0115-KDIT1-3.4012.83.2019.1.BK - VAT w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2019 r. (data wpływu 6 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 2000 r. nabył Pan w drodze spadku po rodzicach i bracie zabudowaną nieruchomość w skład której wchodziły: budynek mieszkalny o pow. ok. 60 m² z lat pięćdziesiątych, grunty rolne o pow. 1617 m², pozostałe grunty o pow. 679 m² oraz garaż. Całkowita ilość gruntów 2296 m². Pierwszym właścicielem całej nieruchomości był Pana ojciec. Po jego śmierci w 1973 r. nieruchomość w formie spadku nabyła w częściach: Pana mama, brat oraz Pan. W 2000 r. po śmierci mamy oraz brata nabył Pan w drodze spadku pozostałe udziały. Tym samym stał się Pan jedynym właścicielem nieruchomości. Cała nieruchomość stanowi jedną działkę i jest do niej założona jedna księga wieczysta. W okresie od października 2000 r. do stycznia 2002 r. oraz od kwietnia 2007 r. do lipca 2008 r. nieruchomość (budynek mieszkalny) była wynajmowana na cele mieszkaniowe oraz częściowo na prowadzenie działalności gospodarczej prze jednego z najemców przez okres sześciu miesięcy (działalność ubezpieczeniowa). W okresie dokonywania wynajmu nie był Pan zarejestrowany jako podatnik VAT oraz nie prowadził działalności gospodarczej polegającej na wynajmie nieruchomości. Dla posiadanej nieruchomości nie jest ustanowiony plan zagospodarowania przestrzennego. W 2012 r. postanowił Pan sprzedać nieruchomość, wystawił baner wraz z numerem telefonu. Dwóch potencjalnych nabywców w 2013 r. i 2017 r. nie otrzymało warunków zabudowy dla planowanych przez nich inwestycji. We wrześniu 2017 r. podpisał Pan umowę z biurem nieruchomości na poszukiwanie nabywcy. Biuro wystąpiło w Pana imieniu do Urzędu Miasta o wydanie warunków zabudowy w celu informowania potencjalnych nabywców o możliwościach inwestycyjnych na przedmiotowej działce. Warunki zabudowy zostały wydane. Biuro nie znalazło żadnego nabywcy. Od lipca 2008 r. do końca 2018 r. nieruchomości nie była użytkowana ani wynajmowana. Ponadto nie ponosił Pan żadnych nakładów inwestycyjnych, remontowych itp. na posiadanej nieruchomości oraz nie dokonywał jakichkolwiek czynności w celu przygotowania gruntu do sprzedaży. W 2018 r. zgłosiła się firma zainteresowana kupnem działki. W styczniu 2019 r. podpisał Pan z ww. firmą przedwstępną umowę sprzedaży oraz umowę (wraz z aneksem) na dzierżawę przedmiotowej działki. Umowa dzierżawy zawarta została w związku z łączącą strony umową sprzedaży działki. Dzierżawa pozwala na dysponowanie działką na cele budowlane w rozumieniu art. 33 ust. 2 pkt 2 w związku z art. 3 ust. 11 ustawy - Prawo budowlane w zakresie uzyskania niezbędnych zgód i pozwoleń. Dzierżawa jest odpłatna (100 zł miesięcznie) i zawarta na trzy miesiące. Warunkiem sprzedaży jest uzyskanie przez nabywcę pozwolenia na budowę obiektu handlowego o pow. 600 m². Obecny stan nieruchomości jest od momentu nabycia taki sam. Nie ponosił Pan nigdy żadnych nakładów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z planowaną sprzedażą całej nieruchomości stanie się Pan podatnikiem podatku od towarów i usług i tym samym będzie zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia od całej sprzedaży podatku VAT należnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując sprzedaży swojego majątku osobistego nie będzie spełniał przesłanek do uznania Go za podatnika prowadzącego działalności gospodarczą. Tym samym nie będzie Pan zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia od transakcji należnego podatku od towarów i usług. W celu dokonania sprzedaży nie podejmował Pan i nie podejmuje aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami oraz nie angażuje środków co skutkowałoby koniecznością uznania Pana za podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a więc za podatnika podatku od towarów i usług. Zwykła sprzedaż rzeczy z majątku osobistego nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Uważa Pan, że transakcja dotycząca sprzedaży nieruchomości, która jest przedmiotem niniejszego wniosku nie będzie stanowiła transakcji podlegającej opodatkowaniu VAT z uwagi, że nie będzie Pan działał w ramach niniejszej transakcji jako podatnik VAT wykonujący działalność gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary - stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy - przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 przywołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku od towarów i usług istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem osoby fizyczne dokonujące sprzedaży, przekazania lub darowizny towarów stanowiących część ich majątku osobistego (takiego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), nie są zaliczane do grona podatników podatku od towarów i usług. Kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nabył w drodze spadku w 2000 r. nieruchomość zabudowaną w skład której wchodzą budynek mieszkalny z lat pięćdziesiątych, grunty rolne o pow. 1617 m², pozostałe grunty o pow. 679 m² oraz garaż. W okresie od października 2000 r. do stycznia 2002 r. oraz od kwietnia 2007 r. do lipca 2008 r. nieruchomość (budynek mieszkalny) była wynajmowana na cele mieszkaniowe oraz częściowo na prowadzenie działalności gospodarczej prze jednego z najemców przez okres sześciu miesięcy (działalność ubezpieczeniowa). W okresie dokonywania wynajmu nie był Pan zarejestrowany jako podatnik VAT. Dla posiadanej nieruchomości nie jest ustanowiony plan zagospodarowania przestrzennego. W 2012 r. Wnioskodawca postanowił sprzedać nieruchomość, wystawił baner wraz z numerem telefonu. Dwóch potencjalnych nabywców w 2013 r. i 2017 r. nie otrzymało warunków zabudowy dla planowanych przez nich inwestycji. We wrześniu 2017 r. Wnioskodawca podpisał umowę z biurem nieruchomości na poszukiwanie nabywcy. Biuro wystąpiło w imieniu Wnioskodawcy do Urzędu Miasta o wydanie warunków zabudowy w celu informowania potencjalnych nabywców o możliwościach inwestycyjnych na przedmiotowej działce. Warunki zabudowy zostały wydane. Biuro nie znalazło żadnego nabywcy. W 2018 r. zgłosiła się firma zainteresowana kupnem działki. W styczniu 2019 r. Wnioskodawca podpisał z ww. firmą przedwstępną umowę sprzedaży oraz umowę (wraz z aneksem) na dzierżawę przedmiotowej działki. Umowa dzierżawy zawarta została w związku z łączącą strony umową sprzedaży działki. Dzierżawa pozwala na dysponowanie działką na cele budowlane w zakresie uzyskania niezbędnych zgód i pozwoleń. Dzierżawa jest odpłatna (100 zł miesięcznie) i zawarta na trzy miesiące. Warunkiem sprzedaży jest uzyskanie przez nabywcę pozwolenia na budowę obiektu handlowego.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do kwestii czy w związku ze sprzedażą przedmiotowej nieruchomości wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu. Zatem należy stwierdzić, że świadczenie usług wynajmu wykonywane jest w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają z definicji długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe). W związku z tym należy uznać, że umowa najmu jako czynność odpłatna, stosownie do zapisów ustawy o podatku od towarów i usług, stanowi odpłatną usługę, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jest czynnością podlegającą opodatkowaniu, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. W konsekwencji, z tytułu świadczenia usług w zakresie wynajmu i dokonywania tych czynności w sposób systematyczny lub ciągły wykonawca czynności staje się podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i de facto - podatnikiem podatku VAT zdefiniowanym w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego w świetle powołanych przepisów prawa oraz orzecznictwa prowadzi do wniosku, iż w przedmiotowej sprawie wystąpiły okoliczności, które wskazują, że sprzedaż nieruchomości zabudowanej dokonana będzie w warunkach wskazujących na wykonywanie jej w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy podkreślić, że z opisu zdarzenia przyszłego nie wynika, aby przedmiotowa nieruchomość, w całym okresie posiadania, była wykorzystywana jako majątek prywatny Wnioskodawcy. Wręcz przeciwnie, Wnioskodawca w latach 2000 - 2002 oraz 2007 - 2008 wynajmował przedmiotową nieruchomość (w tym do wykonywania działalności gospodarczej). Następnie od stycznia 2019 r. nieruchomość ta jest przedmiotem odpłatnej dzierżawy na rzecz firmy będącej zainteresowaną nabyciem nieruchomości w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca zawarł przedwstępną umowę sprzedaży dotyczącą przedmiotowej nieruchomości. Ponadto jak wynika z treści wniosku Wnioskodawca podejmował aktywne działania dotyczące sprzedaży nieruchomości takie jak zawarcie umowy z biurem nieruchomości na poszukiwanie potencjalnych nabywców oraz wystąpienie o wydanie warunków zabudowy przez Urząd Miasta (warunki zabudowy zostały uzyskane). Wnioskodawca wystawił również baner ogłoszeniowy wraz ze wskazanym numerem telefonu.

Przedmiotem planowanej sprzedaży będą zatem składniki majątku wykorzystywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Sprzedaż nastąpi zatem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nie zaś zarządu majątkiem osobistym.

W związku z przedstawionymi okolicznościami sprawy, a w szczególności mając na uwadze podejmowane przez Wnioskodawcę czynności, które świadczą o wykorzystaniu nieruchomości do celów zarobkowych - najem oraz dzierżawa (a tym samym wykraczają poza zakres zarządu majątkiem prywatnym) - wbrew stanowisku Wnioskodawcy - należy uznać, że z tytułu zbycia gruntu wraz z istniejącą zabudową (budynek oraz garaż) Wnioskodawca będzie występować w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a sama transakcja podlegać będzie przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do kwestii czy z tytułu przedmiotowej transakcji będzie zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia od całej sprzedaży podatku VAT należnego.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Ustawodawca, w art. 2 pkt 14 ustawy, definiuje pojęcie "pierwszego zasiedlenia", przez które rozumieć należy oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem "pierwszego zasiedlenia", jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził: "Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT."

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie przywołanego art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

Ponadto wskazać należy, że zgodnie art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem, grunty zabudowane podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla obiektów budowlanych, które się na nim znajdują. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków lub budowli trwale z nim związanych. Jeżeli dostawa budynków lub budowli korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym dany obiekt jest posadowiony.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy na tle przywołanych przepisów prawa oraz orzeczenia NSA prowadzi do wniosku, że planowane zbycie budynku mieszkalnego oraz garażu będzie zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Sprzedaż ta nastąpi bowiem po upływie co najmniej dwóch lat od ich pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że Wnioskodawca nabył przedmiotowe budynki w 2000 r. w drodze darowizny. Budynek mieszkalny był wynajmowany w okresie od października 2000 r. do stycznia 2002 r. oraz od kwietnia 2007 r. do lipca 2008 r. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że na przedmiotowej nieruchomości nie były ponoszone żadne nakłady. Zatem ww. sprawie doszło do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy i od tego momentu minęły co najmniej dwa lata. W związku z powyższym zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Należy zauważyć, że stosownie do treści przywołanego art. 29a ust. 8 ustawy do dostawy gruntu stosuje się analogiczne zasady opodatkowania jak przy dostawie budynków trwale z nim związanych. Zatem do sprzedaży przedmiotowej działki gruntu zastosowanie będzie miało zwolnienie od podatku na podstawie wskazanego przepisu, tak jak do budynków, które będą przedmiotem planowanej sprzedaży a Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia od całej sprzedaży podatku VAT należnego.

Wobec powyższego, pomimo iż Wnioskodawca prawidłowo wywiódł, że nie będzie zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia podatku, w związku z uznaniem Wnioskodawcy za podatnika z tytułu przedmiotowej transakcji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać całościowo za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Niniejsza interpretacja został wydana przy założeniu, że przedmiotem czynności dostawy będzie - wyłącznie jedna działka zabudowana opisanym budynkiem oraz garażem. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego zdarzenia przyszłego, co oznacza, że jeżeli w toku przeprowadzonego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub celno-skarbowej zostanie ustalony inny stan interpretacja nie wywoła skutku prawnego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.