0115-KDIT2.4011.5.2020.2.HD - Określenie skutków podatkowych przeniesienia własności nieruchomości w celu zwolnienia z zobowiązania.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2019 r. (data wpływu 2 stycznia 2020 r.), uzupełnionym w dniu 5 marca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przeniesienia własności nieruchomości w celu zwolnienia z zobowiązania - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 5 marca 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przeniesienia własności nieruchomości w celu zwolnienia z zobowiązania.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 9 stycznia 2019 r. - na skutek podpisanej ugody (akt notarialny) -Wnioskodawczyni (E.F.) wraz z mężem (A.F.) dokonała nieodpłatnego przeniesienia prawa własności nieruchomości położonej w miejscowości O., dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą nr X.

Podpisana przez Wnioskodawczynię i jej męża ugoda była jedynym rozsądnym dla nich rozwiązaniem, mając na uwadze fakt, że są młodym małżeństwem i mają dwoje dzieci, którym chcieli zapewnić pewny i spokojny byt - bez wizyt komornika i jego licytacji.

Wnioskodawczyni wraz z mężem zawarli ugodę z wierzycielami teściów Wnioskodawczyni - ze względu na przegrane sprawy sądowe w I i II Instancji, w których zostali stroną pozwaną, nie będąc dłużnikami Państwa XY (wierzycieli).

Sąd Okresowy, Wydział I Cywilny, w prawomocnym wyroku z dnia 9 maja 2017 r.:

* uznał umowę darowizny zawartą w formie aktu notarialnego w dniu 9 lipca 2012 r. przed notariuszem zapisaną w rep. (...) pomiędzy M.F. i J.F. oraz A.F., na mocy której pozwany A.F. nabył własność nieruchomości gruntowych, dla których Sąd Rejonowy prowadzi księgi wieczyste KW nr X, Y, Q, Z, za bezskuteczną wobec powodów XY w celu ochrony wierzytelności stwierdzonej w nakazie zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanym przez Sąd Okręgowy w dniu 22 marca 2016 r. w sprawie o sygn. akt (...);

* uznał czynność prawną w postaci przeniesienia własności nieruchomości zawartą w formie aktu notarialnego w dniu 5 października 2012 r. przed notariuszem zapisaną w rep. (...) pomiędzy M.F. oraz A.F., na mocy której pozwany A.F. nabył własność nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą KW R za bezskuteczną wobec powodów XY w celu ochrony wierzytelności stwierdzonej w nakazie zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanym przez Sąd Okręgowy w dniu 22 marca 2016 r. w sprawie o sygn. akt (...);

* uznał umowę darowizny zawartą w formie aktu notarialnego w dniu 21 lipca 2014 r. przed notariuszem zapisaną w rep. (...) pomiędzy A.F. oraz E.F., na mocy której pozwana E.F. nabyła udział w 1/2 części we współwłasności nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą KW nr R za bezskuteczną wobec powodów XY w celu ochrony wierzytelności stwierdzonej w nakazie zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanym przez Sąd Okręgowy w dniu 22 marca 2016 r. w sprawie o sygn. akt (...);

* zasądził od pozwanego A.F. na rzecz powodów XY kwotę 29.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, przy czym spełnienie świadczenia przez jednego z powodów zwalnia wobec drugiego,

* zasądził od pozwanej E.F. na rzecz powodów XY kwotę 29.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, przy czyn spełnienie świadczenia przez jednego z powodów zwalnia wobec drugiego.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym na wniosek XY prowadzi egzekucję wierzytelności stwierdzonej w nakazie zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanym przez Sąd Okręgowy w dniu 22 marca 2016 r. w sprawie o sygn. akt (...). Egzekucja o sygnaturze KM (...) prowadzona jest z następujących nieruchomości:

* zabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w O., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...) o powierzchni 0,2300 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą KW nr R, a której współwłaścicielami w udziałach po 1/2: są A.F. i E.F.,

* zabudowanej nieruchomości rolnej położonej w O., składającej się z działek oznaczonych w ewidencji gruntów numerami (...) i (...) o łącznej powierzchni 0,1800 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą KW nr X, której właścicielem jest A.F.,

* nieruchomości gruntowej położonej w O., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...) o powierzchni 0,10 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą KW nr Y, której właścicielem jest A.F.,

* nieruchomości gruntowej położonej w O., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...) o powierzchni 0,19 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą KW nr Q, której właścicielem jest A.F.,

* nieruchomości gruntowej położonej w O., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...) o powierzchni 0,09 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą KW nr Z, której właścicielem jest A.F.

Uwzględniając okoliczność, że skutkiem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego, Wydział I Cywilny z dnia 9 maja 2017 r., sygn. akt (...), A.F i E.F. znosić muszą egzekucję z nieruchomości wyżej opisanych, nie będąc dłużnikami osobistymi ani rzeczowymi XY, strony uzgodniły, że następuje:

* nieodpłatne przeniesienie przez A.F. i E.F. ich udziałów we własności zabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w O., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...) o powierzchni 0,2300 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą nr KW nr R na rzecz XY;

* zapłata w dniu zawarcia umowy przyrzeczonej przed zawarciem umowy przyrzeczonej przez A.F. i E.F. kwoty 123.817 zł na rzecz XY.

Połowę ww. nieruchomości Wnioskodawczyni otrzymała w darowiźnie od męża dnia 21 lipca 2014 r. Dnia 1 czerwca 2015 r. Wnioskodawczyni otrzymała pożyczkę hipoteczną w wysokości 110.000 zł, ponieważ chcieli dokończyć budowę domu (zrobić elewację, ogrodzenie, balustrady, podjazdy, itp.). Podpisując ugodę musieli również spłacić ww. pożyczkę, aby zwolnić hipotekę ww. nieruchomości (hipoteka w wysokości 168.300 zł, nr pożyczki: (...)).

W wyniku spraw sądowych Wnioskodawczyni wraz z mężem ponieśli ogromne koszty związane z postępowaniem sądowym w I i II instancji. Ze względu na to, że sprawy przegrali, musieli też zwrócić koszty sądowe Państwu XY.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że przedmiotowa nieruchomość została nabyta w dniu 5 października 2012 r. przez męża Wnioskodawczyni od jego rodziców do jego majątku osobistego - nie została objęta wspólnością ustawową. Natomiast dokonana w dniu 21 lipca 2014 r. przez męża Wnioskodawczyni darowizna 1/2 udziału w nieruchomości nastąpiła do majątku osobistego Wnioskodawczyni. Ponadto, wierzyciele teściów Wnioskodawczyni skorzystali z instytucji skargi pauliańskiej, przewidzianej w art. 527 Kodeksu cywilnego, w celu zaspokojenia swoich wierzytelności w skutek czego na mocy wyroku Sądu Okręgowego z dnia 9 maja 2017 r. sygn. akt (...) uznano m.in. umowę darowizny zawartą w dniu 21 lipca 2014 r. pomiędzy mężem Wnioskodawczyni oraz Wnioskodawczynią, na mocy której nabyła ona udział w 1/2 części we współwłasności nieruchomości gruntowej - za bezskuteczną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy nieodpłatne przeniesienie prawa własności jest opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, dokonując nieodpłatnego przeniesienia własności opisanej nieruchomości nie powinien występować podatek od dochodu - bo żadnego dochodu Wnioskodawczyni nie otrzymała. Wręcz odwrotnie, jej majątek osobisty uległ całkowitemu pogorszeniu (brak majątku).

Według Wnioskodawczyni, ze względu na to, iż Sąd I i II instancji orzekł o bezskuteczności podpisanych aktów notarialnych z dnia 5 października 2012 r. i 21 lipca 2014 r., to powinno się traktować je jako nieważne i tym samym podatek nie powinien wystąpić.

Wnioskodawczyni wskazuje, że opisana we wniosku sytuacja jest dla niej i jej męża niesamowicie krzywdząca i niezrozumiała. Będąc stroną pozwaną w postępowaniu sądowym stracili wszystkie oszczędności. Przede wszystkim nieodpłatnie przenieśli własność nieruchomości na wierzycieli teściów Wnioskodawczyni, co spowodowało całkowitą utratę majątku osobistego Wnioskodawczyni. W przypadku Wnioskodawczyni była to strata, od której nie powinno płacić się podatku dochodowego, ponieważ Wnioskodawczyni nie uzyskała z tego tytułu żadnych korzyści, wręcz przeciwnie - poniosła niewyobrażalne koszty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

d. innych rzeczy, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w podatku dochodowym. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a uzyskany przychód w ogóle nie podlega opodatkowaniu. Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ww. ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment ich nabycia.

Z wniosku w szczególności wynika, że w dniu 5 października 2012 r. mąż Wnioskodawczyni nabył od swoich rodziców do jego majątku osobistego nieruchomość. Nie została ona objęta wspólnością ustawową. Po czym w dniu 21 lipca 2014 r. mąż Wnioskodawczyni przekazał jej w darowiźnie 1/2 udziału w tej nieruchomości do majątku osobistego Wnioskodawczyni. Następnie, wierzyciele teściów Wnioskodawczyni skorzystali z instytucji skargi pauliańskiej, przewidzianej w art. 527 Kodeksu cywilnego, w celu zaspokojenia swoich wierzytelności wskutek czego na mocy wyroku Sądu uznano m.in. umowę darowizny zawartą w dniu 21 lipca 2014 r. pomiędzy mężem Wnioskodawczyni oraz Wnioskodawczynią, na mocy której nabyła ona udział w 1/2 części we współwłasności nieruchomości gruntowej - za bezskuteczną. Wobec czego na skutek podpisanej w dniu 9 stycznia 2019 r. ugody Wnioskodawczyni wraz z mężem dokonała przeniesienia prawa własności ww. nieruchomości na rzecz wierzycieli teściów Wnioskodawczyni.

Przystępując do oceny skutków podatkowych dla Wnioskodawczyni przeniesienia własności nieruchomości w celu zwolnienia z zobowiązania należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia "nabycia", a tym bardziej nie określa szczególnych sposobów nabycia. Mając na uwadze jego znaczenie językowe należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.), a w szczególności do art. 155 § 1, który stanowi, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Przez pojęcie darowizny natomiast rozumieć należy typ umowy nazwanej, opisany w ustawie - Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Rozstrzygając więc kwestię odnoszącą się do daty nabycia przez Wnioskodawczynię udziału w ww. nieruchomości należy odwołać się również do przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r. poz. 2086, z późn. zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 ww. Kodeksu z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Jak stanowi art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może poprzedzać zawarcie małżeństwa (art. 47 § 1 ww. Kodeksu). Jest to zatem umowa, której celem jest ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowa ta reguluje stosunki majątkowe małżonków przez czas trwania ich związku małżeńskiego.

Ponadto, w doktrynie prawa rodzinnego podkreśla się, że w przypadku majątku osobistego małżonek pozostaje w stosunku do niego podmiotem wyłącznie uprawnionym, co oznacza, że jego uprawnienia do dysponowania przedmiotami wchodzącymi w skład majątku osobistego nie podlegają - co do zasady - żadnym ograniczeniom, w tym wynikającym z przepisów prawa rodzinnego, takimi jak konieczność uzyskania zgody współmałżonka co do możliwości rozporządzania konkretnym składnikiem majątku osobistego. Możliwe jest więc swobodne dokonywanie pomiędzy małżonkami czynności rozporządzających prowadzących do przeniesienia określonego przedmiotu majątkowego z majątku osobistego do majątku wspólnego.

Umowa rozszerzająca wspólność ustawową małżeńską ma na celu ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowa ta jest czynnością prawną organizacyjną, która reguluje stosunki majątkowe małżonków podczas trwania ich związku małżeńskiego. W tym miejscu należy wskazać - za jednolicie ukształtowaną linią orzeczniczą - że włączenie do majątku małżonków w drodze umowy rozszerzającej ustawową wspólność majątkową nieruchomości lub praw majątkowych stanowiących majątek odrębny jednego małżonka na zasadach i w sposób określony przez ustawę Kodeks rodzinny i opiekuńczy, nie jest nabyciem tej nieruchomości lub prawa majątkowego przez drugiego małżonka, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Co istotne w analizowanej sprawie nabyta w dniu 5 października 2012 r. nieruchomość do majątku osobistego męża Wnioskodawczyni nie została objęta wspólnością ustawową, nie została również zawarta umowa rozszerzająca wspólność ustawową małżeńską o przedmiotową nieruchomości. Dalej, w dniu 21 lipca 2014 r. mąż Wnioskodawczyni dokonał z jego majątku osobistego na rzecz Wnioskodawczyni darowizny 1/2 udziału w tej nieruchomości. Wobec powyższego darowizna do majątku osobistego Wnioskodawczyni udziału w ww. nieruchomości skutkuje jego nabyciem przez Wnioskodawczynię w 2014 r.

Zauważyć również należy, że użyty w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych termin "odpłatne zbycie" oznacza każde przeniesienie prawa własności lub praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Termin ten obejmuje zatem szeroki zakres umów i pozostaje bez znaczenia czy do odpłatnego zbycia dochodzi w drodze zniesienia współwłasności, działu spadku, umowy zamiany lub sprzedaży, czy też - jak to ma miejsce w omawianym przypadku - w drodze przeniesienia prawa własności nieruchomości na rzecz wierzycieli teściów Wnioskodawczyni w celu zwolnienia z zobowiązania (na skutek skargi pauliańskiej). "Płatność" bowiem nie musi mieć charakteru pieniężnego w postaci konkretnego przepływu gotówkowego. Może oznaczać także uzyskanie świadczenia wzajemnego w postaci zapłaty w naturze (otrzymanie w zamian innych rzeczy lub praw), działania, zaniechania lub znoszenia. Innymi słowy, pod pojęciem płatności nie należy rozumieć wyłącznie zapłaty w pieniądzu, płatnością może także być zwolnienie z zobowiązania, czy potrącenie wzajemnych, wymagalnych wierzytelności (zmniejszenie pasywów zbywcy).

Zatem, do stwierdzenia powstania przychodu warunkiem koniecznym jest uzyskanie przysporzenia majątkowego.

Należy zauważyć, że na podstawie art. 527 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności (art. 527 § 2 Kodeksu cywilnego).

Tzw. "skarga pauliańska" stanowi wyjątek od zasady prawa zobowiązaniowego, że stosunek obligacyjny powstaje pomiędzy jego stronami, gdyż uwzględnienie skargi pauliańskiej powoduje, że wierzyciel będzie mógł dochodzić swoich roszczeń nie bezpośrednio od dłużnika, a od osoby trzeciej - z którą dłużnik dokonał czynności krzywdzącej dla wierzyciela, a czynność prawna dłużnika utraci moc w stosunku do wierzyciela występującego ze skargą paulińską.

Aby wierzyciel mógł skorzystać z omawianej instytucji, muszą być łącznie spełnione następujące przesłanki:

W przypadku zaistnienia wszystkich przesłanek z art. 527 Kodeksu cywilnego dochodzi do uznania przez sąd czynności prawnej dłużnika z osobą trzecią, dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli, za bezskuteczną w stosunku do wierzyciela, który czynność zaskarżył.

Z kolei zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 453 Kodeksu cywilnego jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Jednakże gdy przedmiot świadczenia ma wady, dłużnik obowiązany jest do rękojmi według przepisów o rękojmi przy sprzedaży.

Przyjmuje się, że umowa, o której mowa w ww. przepisie, ma charakter odpłatnej umowy rozporządzającej, gdyż wierzyciel w miejsce dotychczasowego roszczenia uzyskuje inne. Płatność za świadczenie (wynagrodzenie) nie musi mieć bowiem charakteru pieniężnego, może oznaczać również uzyskanie świadczenia wzajemnego w postaci zapłaty w naturze (otrzymanie w zamian innych rzeczy lub praw), działania, zaniechania lub znoszenia. I tak, przeniesienie na wierzyciela własności rzeczy lub prawa w zamian za zwolnienie z zobowiązania jest odpłatnym zbyciem tej rzeczy lub prawa, nie następuje bowiem pod tytułem darmym.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni wraz z mężem zaspokoiła roszczenia wierzycieli teściów Wnioskodawczyni poprzez przeniesienie na ich rzecz nieruchomości gruntowej położonej w O. Innymi słowy, zbyli oni przedmiotową nieruchomość za zwolnienie z zobowiązania. Nie można zatem uznać, że w opisanej sytuacji - tak jak wskazuje Wnioskodawczyni - doszło do nieodpłatnego przeniesienia prawa własności. Zwolnienie z zobowiązania miało bowiem w niniejszej sytuacji określoną wartość majątkową, gdyż w jego wyniku m.in. Wnioskodawczyni przestała być zobowiązana wobec wierzycieli do zapłaty określonej kwoty. Skoro Wnioskodawczyni zbyła udział w nieruchomość odpłatnie (otrzymała bowiem świadczenie wzajemne polegające na zwolnieniu Wnioskodawczyni z zapłaty kwoty dochodzonej w postępowaniu sądowym) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nabyła nieruchomość, to zgodnie z ww. art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po stronie Wnioskodawczyni powstało źródło przychodu podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 i art. 45 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej, którą zgodnie z ust. 3 tegoż artykułu określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez zbywającego, które są konieczne, aby transakcja zbycia mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy.

Stosownie do art. 22 ust. 6d ww. ustawy - za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, nabytych w drodze spadku zalicza się również udokumentowane koszty nabycia lub wytworzenia poniesione przez spadkodawcę oraz przypadające na podatnika ciężary spadkowe, w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub zbywanego prawa odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych nabytych przez podatnika. Przez ciężary spadkowe, o których mowa w zdaniu drugim, rozumie się spłacone przez podatnika długi spadkowe, zaspokojone roszczenia o zachowek oraz wykonane zapisy zwykłe i polecenia, również w przypadku, gdy podatnik spłacił długi spadkowe, zaspokoił roszczenia o zachowek lub wykonał zapisy zwykłe i polecenia po dokonaniu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c.

Zatem kosztem uzyskania przychodu przy odpłatnym zbyciu nieruchomości lub praw majątkowych nabytych w drodze darowizny mogą być wyłącznie:

* udokumentowane nakłady na tę nieruchomość lub prawo zwiększające jego wartość,

* kwota zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej ten podatek przypada na tę nieruchomość lub prawo.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Na mocy art. 30e ust. 5 ww. ustawy dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł

Stosownie do art. 30e ust. 4 ww. ustawy po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

Reasumując, w związku z zawartą ugodą sądową przeniesienie w 2019 r. przez Wnioskodawczynię 1/2 udziału w prawie własności nieruchomości na rzecz wierzycieli teściów Wnioskodawczyni w celu zwolnienia z zobowiązania - stanowi odpłatne zbycie tego udziału, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegające opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem zostało dokonane przed upływem pięciu lat od daty nabycia.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.