0115-KDIT1-3.4012.825.2018.2.MD - Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży działki gruntu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2018 r. (data wpływu 5 grudnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 4 stycznia 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży działki gruntu - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 grudnia 2018 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 4 stycznia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży działki gruntu.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która prowadzi działalność gospodarczą. Jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT. Nie prowadzi i nie zamierza prowadzić działalności w zakresie obrotu nieruchomościami. Nieruchomość nie była wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego. Sprzedana nieruchomość została nabyta w 2006 r.

Z treści aktu notarialnego nabycia nieruchomości wynika, że Wnioskodawca jest wraz z żoną właścicielem rodzinnego gospodarstwa rolnego, a przedmiotowe nieruchomości nabywane były z zamiarem powiększenia tego gospodarstwa. Nieruchomość podlegała scaleniu i podzieleniu. W 2009 r. Wnioskodawca dokonał ostatniej sprzedaży działek. Od tamtej pory nie dokonywał żadnej sprzedaży nieruchomości. Nie były dokonywane żadne czynności takie jak ich dalszy podział lub scalanie, czy też podejmowanie jakichkolwiek działań, które miałyby na celu sprzedaż działek. Wnioskodawca nie dokonywał żadnych ogłoszeń ani nie podejmował żadnych innych działań marketingowych, które miałyby na celu sprzedaż nieruchomości.

W 2016 r. jednoosobowa spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jednej z gmin, która realizuje działania publiczne, zgłosiła się do Wnioskodawcy z ofertą nabycia działki. Z uwagi na lokalizację nieruchomości nabywca wskazał, że będzie tam mógł zrealizować swoją inwestycję. Przed ostateczną sprzedażą nieruchomości z uwagi na konieczność rozpoczęcia realizacji inwestycji oraz prośbę nabywcy została zawarta umowa dzierżawy za symboliczny czynsz, która miała na celu umożliwienie rozpoczęcia procesu inwestycyjno-budowlanego przez przyszłego nabywcę. Zbyta nieruchomość jak i inne nieruchomości Wnioskodawcy nigdy wcześniej nie były przedmiotem jakichkolwiek innych umów. Z uwagi na przeznaczenie gruntów w ewidencji gruntów jako lasy na nieruchomości nie była prowadzona typowa działalność rolnicza.

Wnioskodawca z ostrożności zapłacił VAT od sprzedaży nieruchomości (obliczony od połowy wartości uzyskanej ceny sprzedaży nieruchomości wchodzącej w skład wspólności majątkowej małżeńskiej) z tytułu zbycia działki budowlanej na podstawie aktu notarialnego z dnia 8 października 2018 r. Sprzedaż ta miała jednorazowy charakter i Wnioskodawca nie planuje sprzedaży innych nieruchomości.

Wpłata podatku od towarów i usług była podyktowana wcześniejszym określeniem zobowiązania w zakresie podatku od towarów i usług w decyzji z dnia... 2014 r. znak... w stosunku do uprzednio zbytych działek. Nie została złożona odrębna deklaracja dla podatku od towarów i usług w zakresie zbycia nieruchomości. Sprzedaż nie została udokumentowana fakturą VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przeniesienie własności nieruchomości w przedstawionym stanie faktycznym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w przypadku gdy Wnioskodawca nie prowadzi działalności w zakresie obrotu nieruchomościami?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - dalej uptu - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 pkt 1 uptu stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Zgodnie z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 uptu, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 uptu, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 uptu, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 uptu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu, jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika VAT.

W ustawie o podatku od towarów i usług, brak jest jednoznacznego i precyzyjnego unormowania, z którego wynikałoby, że Polska skorzystała z możliwości określonej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, na podstawie której za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy VAT, w szczególności dokonując pojedynczej dostawy gruntu. W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazał, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową sprzedaż pojedynczych nieruchomości.

W ocenie Wnioskodawcy, należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Brak jest podstaw do "automatycznego" uznania Wnioskodawcy za podatnika tylko ze względu na fakt uprzednio wydanej decyzji za inny okres, tj. 2009 r. i dotyczącej innych działek.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, brak jest przesłanek pozwalających uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym wystąpił w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami.

Jak wcześniej wykazano, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług,

W niniejszej sprawie były to czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W związku z tym, Wnioskodawca dokonując dostawy korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Konkludując należy stwierdzić, że odpłatne przeniesienie przez Wnioskodawcę własności nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca nie wypełnia bowiem przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 uptu i nie wystąpił w roli podatnika podatku VAT. W konsekwencji, z tytułu dostawy działek i otrzymanej zapłaty nie ciąży na Wnioskodawcy obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.) - zwanej dalej "ustawą" - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (...).

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu VAT. Żeby taka czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika VAT.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) - zwana dalej "Dyrektywą" - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeżeli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to TSUE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

W tym miejscu warto jeszcze się odwołać do orzeczenia TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10. Wynika z niego, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem TSUE - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił TSUE - w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z krajowego orzecznictwa sądowoadministracyjnego wynika, że stwierdzenie czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik VAT wymaga każdorazowo oceny dokonanej na gruncie stanu faktycznego konkretnej sprawy, albowiem odmienność stanów faktycznych zezwala jedynie na sformułowanie pewnych wskazań, bez możliwości tworzenia uniwersalnych wzorców kontroli. W każdej sprawie konieczne jest ustalenie, że w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu. Istotna jest więc ocena, czy z dokonanych w danej sprawie ustaleń wynika, że strona dokonując sprzedaży gruntów zachowywała się tak jak handlowiec (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: w składzie 7 sędziów z dnia 29 października 2007 r., I FPS 3/07; z dnia 22 października 2013 r., I FSK 1323/12; z dnia 14 marca 2014 r., I FSK 319/13; z dnia 16 kwietnia 2014 r., I FSK 781/13; z dnia 11 września 2014 r., I FSK 1352/13; z dnia 8 lipca 2015 r., I FSK 729/14).

Podkreślenie wymaga - na co wskazują sądy administracyjne - że jakie działania sprzedającego mogą zostać uznane za "aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami" jest przedmiotem badania w każdej indywidualnej sprawie, ponieważ ani przepisy, ani wspomniany wyrok nie wymieniają katalogu takich czynności. Jedynie bowiem jako przykładowe działania TS wymienił uzbrojenie terenu albo działania marketingowe (np. wyrok NSA z dnia 21 sierpnia 2014 r., sygn. akt I FSK 1290/13, z dnia 21 kwietnia 2017 r., sygn. akt I FSK 2077/15).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca (czynny zarejestrowany podatnik VAT) zapłacił VAT (obliczony od połowy wartości uzyskanej ceny sprzedaży nieruchomości wchodzącej w skład wspólności majątkowej małżeńskiej) z tytułu zbycia działki budowlanej dokonanej na podstawie aktu notarialnego sporządzonego w październiku 2018 r. Sprzedaż nie została udokumentowana fakturą VAT. Wpłata podatku wiązała się z wcześniejszym określeniem zobowiązania w zakresie VAT w decyzji z 2014 r. wydanej w stosunku do działek sprzedanych wcześniej. Sprzedana nieruchomość została nabyta w 2006 r. Nie była wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej, zatem Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego. Wnioskodawca wraz z żoną są właścicielami rodzinnego gospodarstwa rolnego, a przedmiotowe nieruchomości nabywane były z zamiarem powiększenia tego gospodarstwa. Nieruchomość podlegała scaleniu i podzieleniu. W 2009 r. Wnioskodawca dokonał ostatniej sprzedaży działek. Od tamtej pory nie dokonywał żadnej sprzedaży nieruchomości. Nie były dokonywane żadne czynności takie jak ich dalszy podział lub scalanie, czy też podejmowanie jakichkolwiek działań, które miałyby na celu sprzedaż działek. Wnioskodawca nie dokonywał żadnych ogłoszeń ani nie podejmował żadnych innych działań marketingowych, które miałyby na celu sprzedaż nieruchomości. W 2016 r. spółka komunalna realizująca zadania publiczne, zgłosiła się do Wnioskodawcy z ofertą nabycia działki. Przed ostateczną sprzedażą nieruchomości na prośbę nabywcy została zawarta umowa dzierżawy, która miała na celu umożliwienie rozpoczęcia procesu inwestycyjno-budowlanego przez przyszłego nabywcę. Zbyta nieruchomość jak i inne nieruchomości Wnioskodawcy nigdy wcześniej nie były przedmiotem jakichkolwiek innych umów. Z uwagi na przeznaczenie gruntów w ewidencji gruntów jako lasy, na nieruchomości nie była prowadzona typowa działalność rolnicza. Sprzedaż ta miała jednorazowy charakter i Wnioskodawca nie planuje sprzedaży innych nieruchomości. Wnioskodawca nie prowadzi i nie zamierza prowadzić działalności w zakresie obrotu nieruchomościami.

Na tym tle Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą obowiązku opodatkowania sprzedaży działki gruntu.

Analiza przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, powołanych regulacji podatkowych oraz aktualnego orzecznictwa, przy uwzględnieniu orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht) oraz w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10) z dnia 15 września 2011 r., prowadzi do wniosku, że Wnioskodawcę należy uznać, w stosownej części (w zakresie w jakim jest współwłaścicielem), za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży działki.

Przesłanki prowadzące do tej konkluzji są następujące:

Grunty spełniają definicję towarów zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, natomiast w związku ze sprzedażą Wnioskodawca będzie działał w charakterze handlowca. W okolicznościach niniejszej sprawy nie można uznać, żeby dostawa działki, o której mowa we wniosku, była realizacją prawa do rozporządzania składnikiem jednoznacznie związanym z majątkiem prywatnym Wnioskodawcy w całym okresie posiadania. Opisane bowiem we wniosku działania Wnioskodawcy polegające na odpłatnym udostępnieniu działki (dzierżawa) przed jej ostateczną sprzedażą na rzecz nabywcy wpisują się w działania o zorganizowanym charakterze, mającym zarobkowe cechy. Oznacza to, że Wnioskodawca sprzedał działkę, którą wykorzystywał w celach zarobkowych.

Organ interpretacyjny podziela spostrzeżenia Wnioskodawcy w kontekście wskazanego wyroku NSA (sygn. I FPS 3/07), że status danego podmiotu jako podatnika należy każdorazowo ustalać w odniesieniu do konkretnej czynności. Przy czym w rozstrzyganej sprawie wyrok ten potwierdza dokonaną przez organ - przy uwzględnieniu powołanego orzecznictwa TSUE - ocenę stanowiska Wnioskodawcy, tj. że w związku z transakcją zbycia działki działał on jako podatnik podatku od towarów i usług. A zatem konkluzje na gruncie niniejszej sprawy przy uwzględnieniu tego wyroku są odmienne od wywodzonych przez Wnioskodawcę. Odpłatna dzierżawa działki jako zorganizowane działanie o celach jednoznacznie zarobkowych przesądza bowiem o tym, że Wnioskodawca w związku ze sprzedażą odpłatnie udostępnionej nieruchomości wystąpił w charakterze podatnika VAT. Dokonał bowiem zbycia majątku wykorzystywanego na potrzeby działalności, polegającej na odpłatnym jego udostępnianiu. Działania tego typu, jak wskazano powyżej, mają zorganizowany i ciągły charakter o zarobkowych znamionach, a więc wpisują się w definicję działalności gospodarczej i nie wykazują wyłącznego związku w całym okresie posiadania z majątkiem prywatnym. Przy czym, dzierżawa działki ze swej natury ma zorganizowany i ciągły charakter, nawet jeżeli jest krótkotrwałą umową (np. trawa do momentu sprzedaży wydzierżawionego składnika majątkowego).

Oceny stanowiska Wnioskodawcy dokonanej przez organ interpretacyjny nie zmieniają także inne okoliczności przedstawionego stanu faktycznego. A mianowicie, że Wnioskodawca, który jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT, nabył nieruchomość z zamiarem powiększenia gospodarstwa rolnego prowadzonego wraz z małżonką (rodzinne gospodarstwo rolne). A ponadto, że nie dokonywał podziału i scalania nieruchomości, zamiaru sprzedaży nie ogłaszał (spółka sama zgłosiła się do Wnioskodawcy z ofertą zakupu działki), jak również, że w stosunku do zbytej nieruchomości (i innych posiadanych przez Wnioskodawcę) nie zawierał jakichkolwiek innych umów (nie były ich przedmiotem). Bez wpływu na dokonane rozstrzygnięcie jest także to, że po dokonanej w 2009 r. "ostatniej sprzedaży działek" - jak wskazano we wniosku - nie dokonywano od tamtej pory żadnej sprzedaży nieruchomości. W sytuacji, o której mowa we wniosku, decydujące znaczenie ma wskazany powyżej zorganizowany ciąg działań Wnioskodawcy.

Reasumując, w kontekście przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, uwzględniając powołane przepisy prawa oraz powołane orzecznictwo TSUE, organ interpretacyjny stwierdza - wbrew stanowisku wyrażonemu we wniosku, że przeniesienie prawa własności przysługującego Wnioskodawcy w stosunku do działki opisanej we wniosku, podlegało - w stosownym zakresie - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawca działał w tym zakresie w charakterze podatnika tego podatku.

W rezultacie stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Jednocześnie organ interpretacyjny zaznacza, że:

* skoro stroną wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Wnioskodawca, jako współwłaściciel ww. działki, niniejsza interpretacja stanowi rozstrzygnięcie tylko w jego indywidualnej sprawie. Nie rozstrzyga natomiast w przedmiocie skutków podatkowych czynności sprzedaży ww. działki, które mogą się pojawić po stronie żony Wnioskodawcy;

* niniejsza interpretacja stanowi rozstrzygnięcie wyłącznie w zakresie pytania postawionego we wniosku. Oznacza to, że przedmiotem oceny nie były te elementy stanowiska, które odnoszą się do kwestii nieobjętych żądaniem Wnioskodawcy wyrażonym w tym pytaniu, którego treść określa zakres złożonego wniosku (żądania). Tym samym ocena stanowiska Wnioskodawcy nie odnosi się do kwestii obowiązku zapłaty podatku ewentualnie ciążącego na Wnioskodawcy;

* interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.