0115-KDIT2.4011.897.2020.2.RS - Ustalenie rezydencji podatkowej.

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2020 r. (data wpływu 14 grudnia 2020 r.), uzupełnionym w dniu 25 lutego 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rezydencji podatkowej - jest prawidłowe.

W dniu 14 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 25 lutego 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rezydencji podatkowej.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni wyjechała do Francji, gdzie spędziła 30 lat. Posiada francuski numer identyfikacji podatkowej. Przebywała we Francji do końca 2019 r.

Z uwagi na fakt osiągnięcia wieku emerytalnego we wrześniu 2019 r. Wnioskodawczyni odwiedziła Polskę, aby pozałatwiać sprawy emerytalne w ZUS. Podała adres w Polsce, otworzyła rachunek bankowy. W wyniku błędu popełnionego w Banku, przy oświadczeniu o rezydencji skomplikowały się sprawy podatkowe.

W Polsce Wnioskodawczyni zamieszkała w 2020 r., ale formalności związane z przeniesieniem interesów życiowych do Polski trwały do końca października 2020 r. Za 2019 r. Wnioskodawczyni dokonała rozliczenia z uzyskanych dochodów we Francji. Za 2020 r. zamierza złożyć zeznanie podatkowe w Polsce, ponieważ zamieszkuje tu przeważającą część roku, a od 1 listopada ma załatwione już wszystkie formalności i zgodnie z dokumentami przeniosła się do Polski na stałe.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że faktyczny przyjazd na stałe do Polski nastąpił 4 stycznia 2020 r. W 2019 r. jak i w ostatnich latach posiadała miejsce zamieszkania we Francji, gdzie mieszkała u rodziny. Wnioskodawczyni nie posiada z Francją żadnych powiązań majątkowych, Jej pracodawcy odprowadzali podatki. Urlop spędzała w Polsce u rodziny i przyjaciół z myślą, że jeżeli przejdzie na emeryturę to zamieszka w Polsce. Ponadto Wnioskodawczyni posiada konto w banku, gdzie wpływa emerytura z Polski a od lipca 2020 r. emerytura z Francji, od której są odprowadzane podatki w Polsce. Żadnych innych kont i kredytów Wnioskodawczyni nie posiada.

W 2019 r. Wnioskodawczyni przebywała 10 miesięcy we Francji, tj. 300 dni. W Polsce Wnioskodawczyni przebywała 2 miesiące i był to rok przygotowań do przeniesienia rezydencji do Polski. Wnioskodawczyni jest obywatelem Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych w 2019 r. Wnioskodawczyni była rezydentem Francji a w 2020 r. jest rezydentem Polski?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w 2019 r. była rezydentem Francji a w 2020 r. jest rezydentem Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy) (art. 3 ust. 2a ustawy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z treści wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawczyni wyjechała do Francji, gdzie spędziła 30 lat. Posiada francuski numer identyfikacji podatkowej. Przebywała we Francji do końca 2019 r. Z uwagi na fakt osiągnięcia wieku emerytalnego we wrześniu 2019 r. Wnioskodawczyni odwiedziła Polskę, aby pozałatwiać sprawy emerytalne w ZUS. Podała adres w Polsce, otworzyła rachunek bankowy. W wyniku błędu popełnionego w Banku, przy oświadczeniu o rezydencji skomplikowały się sprawy podatkowe.

W Polsce Wnioskodawczyni zamieszkała w 2020 r., ale formalności związane z przeniesieniem interesów życiowych do Polski trwały do końca października 2020 r. Za 2019 r. Wnioskodawczyni dokonała rozliczenia z uzyskanych dochodów we Francji. Za 2020 r. zamierza złożyć zeznanie podatkowe w Polsce, ponieważ zamieszkuje tu przeważającą część roku, a od 1 listopada ma załatwione już wszystkie formalności i zgodnie z dokumentami przeniosła się do Polski na stałe.

Faktyczny przyjazd na stałe do Polski nastąpił 4 stycznia 2020 r. W 2019 r. jak i w ostatnich latach posiadała miejsce zamieszkania we Francji, gdzie mieszkała u rodziny. Wnioskodawczyni nie posiada z Francją żadnych powiązań majątkowych, Jej pracodawcy odprowadzali podatki. Urlop spędzała w Polsce u rodziny i przyjaciół z myślą, że jeżeli przejdzie na emeryturę to zamieszka w Polsce. Ponadto Wnioskodawczyni posiada konto w banku, gdzie wpływa emerytura z Polski a od lipca 2020 r. emerytura z Francji, od której są odprowadzane podatki w Polsce. Żadnych innych kont i kredytów Wnioskodawczyni nie posiada.

W 2019 r. Wnioskodawczyni przebywała 10 miesięcy we Francji, tj. 300 dni. W Polsce Wnioskodawczyni przebywała 2 miesiące i był to rok przygotowań do przeniesienia rezydencji do Polski. Wnioskodawczyni jest obywatelem Polski.

W świetle powyższego wyjaśnić należy, że przepis art. 3 ust. 1a wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem stosownych postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W myśl art. 4 ust. 1 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5), w rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

Stosownie natomiast do art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny, w szczególności zaś fakt, iż Wnioskodawczyni w 2019 r. mieszkała we Francji, gdzie spędziła 30 lat i gdzie Jej pracodawcy odprowadzali podatki, w 2019 r. w Polsce przebywała mniej niż 183 dni w roku podatkowym uznać należy, iż do dnia 4 stycznia 2020 r. Wnioskodawczyni, tj. do momentu faktycznego powrotu do Polski, nie miała miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając natomiast na względzie, że Wnioskodawczyni w dniu 4 stycznia 2020 r. powróciła do Polski, gdzie zamieszkuje i pobiera emeryturę, uznać należy, iż od tego dnia posiada w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy określony w art. 3 ust. 1 ww. ustawy (rezydencja podatkowa).

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.