0115-KDIT2-2.4011.95.2017.1.HD - Opodatkowanie w Polsce emerytury otrzymywanej z Włoch.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2017 r. (data wpływu 12 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 12 czerwca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania emerytury z Włoch - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 12 czerwca 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania emerytury z Włoch.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni pracowała i mieszkała we Włoszech przez ponad 10 lat.

Na początku 2016 r. Wnioskodawczyni wróciła na stałe do Polski.

Za przepracowane we Włoszech lata Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę w kwocie 475 euro. Świadczenie wypłacane jest w Euro na włoski rachunek bankowy.

Świadczenie emerytalne nie przekracza kwoty wolnej od podatku i w związku z tym we Włoszech jest zwolnione z opodatkowania.

W Polsce Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę wypłacaną przez ZUS. Poza tym nie osiąga innych dochodów.

Wnioskodawczyni posiada tylko obywatelstwo polskie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy od emerytury wypłaconej przez włoską instytucję ubezpieczeniową Wnioskodawczyni powinna odprowadzać w Polsce podatek?

Jeżeli tak, to w jaki sposób powinna dokonać rozliczenia - czy wyliczając współczynnik, który powiększy podatek, czy doliczając tę emeryturę do dochodu uzyskanego w Polsce? Czy w ciągu roku podatkowego Wnioskodawczyni powinna wpłacać zaliczki na podatek? Jeżeli tak, to w jakiej wysokości i jak je obliczyć?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna odprowadzać podatku od emerytury uzyskanej z włoskiej instytucji ubezpieczeniowej.

Emeryturę tę Wnioskodawczyni otrzymuje wyłącznie za okres przepracowany we Włoszech. Za lata przepracowane w Polsce Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę z ZUS, i od niej odprowadza podatek. Są to dwa odrębne świadczenia podlegające dwóm różnym systemom podatkowym i według nich rozliczanych.

Skoro emerytura, którą Wnioskodawczyni otrzymuje z Włoch, jest zwolniona z opodatkowania, gdyż jest w kwocie mniejszej niż najniższe świadczenie emerytalne we Włoszech, i nie przekracza kwoty zwolnionej od opodatkowania, to tym bardziej nie może - jako dochód zwolniony - być obłożona podatkiem w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ustawodawca przesądził zatem, że zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 1 cyt. ustawy) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Stąd też do tej kategorii osób mają zastosowanie ogólne reguły podatkowe korygowane wyłącznie treścią umów międzynarodowych w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (art. 4a ww. ustawy).

Z treści wniosku wynika, że na początku 2016 r. Wnioskodawczyni wróciła na stałe do Polski, a przez ponad 10 lat pracowała i mieszkała we Włoszech. Za przepracowane we Włoszech lata Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę w kwocie 475 euro. Świadczenie wypłacane jest w Euro na włoski rachunek bankowy. Świadczenie emerytalne nie przekracza kwoty wolnej od podatku i w związku z tym we Włoszech jest zwolnione z opodatkowania. W Polsce Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę wypłacaną przez ZUS. Poza tym nie osiąga innych dochodów. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie. Wnioskodawczyni posiada tylko obywatelstwo polskie.

W związku z tym, że Wnioskodawczyni otrzymuje m.in. emeryturę z Włoch, w przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miała umowa zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania sporządzonej w Rzymie w dniu 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374).

W myśl art. 18 ww. umowy, z zastrzeżeniem artykułu 19 ustęp 2, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.

Stosownie do art. 19 ust. 2 lit. a tej umowy, każda emerytura wypłacana bezpośrednio bądź z funduszy Umawiającego się Państwa lub jego jednostki politycznej, administracyjnej bądź władzy lokalnej każdej osobie fizycznej z tytułu usług, świadczonych na rzecz tego Państwa lub jednostki, lub władzy, będzie opodatkowana wyłącznie w tym Państwie. Jednakże taka emerytura będzie opodatkowana tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli osoba fizyczna jest obywatelem oraz ma stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie (art. 19 ust. 2 lit. b umowy).

W związku z powyższym zauważyć należy, że co do zasady emerytury oraz inne podobne świadczenia, wypłacane z tytułu zatrudnienia w przeszłości, podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania osoby, której są wypłacane. Natomiast emerytura wypłacana z tytułu usług, świadczonych na rzecz tego Państwa (Włoch) lub jednostki, lub władzy podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie (we Włoszech). Natomiast art. 19 ust. 2 lit. b ww. umowy zawiera wyjątek od tej zasady i zgodnie z jego brzmieniem - w przypadku emerytur z pracy polegającej na świadczeniu usług na rzecz państwa włoskiego lub jednostki, lub władzy, w przypadku gdy pobierający emeryturę ma miejsce zamieszkania w Polsce i posiada obywatelstwo polskie - taka emerytura, podlega opodatkowaniu tylko w Polsce.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy stwierdzić należy, że otrzymywana przez Wnioskodawczynię posiadającą obywatelstwo polskie emerytura z Włoch podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, bowiem - jak wskazano we wniosku - na początku 2016 r. Wnioskodawczyni wróciła na stałe do Polski. Ponadto, w związku z tym, że świadczenie emerytalne podlega opodatkowaniu wyłącznie (tylko) w Polsce, określona w umowie polsko-włoskiej metoda zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu nie będzie miała zastosowania, bowiem podwójne opodatkowanie nie wystąpi.

Na mocy art. 44 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników z emerytur i rent z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 44 ust. 3a ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Mając na uwadze powyższe okoliczności oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że w związku z tym, że Wnioskodawczyni ma miejsce zamieszkania w Polsce (podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów), to do dochodów otrzymywanych z emerytury z Włoch nie ma zastosowania żadna metoda unikania podwójnego opodatkowania, bowiem dochody te podlegają opodatkowaniu tylko w jednym państwie, tj. w Polsce, na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni, jako osoba osiągająca dochody z emerytury z zagranicy jest zatem zobowiązana do samodzielnego obliczania i odprowadzania z tego tytułu zaliczek na podatek - zgodnie z art. 44 ust. 1a i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto dochody te podlegają łączeniu z innymi dochodami opodatkowanymi według zasad określonych w art. 27 ust. 1 ustawy i powinny zostać wykazane w zeznaniu rocznym (PIT-36), o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślenia wymaga również, iż podstawową zasadą obowiązującą w polskim systemie podatkowym jest zasada samoobliczania podatku, która polega na tym, że podatnik sam określa podstawę opodatkowania, oblicza podatek i odprowadza go do organu podatkowego. Na podatniku ciąży więc obowiązek prawidłowego określenia przychodów, kosztów uzyskania przychodu, dochodu oraz zastosowania odpowiedniego sposobu obliczenia podatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.