0115-KDIT3.4011.254.2019.1.JŁ

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 czerwca 2019 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie czasu trwania przerwy w prowadzonej działalności opodatkowanej w formie karty podatkowej - jest prawidłowe.

W dniu 13 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie czasu trwania przerwy w prowadzonej działalności opodatkowanej w formie karty podatkowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadząc jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o przepisy karty podatkowej zgłosił przerwę w prowadzeniu działalności bez zawieszenia działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności na okres od 16 czerwca 2019 r. do 31 sierpnia 2019 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może zgłosić przerwę w prowadzeniu działalności w ww. terminie?

Zdaniem Wnioskodawcy, może On zgłosić przerwę w prowadzeniu działalności w ww. terminie. Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca powołał się na informację ze strony Ministerstwa Przedsiębiorczości gdzie jest jednoznacznie wskazane, że: "Przepisy nie określają maksymalnego czasu trwania przerwy." (https://www.biznes.gov.pl/pl/publikacje/2688-zawiadomienie-naczelnika-urzędu-skarbowego-o-zawieszeniu-dzialalnosci-gospodarczej-opodatkowanej-w-formie-karty-podatkowej).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r. Nr 43) osoby fizyczne osiągające przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej mogą opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej, według ustalonego wzoru, na dany rok podatkowy, podatnik składa właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego. Jeżeli podatnik rozpoczyna działalność, wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej składa właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego przed rozpoczęciem działalności. Jeżeli do dnia 20 stycznia roku podatkowego podatnik nie zgłosił likwidacji działalności gospodarczej, nie złożył oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych albo oświadczenia o wyborze opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym albo nie zawiadomił w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o rezygnacji z tej formy opodatkowania, uważa się, że prowadzi nadal działalność opodatkowaną w tej formie; zawiadomienie to podatnik może złożyć na podstawie przepisów ustawy o CEIDG. W przypadku prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej składa jeden ze wspólników. Wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej podatnik może dołączyć do wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej składanego na podstawie przepisów ustawy o CEIDG.

Naczelnik urzędu skarbowego, zgodnie z art. 30 ust. 1 ww. ustawy, uwzględniając wniosek o zastosowanie karty podatkowej, wydaje decyzję ustalającą wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej odrębnie na każdy rok podatkowy.

W związku z zapisami powyżej wskazanych przepisów naczelnik urzędu skarbowego właściwy do wydania decyzji ustalającej wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej, wydając tę decyzję związany jest treścią wniosku o zastosowanie opodatkowania w tej formie.

Wysokość miesięcznej stawki karty podatkowej dla danego podatnika jest określona w tabeli stanowiącej załącznik do ustawy. Karta podatkowa jest specyficzną formą opodatkowania. W jej przypadku bowiem wysokość podatku nie jest uzależniona ani od wielkości uzyskiwanych przychodów, ani od ponoszonych kosztów. Ustawodawca jednakże ustanowił kryteria warunkujące wysokość podatku w taki sposób, że w pewnym zakresie pozwalają one na powiązanie wysokości podatku z rozmiarem działalności i jej potencjalną przychodowością. Wysokość podatku jest więc tutaj wypadkową różnych, niezależnych od uzyskanego przychodu wielkości takich jak np. liczba zatrudnionych osób, liczba mieszkańców w miejscowości, w której prowadzona jest działalność, czy też liczba godzin w miesiącu w której prowadzona jest działalność gospodarcza. Ostateczną wysokość miesięcznej stawki karty podatkowej dla danego podatnika (uwzględniającą powyższe wielkości) określa naczelnik urzędu skarbowego w drodze decyzji.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 w przypadku zgłoszenia przez podatnika przerwy w prowadzeniu działalności w danym roku podatkowym nie pobiera się podatku opłacanego w formie karty podatkowej za cały okres przerwy trwającej nieprzerwanie co najmniej 10 dni w wysokości 1/30 miesięcznej należności za każdy dzień przerwy, jeżeli podatnik zawiadomi o tej przerwie najpóźniej w dniu jej rozpoczęcia i w dniu poprzedzającym dzień jej zakończenia, z wyjątkiem ust. 2.

Stosownie do ust. 2, w sytuacji gdy przerwa w prowadzeniu działalności została spowodowana chorobą, podatnik zawiadamia właściwego naczelnika urzędu skarbowego o okresie przerwy, wynikającym ze zwolnienia lekarskiego, w dniu rozpoczęcia działalności po tej przerwie.

W przypadku zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej nie pobiera się podatku opłacanego w formie karty podatkowej za cały okres zawieszenia w wysokości 1/30 miesięcznej należności za każdy dzień zawieszenia (art. 34 ust. 3 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne).

Do podatników, którzy na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej, w okresie objętym zawieszeniem, nie mają zastosowania przepisy ust. 1 i 2 (art. 34 ust. 4 ww. ustawy).

W związku z treścią powołanego art. 29 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, osoba, która nie zlikwidowała działalności gospodarczej, a jedynie ją zawiesiła lub zgłosiła przerwę w jej prowadzeniu, uznawana jest przez przepisy tej ustawy za osobę prowadzącą taką działalność, do której mają zastosowanie przepisy tej ustawy. Zawieszenie działalności gospodarczej lub zgłoszenie przerwy w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza natomiast stan czasowego zaprzestania jej wykonywania, bez konieczności jej likwidacji. Określenia "zawiesić" lub "zgłosić przerwę", użyte w odniesieniu do prowadzenia działalności gospodarczej, oznaczają zatem czasowe zaprzestanie wykonywania działalności. W tym czasie czynności będące istotą działalności gospodarczej nie są wykonywane. Działalność ta jest w istocie prowadzona, jednakże nie jest ona tymczasowo wykonywana. Przez cały okres przerwy obowiązuje decyzja ustalająca wymiar podatku za dany rok podatkowy, jednak nie jest wykonywana, bowiem art. 34 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym wyklucza możliwość poboru podatku za ten okres.

Jak wskazano w wyroku z dnia 27 lutego 2018 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego sygn. I SA/Gd 34/18 " (...) warunkiem niepobierania podatku opłacanego w formie karty podatkowej jest obowiązek zgłoszenia przez podatnika przerwy w prowadzeniu działalności w danym roku podatkowym i to w ściśle określonych terminach dotyczących tak jej rozpoczęcia jak i zakończenia, co wynika z art. 34 ust. 1 u.z.p.d.o.f. Dla zaistnienia przerwy istotne (jest zatem zachowanie obydwu terminów, w tym przede wszystkim rozpoczęcia przerwy, gdyż bez tego nie jest możliwe w ogóle rozpoczęcie jej biegu, a w rezultacie także jej zakończenie."

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, w przypadku przerwy w prowadzeniu działalności trwającej nieprzerwanie co najmniej 10 dni, Wnioskodawca ma prawo zawiadomić o powyższym fakcie naczelnika urzędu skarbowego (z zachowaniem ww. terminu). Za okres zgłoszonej przerwy zgodnie z art. 34 ust. 1 ww. ustawy nie pobiera się podatku dochodowego w formie karty podatkowej. Ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne nie zawiera przepisów, które określałyby maksymalny czas przerwy w prowadzeniu działalności. Ustawodawca określił natomiast minimalny czas trwania przerwy.

Zatem nie stanowi naruszenia przepisu art. 34 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne zgłoszenie przerwy w prowadzeniu działalności opodatkowanej w formie karty podatkowej, na okres od 16 czerwca 2019 r. do 31 sierpnia 2019 r.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Wskazać należy, że zakres żądania Wnioskodawcy wyznacza:

Ocenie interpretacyjnej organu została poddana więc wyłącznie kwestia czasu trwania przerwy w prowadzeniu działalności. Przedmiotem interpretacji nie była natomiast kwestia możliwego okresu zawieszenia działalności gospodarczej na podstawie ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1292) w odniesieniu do karty podatkowej.

Interpretacja nie rozstrzyga o zgodności opisanych we wniosku czynności z innymi przepisami, w tym przepisami ustawy - Prawo przedsiębiorców, gdyż nie są to przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Należy zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w wyniku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego organy podatkowe ustalą, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od rzeczywistego, to Wnioskodawca nie będzie mógł powołać się na niniejszą interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.