0115-KDIT2-2.4011.105.2017.1.AG - Koszty podatkowe w związku z opodatkowanymi odsetkami od zasądzonego zadośćuczynienia.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2017 r. (data wpływu 28 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w części dotyczącej:

* opodatkowania zasądzonych odsetek - jest nieprawidłowe;

* kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 28 kwietnia 2017 r. został złożony ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasądzonych odsetek.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 11 sierpnia 2009 r. w wypadku drogowym zginął brat Wnioskodawczyni. Sprawca wypadku został skazany prawomocnym wyrokiem. Wnioskodawczyni wystąpiła do ubezpieczyciela sprawcy o wypłatę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz odszkodowanie z tytułu poniesionych kosztów pogrzebu oraz kosztów leczenia.

W 2015 r. wstąpiła na drogę postępowania sądowego przeciwko ubezpieczycielowi o zapłatę z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a także zwrot kosztów pogrzebu oraz leczenia. Podstawę jej roszczeń stanowiły przepisy art. 822 § 1 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 446 § 1 i § 4 Kodeksu cywilnego. Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 22 lipca 2016 r. zasądził na rzecz Wnioskodawczyni: kwotę 71.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2010 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, kwotę 424,50 zł tytułem zwrotu kosztów pogrzebu wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 marca 2011 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, kwotę 233,82 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 5 października 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. Wyrok stał się prawomocny i na jego mocy pozwany wypłacił Wnioskodawczyni w dniu 22 września 2016 r. kwotę główną a także odsetki, w skapitalizowanej kwocie 49.539 zł. Ponadto, Wnioskodawczyni poniosła następujące wydatki w związku z dochodzeniem swoich roszczeń przeciwko ubezpieczycielowi: 4.851 zł tytułem opłaty sądowej od złożonego pozwu, wynagrodzenie radcy prawnego w łącznej kwocie 19.347,90 zł (w tym 4.428 zł tytułem zastępstwa procesowego oraz 14.919,90 zł jako wynagrodzenie umowne od otrzymanego odszkodowania), 800 zł tytułem zaliczki na opinię biegłych. Na mocy opisanego powyżej wyroku pozwany zwrócił Wnioskodawczyni część poniesionych kosztów w kwocie 5.917,90 zł. Poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki wyniosły zatem ostatecznie 19.081 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy wypłacone Wnioskodawczyni ustawowe odsetki od zasądzonego przez sąd zadośćuczynienia za krzywdę oraz zwrotu kosztów pogrzebu i leczenia podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, czy też są zwolnione w całości z opodatkowania podatkiem dochodowym na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f.?

2. W przypadku uznania, że opisane powyżej odsetki podlegają jednak opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych, to czy biorąc pod uwagę przepisy art. 22 ust. 1 w zw. z art. 23 u.p.d.o.f., do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odsetek ustawowych otrzymanych jednocześnie z zadośćuczynieniem oraz odszkodowaniem zasądzonym w wyroku sądu, można zaliczyć poniesione koszty tegoż postępowania sądowego, na które składają się: opłata sądowa, zaliczka na opinię biegłych, koszty zastępstwa procesowego oraz wynagrodzenie umowne radcy prawnego przy zastosowaniu wskaźnika proporcji całości otrzymanego świadczenia w stosunku do kwoty otrzymanych odsetek w sytuacji, gdy nie jest możliwe przypisanie konkretnego wydatku do wysokości otrzymanych odsetek?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zasądzone zadośćuczynienie oraz odszkodowanie podlega przedmiotowemu zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f., jako że zostało zasądzone wyrokiem sądowym. Przepis ten nie wyłącza od zwolnienia świadczenia ubocznego jakim są ustawowe odsetki.

W ocenie Wnioskodawczyni w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f ustawowe odsetki od zasądzonego zadośćuczynienia oraz odszkodowania podlegają zwolnieniu od podatku przede wszystkim dlatego, że przepis ten precyzyjnie formułuje dwa wyłączenia od tej zasady dotyczące odszkodowań lub zadośćuczynień otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Odsetki są świadczeniem ubocznym, są pochodną wynikającą z istnienia świadczenia głównego i jako takie stanowią też świadczenie odszkodowawcze. Zbędne jest zatem, aby ustawodawca wymieniał je osobno redagując przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f. Ponadto odsetki za opóźnienie stanowią w myśl przepisów prawa cywilnego zryczałtowane odszkodowanie, rekompensatę uszczerbku, stanowią także odszkodowanie, gdyż szkoda zawiera również uszczerbek - utracone korzyści, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym ze względu na charakter, istotę i funkcję ustawowych odsetek. Wnioskodawczyni pragnie również wskazać, iż w wyroku z dnia 14 czerwca 2016 r. (I SA/Gd 250/16) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uznał, że zgodnie z poglądem wyrażonym w orzecznictwie (por. wyroki NSA m.in. z dnia 25 lutego 2014 r. II FSK 702/12; z dnia 29 stycznia 2014 r. II FSK 333/12, z dnia 17 stycznia 2014 r. II FSK 289/12, z dnia 20 grudnia 2013 r. II FSK 115/12) odsetki powinny być przypisane do tego samego źródła, co należność główna i zwolnione z podatku.

W ocenie Sądu odsetki, jako świadczenie akcesoryjne, są bezpośrednio i ściśle związane ze świadczeniem głównym, w tym przypadku przychodem z tytułu wypłaconego odszkodowania. Źródło odsetek stanowi wprawdzie nieterminowe wywiązanie się dłużnika z obowiązku zapłaty świadczenia głównego, niemniej jednak odsetki nie mogłyby przecież powstać, gdyby właśnie nie obowiązek jego wypłaty. Nie ma zatem uzasadnionych podstaw do przyjęcia, że świadczenia te, ze względu na ich odrębny charakter, powinny być przypisane do dwóch niezależnych od siebie źródeł przychodów.

Także w wyroku z dnia 29 czerwca 2016 r. (I SA/Gd 380/16) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uznał, iż odsetki należy przypisać do tego samego źródła przychodu co należność główną. A to oznacza, że skoro odszkodowanie jest zwolnione z PIT, to tak samo należy traktować odsetki. Sąd odniósł się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2014 r. (II FSK 289/12), w którym NSA stwierdził, że odsetki stanowią integralny element przychodu, ich byt prawny zależy od należności, z którą są związane. Nie można wyprowadzać wniosku, że odsetki należy przyporządkować do innego źródła, niż należność główną.

Mając na względzie orzecznictwo sądów administracyjnych przytoczone powyżej, stwierdzić należy, iż odsetki od nieterminowej wypłaty zadośćuczynienia oraz zwrotu kosztów pogrzebu i leczenia nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W zakresie pytania drugiego - Wnioskodawczyni wskazała, iż wydatki, które poniosła w związku z postępowaniem sądowym przeciwko ubezpieczycielowi (w zakresie, w jakim nie zostały zasądzone w wyroku), powinny stanowić koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 w zw. z art. 23 u.p.d.o.f. Nie ulega wątpliwości, iż wydatki te zostały poniesione w celu otrzymania zasądzonego świadczenia. Opisane wydatki wynikają z wyroku sądu bądź zostały udokumentowane stosownymi fakturami wystawionymi na Wnioskodawczynię oraz nie zostały wyłączone z katalogu kosztów na podstawie art. 23 u.p.d.o.f. Jednocześnie stwierdzić należy, iż nie jest możliwym rozgraniczenie, które wydatki dotyczą kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania, a które odsetek, ponieważ są to świadczenia zasądzone w jednym orzeczeniu sądowym i z siebie wynikające. W związku z powyższym, wysokość kosztów uzyskania przychodów należy ustalić według wskaźnika proporcji całości otrzymanego świadczenia w stosunku do odsetek, w odniesieniu do kwoty poniesionych wydatków. Całość otrzymanego świadczenia (nie licząc częściowego zwrotu kosztów w kwocie 5.917,90 zł) wyniosła 121.297,30 zł, w tym odsetki 49.539,00 złotych co daje wskaźnik 40%. A zatem do kosztów uzyskania przychodów z tytułu poniesionych wydatków Wnioskodawczyni mogłaby zaliczyć kwotę 7.632,40 zł, co wynika z wyliczenia: ogółem wydatki 19.081 zł x 40%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe w części dotyczącej opodatkowania zasądzonych odsetek oraz prawidłowe w części dotyczącej kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednym ze źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są wskazane w pkt 9 tego przepisu "inne źródła".

Jak stanowi art. 20 ust. 1, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.), zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże, gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy (art. 482 § 1 Kodeksu cywilnego).

Należy przy tym wskazać, że odsetki są świadczeniem ubocznym, pozostającym w ścisłym związku z należnością główną, jednak źródło ich powstania różni się zasadniczo od źródła powstania długu głównego. Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego.

Potwierdza to orzecznictwo sądów powszechnych, zgodnie z którym "Roszczenie odsetkowe nie jest częścią składową roszczenia głównego, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialnoprawnej. Roszczenie o odsetki za opóźnienie (art. 481 Kodeksu cywilnego) jest więc roszczeniem innym niż roszczenie deliktowe" (por. uchwała SN z dnia 31 stycznia 1994 r. III CZP 184/93, publ. OSNC 1994/7-8/155). "Odsetki za opóźnienie są skonstruowane przez ustawodawcę niezależnie od faktu poniesienia szkody przez wierzyciela, są w pewnym sensie elementem waloryzacji, ale spełniają również rolę kompensacji tego, że wierzyciel nie mógł z pieniędzy skorzystać wcześniej" (por. Izabella Dyka, glosa do przywołanej powyżej uchwały SN z dnia 31 stycznia 1994 r., PS 1997/9/72)."

Ponadto podkreślenia wymaga, że w dniu 6 czerwca 2016 r. została podjęta uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. akt II FPS 2/16), dotycząca opodatkowania odsetek. W przedmiotowej uchwale siedmiu sędziów NSA uznało, że czym innym jest świadczenie główne, a czym innym odsetki za opóźnienie w jego zapłacie. Tym samym, należy rozliczyć odrębnie każde ze świadczeń.

Wyłączenie z opodatkowania należności głównej nie oznacza więc, że wolne od podatku są także odsetki od niej naliczone.

Zwolnienie od podatku dochodowego otrzymanych odsetek przysługuje tylko wówczas, gdy przepis ustawy zawiera w tym przedmiocie (konkretnie odnosi się do odsetek) - wyraźne postanowienie.

I tak, wolne od podatku są odsetki wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 52, pkt 95, pkt 119, pkt 130, pkt 130a i pkt 130b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli:

* odsetki i kwoty rekompensat otrzymanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o zasadach realizacji przedpłat na samochody osobowe (Dz. U. Nr 156, poz. 776),

* odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1,

* odsetki od papierów wartościowych emitowanych przez Skarb Państwa oraz obligacji emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, w części odpowiadającej kwocie odsetek zapłaconych przy nabyciu tych papierów wartościowych od emitenta,

* odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Skarb Państwa i oferowanych na rynkach zagranicznych oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a,

* odsetki lub dyskonto od listów zastawnych uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a,

* odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Bank Gospodarstwa Krajowego i oferowanych na rynkach zagranicznych, przeznaczonych na finansowanie ustawowych celów działalności Banku Gospodarstwa Krajowego, dotyczących wspierania polityki gospodarczej Rady Ministrów, realizacji rządowych programów społeczno-gospodarczych oraz programów samorządności lokalnej i rozwoju regionalnego, oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji, uzyskane przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a.

W świetle powyższego należy przyjąć, że ustawodawca nie pomija odsetek w zwolnieniach, jeżeli uznaje zasadność ich zwolnienia w odniesieniu do dóbr, które w ocenie ustawodawcy zasługują na szczególną ochronę.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 11 sierpnia 2009 r. w wypadku drogowym zginął brat Wnioskodawczyni. Sprawca wypadku został skazany prawomocnym wyrokiem. Wnioskodawczyni wystąpiła do ubezpieczyciela sprawcy o wypłatę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz odszkodowanie z tytułu poniesionych kosztów pogrzebu oraz kosztów leczenia.

W 2015 r. wstąpiła na drogę postępowania sądowego przeciwko ubezpieczycielowi o zapłatę z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a także zwrot kosztów pogrzebu oraz leczenia. Podstawę jej roszczeń stanowiły przepisy art. 822 § 1 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 446 § 1 i § 4 Kodeksu cywilnego. Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 22 lipca 2016 r. zasądził na rzecz Wnioskodawczyni: kwotę 71.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2010 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, kwotę 424,50 zł tytułem zwrotu kosztów pogrzebu wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 marca 2011 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, kwotę 233,82 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 5 października 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. Wyrok stał się prawomocny i na jego mocy pozwany wypłacił Wnioskodawczyni w dniu 22 września 2016 r. kwotę główną a także odsetki, w skapitalizowanej kwocie 49.539 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę uznać należy, że w odniesieniu do zasądzonych odsetek nie znajduje zastosowania wskazany przez Wnioskodawczynię art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie którego wolne od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy.

W konsekwencji, wypłacone Wnioskodawczyni odsetki naliczone od zadośćuczynienia oraz od zwrotu kosztów pogrzebu i leczenia, jako nie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych stanowią przychód z innych źródeł określonych w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych (według skali podatkowej).

Zauważyć również należy, że dochodem ze źródła przychodów, stosownie do ust. 2 art. 9 ustawy, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

Koszty uzyskania przychodów reguluje art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

W myśl natomiast art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Zasadę, o której mowa w ust. 3, stosuje się również w przypadku, gdy część dochodów z tego samego źródła przychodów podlega opodatkowaniu, a część jest wolna od opodatkowania, z wyłączeniem źródeł przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2 (art. 22 ust. 3a ustawy).

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni poniosła następujące wydatki w związku z dochodzeniem swoich roszczeń przeciwko ubezpieczycielowi: 4.851 zł tytułem opłaty sądowej od złożonego pozwu, wynagrodzenie radcy prawnego w łącznej kwocie 19.347,90 zł (w tym 4.428 zł tytułem zastępstwa procesowego oraz 14.919,90 zł jako wynagrodzenie umowne od otrzymanego odszkodowania), 800 zł tytułem zaliczki na opinię biegłych. Na mocy opisanego powyżej wyroku pozwany zwrócił Wnioskodawczyni część poniesionych kosztów w kwocie 5.917,90 zł. Poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki wyniosły zatem ostatecznie 19.081 zł.

W konsekwencji stwierdzić należy, że pomiędzy uzyskanym przychodem w postaci odsetek od zadośćuczynienia, zwrotu kosztów pogrzebu oraz leczenia a poniesionymi wydatkami z tytułu opłaty sądowej, wynagrodzenia radcy prawnego oraz zaliczki na opinię biegłych wystąpił związek przyczynowo - skutkowy. Oznacza to, że wydatki z tego tytułu można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Mając jednak na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że do kosztów uzyskania ww. przychodów może zostać zaliczona tylko część poniesionych przez Wnioskodawczynię wydatków związanych z opłatą sądową, wynagrodzeniem kancelarii prawnej oraz zaliczką na opinię biegłych, w wysokości odpowiadającej proporcji uzyskanych odsetek w ogólnej kwocie świadczenia otrzymanego na podstawie wyroku sądu.

Reasumując, odsetki od zadośćuczynienia oraz od zwrotu kosztów pogrzebu i leczenia stanowią przychód z innych źródeł podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Do kosztów uzyskania przychodu, Wnioskodawczyni może zaliczyć część wydatków stanowiących opłatę sądową, wynagrodzenie kancelarii prawnej i zaliczkę na opinię biegłych, w wysokości odpowiadającej proporcji uzyskanych odsetek w ogólnej kwocie świadczeń otrzymanych na podstawie wyroku sądu.

Należy jednak zauważyć, iż w sytuacji, gdy w wyroku zasądzono na rzecz Wnioskodawczyni zwrot kosztów sądowych, to wydatki poniesione na opłatę sądową, wynagrodzenie kancelarii prawnej oraz zaliczkę na opinię biegłych należy pomniejszyć o zwrócone kwoty, proporcjonalnie do udziału uzyskanych odsetek w ogólnej kwocie należności otrzymanych na podstawie wyroku sądu.

Odnosząc się natomiast do powołanego orzecznictwa sądów administracyjnych podkreślić należy, że orzeczenia te nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.