0115-KDIT2-3.4011.152.2018.3.MJ - Skutki podatkowe odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2018 r. (data wpływu 25 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismami z dnia 23 maja 2018 r. (data wpływu 25 maja 2018 r.) oraz z dnia 11 czerwca 2018 r. (data wpływu 13 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 25 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony pismami z dnia 23 maja 2018 r. (data wpływu 25 maja 2018 r.) oraz z dnia 11 czerwca 2018 r. (data wpływu 13 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 21 grudnia 1990 r., na podstawie darowizny od ojca otrzymałem 50% współwłasności budynku - w C. Podatek związany z darowizną zapłaciłem w Urzędzie skarbowym. Właścicielami pozostałych 50% współwłasności tego budynku w 1990 r. byli L. Państwo L są dla mnie osobami obcymi - nie łączą nas żadne więzi rodzinne.

Po śmierci pana L. właścicielami pozostałych 50% współwłasności budynku - są L i jej syn J.

W dniu 8 maja 2014 r. aktem notarialnym zniesiona została nieodpłatnie bez dopłat z tytułu wyrównania przysporzeń, nakładów i innego stosunku współwłasność tego budynku przez ustanowienie odrębnej własności lokali (6 lokali).

Budynek posiada księgę wieczystą nr X.

W dniu 2 lutego 2018 r. sprzedałem lokal - w C. państwu F. za kwotę 95.000,00 zł, repetytorium X.

Jest to jeden z lokali wyodrębnionych z budynku - w C. i posiada księgę wieczystą nr X. Do umowy notarialnej sprzedaży tego lokalu przekazałem zaświadczenie Naczelnika Urzędu skarbowego w C. z dnia 1 lutego 2018 r. stwierdzające, że podatek od spadków i darowizn z tytułu nieodpłatnego zniesienia współwłasności nie należy się zgodnie z art. 7 ust. 6 powołanej ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że w wyniku zniesienia współwłasności budynku przy ul. X w C, wartość otrzymanych nieruchomości (majątku) nie przekroczyła wartości przysługującego mu udziału w całości nieruchomości, jaki przysługiwał mu przed zniesieniem współwłasności (50%).

Zbycie lokalu w C, ul. X nie nastąpiło w wykonaniu działalności gospodarczej - ponieważ posiadanie lokalu zaistniało na skutek podarowania mi współwłasności budynku przez ojca w dniu 21 grudnia 1990 r. Lokal jest jego własnością jako osoby fizycznej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z ww. zdarzeniami zakończonymi sprzedażą ww. lokalu, będę zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od tej sprzedaży i w jakiej kwocie?

Wnioskodawca przedstawił następujące stanowisko:

Wydaje mi się, że nie powinienem płacić podatku dochodowego związanego ze sprzedażą lokalu - w C, ul. X, ponieważ współwłaścicielem budynku stałem się dnia 21 grudnia 1990 r., a zniesienie współwłasności nie przysporzyło mi żadnego dochodu ani majątku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

* jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a˗ c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy, formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany z tego tytułu w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu przychodu ma moment i sposób nabycia tej nieruchomości.

Z opisu stanu faktycznego wniosku wynika, że Wnioskodawca w dniu 21 grudnia 1990 r., na podstawie darowizny od ojca otrzymał 50% współwłasności budynku - w C, ul. X.

W dniu 8 maja 2014 r. aktem notarialnym zniesiona została nieodpłatnie bez dopłat z tytułu wyrównania przysporzeń, nakładów i innego stosunku współwłasność tego budynku przez ustanowienie odrębnej własności lokali (6 lokali).

W dniu 2 lutego 2018 r. Wnioskodawca sprzedał lokal - w C, ul. X. Jest to jeden z lokali wyodrębnionych z budynku - w C., ul. X.

Wnioskodawca wskazał również, że w wyniku zniesienia współwłasności budynku przy ul. X w C, wartość otrzymanych nieruchomości (majątku) nie przekroczyła wartości przysługującego mu udziału w całości nieruchomości, jaki przysługiwał mu przed zniesieniem współwłasności (50%).

Zbycie lokalu w C, ul. X nie nastąpiło w wykonaniu działalności gospodarczej.

Współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W myśl art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 380 z późn. zm.), każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego, przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego czy działu spadku, jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli, jeśli:

* podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub

* wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy mieści się w ramach posiadanego dotychczas udziału.

Tak więc, zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy wyłącznie wówczas, jeżeli nabyta na własność rzecz mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego. Zatem jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności nie wystąpiło przysporzenie majątku ponad udział posiadany przed dokonaniem tej czynności oznacza to, że dla przedmiotowej nieruchomości dniem nabycia będzie dzień, w którym Wnioskodawca otrzymał darowiznę.

W przedmiotowej sprawie, jak wskazał Wnioskodawca, wartość otrzymanych nieruchomości (majątku) w wyniku zniesienia współwłasności nie przekroczyła wartości przysługującego mu udziału w całości nieruchomości, jaki przysługiwał mu przed zniesieniem współwłasności.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że jeśli wartość otrzymanego majątku w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w ramach posiadanych dotychczas udziałów, to jak wskazano powyżej, datą nabycia przedmiotowej nieruchomości jest dzień otrzymania przez Wnioskodawcę darowizny, tj. dzień 21 grudnia 1990 r.

W związku z powyższym, okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, upłynął 31 grudnia 1995 r., a więc sprzedaż przedmiotowego lokalu dokonana w dniu 2 lutego 2018 r. nie stanowi źródła przychodu z odpłatnego zbycia o którym mowa w ww. art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny (weryfikacji) dołączanych dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym we wniosku przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Augustyna Kośnego 70, 45-372 Opole, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.