0115-KDIT3.4011.254.2020.1.AW - Określenie skutków podatkowych zbycia dwóch lokali mieszkalnych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2020 r. (data wpływu - 19 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia dwóch lokali mieszkalnych - jest prawidłowe.

W dniu 19 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia dwóch lokali mieszkalnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wraz z małżonką nabyli w dniu 9 października 1987 r. w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej (vide: umowa spisana w formie aktu notarialnego w dniu 9 października 1987 r.):

* udział w wysokości 1/4 w nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym nr 20 w miejscowości G.,

* udział w wysokości 1/4 w nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym nr 21 w miejscowości G.

Pozostali współwłaściciele tej nieruchomości to MM (udział 1/4), AK (udział 1/4) i GK (udział 1/4).

W dniu 27 sierpnia 2012 r. spisana została w formie aktu notarialnego umowa o zniesienie współwłasności i ustanowienie służebności. Na mocy § 4 ww. umowy z dnia 27 sierpnia 2012 r. strony umowy, tj. MM, M i M małżonkowie M, GK oraz AK oświadczyli, że zniesienia współwłasności dokonali bez obowiązku spłat i dopłat. Każdy otrzymał własność o równowartości wartości przypadającego wcześniej udziału w nieruchomości.

Na mocy powyższej umowy z dnia 27 sierpnia 2012 r. M i M małżonkowie M oraz MM stali się wyłącznymi współwłaścicielami nieruchomości nr 21 w wysokości 1/2 zabudowanej budynkiem mieszkalnym położonym w miejscowości G. Pozostała część nieruchomości przypadła pozostałym stronom umowy.

Państwo M i M małżonkowie M posiadali w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej udział w wysokości 1/2 nieruchomości nr 21 położonej w miejscowości G.

Drugi udział w ww. nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym nr 21 w wysokości 1/2 posiada MM. Udział ten (przed zniesieniem współwłasności w 2012 r.) Pani MM nabyła w drodze dziedziczenia po zmarłej w 1977 r. matce KB.

W dniu 26 stycznia 2017 r. spisana została w formie aktu notarialnego umowa o zniesienie współwłasności nieruchomości i ustanowienie odrębnych własności lokali. W następstwie zawarcia powyższej umowy zniesiona została współwłasność nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym, w ten sposób że Wnioskodawcy wraz z małżonką przypisana została własność dwóch mieszkań (lokali mieszkalnych nr 1 i 2), położonych na parterze budynku mieszkalnego, a Pani MM przypadła własność lokalu mieszkalnego nr 3 położonego na pierwszym piętrze budynku.

Podział ten był ekwiwalentny, to znaczy w następstwie podziału każdy z właścicieli otrzymał majątek o równowartości przypadającej na wcześniej posiadany udział. Podział ten odbył się bez spłat i dopłat.

Zgodnie z postanowieniami § 4 umowy o zniesienie współwłasności nieruchomości i ustanowienie odrębnych własności lokali z dnia 26 stycznia 2017 r. cyt.: "Strony oświadczają, że wartość przedmiotu niniejszej umowy szacują na 180 000 zł (sto osiemdziesiąt tysięcy złotych), w tym wartość lokali mieszkalnych numer 1 i 2 wraz z udziałami w nieruchomości wspólnej nabytych przez M i M małżonków M szacują na 90 000 zł. (dziewięćdziesiąt tysięcy złotych), a wartość lokalu mieszkalnego numer 3 wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej nabytego przez MM szacują na 90 000 zł. (dziewięćdziesiąt tysięcy złotych), oraz postanawiają, że powyższą umowę zniesienia współwłasności zawierają bez obowiązku dokonania spłat".

Jak już wcześniej wskazano, pomiędzy małżonkami M i M M panuje ustrój małżeńskiej wspólności majątkowej.

Następnie, w ramach wyzbywania się majątku, w dniu 20 marca 2017 r. został przez małżonków M i M M zbyty lokal nr 1 (umowa sprzedaży spisana w formie aktu notarialnego, a w dniu 23 kwietnia 2018 r. został zbyty lokal nr 2 (umowa sprzedaży spisana w formie aktu notarialnego).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zbycie lokalu nr 1 oraz lokalu nr 2 stanowi przychód, o którym mowa w przepisach art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie lokalu nr 1 oraz lokalu nr 2 nie stanowi przychodu, o którym mowa w przepisach art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), albowiem ich nabycie nastąpiło w dniu 9 października 1987 r., a zatem po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przedmiotowej nieruchomości.

Zgodnie z postanowieniami art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

c. prawa wieczystego użytkowania gruntów, * jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy, formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany z tego tytułu w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu przychodu ma moment i sposób nabycia tej nieruchomości.

Z opisu stanu faktycznego wniosku wynika, że przedmiotowe mieszkanie zostało wydzielone 26 stycznia 2017 r. na mocy umowy o zniesienie współwłasności nieruchomości i ustanowienie odrębnych własności lokali. Powyższa umowa zakończyła proces znoszenia współwłasności w przedmiotowym budynku mieszkalnym.

Wcześniej, tj. odpowiednio od dnia 9 października 1987 r. oraz od dnia 27 sierpnia 2012 r. Wnioskodawca był właścicielem udziałów w całej nieruchomości.

W wyniku podziału budynku mieszkalnego u Wnioskodawcy, ani u jego małżonki nie nastąpiło przysporzenie majątkowe. Każdy z udziałowców nieruchomości otrzymał tyle, ile wynikało z przypadającego im udziału.

Współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny - tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.). W myśl art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. Zgodnie z art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Zgodnie z teorią prawa rzeczowego, przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego czy działu spadku, nie jest nowym nabyciem tych rzeczy.

Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli, jeśli podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy mieści się w ramach posiadanego dotychczas udziału. A zatem, zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy wyłącznie wówczas, jeżeli nabyta na własność rzecz mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej.

Dokładnie taka sytuacja zaistniała w przedmiotowej sprawie. W następstwie zniesienia współwłasności wartość otrzymanego przez Wnioskodawcę i jego małżonkę prawa własności nieruchomości mieści się w ramach posiadanego dotychczas udziału. Podział ten był ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszyły mu spłaty oraz dopłaty.

Na marginesie wskazać należy, że gdyby w wyniku zniesienia współwłasności, udział danej osoby uległ powiększeniu, mamy wówczas do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększył się stan jej majątku osobistego. Zatem, jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiłoby przysporzenie majątku ponad udział posiadany przed dokonaniem tej czynności oznacza to, że dla tej części nieruchomości, dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności. Taka sytuacja nie miała miejsca w przedmiotowym stanie faktycznym.

Wskazać na marginesie również należy, że użyte w wyżej powołanym art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcie "zbycie" obejmuje szeroki zakres czynności. Określenie "zbycie" odnosi się do wszystkich przypadków przeniesienia własności, nie ogranicza się wyłącznie do sprzedaży, czy zamiany, lecz ma zastosowanie do wszystkich czynności prawnych, których skutkiem jest przeniesienie prawa własności rzeczy.

W przedmiotowej sprawie, u Wnioskodawcy i jego małżonki nie nastąpiło przysporzenie majątku ponad udział posiadany przez nich przed dokonaniem zniesienia współwłasności.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa, należy stwierdzić, że w wyniku dokonania czynności zniesienia współwłasności u Wnioskodawcy nie wystąpiło w dniu 27 sierpnia 2012 r. oraz w dniu 26 stycznia 2017 r. nabycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe stanowisko potwierdzone zostało również w wielu interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego, spośród których wskazać należy chociażby interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 6 września 2018 r. (znak: 0115-KDIT2-3.4011.226.2018.2.MJ).

Zatem, odpłatne zbycie dokonane (odpowiednio w dniu 20 marca 2017 r. oraz w dniu 23 kwietnia 2018 r.) po upływie pięcioletniego terminu określonego w powołanym przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie skutkuje powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, że upłynął okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, odpłatne zbycie lokalu nr 1 i lokalu nr 2 nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Nadmienić należy, że w analizowanej sprawie zastosowanie znajdują następujące wersje ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych:

* Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.;

* Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.

Niniejsze pozostaje jednakże bez wpływu na rozstrzygnięcie.

Z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie Zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, a w przedmiotowej sprawie nie został złożony wniosek wspólny, o którym mowa w art. 14r. ww. ustawy, niniejsza interpretacja dotyczy jedynie Wnioskodawcy, jako występującego z wnioskiem. Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych dla jego małżonki. Małżonka Wnioskodawcy, chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem i uiścić stosowną opłatę.

Końcowo podkreślić należy, że przywoływana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna stanowi rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnosi. W konsekwencji, nie może być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Co więcej, nie jest ona rozbieżna ze stanowiskiem zaprezentowanym w tej interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych - Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.)

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.