0115-KDIT2-2.4011.193.2018.1.IL

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2018 r. (data wpływu 24 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 18 maja 2018 r. i 19 czerwca 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej w części dotyczącej wydatków poniesionych w 2016 r.:

* na zakup kul ortopedycznych, na zakup leków oraz w związku z używaniem od momentu uzyskania stopnia niepełnosprawności, tj. od dnia 29 listopada 2016 r. samochodu dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - jest prawidłowe,

* na zakup podkolanówek medycznych (przeciwzakrzepowych) oraz w związku z używaniem samochodu poniesionych przed dniem 29 listopada 2016 r. - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 18 maja 2018 r. i 19 czerwca 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

<br

W dniu 20 marca 2018 r. Wnioskodawczyni złożyła w Urzędzie Skarbowym zeznanie podatkowe za 2017 r. oraz korektę zeznania podatkowego za 2016 r.

W dniu 11 czerwca 2016 r. Wnioskodawczyni zerwała ścięgno Achillesa nogi prawej. Natomiast w dniu 14 czerwca 2016 r. przeprowadzono operację i założono gips na okres 6 tygodni.

Od dnia 1 sierpnia 2016 r. do końca grudnia 2016 r. (z wyjątkiem 2 tygodni) mąż woził Wnioskodawczynię samochodem do Centrum Rehabilitacji. Wnioskodawczyni poruszała się na wózku inwalidzkim przez okres pół roku. Po zdjęciu gipsu noga była opuchnięta, czerwona, bolała i była wrażliwa na dotyk. Lekarz pilnie skierował Wnioskodawczynię na USG-Dopplera żył głębokich. Wynik badania potwierdził przypuszczenia lekarza, że to zakrzepica. Po wyjściu ze szpitala Wnioskodawczyni jest leczona nadal w poradniach specjalistycznych, tj. rehabilitacyjnej, ortopedycznej, neurologicznej.

W związku z chorobą Wnioskodawczyni złożyła dokumenty do Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności i otrzymała orzeczenie z dnia 27 grudnia 2016 r. o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności (II grupa) w związku z upośledzeniem narządu ruchu (symbol 05-R) oraz z tytułu chorób układu krwionośnego (symbol 11-I) - zakrzepica.

Z ww. orzeczenia wynika, że niepełnosprawność istnieje od 41 roku życia (data urodzenia 14 kwietnia 1975 r.), a ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 29 listopada 2016 r.

Wnioskodawczyni w 2016 r. poniosła wydatki na używanie samochodu osobowego, który używała od sierpnia 2016 r. do grudnia 2016 r. w celu dojazdu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, które były zalecone przez lekarza. Wnioskodawczyni posiada dokumenty potwierdzające zlecenie i odbycie ww. zabiegów. Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem samochodu osobowego, co wynika z dowodu rejestracyjnego pojazdu oraz z polisy dotyczącej ubezpieczenia samochodu.

Wnioskodawczyni w okresie od czerwca do grudnia 2016 r. poniosła również wydatki na leki, które zostały wymienione w urzędowym wykazie produktów leczniczych dopuszczonych do obrotu na terenie RP. Wydatki te Wnioskodawczyni odliczyła powyżej 100 zł miesięcznie. Wnioskodawczyni posiada dokumenty potwierdzające zakup (faktury) oraz potwierdzenie przez właściwego lekarza specjalistę o konieczności ich stosowania.

W dniu 27 września 2016 r. Wnioskodawczyni kupiła kule ortopedyczne, które są niezbędne do poruszania, bez nich nie mogła chodzić. Wnioskodawczyni posiada fakturę zakupu oraz zalecenie ich stosowania przez lekarza specjalistę.

Również w dniu 27 września 2016 r. Wnioskodawczyni zakupiła podkolanówki medyczne (przeciwzakrzepowe), które zalecił lekarz specjalista (kompresja II stopnia). Podkolanówki medyczne pomagają utrzymać prawidłowy przepływ krwi w żyle głównej - noga nie puchnie i poprawia się krążenie krwi w kończynie dolnej, noga nie jest bolesna, "ciężka". Stosowanie podkolanówek medycznych jest związane z niepełnosprawnością.

Wszystkie wydatki, wymienione we wniosku Wnioskodawczyni poniosła z własnych środków i nie otrzymała dofinansowania w żadnej formie.

Wnioskodawczyni podaje, iż w korekcie zeznania podatkowego za 2016 r. odliczyła m.in. wydatki dotyczące używania samochodu osobowego w związku z dowozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. W Urzędzie Skarbowym została poinformowana, iż należy podzielić koszty używania pojazdu na dni, w których używała samochód, tj. po dniu 29 listopada 2018 r. oraz zakwestionowano jej maści witaminowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może odliczyć w korekcie zeznania za 2016 r. wydatki na cele rehabilitacyjne związane z:

Zdaniem Wnioskodawczyni, może odliczyć w korekcie zeznania za 2016 r. wydatki na cele rehabilitacyjne: związane z używaniem samochodu poniesione od sierpnia do grudnia 2016 r., zakupem leków powyżej 100 zł miesięcznie, zakupem kul ortopedycznych oraz podkolanówek medycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie ulgi rehabilitacyjnej w części dotyczącej wydatków poniesionych w 2016 r.: na zakup kul ortopedycznych, na zakup leków oraz w związku z używaniem od momentu uzyskania stopnia niepełnosprawności, tj. od dnia 29 listopada 2016 r. samochodu dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - uznaje się za prawidłowe, natomiast na zakup podkolanówek medycznych (przeciwzakrzepowych) oraz w związku z używaniem samochodu poniesionych przed dniem 29 listopada 2016 r. - uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b - 7g tego artykułu.

Stosownie do art. 26 ust. 7b tejże ustawy wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

W myśl art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Z treści wniosku wynika, że w dniu 11 czerwca 2016 r. Wnioskodawczyni zerwała ścięgno Achillesa nogi prawej. Natomiast w dniu 14 czerwca 2016 r. przeprowadzono operację i założono gips na okres 6 tygodni. Od dnia 1 sierpnia 2016 r. do końca grudnia 2016 r. (z wyjątkiem 2 tygodni) mąż woził Wnioskodawczynię samochodem do Centrum Rehabilitacji. Wnioskodawczyni poruszała się na wózku inwalidzkim przez okres pół roku. Po zdjęciu gipsu noga była opuchnięta, czerwona, bolała i była wrażliwa na dotyk. Lekarz pilnie skierował Wnioskodawczynię na USG-Dopplera żył głębokich. Wynik badania potwierdził przypuszczenia lekarza, że to zakrzepica. Po wyjściu ze szpitala Wnioskodawczyni jest leczona nadal w poradniach specjalistycznych, tj. rehabilitacyjnej, ortopedycznej, neurologicznej. W związku z chorobą Wnioskodawczyni złożyła dokumenty do Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności i otrzymała orzeczenie z dnia 27 grudnia 2016 r. o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności (II grupa) w związku z upośledzeniem narządu ruchu (symbol 05-R) oraz z tytułu chorób układu krwionośnego (symbol 11-I) - zakrzepica. Z ww. orzeczenia wynika, że niepełnosprawność istnieje od 41 roku życia (data urodzenia 14 kwietnia 1975 r.), a ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 29 listopada 2016 r. Wnioskodawczyni w 2016 r. poniosła wydatki na używanie samochodu osobowego, który używała od sierpnia 2016 r. do grudnia 2016 r. w celu dojazdu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, które były zalecone przez lekarza. Wnioskodawczyni posiada dokumenty potwierdzające zlecenie i odbycie ww. zabiegów. Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem samochodu osobowego, co wynika z dowodu rejestracyjnego pojazdu oraz z polisy dotyczącej ubezpieczenia samochodu. Wnioskodawczyni w okresie od czerwca do grudnia 2016 r. poniosła również wydatki na leki, które zostały wymienione w urzędowym wykazie produktów leczniczych dopuszczonych do obrotu na terenie RP. Wydatki te Wnioskodawczyni odliczyła powyżej 100 zł miesięcznie. Wnioskodawczyni posiada dokumenty potwierdzające zakup (faktury) oraz potwierdzenie przez właściwego lekarza specjalistę o konieczności ich stosowania. W dniu 27 września 2016 r. Wnioskodawczyni kupiła kule ortopedyczne, które są niezbędne do poruszania, bez nich nie mogła chodzić. Wnioskodawczyni posiada fakturę zakupu oraz zalecenie ich stosowania przez lekarza specjalistę. Również w dniu 27 września 2016 r. Wnioskodawczyni zakupiła podkolanówki medyczne (przeciwzakrzepowe), które zalecił lekarz specjalista (kompresja II stopnia). Podkolanówki medyczne pomagają utrzymać prawidłowy przepływ krwi w żyle głównej - noga nie puchnie i poprawia się krążenie krwi w kończynie dolnej, noga nie jest bolesna, "ciężka". Stosowanie podkolanówek medycznych jest związane z niepełnosprawnością.

Wszystkie wydatki, wymienione we wniosku Wnioskodawczyni poniosła z własnych środków i nie otrzymała dofinansowania w żadnej formie.

Rozpatrując, czy wydatki poniesione na zakup kul ortopedycznych oraz podkolanówek przeciwzakrzepowych podlegają odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej należy wskazać, iż w myśl art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego. Przy czym określenie "indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji" oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub mające na celu ułatwienie tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Zakupione urządzenie musi więc posiadać właściwości leczniczo-rehabilitacyjne. Ponadto z uregulowań zawartych w powołanym przepisie wynika, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu, a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek, cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter. Właściwym do stwierdzenia czy dane urządzenie, sprzęt czy narzędzie jest niezbędne w rehabilitacji oraz czy ułatwia wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, może być w szczególności lekarz specjalista, który biorąc pod uwagę stan zdrowia konkretnej osoby może ten fakt potwierdzić, np. w wydanym zaświadczeniu.

Z wniosku wynika, że zakupione kule ortopedyczne są niezbędne dla Wnioskodawczyni, aby mogła się poruszać. Skoro zatem Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, w którym jako symbol przyczyny niepełnosprawności wskazano m.in. 05-R - zaburzenia ruchu oraz zalecenie stosowania kul od lekarza specjalisty - to uznać należy, że zakupione przez Wnioskodawczynię kule ortopedyczne spełniają wymogi indywidualnego sprzętu niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiają wykonywanie czynności życiowych. Oznacza to, że wydatki na ich zakup mogą zostać zaliczone do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w odniesieniu do zakupionych podkolanówek medycznych (przeciwzakrzepowych) należy stwierdzić, iż niekwestionowanym w przedmiotowej sprawie jest, że ich zakup jest przy schorzeniu Wnioskodawczyni niezbędny, jednakże zauważyć należy, iż podkolanówki te nie są sprzętem, urządzeniem czy narzędziem technicznym niezbędnym w rehabilitacji ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych i nie posiadają cech indywidualnych (art. 26 ust. 7a pkt 3), lecz mieszczą się w kategorii dóbr powszechnego użytku, z których w zwykły sposób korzystać może ogół osób niezależnie od faktu posiadania ewentualnej niepełnosprawności. W konsekwencji, wydatki na zakup ww. podkolanówek nie podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, nie zostały bowiem wymienione w katalogu wydatków na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się także wydatki na leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

Jak wynika z ww. przepisów wydatki związane z zakupem leków podlegają odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o ile osoba niepełnosprawna posiadająca stosowne orzeczenie o niepełnosprawności, spełni następujące warunki:

* dokona zakupu produktów mających cechy "leku",

* poniesie w danym miesiącu wydatki na ich zakup powyżej kwoty 100 zł,

* posiada dokument potwierdzający poniesienie wydatku (np. faktury),

* posiada potwierdzenie przez właściwego lekarza specjalistę o konieczności stosowania zaleconego leku (leków).

Ponieważ w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji "leku" posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2211, z późn. zm.).

Z zawartych w art. 2 pkt 10, 11, 12 i 32 ww. ustawy definicji wynika, że:

* lekiem aptecznym - jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydania w tej aptece;

* lekiem gotowym - jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu;

* lekiem recepturowym - jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej, a w przypadku produktu leczniczego weterynaryjnego - na podstawie recepty wystawionej przez lekarza weterynarii;

* produktem leczniczym - jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne.

Wykaz produktów spełniających cechy "leku" na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej został zamieszczony w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (opublikowanym w Dz. Urz. MZ z 2016, poz. 39.).

Zatem, po spełnieniu pozostałych warunków, określonych w ustawie, Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu kwotę poniesioną na zakup wyłącznie tych leków, które stanowią leki w rozumieniu ustawy - Prawo farmaceutyczne, zostały wymienione w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych oraz lekarz specjalista w wydanym zaświadczeniu lub innym stosownym dokumencie stwierdził, że powinna je stosować stale lub czasowo - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu, a kwotą 100 zł.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na używanie samochodu osobowego w celu dojazdu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne należy natomiast oceniać w kontekście art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem w brzmieniu obowiązującym w 2016 r. za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Zgodnie z art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2016 r. w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

Z powyższych uregulowań prawnych wynika zatem, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

* być osobą niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,

* odbyć niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),

* być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego używanego do przewozu na niezbędne zabiegi,

* ponieść wydatki związane z przewozem wyłącznie na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że ustawodawca nie zdefiniował w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęć: "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza", zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę.

Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w Słowniku wyrazów obcych (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz Encyklopedii PWN, zabieg - stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja - jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza - to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje m.in. zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię, kinezyterapię.

Zatem przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w brzmieniu obowiązującym w 2016 r. - nie jest skierowany do wszystkich osób niepełnosprawnych, tylko do osób niepełnosprawnych zaliczonych do I lub II grupy inwalidztwa. W związku z tym w przedmiotowej sprawie - w odniesieniu do poniesienia wydatków na używanie samochodu osobowego - istotna jest data przyznania umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. U Wnioskodawczyni jest to dzień 29 listopada 2016 r., bowiem od tej daty Wnioskodawczyni została zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę przy określaniu wielkości limitu wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie "w wysokości 2.280 zł") wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu. Zatem podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł) co oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2. 280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Jednak w sytuacji, gdyby w okresie od 29 listopada 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. faktyczne wydatki związane z przejazdem na zabiegi rehabilitacyjne spowodowały wyczerpanie całej kwoty limitu tj. 2.280 zł, to Wnioskodawczyni mogłaby zastosować odliczenie, bez konieczności proporcjonalnego przeliczania kwoty limitu na okres posiadania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

W konsekwencji, brak ustawowego wymogu dokumentowania wysokości wydatków, które wolą ustawodawcy zostały ograniczone limitem kwotowym, nie oznacza, że można pomniejszyć dochód do opodatkowania bez uprzedniego poniesienia przedmiotowych wydatków. Czym innym jest bowiem dokumentowanie wysokości poniesionego wydatku, a czym innym udowodnienie faktu i okoliczności jego poniesienia. Dlatego też wprowadzono regulację, w myśl której na żądanie (wezwanie) organów podatkowych podatnik jest zobligowany przedstawić dowody, które potwierdzają prawo do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Zatem w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni, jest współwłaścicielem samochodu osobowego, co wynika z dowodu rejestracyjnego i polisy ubezpieczeniowej, korzystała z tego samochodu w celu dojazdu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza specjalistę jest uprawniona do odliczenia od dochodu wydatków rehabilitacyjnych poniesionych na używanie samochodu osobowego, wyłącznie od dnia 29 listopada 2016 r., tj. od momentu przyznania umiarkowanego stopnia niepełnosprawności (tj. II grupy niepełnosprawności).

Reasumując w sytuacji, gdy orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności zostało wydane w dniu 27 grudnia 2016 r., a niepełnosprawność istnieje od 41 roku życia, natomiast ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 29 listopada 2016 r. - to wydatki związane z: zakupem kul poniesione w dniu 27 września 2016 r. i leków w rozumieniu ustawy - Prawo farmaceutyczne, które wymienione zostały w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych i poniesione przez Wnioskodawczynię w okresie od czerwca do grudnia 2016 r., w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu, a kwotą 100 zł oraz używaniem samochodu osobowego w celu dojazdu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne poniesione w okresie od dnia 29 listopada 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. - można uznać za wydatki podlegające odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej określonej w art. 26 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile zostały spełnione pozostałe warunki (przytoczone wyżej), określone w art. 26 ust. 7b, 7c i 7d tej ustawy.

Wydatki te podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania w korekcie zeznania o wysokości dochodu osiągniętego w roku podatkowym 2016, w którym zostały poniesione.

Natomiast Wnioskodawczyni nie może odliczyć od dochodu w korekcie zeznania rocznego za 2016 r. w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku związanego: z używaniem samochodu osobowego w celu dojazdu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne poniesione w okresie przed 29 listopada 2016 r. oraz z zakupem podkolanówek medycznych, ponieważ nie zostały one wymienione jako podlegające odliczeniu w art. 26 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy zaznaczyć, że katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a ww. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 4, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.