0115-KDIT3.4011.215.2020.1.PS - Amortyzacja lokalu mieszkalnego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2020 r. (data wpływu 3 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 3 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przeszłe.

1. Uwagi wstępne

A. (dalej: "Wnioskodawca") prowadzi działalność gospodarczą w zakresie marketingu internetowego. W ramach działalności świadczy indywidualne usługi na rzecz przedsiębiorców, a także prowadzi szkolenia.

Dochody uzyskiwane z działalności gospodarczej Wnioskodawca opodatkowuje podatkiem liniowym, według stawki 19%. Wnioskodawca oraz jego małżonka pozostają w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej.

2. Nabycie lokalu mieszkalnego

W marcu 2019 r. Wnioskodawca nabył wraz z małżonką lokal mieszkalny w stanie deweloperskim (dalej: "Lokal") wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, a także udział w lokalu o przeznaczeniu innym niż mieszkalne - garażu wielostanowiskowym wraz z przylegającą do niego komórką lokatorską (dalej: "Miejsce garażowe").

Cena nabycia została ustalona odrębnie dla Lokalu oraz Miejsca garażowego.

W styczniu 2019 r. inwestor uzyskał ostateczną decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, udzielającą pozwolenia na użytkowanie budynku, w którym znajduje się Lokal oraz Miejsce garażowe. Oznacza to, że Wnioskodawca nabył obiekty kompletne i zdatne do używania, co potwierdza powyższa decyzja.

Lokal w momencie nabycia był wyposażony w posadzki (wylewka cementowa), ściany, ścianki działowe, drzwi wejściowe antywłamaniowe klasy C, okna wykonane z PVC dwuszybowe, parapety wewnętrzne i zewnętrzne, instalację centralnego ogrzewania obejmującą grzejniki stalowe panelowe z wbudowanym zaworem termostatycznym, instalację wodno-kanalizacyjną, instalację wentylacyjną, instalację elektryczną z osprzętem podtynkowym oraz gniazdami wtykowymi podwójnymi, instalację teletechniczną - domofon, RTV, Internet.

W momencie nabycia Lokal mógł być używany jako serwerownia, archiwum czy magazyn.

Jednocześnie, w okresie od marca do września 2019 r. Wnioskodawca prowadził w Lokalu prace wykończeniowe obejmujące:

* przebudowę wnętrza,

* burzenie ścian działowych i wykonanie nowych,

* przebudowę instalacji wewnętrznych (wodno-kanalizacyjnej i elektrycznej),

* wykonanie łazienki (okładzina ścienna, okładzina podłogowa, ceramika sanitarna, armatura łazienkowa, zabudowa podtynkowa, zlew kuchenny z baterią),

* wykonanie trwałej zabudowy kuchni (szafki wiszące i stojące wykonane na zamówienie na wymiar),

* wykonanie instalacji podwieszanych sufitów oraz podłóg drewnianych,

* wykonanie zabudowy meblowej trwałej.

Koszty związane z podjęciem wyżej wymienionych prac wykończeniowych (dalej: "Koszty wykończenia") przekroczyły 30% wartości ceny nabycia Lokalu w rozumieniu art. 22g ust. 3 Ustawy o PIT. Jednocześnie wartość Kosztów wykończenia przekroczyła w roku podatkowym 10 000 zł.

3. Wykorzystanie Lokalu w działalności gospodarczej Wnioskodawcy

W okresie od 30 maja 2019 r. do września 2019 r. Lokal był wykorzystywany przez Wnioskodawcę do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca 30 maja 2019 r. zgłosił Lokal do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W powyższym okresie, Wnioskodawca przeniósł z wcześniej wynajmowanego lokalu do Lokalu większość przedmiotów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj.:

* dokumentację wewnętrzną, m.in.: umowy, rozliczenia podatkowe, faktury, korespondencję za lata 2015 - 2018;

* literaturę fachową wykorzystywaną w prowadzonej działalności gospodarczej z zakresu marketingu, biznesu oraz prawa (ok. 150-200 pozycji książkowych);

* materiały papiernicze i biurowe, m.in. segregatory, ryzy papieru, pieczątki, teczki ofertowe, koperty;

* sprzęt elektroniczny, m.in. drukarkę etykiet adresowych, drukarkę standardową, aparat fotograficzny, pendrive.

Po wykończeniu Lokalu, od września 2019 r. Wnioskodawca rozpoczął wykorzystywanie Lokalu do:

* podejmowania wszelkich czynności związanych z prowadzoną działalnością, w tym ze świadczeniem usług zdalnych na rzecz klientów, a także odbywania spotkań z klientami, kontrahentami i współpracownikami;

* przechowywania innych przedmiotów wykorzystywanych w codziennej, bieżącej pracy;

* przechowywania całości dokumentacji wewnętrznej, literatury fachowej, materiałów papierniczych i biurowych, a także sprzętu elektronicznego, w tym przedmiotów przeniesionych do Lokalu przed jego wykończeniem.

Wnioskodawca podjął decyzję, że jedno z pomieszczeń Lokalu zostało przeznaczone wyłącznie na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca wykorzystuje do działalności gospodarczej również część innych pomieszczeń znajdujących się w Lokalu.

Adres Lokalu był i jest wykorzystywany zarówno jako adres działalności gospodarczej, jak i adres korespondencyjny dla działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę od 30 maja 2019 r. W praktyce było i jest to miejsce kierowania oraz odbierania korespondencji firmowej.

Ponadto, w ramach działalności gospodarczej, wykorzystywane było Miejsce garażowe. Wnioskodawca parkuje oraz parkował na miejscu samochód, który stanowi składnik majątku wykorzystywany w działalności gospodarczej.

Lokal nie został do tej pory wprowadzony przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawca zamierza wprowadzić Lokal do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywać od jego wartości początkowej odpisów amortyzacyjnych w części przypadającej proporcjonalnie na powierzchnię Lokalu wykorzystywaną w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Odpisy amortyzacyjne dotyczące części lokalu wykorzystywanej w działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że w Lokalu zarejestrowana jest również działalność gospodarcza prowadzona przez małżonkę Wnioskodawcy. Z uwagi na charakter prowadzonej działalności, małżonka nie wykorzystuje Lokalu w faktycznie podejmowanych czynnościach związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Lokal nabyty przez Wnioskodawcę w stanie deweloperskim i wykorzystywany w tym stanie przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej, stanowił kompletny i zdatny do używania środek trwały w dacie nabycia, zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 Ustawy o PIT (stan faktyczny)?

2. Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 jest twierdząca, czy w wyniku prowadzonych przez Wnioskodawcę prac wykończeniowych, Lokal uległ ulepszeniu w rozumieniu art. 22g ust. 17 Ustawy o PIT, a zatem Koszty wykończenia powiększają wartość początkową Lokalu stosownie do powołanego przepisu (stan faktyczny)?

3. Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 2 jest twierdząca, czy ulepszenie Lokalu, o wartości co najmniej 30% ceny jego nabycia, uprawnia Wnioskodawcę do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji Lokalu zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT (zdarzenie przyszłe)?

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1:

W ocenie Wnioskodawcy, nabyty przez niego Lokal w stanie deweloperskim i wykorzystywany w tym stanie przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej, stanowił kompletny i zdatny do używania środek trwały w dacie jego nabycia, zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 Ustawy o PIT.

Zgodnie z przepisami Ustawy o PIT, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, m.in. lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (art. 22a ust. 1 pkt 1 Ustawy o PIT).

Z powyższego przepisu wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte lokale, o ile spełniają następujące warunki:

* stanowią własność lub współwłasność podatnika,

* są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oznacza, że środek trwały zawiera wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie, a jeśli istnieją wymogi formalne, to także są one spełnione. Przekazanie środka trwałego do używania przez podatnika należy rozumieć jako rozpoczęcie wykorzystywania go zgodnie z przeznaczeniem. Warunki kompletności i zdatności do użytku środka trwałego są spełnione wówczas, gdy może być legalnie przyjęty do użytkowania (por. wyrok NSA z 5 lipca 2017 r. sygn. II FSK 1662/15).

W analizowanej sprawie, nabyty Lokal:

* stanowi współwłasność łączną Wnioskodawcy oraz jego małżonki;

* został nabyty w stanie deweloperskim, kompletny i zdatny do użytku, co potwierdza ostateczna decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, udzielającą pozwolenia na użytkowanie budynku, w którym znajduje się Lokal, wydana przed nabyciem Lokalu;

* jego przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok;

* był i jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Jednocześnie, Wnioskodawca rozpoczął wykorzystywanie Lokalu w działalności gospodarczej niedługo po jego nabyciu, przed wykończeniem pomieszczeń dla celów mieszkalnych.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, Lokal od momentu jego nabycia stanowił kompletny i zdatny do używania środek trwały, stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 1 Ustawy o PIT.

Na poparcie swojego stanowiska, Wnioskodawca powołuje interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 października 2018 r. sygn. 0114-KDIP3-1.4011.385.2018.2.MG.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2:

Zdaniem Wnioskodawcy, w wyniku prowadzonych przez Wnioskodawcę prac wykończeniowych, Lokal uległ ulepszeniu w rozumieniu art. 22g ust. 17 Ustawy o PIT, a zatem Koszty wykończenia powiększają wartość początkową Lokalu stosownie do powołanego przepisu.

Stosownie do przepisów Ustawy o PIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji (art. 22g ust. 17 Ustawy o PIT).

Przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja oraz modernizacja to pojęcia, które nie są zdefiniowane na gruncie Ustawy o PIT. Stąd też ich rozumienie należy ustalić odwołując się do języka powszechnego:

* Przebudowa to rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury;

* Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku;

* Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych;

* Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił;

* Modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu, bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

W analizowanej sprawie, Wnioskodawca prowadził w Lokalu prace wykończeniowe obejmujące:

* przebudowę wnętrza,

* burzenie ścian działowych i wykonanie nowych,

* przebudowę instalacji wewnętrznych (wodno-kanalizacyjnej i elektrycznej),

* wykonanie łazienki (okładzina ścienna, okładzina podłogowa, ceramika sanitarna, armatura łazienkowa, zabudowa podtynkowa, zlew kuchenny z baterią),

* wykonanie trwałej zabudowy kuchni (szafki wiszące i stojące wykonane na zamówienie na wymiar),

* wykonanie instalacji podwieszanych sufitów oraz podłóg drewnianych,

* wykonanie zabudowy meblowej trwałej.

W ocenie Wnioskodawcy, prace wykończeniowe należy uznać za ulepszenie, gdyż obejmowały one przebudowę, adaptację, a także modernizację Lokalu.

Tym samym, w wyniku prowadzonych przez Wnioskodawcę prac wykończeniowych, Lokal uległ ulepszeniu w rozumieniu art. 22g ust. 17 Ustawy o CIT, a zatem Koszty wykończenia powiększają wartość początkową Lokalu stosownie do powołanego przepisu.

Na poparcie swojego stanowiska, Wnioskodawca powołuje interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 października 2018 r. sygn. 0114-KDIP3-1.4011.385.2018.2.MG.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3:

W ocenie Wnioskodawcy, ulepszenie Lokalu, o wartości co najmniej 30% ceny jego nabycia, uprawnia Wnioskodawcę do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji Lokalu zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT.

Zgodnie z Ustawą o PIT, podatnicy, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Okres amortyzacji dla lokali innych niż lokale niemieszkalne, dla których stawka amortyzacyjna wynosi 2,5%, nie może być krótszy niż 10 lat (pominięto wyjątki znajdujące zastosowania w sprawie, art. 22j ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT).

Lokale, o których mowa wyżej, uznaje się za ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej (art. 22j ust. 3 pkt 2 Ustawy o PIT).

Za wartość początkową środków trwałych w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia (art. 22g ust. 1 pkt 1 Ustawy o PIT). Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (art. 22g ust. 3 Ustawy o PIT).

W analizowanej sprawie, Wnioskodawca prowadził w Lokalu prace wykończeniowe spełniające warunki uznania za ulepszenie, stosownie do argumentacji przedstawionej w stanowisku do pytania nr 2. Poniesione przez Wnioskodawcę Koszty wykończenia przekroczyły 30% wartości ceny nabycia Lokalu w rozumieniu art. 22g ust. 3 Ustawy o PIT.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, jest on uprawniony do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji Lokalu zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT.

Na poparcie swojego stanowiska, Wnioskodawca powołuje interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 października 2018 r. sygn. 0114-KDIP3-1.4011.385.2018.2.MG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W związku z tym warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

* wydatek został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny, a więc bezzwrotny,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* został właściwie (odpowiednio) udokumentowany.

Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów - z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b. ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Według art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty * o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

* grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

* budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są między innymi nabyte lokale, o ile spełniają następujące warunki:

* stanowią własność lub współwłasność podatnika,

* są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

A zatem, aby można było dokonywać odpisów amortyzacyjnych od danego składnika majątku, środek trwały musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, a przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej musi być dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika).

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjnie umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Przez sformułowanie "zdatny do użytku" należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W przypadku nieruchomości budowlanych o kryterium kompletności i zdatności do użytku przesądza uzyskanie przez podatnika potwierdzenia w postaci wydanej przez właściwy organ administracji państwowej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu. W tej kwestii należy odnieść się do przepisów prawa budowanego, które regulują możliwość prawnego wykorzystania budynków.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186), przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do art. 54 ww. ustawy, do użytkowania obiektu budowlanego, na budowę którego wymagane jest pozwolenie na budowę albo zgłoszenie budowy, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1a i 19a, można przystąpić, z zastrzeżeniem art. 55 i art. 57, po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten, w terminie 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji. Przepis art. 30 ust. 6a stosuje się. Przy czym, w myśl art. 55 pkt 3 cytowanej ustawy, przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie, jeżeli przystąpienie do użytkowania obiektu budowlanego ma nastąpić przed wykonaniem wszystkich robót budowlanych.

Natomiast zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, o której mowa w art. 59a. Przepis art. 59 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że właściwy organ może w pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego określić warunki użytkowania tego obiektu albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych. Stosownie do treści art. 59 ust. 3 cytowanej ustawy, jeżeli właściwy organ stwierdzi, że obiekt budowlany spełnia warunki, określone w ust. 1, pomimo niewykonania części robót wykończeniowych lub innych robót budowlanych związanych z obiektem, w wydanym pozwoleniu na użytkowanie może określić termin wykonania tych robót.

Z powołanych wyżej przepisów prawa budowlanego wynika, że to właściwy organ budowlany musi dokonać oceny, czy obiekt budowlany może być użytkowany przed wykonaniem konkretnych robót budowlanych, które są niezbędne do wykonania całości obiektu i to właśnie ten organ decyduje w takim przypadku czy jest możliwe wcześniejsze użytkowanie obiektu, a tym samym czy dany obiekt jest już kompletny i zdatny do użytku, pomimo niewykonania niektórych prac.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustaw o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Dodać trzeba również, że zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów (art. 22n ust. 6 ustawy).

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika w marcu 2019 r. Wnioskodawca nabył wraz z małżonką lokal mieszkalny wstanie deweloperskim wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, a także udział w lokalu o przeznaczeniu innym niż mieszkalne - garażu wielostanowiskowym wraz z przylegającą do niego komórką lokatorską. Już w styczniu 2019 r. inwestor uzyskał ostateczną decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, udzielającą pozwolenia na użytkowanie budynku, w którym znajduje się lokal. Oznacza to, że Wnioskodawca nabył obiekt kompletny i zdatny do używania, co potwierdza powyższa decyzja.

Lokal w momencie nabycia był wyposażony w posadzki (wylewka cementowa), ściany, ścianki działowe, drzwi wejściowe antywłamaniowe klasy C, okna wykonane z PVC dwuszybowe, parapety wewnętrzne i zewnętrzne, instalację centralnego ogrzewania obejmującą grzejniki stalowe panelowe z wbudowanym zaworem termostatycznym, instalację wodno-kanalizacyjną, instalację wentylacyjną, instalację elektryczną z osprzętem podtynkowym oraz gniazdami wtykowymi podwójnymi, instalację teletechniczną - domofon, RTV, Internet.

Zgodzić należy się zatem z Wnioskodawcą, że lokal od momentu jego nabycia (marzec 2019 r.) stanowił kompletny i zdatny do używania środek trwały, stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści wniosku wynika także, że po wykończeniu lokalu, co miało miejsce w okresie od marca do września 2019 r., Wnioskodawca rozpoczął wykorzystywanie go do podejmowania wszelkich czynności związanych z prowadzoną działalnością, w tym ze świadczeniem usług zdalnych na rzecz klientów, a także odbywania spotkań z klientami, kontrahentami i współpracownikami. Innymi słowy lokal ten od września 2019 r. służy Wnioskodawcy w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Lokal ten nie został jednak do tej pory wprowadzony przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawca zamierza wprowadzić go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywać od jego wartości początkowej odpisów amortyzacyjnych w części przypadającej proporcjonalnie na powierzchnię Lokalu wykorzystywaną w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia w drodze kupna - cenę nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl art. 22g ust. 17 tej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z cyt. powyżej przepisów wynika więc, że jeżeli środek trwały zostaje ulepszony, powoduje to konieczność powiększenia jego wartości początkowej o sumę wydatków poniesionych w związku z tym ulepszeniem. W efekcie poniesione wydatki nie będą stanowiły bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, jest spełnienie zawartych w wyżej powołanym przepisie art. 22g ust. 17 ustawy warunków, tzn. musi nastąpić ulepszenie środka trwałego, a suma wydatków z tego tytułu - przekroczyć 10 000 zł.

W rozpatrywanej sprawie przy ustaleniu wartości początkowej lokalu mieszkalnego będzie miała zastosowanie generalna zasada dotycząca ustalenia wartości początkowej określona w art. 22g ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodać trzeba też, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek.

Przebudowa to rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury.

Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku.

Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych.

Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu, bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej. Wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego przyjęcia do używania. Ponadto warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie, do wydatków zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest uzyskanie wymiernych korzyści tego ulepszenia. Efekt wymiernego ulepszenia środka trwałego powinien wystąpić nie na skutek porównania stanu przed dokonaniem nakładów i po tym fakcie, ale porównania stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszenia.

Jak wynika z opisu sprawy, lokal nie został co prawda wprowadzony jeszcze do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych lecz w okresie od maja do września 2019 r. był wykorzystywany do celów prowadzonej działalności gospodarczej, zatem był używany. Wnioskodawca od marca 2019 r. prowadził w lokalu prace wykończeniowe obejmujące:

* przebudowę wnętrza,

* burzenie ścian działowych i wykonanie nowych,

* przebudowę instalacji wewnętrznych (wodno-kanalizacyjnej i elektrycznej),

* wykonanie łazienki (okładzina ścienna, okładzina podłogowa, ceramika sanitarna, armatura łazienkowa, zabudowa podtynkowa) zlew kuchenny z baterią,

* wykonanie trwałej zabudowy kuchni (szafki wiszące i stojące wykonane na zamówienie na wymiar),

* wykonanie instalacji podwieszanych sufitów oraz podłóg drewnianych,

* wykonanie zabudowy meblowej trwałej.

Wartość tych wydatków przekroczyła w roku podatkowym 10 000 zł.

Co istotne Wnioskodawca zamierza dokonywać od wartości początkowej tego środka trwałego odpisów amortyzacyjnych w części przypadającej proporcjonalnie na powierzchnię Lokalu wykorzystywaną w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Odpisy amortyzacyjne dotyczące części lokalu wykorzystywanej w działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, Wnioskodawca powinien wiec co do zasady wprowadzić do ewidencji środków trwałych lokal mieszkalny. Z uwagi na fakt, że nabycie opisanego lokalu nastąpiło w drodze kupna, zastosowanie znajdzie zasada ustalania wartości początkowej, określona w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę nabycia.

Następnie do tak ustalonej wartości początkowej tego lokalu należy doliczyć wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na jego wykończenie (ulepszenie).

W przedmiotowej sprawie będą to wydatki wskazane w stanie faktycznym poniesione na:

* przebudowę wnętrza,

* burzenie ścian działowych i wykonanie nowych,

* przebudowę instalacji wewnętrznych (wodno-kanalizacyjnej i elektrycznej),

* wykonanie łazienki (okładzina ścienna, okładzina podłogowa, ceramika sanitarna, armatura łazienkowa, zabudowa podtynkowa),

* wykonanie instalacji podwieszanych sufitów oraz podłóg drewnianych,

- pod warunkiem, że dotyczą one tej części lokalu, która wykorzystywana jest do prowadzenia działalności gospodarczej.

Wydatkami zwiększającymi wartość początkową w wyniku ulepszenia mogą być również co do zasady wydatki związane z zakupem czy montażem zlewu kuchennego wraz z baterią oraz wykonanie trwałej zabudowy kuchni (szafki wiszące i stojące wykonane na zamówienie na wymiar) oraz wykonanie zabudowy meblowej trwałej (o ile jest to zabudowa stała tego pomieszczenia), pod warunkiem, że elementy tej zostały wbudowane w konstrukcję pomieszczeń na stałe i co istotne pomieszczenia te służą de facto wykonywanej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zastosowania w tej kwestii znajdzie wskazany przez Wnioskodawcę art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem w tym względzie prawidłowe.

Jak wskazał Wnioskodawca, koszty związane z podjęciem wyżej wymienionych prac wykończeniowych przekroczyły 30% wartości ceny nabycia lokalu w rozumieniu art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przedmiotem Wątpliwości Wnioskodawcy jest również możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 wskazanej ustawy.

Stosownie do przepisu art. 22i ust. 1 powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, z wyjątkiem:

a. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych * dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 wymienionej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tą można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu, a wydatki na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej środka trwałego.

Reasumując stwierdzić należy, że lokal mieszkalny w chwili zakupu będzie stanowił środek trwały w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca będzie miał możliwość ustalenia dla nabytego lokalu mieszkalnego indywidualnej stawki amortyzacyjnej w związku z tym iż wydatki na jego ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Poniesione wydatki wykończeniowe jako wydatki na ulepszenie środka trwałego stosownie do treści art. 22g ust. 17 wskazanej ustawy będą powiększały wartość początkową tego środka trwałego jako wydatki na ulepszenie lokalu mieszkalnego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy:

* stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy - Ordynacja podatkowa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.