0115-KDIT2-2.4011.390.2019.1.RS - Przychód z tytułu zwrotu kosztów dojazdu na posiedzenia rady nadzorczej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2019 r. (data wpływu 1 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 1 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Spółka) podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągnięcia.

W Spółce Wnioskodawcy działa Rada Nadzorcza. Członkowie Rady Nadzorczej powoływani są na swoje funkcje na podstawie uchwał Zgromadzenia Akcjonariuszy. Członkowie Rady Nadzorczej nie są pracownikami Wnioskodawcy i otrzymują od Spółki wynagrodzenia z tytułu pełnionych funkcji. Niezależnie od wypłaty tego wynagrodzenia, Spółka zwraca również członkom Rady Nadzorczej poniesione przez nich koszty związane z pełnieniem powierzonych im funkcji. Koszty te obejmują wydatki na przejazd członków Rady Nadzorczej na posiedzenia tej Rady, odbywające się poza miejscem ich zamieszkania, dotyczące zakupu biletów (przede wszystkim biletów lotniczych lub biletów na pociąg). Zwrot kosztów Wnioskodawca opiera o zapisy obowiązującego go Statutu, zgodnie z którymi Spółka pokrywa koszty poniesione w związku z wykonywaniem przez Członków Rady Nadzorczej powierzonych im funkcji, a w szczególności koszty przejazdu na posiedzenia Rady, koszty wykonywania indywidualnego nadzoru, koszty zakwaterowania i wyżywienia, ale również o przepis art. 392 § 3 Kodeksu Spółek Handlowych.

W Spółce występują następujące sytuacje związane ze zwrotem kosztów przejazdów członków Rady Nadzorczej na posiedzenia tej Rady:

a. Spółka samodzielnie dokonuje zakupu biletu na samolot dla członka Rady Nadzorczej, a następnie dolicza do podstawy opodatkowania członka Rady Nadzorczej wartość zakupionego przez Spółkę biletu;

Członkowie Rady Nadzorczej mają nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Posiedzenia Rady Nadzorczej odbywają się przeważnie w miejscowości będącej siedzibą Wnioskodawcy, choć zdarza się, że odbywają się również w innej miejscowości.

Aktualnie w skład Rady Nadzorczej Wnioskodawcy wchodzi 8 członków, przy czym kilkoro z nich zamieszkuje poza miejscowością będącą siedzibą Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty pokrywanych przez Wnioskodawcę (w sposób opisany w stanie faktycznym) kosztów przejazdu członków Rady Nadzorczej na posiedzenia Rady Nadzorczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody uzyskiwane przez członków Rady Nadzorczej z tytułu sfinansowania przez Spółkę lub zwrotu kosztów ich dojazdu na posiedzenia Rady Nadzorczej odbywające się poza miejscowością ich zamieszkania korzystają ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.), a w konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobrania od tych przychodów zaliczki na podatek dochodowy w oparciu o przepis art. 41 ust. 1 u.p.d.o.f.

Zgodnie z przepisem art. 219 § 1 Kodeksu Spółek Handlowych, rada nadzorcza sprawuje stały nadzór nad działalnością spółki we wszystkich dziedzinach jej działalności, a do szczególnych jej obowiązków należy ocena sprawozdań, o których mowa w art. 231 § 2 pkt 1 k.s.h., w zakresie ich zgodności z księgami i dokumentami, jak i ze stanem faktycznym, oraz wniosków zarządu dotyczących podziału zysku albo pokrycia straty, a także składanie walnemu zgromadzeniu corocznego pisemnego sprawozdania z wyników tej oceny. Członek rady zobowiązany jest w czasie swej kadencji do uczestnictwa w stałym nadzorze przez cały rok obrotowy spółki. Stały nadzór nad działalnością spółki jest prawem i obowiązkiem rady nadzorczej. Oznacza to, że sprawowanie tego nadzoru musi mieć trwały charakter i odnosić się do całej spółki. W szczególności działania rady nadzorczej obejmują ocenę sprawozdań, o których mowa w art. 231 § 2 pkt 1 k.s.h., w zakresie ich zgodności z księgami i dokumentami, jak i ze stanem faktycznym oraz ocenę wniosków zarządu dotyczących podziału zysku albo pokrycia straty, a także składanie walnemu zgromadzeniu corocznego pisemnego sprawozdania z wyników tej oceny. Rada nadzorcza może również wykonywać inne kompetencje wskazane w k.s.h. Zgodnie z przepisem art. 392 § 3 k.s.h. członkom rady nadzorczej przysługuje zwrot kosztów związanych z udziałem w pracach rady.

Członkowie Rady Nadzorczej Spółki pełnią swoje funkcje na podstawie powołania (nie łączy ich ze Spółką umowa o pracę). W związku z pełnieniem swoich obowiązków Członkowie Rady Nadzorczej biorą udział w posiedzeniach, które odbywają się poza miejscem zamieszkania poszczególnych Członków Rady Nadzorczej.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 u.p.d.o.f., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W oparciu zaś o przepis art. 10 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f., źródłem przychodu jest działalność wykonywana osobiście. Według art. 13 pkt 7 tejże ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody otrzymywane przez osoby należące do składu rad nadzorczych osób prawnych.

Jednakże niektóre z tych przychodów korzystają ze zwolnienia od podatku. Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b u.p.d.o.f., wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13 cytowanego przepisu. Limit owego zwolnienia określony został Rozporządzeniem Ministra Pracy Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 167 z późn. zm.) w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Zwolnienie od podatku dochodowego od osób fizycznych opisane w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b u.p.d.o.f. stosuje się pod warunkiem, że otrzymane świadczenie nie zostało zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostało poniesione m.in. w celu osiągnięcia przychodu (art. 21 ust. 13 u.p.d.o.f.). Co istotne, użyte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b u.p.d.o.f. pojęcie "podróży" dotyczy wszelkich podróży osób niebędących pracownikami i nie jest tożsame z "podróżą służbową" pracowników, której definicję określa ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, z późn. zm.) Kodeks pracy.

Wnioskodawca wskazuje, że sporne zagadnienie, czyli rozróżnienie semantyczne pojęcia "podróż" oraz "podróż służbowa" - z uwagi na jego wagę - stało się przedmiotem licznych orzeczeń sądów administracyjnych (przykładowo: wyrok NSA z dnia 30 maja 2018 r., sygn. akt II FSK 1446/16, wyrok NSA z dnia 14 grudnia 2017 r., sygn. akt II FSK 3337/15, Legalis), jak również - w analogicznym stanie faktycznym w odniesieniu do wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne - również sądownictwa powszechnego - i tak wyrok SN z dnia 15 stycznia 2019 r., sygn. II UK 474/17).

Wnioskodawca zauważa, że według jednej z dyrektyw wykładni językowej, tj. zakazu wykładni synonimicznej, zakłada się, że różnym zwrotom nie należy nadawać tego samego znaczenia. Nie można zatem uznać za poprawną takiej wykładni, która prowadzi do ustalenia, że zwroty "podróż służbowa" oraz "podróż" osoby niebędącej pracownikiem będą miały to samo znaczenie.

W pierwszej kolejności należy rozważyć zakres pojęcia "podróż" zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b u.p.d.o.f. Nie ulega wątpliwości, że zwrot ten nie został zdefiniowany ani w ustawie podatkowej ani w innych przepisach. Zatem właściwą metodą nadania mu znaczenia i ustalenia jego desygnatów jest sięgnięcie do reguł wykładni językowej. Według internetowego Słownika Języka Polskiego (www.sjp.pl) "podróż" to przebywanie drogi do odległego miejsca; przemierzanie rozległych terenów; podróżowanie. W Małym Słowniku Języka Polskiego pod red. Elżbiety Sobol (Wyd. Naukowe PWN Warszawa 1995) podróż definiuje się jako: przebywanie drogi do jakiegoś odległego miejsca; podróżowanie. Efektem zastosowania wykładni językowej jest więc ustalenie, że podróż to przebycie drogi do jakiegoś odległego miejsca. Wykładnia językowa nie uzasadnia dookreślenia tego pojęcia poprzez takie elementy jak czas odbywania, częstotliwość czy też poprzez zdefiniowanie kierunku podróży. Pozostała treść art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b u.p.d.o.f. nie nastręcza trudności interpretacyjnych - wyrażenie "osoba niebędąca pracownikiem" oznacza każdą osobę, która odbywa podróż poza stosunkiem pracy, a określonym przepisem art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a u.p.d.o.f. Dla porządku należy dodać, że zwrot "podróż osoby niebędącej pracownikiem" także nie został zdefiniowany ani w ustawie podatkowej ani w innych przepisach.

Odnosząc się do różnic pomiędzy "podróżą służbową" a "podróżą" osoby niebędącej pracownikiem Wnioskodawca zauważa, że podróż służbowa realizowana jest w ramach stosunku pracy, którego definicję zawiera przepis art. 22 Kodeksu pracy. Przepis ten stanowi, że przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Umówione miejsce świadczenia pracy jest więc istotnym elementem stosunku pracy, zaś jej wykonywanie poza wyznaczonym miejscem odbywa się na polecenie pracodawcy. Warto podkreślić, że ustawa podatkowa dla zastosowania analizowanego zwolnienia nie wprowadza warunku, aby podróż służbowa odbywała się w celu osiągnięcia przychodów. Z kolei zgodnie z art. 21 ust. 13 u.p.d.o.f. zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b u.p.d.o.f. (czyli dotyczące podróży osób niebędących pracownikami) ma zastosowanie wówczas, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione m.in. w celu osiągnięcia przychodów. Ustawodawca zatem obu ww. przypadków ("podróży służbowej" i "podróży" osoby niebędącej pracownikiem) nie traktuje w sposób tożsamy.

Na takie rozróżnienie pojęcia "podróż służbowa" oraz "podróż" wskazuje m.in. wyrok WSA w Krakowie z dnia 8 marca 2018 r. (sygn. I SA/Kr 68/18, Legalis), w którym Sąd ten wskazał, że wobec braku definicji legalnej pojęcia "podróż" należy przyjąć, iż chodzi tu zarówno o podróż w związku z załatwieniem cudzych spraw, jak i o dojazd na miejsce wykonywania określonych czynności. Oznacza to zatem, że w przypadku pracowników zwolnieniem objęte są wyłącznie diety i inne należności za czas podróży służbowej, natomiast w przypadku osób niebędących pracownikami zwolnienie to obejmuje wszystkie świadczenia otrzymane w związku z szeroko rozumianą podróżą, o ile spełnione są przesłanki wymienione w przepisie art. 21 ust. 13 u.p.d.o.f. (tak w: Podatek dochodowy od osób fizycznych - Komentarz pod redakcją J. Marciniuka, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa, 2014, s. 305). W podobnym duchu wypowiedział się również WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 13 lutego 2019 r. (sygn. I SA/Wr 1095/18, Legalis) wskazując również, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f. wprost wyróżnia dwie sytuacje podlegające zwolnieniu. Pierwsza sytuacja dotyczy zwolnienia z ww. podatku diety i innych należności za czas podróży służbowej pracownika. Druga sytuacja zaś dotyczy zwolnienia diety i innych należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem. Przy czym podlega ona dodatkowym warunkom określonym w treści art. 21 ust. 13 u.p.d.o.f., które mają walor rozłączny, obok warunku niezaliczenia w koszty uzyskania przychodów, który musi być spełniony każdorazowo.

Na marginesie niniejszych rozważań wskazać również należy, iż m.in. w oparciu o rozważania przedstawione przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu została wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 2 lipca 2019 r. interpretacja indywidualna (sygn. 0112-KDIL3-1.4011.275.2018.8.AMN, Legalis), w całości podzielająca stanowisko płatnika w odniesieniu do możliwości skorzystania ze zwolnienia podatkowego na mocy przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) u.p.d.o.f. Interpretacja ta wpisuje się w coraz powszechniejszą linię interpretacyjną organów podatkowych w odniesieniu do analogicznych sytuacji dotyczących zwrotu kosztów przejazdów członków rad nadzorczych na posiedzenia tych organów.

Zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 u.p.d.o.f. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjna niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniom ust. 4 cytowanego przepisu, zaliczkę na podatek dochodowy stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Uwzględniając powyższe przepisy oraz stanowiska coraz powszechniej wyrażane przez organy podatkowe i jednolitą w tej mierze linię orzecznictwa sądów administracyjnych, zdaniem Wnioskodawcy nie jest on zobowiązany w oparciu o przepis art. 41 ust. 1 u.p.d.o.f. do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty pokrywanych przez Wnioskodawcę kosztów przejazdów członków Rady Nadzorczej na posiedzenia Rady Nadzorczej, albowiem są to dochody zwolnione od podatku w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b u.p.d.o.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści przywołanego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednocześnie, stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jak wynika z treści art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do art. 13 pkt 7 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Tym samym, za przychód członka rady nadzorczej z tytułu pełnionej funkcji uznaje się każde świadczenie - nie tylko wynagrodzenie z tego tytułu - ale także nieodpłatne świadczenia otrzymywane w związku z pełnieniem obowiązków członka rady nadzorczej, niezależnie od sposobu powołania. Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy mianowicie rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przychody zaliczone do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych przy zastosowaniu skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 tej ustawy. Jednocześnie niektóre z takich świadczeń korzystać mogą ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 tej ustawy.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania (art. 42 ust. 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 41 ust. 7 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli przedmiotem świadczeń, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 nie są pieniądze, podatnik jest obowiązany wpłacić płatnikowi kwotę zaliczki lub należnego zryczałtowanego podatku przed udostępnieniem wygranej (nagrody) lub świadczenia.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

a. podróży służbowej pracownika,

b. podróży osoby niebędącej pracownikiem * do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa w ww. artykule są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Jednocześnie, na mocy art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

Z wyżej wymienionych przepisów wynika, że dla skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ważnym jest aby podróż odbywana była w celu osiągnięcia przychodów i aby wydatki z tego tytułu nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy koniecznym jest przede wszystkim ustalenie, jak należy rozumieć pojęcie "podróży" ujęte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyodrębnił dwa rodzaje podróży: "podróż służbową" oraz "podróż osoby niebędącej pracownikiem". Według jednej z dyrektyw wykładni językowej, tj. zakazu wykładni synonimicznej, zakłada się, że różnym zwrotom nie należy nadawać tego samego znaczenia. Nie można zatem uznać za poprawną takiej wykładni, która prowadzi do ustalenia, że zwroty "podróż służbowa" oraz "podróż osoby niebędącej pracownikiem" będą miały to samo znaczenie.

Należy rozważyć zakres pojęcia "podróż" zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym zwrot ten nie został zdefiniowany ani w ustawie podatkowej ani w innych przepisach. Zatem właściwą metodą odkodowania jego znaczenia jest sięgnięcie do reguł wykładni językowej. Według internetowego Słownika Języka Polskiego (www.sjp.pl) - podróż to przebywanie drogi do odległego miejsca; przemierzanie rozległych terenów; podróżowanie. Efektem zastosowania wykładni językowej jest więc ustalenie, że podróż to przebycie drogi do jakiegoś odległego miejsca, bez dookreślenia tego pojęcia przez takie elementy jak czas odbywania, częstotliwość czy też przez zdefiniowanie kierunku podróży. Stąd też przedmiotowe zwolnienie nie obejmuje zwrotu kosztów za jazdy lokalne, bowiem nie spełniają definicji "podróży".

Biorąc powyższe pod uwagę należy przyjąć, że podróżą, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest dojazd osób należących do składu Rad Nadzorczych na posiedzenia Rady, z miejscowości położonych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba osoby prawnej, jeśli posiedzenia odbywają się w tej miejscowości lub w innej niż siedziba osoby prawnej miejscowości.

Zatem zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie miało zastosowanie do przychodu z tytułu pokrycia kosztów podróży członkom Rady Nadzorczej, do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, pod warunkiem spełnienia przesłanek wynikających z art. 21 ust. 13 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w Spółce Wnioskodawcy działa Rada Nadzorcza. Członkowie Rady Nadzorczej powoływani są na swoje funkcje na podstawie uchwał Zgromadzenia Akcjonariuszy. Członkowie Rady Nadzorczej nie są pracownikami Wnioskodawcy i otrzymują od Spółki wynagrodzenia z tytułu pełnionych funkcji. Niezależnie od wypłaty tego wynagrodzenia, Spółka zwraca również członkom Rady Nadzorczej poniesione przez nich koszty związane z pełnieniem powierzonych im funkcji. Koszty te obejmują wydatki na przejazd członków Rady Nadzorczej na posiedzenia tej Rady, odbywające się poza miejscem ich zamieszkania, dotyczące zakupu biletów (przede wszystkim biletów lotniczych lub biletów na pociąg). Zwrot kosztów Wnioskodawca opiera o zapisy obowiązującego go Statutu, zgodnie z którymi Spółka pokrywa koszty poniesione w związku z wykonywaniem przez Członków Rady Nadzorczej powierzonych im funkcji, a w szczególności koszty przejazdu na posiedzenia Rady, koszty wykonywania indywidualnego nadzoru, koszty zakwaterowania i wyżywienia, ale również o przepis art. 392 § 3 Kodeksu Spółek Handlowych.

W Spółce występują następujące sytuacje związane ze zwrotem kosztów przejazdów członków Rady Nadzorczej na posiedzenia tej Rady:

a. Spółka samodzielnie dokonuje zakupu biletu na samolot dla członka Rady Nadzorczej, a następnie dolicza do podstawy opodatkowania członka Rady Nadzorczej wartość zakupionego przez Spółkę biletu;

Członkowie Rady Nadzorczej mają nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Posiedzenia Rady Nadzorczej odbywają się przeważnie w miejscowości będącej siedzibą Wnioskodawcy, choć zdarza się, że odbywają się również w innej miejscowości.

Aktualnie w skład Rady Nadzorczej Wnioskodawcy wchodzi 8 członków, przy czym kilkoro z nich zamieszkuje poza miejscowością będącą siedzibą Wnioskodawcy.

Biorąc powyższe pod uwagę, w sytuacji gdy Wnioskodawca będzie pokrywał koszty przejazdów, jak i w przypadku kiedy będzie zwracał koszty poniesione przez członków Rady Nadzorczej z tytułu przejazdów na posiedzenia Rady Nadzorczej odbywające się poza ich miejscem zamieszkania - w miejscowości w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy jak i poza tą miejscowością - stanowi to dla nich przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do którego znajduje zastosowanie zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy spełnieniu warunków wynikających z art. 21 ust. 13 tej ustawy. Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty pokrywanych przez Wnioskodawcę kosztów przejazdów członków Rady Nadzorczej na posiedzenia Rady Nadzorczej - zarówno kosztów ponoszonych bezpośrednio przez Wnioskodawcę, jak i zwracanych przez Niego kosztów poniesionych przez członków Rady Nadzorczej. Zatem, z tego tytułu na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych organów podatkowych oraz wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazać należy, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników na podstawie stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika, jak również powołane wyroki dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy opisanego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.