0115-KDIT3.4011.236.2020.2.JG - Zwolnienie z PIT kwot otrzymanych tytułem zwrotu części kosztów poniesionych przez pracodawcę na utworzenie stanowiska pracy dla repatrianta.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2020 r. (data wpływu 9 marca 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 maja 2020 r. (data wpływu 22 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia podatkowego kwot otrzymanych tytułem zwrotu części kosztów poniesionych przez pracodawcę na utworzenie stanowiska pracy dla repatrianta oraz ewidencjonowania w podatkowej księdze przychodów i rozchodów ww. zwrotu - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia podatkowego kwot otrzymanych tytułem zwrotu części kosztów poniesionych przez pracodawcę na utworzenie stanowiska pracy dla repatrianta oraz jego ewidencjonowania w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 8 maja 2020 r. nr 0115 KDIT3.4011.236.2020.1.JG wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniono w dniu 22 maja 2020 r.

We wniosku i jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

W (...)2019 r. zostały zawarte dwie umowy z Gminą (...) reprezentowaną przez Prezydenta (...).

Pierwsza umowa dotyczyła zwrotu części kosztów poniesionych przez pracodawcę na utworzenie stanowiska pracy z tytułu zatrudnienia repatrianta. W umowie została zawarta następująca podstawa prawna art. 23 ust. 1 pkt 2 lit. a i ust. 4, art. 27 ust. 1-3 i 5 i art. 28 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. z 2018 r. poz. 609, z późn. zm.).

Pracownik został zatrudniony od (...) 2019 r. na podstawie umowy o pracę z najniższym wynagrodzeniem krajowym na okres 24 miesięcy.

Od (...) 2019 r. wszelkie wydatki związane z utworzeniem stanowiska pracy były ujęte w koszty.

W (...) 2019 r. koszty ujęte od (...) 2019 r. do (...) 2019 r., na które Wnioskodawca otrzymał zwrot zostały wyksięgowane.

Druga umowa dotyczyła zwrotu poniesionych przez pracodawców części kosztów na wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia repatrianta. W umowie została podana podstawa prawna: art. 23 ust. 1 pkt 2 lit. c i ust. 4, art. 25, art. 27 ust. 1-3 i 5 i art. 28 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. z 2018 r. poz. 609, z późn. zm.).

Z umowy wynika, że Gmina (...), będzie zwracała część kosztów zatrudnienia repatrianta w wysokości (...) zł. Zwrot kosztów nastąpi pod warunkiem otrzymania przez Urząd dotacji celowej od Wojewody (...) wskazanej w art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji.

Przelew zostanie otrzymany w terminie jednego miesiąca od otrzymania dotacji z zastrzeżeniem, że jeżeli nie zostanie otrzymana dotacja od Wojewody to umowa nie rodzi po stronie Urzędu żadnych zobowiązań finansowych, a Pracodawcy nie przysługują z tego tytułu roszczenia wobec Urzędu.

Dotacja była uznana za dotację korzystającą ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 129 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Od (...) 2019 r. do (...) 2019 r. została zaewidencjonowana różnica między kosztami miesięcznymi zatrudnienia repatrianta w wysokości (...) zł wynikająca z umowy zawartej z Gminą (...).

Na dzień (...) 2010 r. okazało się, że Urząd (...) nie wypłacił części zwrotu kosztów za (...) miesiące, tj. w wysokości (...) zł, ponieważ nie otrzymał jeszcze dotacji od Wojewody (...).

Działalność Wnioskodawcy rozliczana jest na podstawie księgi przychodów i rozchodów.

W wydatkach związanych z utworzeniem stanowiska pracy z tytułu zatrudnienia repatrianta nie było żadnego środka trwałego.

Natomiast w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał następujące informacje:

* Kwoty otrzymane z Gminy (...) tytułem zwrotu części kosztów poniesionych przez pracodawcę na utworzenie stanowiska pracy z tytułu zatrudnienia repatrianta stanowią refundację poniesionych wydatków.

* Kwoty otrzymane z Gminy (...) tytułem zwrotu poniesionych przez pracodawcę kosztów na wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia repatrianta stanowią refundację poniesionych wydatków

* Świadczenia te zostały określone jako refundacja pracodawcy części kosztów związanych z zatrudnieniem repatrianta zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji.

* Wnioskodawca aby ustalić czy świadczenie to (nazwane przez Wnioskodawcę dotacją) korzysta ze zwolnienia czy też nie przeprowadził analizę z Urzędem (...) i uzyskał telefoniczną informację, że dotacja korzysta ze zwolnienia (nie posiada jednakże jej potwierdzonej w formie pisemnej).

* Stwierdzenie dotacja Wnioskodawca używa w stosunku do kwot otrzymanych z Gminy (...) na podstawie dwóch umów zawartych w (...) 2019 r.

* Różnica między kosztami miesięcznymi zatrudnienia repatrianta a zwrotem części kosztów w wysokości (...) zł wynikająca z umowy zawartej z Gminą (...) została zaewidencjonowana w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Dokonano przedmiotowego zapisu w rubrykach 13 oraz 12. Zapis ten skutkował pomniejszeniem kosztów.

* Natomiast koszty związane z zatrudnieniem repatrianta, a zwrotem części kosztów (dopisek organu: jego wynagrodzenia) zaewidencjonowano następująco: Listę płac w kwocie brutto pomniejszono o wynagrodzenie netto (np. wynagrodzenie brutto (...) zł - wynagrodzenie netto (...)= (...) - zapis w kolumnie 12.

* ZUS stanowiący koszt dla pracodawcy w kwocie (...) zł pomniejszony o (...) zł (różnica między kwotą dofinansowania, a kwotą wynagrodzenia) = (...) zł, różnica zapisana w kolumnie 13.

* Mimo braku wpłat przez Urząd (...) na zwrot części kosztów za (...) miesiące dokonano comiesięcznych księgowań jak wskazano powyżej, ponieważ zgodnie z umową zawartą z Urzędem (...) zostaną one uregulowane.

* Na dzień składania uzupełnienia wszelkie płatności zostały uregulowane przez Urząd.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy obydwie kwoty otrzymane z Gminy (...) tytułem zwrotu części kosztów poniesionych przez pracodawcę: na utworzenie stanowiska pracy z tytułu zatrudnienia repatrianta i na wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia repatrianta, korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 129 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

2. Czy obydwie kwoty otrzymane z Gminy (...) tytułem zwrotu części kosztów poniesionych przez pracodawcę: na utworzenie stanowiska pracy z tytułu zatrudnienia repatrianta i na wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia repatrianta, zostały prawidłowo zaksięgowane w PKPiR?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyżej opisane kwoty są dotacjami, które korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 129 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca uważa, ze dotacja dotycząca zwrotu części kosztów poniesionych przez pracodawcę na utworzenie stanowiska pracy z tytułu zatrudnienia repatrianta nie jest jego przychodem, więc wydatki poniesione na utworzenie stanowiska pracy od (...) 2019 do momentu otrzymania zwrotu powinny zostać wyksięgowane, jeśli zostały w tym okresie ujęte w koszty.

Natomiast jeśli chodzi o dotację dotyczącą zwrotu części kosztów na wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia repatrianta powinny zostać zaewidencjonowane w następujący sposób.

Jeżeli znamy kwotę zwrotu części kosztów związanych z zatrudnieniem repatrianta, którą otrzymamy od Gminy (...) to koszty zatrudnienia pracownika powinny być pomniejszone o zwrot części kosztów otrzymanych z urzędu i ta różnica powinna być zaksięgowana za każdy miesiąc.

Jednocześnie Wnioskodawczyni stwierdziła, że na dzień składania uzupełnienia wniosku Urząd uregulował wszelkie zobowiązania. Mimo to Wnioskodawczyni stwierdziła, że gdyby Urząd nie wypłacił zwrotu części kosztów związanych z zatrudnieniem repatrianta, to ww. koszty zostałyby zaewidencjonowane tak, jakby ten zwrot został wypłacony, gdyż zgodnie z umową ten zwrot nastąpi po przelaniu środków finansowych od wojewody.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się kwot otrzymanych od agencji wykonawczych, jeżeli agencje te otrzymały środki na ten cel z budżetu państwa (art. 14 ust. 3 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ustawa nie definiuje przy tym pojęcia "dotacja" dla celów podatkowych. Należy w związku z tym uznać, że rozumienie tego pojęcia należy przyjmować w znaczeniu, jakie nadają mu przepisy innych ustaw, regulujące kwestię dotacji - w szczególności ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869 z późn. zm.; dalej: "ustawy o finansach publicznych"

Zgodnie z definicją dotacji, zawartej w art. 126 o finansach publicznych, dotacje są to podlegające szczególnym zasadom rozliczania środki z budżetu państwa, budżetu jednostek samorządu terytorialnego oraz z państwowych funduszy celowych przeznaczone na podstawie niniejszej ustawy, odrębnych ustaw lub umów międzynarodowych, na finansowanie lub dofinansowanie realizacji zadań publicznych. Dotacje są wydatkami budżetu państwa podlegającymi szczególnym zasadom rozliczania. Jest to rodzaj wydatku budżetowego określany jednostronnie przez podmiot dotujący w imieniu państwa na rzecz podmiotu dotowanego, w celu uzupełnienia brakujących środków na finansowanie działalności mającej znaczenie dla interesu ogólnego, w ściśle określonej wysokości, nieodpłatnego i bezzwrotnego (tak E.Chojna-Duch, Struktura dotacji budżetowej. Studium teoretyczno-prawne, Warszawa 1988, s.30).Podstawą przyznania dotacji może być ustawa budżetowa lub przepisy prawa materialnego (por. L.Lipiec, Komentarz do art. 106 ustawy o finansach publicznych, powołane za Lex, C.Kosikowski w Finanse publiczne i prawo finansowe pod red. C.Kosikowskiego i E.Ruśkowskiego, Warszawa 2008,s.693). Powinny one mieć charakter jednostronny.

Stosownie do treści art. 127 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, dotacjami celowymi są środki przeznaczone na finansowanie lub dofinansowanie:

Dotacjami celowymi - zgodnie z art. 127 ust. 2 ww. ustawy - są także środki przeznaczone na:

Zgodnie z art. 128 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, udzielanie dotacji celowych dla jednostek samorządu terytorialnego określają odrębne ustawy (w tym m.in. ustawa o repatriacji).

Kwota dotacji na dofinansowanie zadań własnych bieżących i inwestycyjnych nie może stanowić więcej niż 80% kosztów realizacji zadania, chyba że odrębne ustawy stanowią inaczej (art. 128 ust. 2).

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 1472), repatriantowi, który nie ma możliwości samodzielnego podjęcia pracy, starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania repatrianta może zapewnić aktywizację zawodową przez zwrot części kosztów poniesionych przez pracodawcę na:

W myśl ust. 3 art. 23 ustawy o repatriacji, każda z form aktywizacji zawodowej, o których mowa w ust. 1, może być zastosowana jeden raz.

Natomiast w myśl ust. 4 art. 23 ustawy o repatriacji, łączna kwota zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na aktywizację zawodową we wszystkich formach, o których mowa w ust. 1 pkt 2, nie może przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej z umów, o których mowa w art. 27 ust. 1.

W myśl art. 25 ust. 1 ustawy o repatriacji, starosta może dokonywać zwrotu poniesionych przez pracodawcę kosztów wynagrodzenia, nagród oraz składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia repatrianta pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące.

Zwrotu kosztów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się przez okres do 12 miesięcy od dnia nawiązania stosunku pracy z repatriantem (art. 25 ust. 2 ustawy o repatriacji).

Zwrot kosztów obejmuje koszty do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, obowiązującego w grudniu roku poprzedniego, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów, w okresie miesięcznym, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy (art. 25 ust. 3 ustawy o repatriacji)

Natomiast zgodnie z art. 26 ustawy o repatriacji, Starosta może zwrócić poniesione przez pracodawcę koszty na utworzenie stanowiska pracy dla repatrianta, pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące.

Zwrot części kosztów poniesionych przez pracodawcę na przeszkolenie repatrianta, wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne oraz utworzenie stanowiska pracy następuje na podstawie umów zawartych między starostą a pracodawcą (art. 21 ust. 1 ustawy o repatriacji).

Zgodnie z postanowieniami art. 27 ust. 3 ustawy o repatriacji, umowa, o której mowa w ust. 1, powinna określać w szczególności:

Jak stanowi art. 28 ust. 1 ustawy o repatriacji, formy aktywizacji zawodowej, o których mowa w art. 23 ust. 1, są finansowane w formie dotacji celowej ze środków wyodrębnionych na te zadania w budżetach wojewodów. Zadania starosty w zakresie aktywizacji zawodowej repatriantów są zadaniami z zakresu administracji rządowej (art. 28 ust. 3 ustawy o repatriacji).

Należy podkreślić, że nie wszystkie środki uzyskane z budżetu państwa lub budżetów jednostek terytorialnych spełniają warunki uznania ich za dotację w rozumieniu ustawy o finansach publicznych. Wskazuje na to m.in. wyjaśnienie Ministerstwa Finansów z dnia 18 stycznia 2012 r. znak: PK3/033/562-1/MZC/1729/2011. Wskazywać na powyższe w odniesieniu do przedmiotowej sprawy może treść ustawy budżetowej na 2018 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 291), w której w ramach rezerw celowych, w części nr 83 pod pozycją nr 13 określono środki na pomoc dla repatriantów w postaci dotacji i subwencji a także jako wydatki bieżące jednostek budżetowych.

Sposób podziału ww. środków określa z kolei Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 czerwca 2018 r. w sprawie podziału rezerwy celowej budżetu państwa "Pomoc dla repatriantów" (Dz. U. z 2018 r. poz. 1352). Zarówno powyższe rozporządzenie jak i ustawa o repatriacji wskazują na realizację części zadań w ramach dotacji m.in. takich jak: zapewnienie lokalu przez gminę, przeprowadzenie remontu lub adaptację lokalu mieszkalnego, bądź aktywizację zawodową.

Powyższe znajduje swoje potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 18 lutego 2014 r., sygn. akt II FSK 553/12. W którym Sąd wskazuje, że: dotacje są wydatkami budżetu państwa podlegającymi szczególnym zasadom rozliczania. Jest to rodzaj wydatku budżetowego określany jednostronnie przez podmiot dotujący w imieniu państwa na rzecz podmiotu dotowanego, w celu uzupełnienia brakujących środków na finansowanie działalności mającej znaczenie dla interesu ogólnego, w ściśle określonej wysokości, nieodpłatnego i bezzwrotnego (...). Podstawą przyznania dotacji może być ustawa budżetowa lub przepisy prawa materialnego (...). Powinny one mieć charakter jednostronny.

Zgodnie z opisanym stanem faktycznym Wnioskodawca zawarł w (...) 2019 r. dwie umowy z Prezydentem (...). Pierwsza dotyczyła zwrotu części poniesionych kosztów przez niego jako pracodawcę na utworzenie stanowiska pracy dla repatrianta. Natomiast przedmiotem drugiej był zwrot części poniesionych przez niego jako pracodawcę kosztów na wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia repatrianta. Wnioskodawca podkreślił, że w wydatkach na utworzenie stanowiska pracy z tytułu zatrudnienia repatrianta nie było żadnego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę brzmienie art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, otrzymane przez Wnioskodawcę zwroty części poniesionych kosztów na:

* utworzenie stanowiska pracy dla repatrianta oraz

* na jego wynagrodzenie

jako niezwiązane z nabyciem lub wytworzeniem środków trwałych stanowią, co do zasady, przychód z działalności gospodarczej.

Natomiast jak wynika z przytoczonych powyżej przepisów to jednostce samorządu terytorialnego, a nie Wnioskodawcy przyznano kwotę dotacji z budżetu państwa. Dlatego też kwoty otrzymane z Gminy (...) tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę zatrudniającego repatrianta nie stanowią dla Wnioskodawcy środków objętych zwolnieniem na mocy art. 21 ust. 1 pkt 129 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym mając na uwadze treść przytoczonej regulacji, należy stwierdzić, że skutki podatkowe otrzymanych świadczeń na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika, niewydatkowanych na nabycie/wytworzenie środków trwałych lub nabycie wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych - stanowią przychód z działalności gospodarczej podlegający opodatkowaniu.

Mając na względzie powyżej cytowane przepisy oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego, stwierdzić należy, że otrzymany z Urzędu Gminy kwota, stanowiąca zwrot części kosztów poniesionych na utworzenie stanowiska pracy z tytułu zatrudnienia repatrianta i części kosztów jego wynagrodzenia, nagrody i składki na ubezpieczenie społeczne podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Analizując powyższe wskazać należy, że jedynie w przypadku kiedy podatnik faktycznie poniesie wydatek, wykaże związek wydatku z uzyskanym przychodem, udowodni fakt poniesienia kosztów w sposób nie budzący wątpliwości oraz wydatek ten nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może uznać konkretny wydatek za koszt uzyskania przychodu.

Wobec powyższego w takim zakresie w jakim Wnioskodawcy zwrócono wydatki związane z realizacją wskazanego we wniosku programu, wydatki te nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów - wydatki związane z utworzeniem miejsca pracy dla repatrianta oraz koszty jego wynagrodzenia, nagród i składek na ubezpieczenie społeczne w takim zakresie w jakim otrzymane tytułem zwrotu poniesionych wydatków kwoty pokrywają poniesione przez Wnioskodawcę społeczne nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Skoro bowiem - Wnioskodawca nie poniósł ich ciężaru ekonomicznego - to nie można mówić o "poniesieniu kosztu". Nie została zatem spełniona jedna z przesłanek wynikająca z cytowanego uprzednio art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wymóg poniesienia kosztu.

Natomiast z uwagi na niezaksięgowanie w PKPR kwoty przychodu z tytułu otrzymanych przez Wnioskodawcę kwot tytułem zwrotu części wydatków, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Reasumując, z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe, gdyż otrzymane przez niego kwoty stanowią przychód podlegający opodatkowaniu, a w konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie dokonanych zapisów w PKPIR jest również nieprawidłowe. Jednocześnie organ informuje, że nie oceniał stanowiska Wnioskodawcy odnoszącego się do sytuacji hipotetycznej nie wypłacenia kwot z tytułu zwrotu części wynagrodzenia, nagrody, składek na ubezpieczenie społeczne repatrianta, gdyż jak opisano w stanie faktycznym sytuacja taka nie wystąpiła.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego opisanego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.