0115-KDIT3.4011.145.2018.1.DB - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości mieszkania otrzymanego w darowiźnie.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2018 r. (data wpływu 9 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości mieszkania otrzymanego w darowiźnie-jest prawidłowe.

W dniu 9 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości mieszkania otrzymanego w darowiźnie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w 2010 r. nabyła w drodze darowizny jako osoba fizyczna lokal mieszkalny. Nabycie korzystało ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn. Lokal stanowi odrębną własność, ale nie zaspokaja potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawczyni. W związku z tym, został on wynajęty z przeznaczeniem na potrzeby mieszkaniowe najemców. Przed nabyciem mieszkanie było przez kilkadziesiąt lat zamieszkiwane i w związku z jego złym stanem technicznym wymagało generalnego remontu. Dlatego też przed podpisaniem umowy najmu Wnioskodawczyni przeprowadziła remont, wydając na niego kwotę 80.000 zł. Tym samym wartość początkowa nabytego lokalu znacznie wzrosła. Remont polegał na wymianie tynków, podłóg, okien, drzwi, położeniu płytek ceramicznych w łazience, ubikacji i kuchni, wymianie oświetlenia, grzejników.

Dochody z prywatnego najmu Wnioskodawczyni opodatkowuje wg. skali podatkowej. W związku z tym, w 2017 r. przysługiwało jej prawo do pomniejszenia przychodu z najmu o koszty uzyskania przychodów, do których Wnioskodawczyni zalicza wydatki związane z utrzymaniem mieszkania i jego bieżącą eksploatacją, składki na ubezpieczenie oraz bieżące naprawy. Obowiązująca do końca 2017 r. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwalała również Wnioskodawczyni na zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów także miesięcznych odpisów amortyzacyjnych.

Co do zasady, wydatki na remont środka trwałego, a więc odtworzenie jego pierwotnej wartości użytkowej mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Jednakże w przypadku Wnioskodawczyni, nakłady na remont zostały poniesione przed oddaniem mieszkania w najem i mogły wpływać na wysokość kosztów uzyskania przychodów jedynie poprzez odpisy amortyzacyjne, których podstawą była wartość rynkowa nabytego mieszkania powiększona o nakłady na remont generalny. Od 1 stycznia 2018 r., art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymał nową treść, zgodnie z którą nie uważa się już za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych nabytych w drodze darowizny, jeżeli nabycie to korzystało ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów z prywatnego najmu mieszkania, począwszy od 1 stycznia 2018 r., będą odpisy amortyzacyjne dokonane od poniesionych przez Wnioskodawczynię w 2017 r. nakładów na jego generalny remont przed oddaniem w najem prywatny ?

Wnioskodawczyni uważa, iż w nowym stanie prawnym, obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., nie ma już prawa zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytego lokalu mieszkalnego. Zdaniem jednak Wnioskodawczyni, zmiana treści art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dotyczy wydatków poniesionych przez nią na generalny remont mieszkania przed oddaniem go w najem. Według Wnioskodawczyni, począwszy do 1 stycznia 2018 r., kosztem uzyskania przychodu jest miesięczny odpis amortyzacyjny, którego podstawą jest wartość poniesionych wydatków na generalny remont. Prostym uzasadnieniem powyższego twierdzenia jest fakt, że w drodze darowizny Wnioskodawczyni nabyła mieszkanie o określonej wartości rynkowej w dniu otrzymania darowizny i to właśnie nabycie było zwolnione od podatku od spadków i darowizn. Natomiast poniesione wydatki na generalny remont wynikały z potrzeby dostosowania mieszkania do wymogów rynku i nie były przedmiotem darowizny korzystającej ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 200 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przytoczonych przepisów wynika zatem, że składnik majątkowy może być uznany za środek trwały w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

* musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,

* musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, sprawny techniczne i zalegalizowany prawnie w formie ewentualnie wymaganych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

* jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,

* musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddany do używania innym podmiotom, na podstawie umów wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, tj. na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Przy czym zgodnie z art. 22c. cyt. ustawy amortyzacji nie podlegają:

* zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami materialnymi i prawnymi.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, jeżeli:

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się na podstawie art. 22g ww. ustawy. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jest zróżnicowany ze względu na sposób ich nabycia. Stosownie do art. 22g ust. 1 za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio. Przy czym, w myśl art. 19 ust. 3 powołanej ustawy wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Zgodnie natomiast z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z cyt. powyżej przepisów wynika więc, że jeżeli środek trwały zostaje ulepszony, powoduje to konieczność powiększenia jego wartości początkowej o sumę wydatków poniesionych w związku z tym ulepszeniem. W efekcie poniesione wydatki nie będą stanowiły bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów.

Przez ulepszenie środków trwałych należy rozumieć:

Koszty uzyskania przychodów mogą natomiast stanowić wydatki poniesione na remont składnika majątku, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od tego, czy składnik majątku jest ujawnionym środkiem trwałym.

Istotą remontu jest wykonanie prac przywracających pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, niezwiększających jego wartości początkowej. Remontem jest zatem przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego poprzez wymianę zużytych składników technicznych, nie powodujące jednak zmian w użytkowaniu, przeznaczeniu i konstrukcji tego obiektu. Remont środka trwałego powinien zmierzać do zachowania jego dotychczasowej substancji. Konsekwencją remontu ma być utrzymanie środka trwałego we właściwym stanie technicznym i użytkowym.

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych. Za remont nie mogą być, więc uznane prace w wyniku, których powstają nowe elementy. Należy również zauważyć, że remont nie został wymieniony w art. 22g ust. 17 ustawy, co oznacza, że remont nie mieści się w pojęciu ulepszenie. Zatem, co do zasady, wydatki na remont środka trwałego, a więc odtworzenie pierwotnej wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru ulepszenia, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie muszą być zaliczone do jego wartości początkowej. Tym samym mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższa zasada nie dotyczy jednak przypadku, w którym nakłady zostały poniesione przed oddaniem środka trwałego do używania, zaś ich celem było przystosowanie tego środka do używania. Takie wydatki powinny zwiększać wartość początkową środka trwałego. Mogą zatem wpływać na wysokość kosztów uzyskania przychodów, ale tylko poprzez odpisy amortyzacyjne, a nie bezpośrednio.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w 2010 r. nabyła w drodze darowizny jako osoba fizyczna lokal mieszkalny. Nabycie korzystało ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn. Lokal stanowi odrębną własność, ale nie zaspokaja potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawczyni. W związku z tym, został on wynajęty z przeznaczeniem na potrzeby mieszkaniowe najemców. Przed nabyciem mieszkanie było przez kilkadziesiąt lat zamieszkiwane i w związku z jego złym stanem technicznym wymagało generalnego remontu. Dlatego też przed podpisaniem umowy najmu Wnioskodawczyni przeprowadziła remont, wydając na niego kwotę 80.000 zł. Tym samym wartość początkowa nabytego lokalu znacznie wzrosła. Remont polegał na wymianie tynków, podłóg, okien, drzwi, położeniu płytek ceramicznych w łazience, ubikacji i kuchni, wymianie oświetlenia, grzejników.

Dochody z prywatnego najmu Wnioskodawczyni opodatkowuje wg. skali podatkowej. W związku z tym, w 2017 r. przysługiwało jej pomniejszenie przychodu z najmu o koszty uzyskania przychodów, do których Wnioskodawczyni zalicza wydatki związane z utrzymaniem mieszkania i jego bieżącą eksploatacją, składki na ubezpieczenie oraz bieżące naprawy.

Jak wynika z powyższego, lokal mieszkalny nie był kompletny i zdatny do użytku w dniu jego nabycia. W związku ze złym stanem technicznym, mieszkanie wymagało przeprowadzenia prac mających na celu przystosowanie go do używania, co oznacza, że aby przedmiotowy lokal był kompletny i zdatny do użytku musiał być wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. W sytuacji, gdy podatnik ponosi wydatki mające na celu przystosowanie środka trwałego do używania (np. najmu), tj. czyni ten środek kompletnym, zdatnym do użytku, wówczas wartość poczynionych nakładów, stanowi element wartości początkowej środka trwałego. Wydatki poniesione na wykonanie prac w lokalu mieszkalnym przed oddaniem go do użytkowania zwiększą wartość początkową środka trwałego, bowiem warunkują one rozpoczęcie najmu tego lokalu.

Począwszy od 1 stycznia 2018 r. Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do zaliczenia w całości odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego do kosztów uzyskania przychodów, gdyż nabyła przedmiotowy lokal mieszkalny w drodze darowizny, która następnie korzystała ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn. Spełniona została tym samym negatywna przesłanka o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyłączająca możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, jeżeli to nabycie korzystało ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn. Przepis ten nie wyłącza jednak z kosztów podatkowych tej części odpisów amortyzacyjnych, która odpowiada nakładom, jakie podatnik faktycznie poniósł na ten środek trwały.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przytoczone przepis prawne, należy stwierdzić, że odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środka trwałego (lokalu mieszkalnego), ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powiększonej o wartość udokumentowanych wydatków poniesionych na jego ulepszenie, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w części odpowiadającej tym wydatkom. Zatem do kosztów uzyskania przychodów począwszy od 1 stycznia 2018 r. Wnioskodawczyni ma prawo zaliczać odpisy amortyzacyjne w takiej proporcji ich wartości, w jakiej pozostają wydatki poniesione na ulepszenie w stosunku do ogólnej wartości początkowej środka trwałego.

Należy przy tym podkreślić, iż wbrew stanowisku przyjętemu przez Wnioskodawczynię - nakłady poniesione na remont nie mogą stanowić samodzielnej podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Jak wyjaśniono wcześniej, Wnioskodawczyni powinna ustalić wartość początkową mieszkania zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powiększoną o wydatki poniesione na ulepszenie, a do kosztów uzyskania przychodów od tak ustalonej wartości początkowej, Wnioskodawczyni ma prawo zaliczyć tą część odpisów amortyzacyjnych, która odpowiada proporcji poniesionych wydatków ulepszeniowych do ustalonej wartości początkowej.

Z tym zastrzeżeniem, stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym zmiana treści art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dotyczy poniesionych przez nią wydatków na ulepszenie mieszkania należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.