415-94/14-6/JK) czy też z dnia 6 czerwca 2013 r. (sygn. akt ILPB1/415-293/13-4/AG).

Reasumując, Wnioskodawca posiada w Polsce centrum interesów osobistych oraz gospodarczych, nie posiada za granicą zakładu w rozumieniu umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, dlatego uważa, że wszystkie dochody z działalności gospodarczej powinny być opodatkowane w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. W postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ogranicza się do dokonania subsumcji przedstawionego przez stronę stanu faktycznego pod określony przepis prawa podatkowego i wyjaśnienia przyczyn, dla których w określonym stanie faktycznym dany przepis ma zastosowanie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.