0115-KDIT3.4011.146.2018.1.AK - Zaliczenie wydatków na wynajęcie mieszkania do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2018 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na wynajęcie mieszkania - jest prawidłowe.

W dniu 9 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na wynajęcie mieszkania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca mieszka w województwie.... Stracił pracę w grudniu 2017 r. Nie mając perspektyw na utrzymanie się, zdecydował się na prowadzenie działalności gospodarczej jako doradca. Znalazł klienta - nowe źródło dochodu od połowy marca 2018 r., w innym województwie, poza miejscem zamieszkania. Wnioskodawca nadmienia, że klient wymaga dostarczania usług w jego biurze 5 dni w tygodniu. Klient również wymaga wizyt konsultacyjnych w jego innych biurach w krajach europejskich. Odległość 380 km od miejsca zamieszkania i prowadzenia działalności do miejsca świadczenia usług jak również koszt z tym związany (hotele, posiłki, koszty dojazdu i komunikacji) przewyższają czasowo i kosztowo opłacalność przedsięwzięcia. Koszt, brak połączeń oraz częste zmiany (loty łączone/przesiadkowe) do krajów, które Wnioskodawca będzie musiał odwiedzać wg wyboru klienta również przewyższa czasowo i kosztowo opłacalność przedsięwzięcia. Większość lotów i tak ma międzylądowanie w miejscowości klienta, więc jedynym sensownym wyjściem jest wylot z tego miasta. Ze względu na powyższe Wnioskodawca zdecydował się wynająć mieszkanie w tym mieście, celem zabezpieczenia dochodu. Właściciel zgodził się tylko na Najem Okazjonalny podpisany notarialnie na rok. Żadna inna forma wynajmu/umowy nie jest akceptowana przez właściciela. Właściciel nie godzi się również na zarejestrowanie działalności gospodarczej w mieszkaniu w siedzibie klienta. Wnioskodawca nadmienia, że wszyscy inni właściciele mieszkań, których o to pytał, również się na to nie godzą. Z mieszkania nie może się wyprowadzić gdyż otworzył rachunki na media na cały rok. Dodatkowo za zerwanie umowy przed jej końcem straci depozyt i będzie musiał zapłacić odszkodowanie. Zmiana mieszkania na inne wraz możliwością podpisania umowy wynajmu na jednoosobową działalność gospodarczą jest niemożliwa gdyż nie posiada na to środków finansowych oraz ze względu na to, że inni właściciele mieszkań się na to nie godzą. Wnioskodawca, by uzyskać przychód, który już ma zagwarantowany i nie obciążać systemu podatkowego (Urząd Pracy) chce "ustalić na 100%" kwestię kosztów związanych z mieszkaniem przez 5 dni w miejscu siedziby klienta w wynajętym mieszkaniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może uznać kosztem uzyskania przychodu koszt wynajęcia mieszkania, parkingu dla samochodu oraz rachunków (mediów) w mieszkaniu, które wynajął w innym województwie dla/na siebie celem zabezpieczenia źródła dochodu i opłacalności uzyskania tego dochodu? Jeżeli nie, to czy wynajęcie mieszkania i wpisanie na umowie danych Jego działalności (takie same jak dane osobowe i dodatkowo NIP) może uznać kosztem uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyczerpał On wszystkie możliwości świadczenia usług i otrzymania ww. dochodu bez możliwości wynajmu mieszkania w innym województwie i wszystkie okazały się nieopłacalne lub niemożliwe (prawnie, czasowo, brak zgody właścicieli, itp). W związku z tym, iż koszt mieszkania, mediów i parkingu dla samochodu musi być poniesiony celem wyjścia z bezrobocia, pozostaje w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu, jest poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodu, nie znajduje się na liście wydatków nieuzasadnionych, wymienionych w art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f., jest właściwie udokumentowany umową notarialną oraz opłatami na podstawie rachunków płaconymi z konta bankowego, Wnioskodawca twierdzi, że ww. wydatki są kosztami uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 200 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca założył jednoosobową działalność gospodarczą jako doradca. Siedziba klienta, dla którego Wnioskodawca ma świadczyć usługi, mieści się poza miejscem zamieszkania i prowadzenia działalności Wnioskodawcy. Klient wymaga dostarczania usług w jego biurze 5 dni w tygodniu. Klient wymaga również wizyt konsultacyjnych w jego innych biurach w krajach europejskich. Odległość 380 km od miejsca zamieszkania i prowadzenia działalności do miejsca świadczenia usług, jak również koszt z tym związany (hotele, posiłki, koszty dojazdu i komunikacji) przewyższają czasowo i kosztowo opłacalność przedsięwzięcia. Koszt, brak połączeń oraz częste zmiany (loty łączone/przesiadkowe) do krajów, które Wnioskodawca będzie musiał odwiedzać wg. wyboru klienta, również przewyższa czasowo i kosztowo opłacalność przedsięwzięcia. Większość lotów i tak ma międzylądowanie w miejscowości klienta, więc jedynym sensownym wyjściem jest wylot z tego miasta. Ze względu na powyższe, Wnioskodawca zdecydował się wynająć mieszkanie w tym mieście, celem zabezpieczenia dochodu.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że do wydatków na wynajem mieszkania dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej znajdują zastosowanie postanowienia art. 22

ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem w niniejszej sprawie wydatki z tego tytułu spełniają kryterium celowości, o którym mowa w tym przepisie, to mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Należy jednak zwrócić uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Zaznaczyć bowiem należy, że zgromadzone dowody nie mogą się ograniczać wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela przedmiotowego mieszkania, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez niego wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania.

Niezbędnym jest bowiem posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w miejscowości, w której Wnioskodawca wynajął mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Reasumując stwierdzić należy, że jeżeli poniesione wydatki będą spełniać wszystkie wymienione powyżej warunki, to będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Przy tym, obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.