0115-KDIT1-3.4012.602.2018.2.MD - VAT w zakresie uzyskania statusu podatnika VAT w związku ze sprzedażą działek gruntu przeznaczonych pod zabudowę.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawców przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 5 września 2018 r. (data wpływu 11 września 2018 r.), uzupełnionym w dniu 9 listopada 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uzyskania statusu podatnika VAT w związku ze sprzedażą działek gruntu przeznaczonych pod zabudowę - jest prawidłowe.

W dniu 11 września 2018 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 9 listopada 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uzyskania statusu podatnika VAT w związku ze sprzedażą działek gruntu przeznaczonych pod zabudowę.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu złożonym przez:

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu... 2002 r. małżeństwo... (prowadzi działalność gospodarczą - karta podatkowa, nie jest czynnym podatnikiem VAT) i... (nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej)... (dalej jako "Wnioskodawcy") nabyli działkę numer 3 położoną w..., stanowiącą nieruchomość rolną niezabudowaną o obszarze 7.628 m². Z tytułu nabycia gruntu Wnioskodawcom nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, gdyż został on nabyty "od osoby fizycznej przez osoby fizyczne na ich majątek prywatny".

Na podstawie uchwały rady miasta z dnia... 2005 r. uchwalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym grunty te zostały przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe. Uchwalenie planu zagospodarowania przestrzennego nie było inicjatywą Wnioskodawców.

Po wystąpieniu z wnioskiem o podział geodezyjny nieruchomości gruntowej, w dniu... 2017 r. Wnioskodawcy otrzymali decyzję zatwierdzającą podział na 16 działek, z czego jedna działka przeznaczona jest pod gminną drogę publiczną.

Po nabyciu nieruchomości w 2002 r. z przeznaczeniem na własne cele mieszkaniowe, z zamiarem wybudowania na gruncie domu, jedyną czynnością jaką podjęli Wnioskodawcy w związku z tą nieruchomością było złożenie wniosku o podział działki na mniejsze. Powodem rezygnacji z zamiaru wybudowania domu na ww. gruncie jest zmiana planów życiowych wynikająca z sytuacji rodzinnej i finansowej.

Grunt stanowi majątek prywatny. Od momentu nabycia do chwili podziału, jak również po podziale, nie był wykorzystywany do działalności gospodarczej, jak również do działalności rolniczej.

Wnioskodawcy nie są i nie byli zarejestrowani jako czynny podatnicy VAT. Nie byli i nie są rolnikami. Nie dokonywali, ani nie zamierzają dokonywać innych nakładów finansowych związanych z tym gruntem, np. na uzbrojenie terenu w media. Grunt nie był wykorzystywany do żadnej działalności. Działki powstałe z podziału działki nr 3 stanowią wspólność majątkową Wnioskodawców, a grunty te nie były wynajmowane na podstawie umów cywilno-prawnych innym podmiotom.

Wnioskodawcy planują sprzedać działki o nr od 3/1 do 3/16 (działki są i będą niezabudowane). Dla zapewnienia bezpieczeństwa transakcji sprzedaży, przy poszukiwaniu nabywców i przeprowadzeniu transakcji sprzedaży Wnioskodawcy skorzystają z pomocy biura nieruchomości. Wnioskodawcy w przeszłości nie sprzedawali innych nieruchomości.

W związku z powyższym opisem we wniosku zadano m.in. następujące pytanie.

Czy przy sprzedaży działek wydzielonych z działki nr 3 Wnioskodawcy będą działali w charakterze podatników VAT?

Zdaniem Wnioskodawców:

Z treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy VAT - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a ich sprzedaż uznaje się za odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju.

Aby dana czynność była opodatkowana VAT, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy VAT wynika, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług muszą zostać spełnione dwa warunki:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik.

Oznacza to, że dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Analizując przepisy ustawy o VAT należy wykluczyć osoby fizyczne z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Takim kryterium nie może być także okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Za podatnika należy zatem uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Jako przykład można wymienić nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, a także działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Stanowisko to zostało zawarte także w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 marca 2017 r., sygn. akt I FSK 1643/15.

Dla opodatkowania VAT dostawy gruntów istotne jest zatem to, czy zbywca w celu dokonania jego sprzedaży, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Jednocześnie działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jak wynika z orzeczeń sądów administracyjnych "uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy dla czterech działek powstałych w wyniku podziału działki siedliskowej, a także sprzedaż za pośrednictwem portali internetowych oraz biura nieruchomości nie stanowi o zawodowej działalności skarżącej" (WSA Gdańsk wyrok z dnia 6 kwietnia 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 234/16).

Także korzystanie z pośrednictwa biura nieruchomości przy sprzedaży gruntów nie powoduje, że czynność ta jest wykonywana poza zwykłym zarządem majątkiem prywatnym. Jak podkreślił WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 28 października 2015 r. I SA/Gd 876/15, sąd nie podzielił stanowiska organu podatkowego, że w celu sprzedaży gruntów skarżący, korzystając z usług agencji (biura) obrotu nieruchomościami, podjął działania marketingowe, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia. W ocenie Sądu takie działanie nie jest niczym nadzwyczajnym, a w dzisiejszych czasach wręcz powszechnym, często stosowanym przez osoby, które nie chcą, lub nie mogą z różnych względów osobiście spotykać się z potencjalnymi nabywcami, udzielać im wyczerpujących informacji o przedmiocie sprzedaży i go okazywać.

Uwzględniając przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo stwierdzić należy, że brak jest podstaw do uznania Wnioskodawców za podatników podatku od towarów i usług. Aktywność związana z powyższym gruntem nie będzie wykraczała poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Grunt został nabyty na cele osobiste w 2002 r. Wystąpiono jedynie o podział geodezyjny działki, który uzyskano w 2017 r. Właściciele nie zamierzają ponosić innych nakładów celem przygotowania nieruchomości do sprzedaży i zwiększenia jej atrakcyjności np. uzbrojenia działek. Szukając nabywców skorzystają z usług biura nieruchomości.

Zatem działania, jakie wykonali właściciele i jakie zamierzają wykonać nie można uznać za zbliżone do tych jakie podejmują podmioty zajmujące się w sposób specjalistyczny obrotem nieruchomościami, lecz za zwykły zarząd majątkiem prywatnym.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawców brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności w przedmiocie zbycia działek powstałych z działki nr 3, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Działania te nie mają stałego i zorganizowanego charakteru.

Dlatego też nie ma przesłanek pozwalających uznać, że dokonując sprzedaży tych nieruchomości Wnioskodawcy będą działali w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, polegającą na handlu nieruchomościami.

W ocenie Wnioskodawców, działania podejmowane przez nich stanowią czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, a dokonując sprzedaży nieruchomości wydzielonych z działki nr 3 nie będą działali w charakterze podatnika VAT, a w konsekwencji ww. sprzedaż nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.) - zwanej dalej "ustawą" - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (...).

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu VAT. Żeby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) - zwana dalej "Dyrektywą" - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeżeli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako "TSUE") z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to TSUE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w 2002 r. Wnioskodawcy nabyli (z przeznaczeniem na własne cele mieszkaniowe) działkę numer 3 stanowiącą nieruchomość rolną niezabudowaną. W 2005 r. uchwalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym grunt ten został przeznaczony pod budownictwo mieszkaniowe. Uchwalenie planu zagospodarowania przestrzennego nie było inicjatywą Wnioskodawców. Wnioskodawcy wystąpili jedynie o podział działki i otrzymali decyzję zatwierdzającą ten podział na 16 działek, które stanowią wspólność majątkową Wnioskodawców. Od momentu nabycia do chwili podziału, jak również po podziale, grunt nie był wykorzystywany do działalności gospodarczej, jak również do działalności rolniczej. Wnioskodawcy nie są i nie byli zarejestrowanymi czynnymi podatnikami VAT. Nie byli i nie są rolnikami. Nie dokonywali, ani nie zamierzają dokonywać innych nakładów finansowych związanych z tym gruntem, np. na uzbrojenie terenu w media. Grunt nie był wynajmowany innym podmiotom na podstawie umów cywilnoprawnych. Wnioskodawcy planują sprzedać działki o nr od 3/1 do 3/16 (działki są i będą niezabudowane). Dla zapewnienia bezpieczeństwa transakcji sprzedaży, przy poszukiwaniu nabywców i przeprowadzeniu transakcji sprzedaży Wnioskodawcy skorzystają z pomocy biura nieruchomości. Wnioskodawcy w przeszłości nie sprzedawali innych nieruchomości.

Na tym tle Wnioskodawcy powzięli wątpliwość dotyczącą uzyskania statusu podatników VAT w związku ze sprzedażą działek gruntu przeznaczonych pod zabudowę.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów prawa podatkowego, a także kluczowego orzecznictwa sądowego, w tym wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10), prowadzi do stwierdzenia, że trudno uznać aby sprzedaż niezabudowanych działek opisanych we wniosku (działki o nr od 3/1 do 3/16) miała miejsce w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Z treści wniosku nie wynika bowiem, aby Wnioskodawcy podejmowali lub zamierzali podejmować aktywne działania zmierzające do przygotowania tych gruntów do sprzedaży, w takim zakresie w jakim podejmują je handlowcy (np.: przez nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu, złożone działania marketingowe, itp.). Ponadto, na terenie pierwotnej działki, jak i działek z niej wydzielonych, Wnioskodawcy nie prowadzili działalności rolniczej, ani pozarolniczej. Wszystko to zatem wyklucza handlowy cel planowanych transakcji sprzedaży działek gruntu. W tej konkretnej sprawie aktywność Wnioskodawców (mimo, że sprzedaż działek może mieć charakter częstotliwy) nie będzie porównywalna do działań handlowców wykonywanych w ramach profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Zatem w odniesieniu do tych czynności Wnioskodawcy nie wystąpią w charakterze podatników VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Czynności sprzedaży - jak słusznie ocenili Wnioskodawcy - będą się mieściły w zakresie zarządu majątkiem prywatnym, do których unormowania ustawy o podatku od towarów i usług zastosowania nie mają.

Tym samym stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

Jednocześnie organ interpretacyjny zaznacza, że:

* niniejsza interpretacja została wydana na podstawie opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Oznacza, że gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych;

* interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawców w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku wydana interpretacja straci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.