0115-KDIT2.4011.490.2020.1.RS - PIT w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem wycieczki.

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2020 r. (data wpływu 8 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem wycieczki - jest prawidłowe.

W dniu 8 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem wycieczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z obowiązującym u Wnioskodawcy regulaminem ZFŚS środki funduszu przeznaczone są m.in. na "dofinansowanie wypoczynku po pracy, zorganizowanego przez Wnioskodawcę, w formie dopłat do wycieczek..." Regulamin funduszu nie zawiera zapisu o możliwości dofinansowania wyjazdów integracyjnych.

Corocznie, na wniosek pracowników, komisja ZFŚS przyznaje środki na dofinansowanie do wycieczek będących formą wypoczynku weekendowego, w których mogą wziąć udział pracownicy, uprawnieni członkowie ich rodzin oraz emeryci.

W 2019 r. zorganizowana została 2,5 dniowa, autokarowa wycieczka. Program wyjazdu obejmował zwiedzanie miasta z przewodnikiem. Wyjazd zaplanowano w piątek o godz. 15:00, powrót w niedzielę ok godz. 22:00, czyli częściowo obejmował okres obowiązkowego świadczenia pracy.

Udział w wycieczce był dobrowolny, ale obwarowany pewnymi ograniczeniami:

1. Brak było ogólnej dostępności dla wszystkich pracowników i osób uprawnionych ze względu na ograniczoną liczbę miejsc (na 258 zatrudnionych, w wycieczce wzięło udział 55 osób). Limit miejsc podyktowany był liczbą miejsc w autokarze i miejscu noclegowym.

2. O udziale w wycieczce decydowała kolejność zgłoszeń. Sporządzono imienne listy osób zakwalifikowanych do wyjazdu. Nie było możliwości organizacyjnych, aby wszyscy zainteresowani mogli wziąć w niej udział.

3. Pracownicy i osoby uprawnione, biorący udział w wycieczce, zobowiązani byli do pokrycia jej kosztów w wysokości różnicy pomiędzy ceną wycieczki a wysokością dofinansowania z funduszu. Koszt poniesiony przez pracownika wynosił mniej niż 50%, czyli pracownik osiągnął policzalną korzyść w postaci uniknięcia wydatku na wyjazd w wysokości powyżej 50% wartości wycieczki.

4. Wyjazd na wycieczkę zaplanowany został w piątek po południu (godz.15:00). Pozostała część pracowników, nie biorących udziału w wycieczce, zobowiązana była świadczyć pracę w godzinach otwarcia poszczególnych placówek Wnioskodawcy (np. do godz. 20:00). W związku z tym pracownicy, którzy w tym dniu powinni świadczyć pracę, a zostali zakwalifikowani do wyjazdu, musieli wystąpić z wnioskiem o udzielenie im na ten dzień urlopu wypoczynkowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy koszt wycieczki, częściowo dofinansowanej pracownikom ze środków ZFŚS, słusznie został zaliczony jako ich przychód zgodnie z art. 11 ust. 2b oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający limitowi wynikającemu z art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, należało uznać, że opisany wyjazd był formą wypoczynku weekendowego, z którego pracownicy skorzystali dobrowolnie, otrzymali wymierne korzyści przypisane indywidualnie każdemu z uczestników wyjazdu (ponad 50% dofinansowania) i wyjazd ten spełniał interesy pracowników a nie pracodawcy (tylko ok. 1/5 pracowników wzięła udział w wyjeździe).

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca nie zakwalifikował wycieczki jako wyjazdu integracyjnego (brak zapisu w regulaminie ZFŚS) i uznał kwotę dofinansowania ze środków funduszu socjalnego jako przychód pracownika doliczony do limitu kwoty wolnej od podatku, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego przekroczenie spowodowało naliczenie i odprowadzenie zaliczki na podatek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ww. ustawy).

Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które zostało wypłacone w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 12 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Zgodnie z art. 11 ust. 2b ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Warto również wskazać, że w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947) za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (tzn. skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich pracowników).

Stosownie do powyższego stwierdzić należy, że co do zasady koszt wykupionej wycieczki turystycznej, sfinansowanej w całości lub w części przez pracodawcę stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, gdyż spełnione są kryteria wskazane w wyroku Trybunału Konstytucyjnego, tj. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1.000 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że zwolniona od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wartość świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące warunki:

* świadczenia mają związek z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych,

* świadczenia mają charakter świadczenia rzeczowego bądź pieniężnego,

* są w całości sfinansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszu związków zawodowych,

* ich wysokość nie przekracza w roku podatkowym kwoty 1.000 zł.

Stosownie do art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1070), działalność socjalną stanowią usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu.

Zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Funduszu, z uwzględnieniem ust. 1-lb, oraz zasady przeznaczania środków Funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie ustalanym zgodnie z art. 27 ust. 1 albo art. 30 ust. 6 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 263). Pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, uzgadnia regulamin z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów (art. 8 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl natomiast art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że zgodnie z obowiązującym u Wnioskodawcy regulaminem ZFŚS środki funduszu przeznaczone są m.in. na "dofinansowanie wypoczynku po pracy, zorganizowanego przez Wnioskodawcę, w formie dopłat do wycieczek..." Regulamin funduszu nie zawiera zapisu o możliwości dofinansowania wyjazdów integracyjnych.

Corocznie, na wniosek pracowników, komisja ZFŚS przyznaje środki na dofinansowanie do wycieczek będących formą wypoczynku weekendowego, w których mogą wziąć udział pracownicy, uprawnieni członkowie ich rodzin oraz emeryci.

W 2019 r. zorganizowana została 2,5 dniowa, autokarowa wycieczka. Program wyjazdu obejmował zwiedzanie miasta z przewodnikiem. Wyjazd zaplanowano w piątek o godz. 15:00, powrót w niedzielę ok godz. 22:00, czyli częściowo obejmował okres obowiązkowego świadczenia pracy.

Udział w wycieczce był dobrowolny, ale obwarowany pewnymi ograniczeniami:

1. Brak było ogólnej dostępności dla wszystkich pracowników i osób uprawnionych ze względu na ograniczoną liczbę miejsc (na 258 zatrudnionych, w wycieczce wzięło udział 55 osób). Limit miejsc podyktowany był liczbą miejsc w autokarze i miejscu noclegowym.

2. O udziale w wycieczce decydowała kolejność zgłoszeń. Sporządzono imienne listy osób zakwalifikowanych do wyjazdu. Nie było możliwości organizacyjnych, aby wszyscy zainteresowani mogli wziąć w niej udział.

3. Pracownicy i osoby uprawnione, biorący udział w wycieczce, zobowiązani byli do pokrycia jej kosztów w wysokości różnicy pomiędzy ceną wycieczki a wysokością dofinansowania z funduszu. Koszt poniesiony przez pracownika wynosił mniej niż 50%, czyli pracownik osiągnął policzalną korzyść w postaci uniknięcia wydatku na wyjazd w wysokości powyżej 50% wartości wycieczki.

4. Wyjazd na wycieczkę zaplanowany został w piątek po południu (godz. 15:00). Pozostała część pracowników, nie biorących udziału w wycieczce, zobowiązana była świadczyć pracę w godzinach otwarcia poszczególnych placówek Wnioskodawcy (np. do godz. 20:00). W związku z tym pracownicy, którzy w tym dniu powinni świadczyć pracę, a zostali zakwalifikowani do wyjazdu, musieli wystąpić z wnioskiem o udzielenie im na ten dzień urlopu wypoczynkowego.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że pracownicy biorący udział w ww. wycieczce skorzystali z niej w pełni dobrowolnie, w swoim interesie i uzyskali wymierną korzyść albowiem inny podmiot (pracodawca) poniósł częściowy koszt ich uczestnictwa. Dzięki temu doszło do przysporzenia w ich majątku, które traktować należy w kategorii przychodu.

Uwzględniając powyższe, dofinansowanie dla tych pracowników kosztów wycieczki należy zakwalifikować do przychodów ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten, ustalony zgodnie z art. 11 ust. 2b ww. ustawy, może korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy do kwoty 1.000 zł (kwota ta obejmuje wartość rzeczowych i pieniężnych świadczeń otrzymanych w skali całego roku). Nadwyżka ponad tę kwotę stanowi przychód podlegający opodatkowaniu, od którego Wnioskodawca jest zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 31 ww. ustawy.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.