0115-KDIT2-3.4011.279.2018.1.KP - Przychód i koszty podatkowe z tytułu sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2018 r. (data wpływu) - o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 sierpnia 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Dnia 16 grudnia 1989 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła do majątku wspólnego spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Dnia 24 lutego 2009 r. zmarł mąż Wnioskodawczyni, a na mocy testamentu spadek po nim nabyła A. C. (osoba obca zgodnie z ustawą o podatku od spadków i darowizn).

W skład majątku wspólnego, oprócz wyżej opisanego prawa wchodziła również nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste, zabudowana budynkiem garażowym o wartości 14 000 zł (czternaście tysięcy złotych).

Dnia 29 października 2014 r. Wnioskodawczyni zawarła wraz z A. C. ugodę sądową, na mocy której opisane powyżej spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu nabyła w całości, a nieruchomość gruntową oddaną w użytkowanie wieczyste zabudowaną budynkiem garażowym nabyła A. C.

Na mocy niniejszej ugody Wnioskodawczyni zobowiązała się także do spłaty w kwocie 67 625 zł (sześćdziesiąt siedem tysięcy sześćset dwadzieścia pięć złotych) na rzecz A. C., a także zrzekła się roszczenia z tytułu zachowku po zmarłym mężu (zachowek wynosiłby około 25 375 zł).

Aktualnie Wnioskodawczyni planuje sprzedać opisane wyżej spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu za cenę ok. 250 000 zł. Jednak od nabycia części w wyniku ugody nie minęło pięć lat, w związku z powyższym sprzedaż tego prawa w 1/2 opodatkowana będzie podatkiem dochodowym w wysokości 19%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przypadku odpłatnego zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu przed upływem pięciu lat od nabycia powstanie podatek dochodowy? Czy w przypadku jego powstania Wnioskodawczyni ma prawo odliczyć od dochodu kwotę spłaty w wysokości: 67 625 zł, a także kwotę zachowku, której zrzekła się otrzymania - 25 375 zł, a także kwotę 7 000 zł (tj. połowa wartości garażu)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu przed upływem 5 lat od nabycia skutkuje powstaniem obowiązku w podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z brzmieniem art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Nie ulega więc wątpliwości, że kwota spłaty stanowi udokumentowany koszt, który podlega odliczeniu. W przypadku zrzeczenia się roszczenia o zachowek - również w opisanej wyżej ugodzie udokumentowane zostało takie zrzeczenie się - brak jest wskazania jedynie jego kwoty w postanowieniu sądu. Zgodnie jednak z dokumentacją i wyceną przedstawioną w sądzie, majątek należący do zmarłego męża został oszacowany na kwotę 100 000 zł (sto tysięcy złotych), w związku z powyższym zachowek należny wyniósłby 25 375 zł i o taką kwotę została pomniejszona kwota do spłaty. Wnioskodawczyni uważa, że ma prawo odliczyć od dochodu zarówno:

* kwotę spłaty (67 625 zł);

* kwotę zachowku, którego wnioskodawczyni się zrzekła (25 375 zł);

* jak i kwotę połowy wartości garażu (7 000 zł).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

* jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonywaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w ww. przepisie.

Zatem dla określenia skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości i ww. praw majątkowych istotne jest ustalenie daty ich nabycia.

Z treści wniosku wynika, że w 1989 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła do majątku wspólnego spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. W lutym 2009 r. zmarł mąż Wnioskodawczyni, a na mocy testamentu spadek po nim nabyła osoba obca. Dnia 29 października 2014 r. Wnioskodawczyni zawarła wraz z osobą obcą ugodę sądową, na mocy której opisane powyżej spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nabyła w całości. Natomiast osoba obca nabyła nieruchomość gruntową oddaną w użytkowanie wieczyste zabudowaną budynkiem garażowym. Na mocy zawartej ugody Wnioskodawczyni zobowiązała się do spłaty na rzecz osoby obcej, a także zrzekła się roszczenia z tytułu zachowku po zmarłym mężu. Wnioskodawczyni planuje sprzedać ww. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682 z późn. zm.) - z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W myśl art. 50¹ Kodeksu - w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Ustrój wspólności majątkowej będący współwłasnością łączną trwa zatem tak długo, jak długo trwa małżeństwo. Z chwilą ustania wspólności np. w wyniku śmierci jednego ze współmałżonków dochodzi do przekształcenia współwłasności łącznej a udział każdego z małżonków w majątku wspólnym, według domniemania jest równy udziałowi drugiego współmałżonka.

Zgodnie z art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.) prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej.

W myśl art. 926 § 1 ww. Kodeksu powołanie do spadku wynika z ustawy albo z testamentu. Z kolei art. 925 Kodeksu cywilnego stanowi, że spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku, co następuje z chwilą śmierci spadkodawcy (art. 924 Kodeksu cywilnego). Natomiast, zgodnie z art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego prawomocne postanowienie Sądu o nabyciu spadku, czy też akt poświadczenia dziedziczenia sporządzony przez notariusza, potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

W świetle powyższego należy zauważyć, że Wnioskodawczyni nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w dwóch datach:

* w roku 1989 - nabycie 1/2 udziału do majątku wspólnego małżonków,

* w roku 2014 - nabycie 1/2 udziału odpłatnie na podstawie ugody sądowej.

W konsekwencji, planowana sprzedaż spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego odpowiadająca udziałowi 1/2 nabytemu w 2014 r. na podstawie ugody sądowej, jako że nastąpi przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie, będzie stanowiło źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. W myśl natomiast jego ust. 2 podstawą obliczenia podatku, o którym mowa w ust. 1 jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Na mocy art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

Stosownie do art. 30e ust. 5 tej ustawy, dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł.

Artykuł 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

W opinii Wnioskodawczyni, w przypadku sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, podstawą opodatkowania powinna być różnica wynikająca z odjęcia od kwoty sprzedaży - kwoty spłaty spadkobiercy testamentowego, kwoty będącej wartością należnego zachowku, której się zrzekła, a także połowy wartości garażu.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja odpłatnego zbycia mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością), np. koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w obrocie nieruchomościami, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem odpłatnego zbycia nieruchomości.

Pamiętać jednak należy, że jeżeli Wnioskodawczyni poniesie takie wydatki, to do kosztów odpłatnego zbycia będzie mogła zaliczyć jedynie ich część odpowiadającą udziałowi w nieruchomości nabytego w wyniku zawarcia ugody sądowej, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Skoro sprzedaż odpowiadająca udziałowi nabytemu w roku 1989 do majątku wspólnego małżonków nie jest źródłem przychodu, to nie może generować także kosztów.

Ustalenie kosztów uzyskania przychodu odbywa się natomiast zgodnie z art. 22 ust. 6c lub 6d ww. ustawy w zależności od tego czy zbywaną nieruchomość lub prawo nabyto odpłatnie, czy nieodpłatnie.

Za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, uważa się udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania (art. 22 ust. 6c ustawy).

Zgodnie zaś z treścią art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość tych nakładów, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ustawy).

W opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym w wyniku zawarcia ugody sądowej należący do osoby obcej udział w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego nabyty został przez Wnioskodawczynię w zamian za spłatę, a więc w sposób odpłatny. Z uwagi na powyższy fakt przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia ww. nieruchomości zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 6c ustawy.

Powołany powyżej art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wskazuje, że kosztami uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia mogą być tylko udokumentowane koszty nabycia lub wytworzenia zbywanej nieruchomości powiększone o udokumentowane nakłady zwiększające wartość tej zbywanej nieruchomości. Przepis ten formułuje katalog zamknięty, który w żadnym wypadku nie dopuszcza zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu innych wydatków niż wymienione.

Przepis ten posługuje się pojęciem kosztu nabycia. Koszt nabycia - co do zasady - określa umowa, na podstawie której podatnik staje się właścicielem (współwłaścicielem) nieruchomości lub prawa. Kosztem nabycia bez wątpienia jest zatem kwota jaką zapłaci nabywca zbywcy za nieruchomość (prawo), niezależnie od tego, czy nabycie nieruchomości (prawa) jest sfinansowane kredytem bankowym, czy też środki na jej zakup pochodzą z oszczędności nabywcy.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że przychód Wnioskodawczyni ze zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, może być pomniejszony o koszty uzyskania, które Wnioskodawczyni poniosła w związku z nabyciem 1/2 udziału w ww. nieruchomości, nabytym w 2014 r. na podstawie ugody sądowej.

Tym samym, w przypadku odpłatnego zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, kosztem uzyskania przychodu w części dotyczącej udziału nabytego odpłatnie na podstawie ugody sądowej zawartej z osobą obcą powołaną w testamencie do spadkobrania - jest udokumentowana kwota faktycznej spłaty na jej rzecz związana z nabyciem od niej udziału w tym prawie.

Jednakże w odniesieniu do pozostałych kwot, tj. kwoty równej wysokości należnego zachowku, do którego roszczenia Wnioskodawczyni się zrzekła oraz kwoty będącej równowartością połowy wartości garażu - wyraźnie podkreślić należy, że nie mieszczą się one w kategorii kosztów, o których mowa zarówno w art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwota odpowiadająca wysokości należnego lecz zrzeczonego się roszczenia z tytułu przysługującego Jej zachowku, jak również kwota połowy wartości garażu nie stanowią kosztów nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, ani nie stanowią udokumentowanych nakładów zwiększających wartość posiadanego przez Wnioskodawczynię udziału w tym prawie.

Podkreślić należy, że kosztem nabycia nieruchomości jest cena jaką zapłaci nabywca zbywcy za daną nieruchomość. Z kolei, przez nakłady na nieruchomość należy rozumieć sumę wydatków poniesionych na substancję danej nieruchomości. Uznaje się, że są to nie tylko nakłady ulepszające lub modernizujące nieruchomość, ale również nakłady o charakterze remontowym.

Wskazać należy, że instytucja zachowku ściśle łączy się ze spadkiem i procedurą związaną ze spadkobraniem, nie jest on jednak składnikiem spadku. Stanowi on swoistą ochronę interesów określonej grupy osób najbliższych zmarłemu, do których zgodnie z art. 991 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, zalicza się zstępnych, małżonka oraz rodziców spadkodawcy, którzy byliby powołani do spadku z ustawy, tzn. nie zostali powołani do dziedziczenia jako spadkobiercy, nie został też na ich rzecz ustanowiony zapis ani polecenie, nie otrzymali także darowizny od spadkodawcy w wysokości równej należnemu im zachowkowi. Roszczenie o zachowek przysługuje więc, jeżeli uprawniony do zachowku nie otrzymał go w żadnej z ww. postaci, co wynika z art. 991 § 2 Kodeksu cywilnego.

Osobie uprawnionej do zachowku nie przysługuje roszczenie o wydanie jakiejkolwiek rzeczy zaliczanej do spadku ani roszczenie o przeniesienie jakiegokolwiek składnika majątku wchodzącego w skład spadku. Osoba, której przysługuje prawo do zachowku może domagać się wyłącznie zapłaty na jej rzecz określonej kwoty pieniężnej stanowiącej ułamek wartości udziału spadkowego jaki by jej przysługiwał przy dziedziczeniu ustawowym.

Zauważyć przy tym należy, że w świetle prawa zobowiązanym z tytułu zachowku jest spadkobierca, w stosunku do osoby niewskazanej w testamencie, a mającej prawo do spadku z mocy ustawy, której przysługuje roszczenie o zachowek względem wyznaczonych przez spadkodawcę spadkobierców. Uprawniony do zachowku otrzymuje pieniężną rekompensatę. Korzyść ta stanowi równowartość części udziału spadkowego, który przypadałby uprawnionemu, gdyby dziedziczył z ustawy. Zatem konieczność zapłaty przez osobę obcą zachowku stanowi jej osobiste zobowiązanie względem osoby pominiętej w testamencie.

Zrzeczenie się roszczenia z tytułu przysługującego zachowku nie ma jednak żadnego wpływu na wymiar uzyskania przychodu ze sprzedaży, gdyż wynika z przepisów dotyczących spadkobrania. Prawo do zachowku przysługuje Wnioskodawczyni bez względu na to, czy sprzedałaby nieruchomość, czy zdecydowałaby się ją zachować. To, że Wnioskodawczyni zrzekła się przedmiotowego roszczenia nie oznacza, że należy się Jej przywilej pomniejszenia przychodu ze sprzedaży nieruchomości o tą kwotę.

Skoro zrzeczenie się roszczenia z tytułu przysługującego Jej zachowku nie stanowi udokumentowanego kosztu nabycia ani nakładu zwiększającego wartość nabytego lokalu mieszkalnego, a przywołany przepis nie daje możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu innego rodzaju wydatków niż w nim wymienione, to brak jest podstaw prawnych, aby kwotę zrzeczonego się roszczenia Wnioskodawczyni mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego.

Nie można od przychodu odjąć wszystkich wydatków, które miały jakikolwiek związek ze spadkobraniem. Ustawodawca enumeratywnie wymienił bowiem, co może być kosztem uzyskania przychodu w wypadku sprzedaży nieruchomości nabytej odpłatnie, a kwota odpowiadająca wysokości należnego lecz zrzeczonego się roszczenia z tytułu przysługującego Jej zachowku, jak również kwota połowy wartości garażu nie mieści się w katalogu określonym w art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwoty należnego zachowku, którego roszczenia Wnioskodawczyni się zrzekła, jak również kwoty połowy wartości garażu nie można zakwalifikować do kosztów nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, o których traktuje art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Poniesienie tych wydatków nie warunkowało nabycia udziału w nieruchomości przez Wnioskodawczynię.

Wobec tego, dochód ze sprzedaży omawianej 1/2 udziału w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego będzie podlegał opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym, o czym stanowi art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy ustalaniu podstawy opodatkowania, która stanowi różnicę pomiędzy uzyskanym przychodem a kosztami uzyskania przychodu ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni może uwzględnić spłatę, która została przez nią dokonana na rzecz powołanej do spadku osoby obcej.

Reasumując, w przypadku dokonania sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w części nabytej na mocy ugody sądowej, tj. przed upływem 5 lat, liczonych od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie, wyłącznie spłata dokonana na rzecz osoby trzeciej w wyniku tej ugody jako koszt nabycia udziału w prawie, mieści się w katalogu wydatków, o których mowa w art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowi natomiast kosztu uzyskania przychodu kwota odpowiadająca wysokości zrzeczonego się roszczenia z tyłu przysługującego zachowku, jak również kwota połowy wartości garażu.

W związku z tym, należało uznać stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe.

Tutejszy Organ podkreśla, że jednym z celów interpretacji indywidualnych jest zinterpretowanie przepisów budzących wątpliwość wśród podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych. Przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) nakłada na Organ podatkowy obowiązek udzielania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Dokumenty dołączone do wniosku z dnia 20 sierpnia 2018 r. nie podlegają analizie tutejszego Organu. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ww. ustawy jest sam przepis prawa. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, to na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu - zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez właściwy rzeczowo organ podatkowy, w toku stosownych postępowań weryfikacyjnych. Tutejszy Organ w wydanej interpretacji nie odnosi się do kwot wskazanych przez Wnioskodawczynię w opisie zdarzenia przyszłego oraz w pytaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.