0115-KDIT2-3.4010.266.2017.1.AW - Kwalifikacja do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej zawartego w cenie zakupu towarów oraz usług dokonywanych w Szwecji.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2017 r. (data wpływu 6 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej zawartego w cenie zakupu towarów oraz usług dokonywanych w Szwecji - jest prawidłowe.

W dniu 6 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej zawartego w cenie zakupu towarów oraz usług dokonywanych w Szwecji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W latach 2012-2013 Wnioskodawca dokonał remontu nieruchomości położonej w Szwecji. Nieruchomość ta zakupiona została przez Spółkę w związku z planowanym rozszerzeniem działalności gospodarczej o wynajem nieruchomości na cele turystyczne.

W związku z remontem poniesione zostały wydatki w kwocie netto 1.179.526,61 PLN.

Kwota 276.961,89 PLN stanowi podatek od wartości dodanej zapłacony na rzecz sprzedawców oraz usługodawców w Szwecji.

W dniu 25 marca 2014 r. Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem do szwedzkiego organu podatkowego o zwrot podatku VAT. Wniosek złożony został za pośrednictwem Urzędu Skarbowego. Decyzją z dnia X szwedzki urząd podatkowy odmówił/odrzucił wniosek o zwrot podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy podatek od wartości dodanej zawarty w cenie zakupu towarów oraz usług dokonanych w Szwecji stanowi koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na zakup towarów i usług, które nie stanowią wobec Spółki wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo importu usług należy zakwalifikować jako koszt uzyskania przychodów w wartości brutto, tym samym uwzględniając w kosztach kwotę podatku od wartości dodanej wykazanej w fakturze zakupowej.

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wyłączonych bezpośrednio przez ustawodawcę w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 tej ustawy, podatek od towarów i usług, co do zasady, nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. Przepis ten nie reguluje jednak, co należy rozumieć przez "podatek od towarów i usług". Ustawodawca wskazał jedynie w art. 4a pkt 7 ww. ustawy (słowniczek do ustawy), iż pod pojęciem ustawy o podatku od towarów i usług należy rozumieć ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.).

Z powyższego wynika zatem, iż przez "podatek od towarów i usług" należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawodawca nie zawarł w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych definicji podatku od wartości dodanej, jak również odesłania do odpowiednich aktów prawnych w państwach członkowskich UE regulujących ten podatek. Takie odesłanie ustawodawca zawarł na przykład w objaśnieniach pojęć w art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Dodatkowo - w myśl art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towaru i usług - ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towaru i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem, ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie "podatek od towarów i usług" jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich Unii Europejskiej. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

W orzecznictwie sadów administracyjnych przyjmuje się, iż stosując art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy dokonywać jego ścisłej wykładni, gdyż przepis ten stanowi odstępstwo od generalnej zasady wyrażonej w art. 15 tej ustawy (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lutego 1995 r., sygn. akt SA/Kr 2480/94). Oznacza to, iż wyłączenie wydatku z kosztów uzyskania przychodów powinno odnosić się wyłącznie do podatku od towarów i usług uregulowanego w polskiej ustawie o podatku od towarów i usług. Spółka jest zatem uprawniona do zaliczenia wydatków poniesionych na zakup towarów i usług na terytorium państw członkowskich UE w wartości brutto, a więc łącznie z podatkiem od wartości dodanej.

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 grudnia 2007 r. sygn. I SA/GI 924/07) brak jest możliwości odpowiedniego zastosowania przepisów polskich o podatku od towarów i usług do zagranicznego podatku od wartości dodanej. Tym samym, art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajdzie zastosowania do poniesionego przez Wnioskodawcę jako wspólnika Spółki kosztu naliczonego brytyjskiego podatku od wartości dodanej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu bądź zabezpieczenie źródła.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Każdy wydatek wymaga zatem indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodem i racjonalności działania podatnika.

Jak stanowi norma art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

Ilekroć w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.) - art. 4a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (aktualny tekst jednolity jest opublikowany w Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.).

Z kolei przez podatek od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Z powyższego wynika więc, że ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie "podatek od towarów i usług" jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie niż Polska z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

W konsekwencji stwierdzić należy, że cytowany art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ dotyczy podatku od towarów i usług, a nie podatku od wartości dodanej. Tym samym, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, Spółka może uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów wartość faktur dokumentujących poniesione koszty w kwocie brutto.

Podsumowując Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatek od wartości dodanej związany z zakupami w Szwecji, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy także zaznaczyć, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego, podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Udowodnienie prawidłowości zaliczenia przez Spółkę opisanych we wniosku wydatków do określonego rodzaju kosztów uzyskania przychodów może zatem wymagać w szczególności udowodnienia: poniesienia wydatków, ich charakteru, w szczególności ich celowości, racjonalności działań podatnika, a w konsekwencji braku okoliczności uniemożliwiających uznanie przedmiotowych kosztów za koszty uzyskania przychodów. W ramach postępowania dowodowego może również zostać dokonana szczegółowa analiza związku ponoszonych wydatków z przychodami Spółki, a także kwalifikacja wydatków do określonych kosztów podatkowych.

Jednocześnie zaznacza się, że niniejsza interpretacja - z uwagi na zakres pytania wyznaczającego zakres żądania Wnioskodawcy rozstrzyga wyłącznie o kwalifikacji podatku od wartości dodanej zapłaconego w Szwecji do kosztów uzyskania przychodów. Nie odnosi się natomiast do zagadnienia potrącalności ponoszonych wydatków.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.