0115-KDIT2-3.4010.221.2017.1.AW - Wydatki związane z modernizacją fontanny jako inwestycja w obcym środku trwałym.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2017 r. (data wpływu 14 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji wydatków do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 14 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z zawartą umową Gmina Miasta S. wydzierżawiła P. na 10 lat nieruchomość gruntową zabudowaną, część drewnianą oraz przystań jachtową. Warunkiem przystąpienia do przetargu było zobowiązanie przyszłego dzierżawcy do poniesienia kosztów remontu nieruchomości. Z tego też względu w Umowie dzierżawy zostały zawarte zapisy nakładające na Dzierżawcę obowiązek inwestycji, bieżących napraw i konserwacji przedmiotu dzierżawy.

Dzierżawca zobowiązany został do wykonania m.in. następujących inwestycji:

* modernizacji fontanny wraz z jej oświetleniem,

* remontu dachu oraz wymiany okien w arkadach.

W ramach remontu arkad poniesiono koszty dotyczące wymiany sufitów, wymiany instalacji elektrycznej, oświetleniowej, wymiany pokrycia dachowego oraz obróbek blacharskich.

Z dniem zakończenia prac, tj. z dniem podpisania protokołu odbioru robót budowlanych zarówno do celów ewidencji księgowej, jak i podatkowej rozpoczęto rozliczanie kosztów w ratach odpowiadających ilości lat i miesięcy pozostałych do zakończenia okresu, na który zawarta była Umowa najmu-dzierżawy.

W ramach kosztów dotyczących fontanny można było wyróżnić koszty dotyczące odtworzenia jej pierwotnego stanu, tj. remont części technologicznej fontanny, oczyszczenie rzeźbionych elementów, odtworzenie brzegów fontanny, uzupełnienie jej ubytków i opracowanie detalu, a także jej impregnację. W stosunku do poniesionych kosztów również rozpoczęto rozliczanie kosztów w czasie rozłożonych na pozostały okres trwania umowy najmu.

Dodatkowo poniesiono koszty na modernizację istniejącej fontanny w zakresie budowy przyłącza kanalizacyjnego, modernizację części technologicznej w zakresie instalacji oświetlenia, pomp, elementów fontannowych wraz z elektronicznym systemem do sterowania dyszami. Poniesione wydatki uznano za inwestycję w obcym środku trwałym, przyjęto do używania i rozpoczęto amortyzację w miesiącu następującym po miesiącu przyjęcia do używania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w odniesieniu do wydatków związanych z remontem arkad oraz remontem fontanny, ujmowanych bilansowo przez okres trwania Umowy dzierżawy prawidłowym rozwiązaniem jest tożsame ich identyfikowanie dla celów podatkowych?

2. Czy właściwe jest traktowanie wydatków poniesionych na modernizację fontanny jako inwestycji w obcym środku trwałym i amortyzowanie jej zgodnie z przepisem art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy - w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1 - przepisami regulującymi zasady potrącalności kosztów pośrednich są art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 15 ust. 4d tej ustawy, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, wówczas stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl natomiast art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w razie braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego.

W art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje się, że podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Odrębne przepisy w rozumieniu powołanego art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są zamieszczone w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Skoro tak, to użyte w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sformułowanie "dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych", należy odnosić do ksiąg prowadzonych według zasad określonych w ustawie o rachunkowości.

Zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości, Spółka, dla celów bilansowych, wydatki, o jakich mowa we wniosku (tj. wydatki na generalny remont fontanny oraz remont arkad) rozlicza w czasie, dlatego też powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

W związku z poczynionymi uwagami należy stwierdzić, że ujęcie (zaksięgowanie) wydatku w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wydatek dla zakwalifikowania go do kosztów uzyskania przychodu musi zatem spełniać wymogi określone ustawą podatkową, ale w czasie koszt ten ujawniony jest w dniu jego zaksięgowania w księgach rachunkowych. Wynika zatem z tego, że pod pojęciem "dzień poniesienia kosztu" rozumieć należy dzień, na który Spółka uwzględniła koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych. Tym samym jest to dzień, który Spółka wskazała jako dzień (okres), do którego dany wydatek został przypisany. Jeśli więc dla celów rachunkowych podatnik ujmuje jako koszt w prowadzonych przez siebie księgach rachunkowych ponoszone wydatki, wówczas dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zasadne jest przyjęcie, że jest to koszt poniesiony w rozumieniu podatkowym.

Z treści przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa reguła, tzn. moment uznania wydatku za koszt podatkowy uzależniony jest od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym, co oznacza, że wydatki związane z remontem arkad oraz remontem fontanny, ujmowane przez Spółkę bilansowo przez okres trwania Umowy dzierżawy powinny być tożsamo identyfikowane dla celów podatkowych.

Innymi słowy ujęcie bilansowe warunkuje w świetle art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ujęcie podatkowe i to właśnie sposób ujęcia kosztów w rachunku bilansowym determinuje moment rozpoznawania w rachunku podatkowym. Zatem ujmowanie przez Spółkę tych kosztów dla celów podatkowych powinno być tożsame z ujęciem rachunkowym.

Zdaniem Wnioskodawcy - w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 2 - wartość inwestycji w obcym środku trwałym tj. modernizacji fontanny stanowiącej własność gminy ustalono w koszcie wytworzenia zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Do kosztów uzyskania przychodów zaliczane są miesięczne odpisy amortyzacyjne wyliczone przy zastosowaniu stawki 10% ustalone na podstawie z art. 16j ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, będących inwestycją w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zdaniem Spółki wydatki związane z modernizacją fontanny powinny być traktowane jako inwestycja w obcym środku trwałym i rozliczane w kosztach podatkowych jako odpisy amortyzacyjne przez okres wskazany w art. 16j ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga prawidłowości klasyfikacji obiektu majątku dokonanej przez Wnioskodawcę w świetle KŚT. Wobec tego została ona wydana przy założeniu, że Wnioskodawca poprawnie zakwalifikował obiekt majątku do odpowiedniego klasyfikowania KŚT. Tutejszy organ nie jest bowiem uprawniony, w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości formalnego przyporządkowania do grupowania statystycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.