0115-KDIT1-3.4012.519.2018.2.AT - Uznanie transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2018 r. (data wpływu 16 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 28 września 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności uznania dostawy towarów na rzecz Kontrahenta za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz możliwości zastosowania w tej sytuacji stawki VAT w wysokości 0% - jest prawidłowe.

W dniu 16 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 28 września 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności uznania dostawy towarów na rzecz Kontrahenta za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz możliwości zastosowania w tej sytuacji stawki VAT w wysokości 0%.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: "Spółka", "Wnioskodawca") jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce. Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: "Grupa") zajmującej się produkcją i sprzedażą systemów ułatwiających organizowanie przestrzeni magazynowej.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka współpracuje z..., jednostką dominującą w Grupie, będącą podatnikiem posiadającym siedzibę w Norwegii, jednak zarejestrowaną w Niemczech dla celów podatku od wartości dodanej, w tym dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (dalej: "Kontrahent").

Współpraca pomiędzy podmiotami polega m.in. na tym, iż Spółka nabywa na terenie Polski określone towary od ich producenta (dalej: Producent), które następnie sprzedaje na rzecz Kontrahenta. Kontrahent nabywa towary od Spółki każdorazowo z intencją ich wywozu z Polski do innego niż Polska państwa Unii Europejskiej (dla celów transakcji Kontrahent używa swojego niemieckiego numeru VAT-UE). Towary nabyte przez Kontrahenta od Spółki są sprzedawane przez niego dystrybutorom z innych krajów UE, którzy są podatnikami VAT zarejestrowanymi dla celów tego podatku w kraju zakończenia transportu towarów (dalej: "Dystrybutor" lub "Dystrybutorzy"). Następnie Dystrybutor sprzedaje towary ostatecznym odbiorcom, mającym siedziby w krajach Unii Europejskiej zakończenia transportu (dalej: "Klienci" bądź "Klient"). W łańcuchu dostaw występuje zatem pięć podmiotów - Producent => Spółka => Kontrahent => Dystrybutor => Klient.

W ramach uzgodnień pomiędzy stronami transakcji, towary są transportowane bezpośrednio z magazynu Producenta z Polski do Klienta (ostatecznego odbiorcy) do innego niż Polska kraju Unii Europejskiej.

W związku z preferencjami związanymi ze specyfiką realizowanych dostaw, czynności związane z samym transportem towarów i jego realizacją wykonywane są każdorazowo przez zewnętrznego przewoźnika, współpracującego bezpośrednio z Wnioskodawcą i działającego na jego rzecz. Specyfika organizacji transportu wygląda w ten sposób, iż to Spółka zajmuje się organizacją transportu towarów (współpracuje bezpośrednio z przewoźnikiem działającym na jej rzecz na podstawie stosownej umowy, ustala z przewoźnikiem warunki transportu, zasady wynagrodzenia, terminy dostawy, pozostaje w faktycznym, bezpośrednim kontakcie z przewoźnikiem przed, w trakcie i ewentualnie po transporcie, jednocześnie sprawując bieżący nadzór i kontrolę nad transportem, etc.) i to ona ponosi odpowiedzialność za jego organizację. Producent jest jedynie odpowiedzialny za skompletowanie dokumentów przewozowych (CMR) związanych z wydaniem towarów przewoźnikowi ze swojego magazynu.

Spółka ponosi w pierwszej kolejności koszty transportu, obciąża ona jednak tymi kosztami Kontrahenta ujmując je na fakturze wystawianej z tytułu sprzedaży towarów na jego rzecz (w celach raportowania wewnętrznego koszt transportu jest wyszczególniony w osobnej pozycji na fakturze wystawianej dla Kontrahenta, jednak dla potrzeb rozliczeń VAT jego wartość zwiększa podstawę opodatkowania z tytułu sprzedaży towarów).

Zapisy umieszczane na fakturach dokumentujących omawiane dostawy (wystawianych przez Spółkę) wskazują, iż dostawa od Spółki do Kontrahenta dokonywana jest na zasadzie Ex works pomimo, iż transakcje realizowane są realnie zgodnie z powyższymi informacjami dotyczącymi m.in. kwestii organizacji transportu.

W celu prawidłowego udokumentowania przebiegu dokonywanej dostawy w przedstawionym modelu dostaw Spółka ewidencjonuje informacje i dokumenty potwierdzające, iż towary będące przedmiotem dostawy zostały faktycznie wywiezione z terytorium Polski do odbiorców w innym niż Polska kraju UE. Mogą to być dokumenty (w tym oświadczenia) potwierdzające:

W obu przypadkach Spółka posiada dokumenty potwierdzające zapłatę za towar przez Kontrahenta oraz kopie faktur dokumentujących dostawę, jak również specyfikację poszczególnych sztuk ładunku. Fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej wynika również z innych dokumentów, jakie znajdują się w posiadaniu Spółki, takich jak np. korespondencja handlowa z Kontrahentem, w tym jego zamówienie.

Przedmiotowe transakcje były w przedstawiony sposób dokonywane w przeszłości, są dokonywane obecnie i będą dokonywane w przyszłości.

Prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostaje przeniesione z Producenta na Wnioskodawcę w momencie rozpoczęcia transportu towaru. Ma to miejsce na terytorium Polski. W związku z tym, że Wnioskodawca faktycznie odpowiada za kwestie związane z transportem towaru oraz bezpośrednio współpracuje z przewoźnikiem zarówno przed, w trakcie, jak i po zakończeniu transportu (trzeci w kolejności podmiot w łańcuchu dostaw, tj. Kontrahent, nie jest zaangażowany w transport) należy uznać, iż Spółka posiada prawo do dysponowania towarem jak właściciel w trakcie trwania całego transportu towaru. Dopiero w momencie zakończenia wysyłki towaru towar jest przekazywany odbiorcy, zatem w tym momencie efektywnie prawo do rozporządzania towarem jak właściciel przechodzi na kolejny podmiot. Ma to miejsce poza terytorium Polski.

W momencie rozpoczęcia przez przewoźnika wykonywania usługi transportowej właścicielem towaru jest Wnioskodawca.

W przypadku posiadania dokumentu z pkt 2 stanu faktycznego oraz pozostałych wymienionych dokumentów (zapłata, dokumenty handlowe) potwierdzają one łącznie, iż towar dotarł do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska.

W związku z powyższym opisem postawiono następujące pytanie.

Czy w świetle przepisów obowiązujących na gruncie VAT Spółka jest uprawniona, biorąc pod uwagę posiadane dokumenty, do uznania dokonywanych transakcji odpowiednio za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i stosowania w stosunku do tych transakcji 0% stawki VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka pragnie wskazać, iż na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 i 5 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, a także wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do definicji zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zdaniem Spółki, w związku z tym, iż dostawy towarów będące przedmiotem zapytania związane są z wywozem towarów do krajów Unii Europejskiej innych niż Polska i są realizowane w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy o VAT, według Spółki wypełniają ustawową definicję - wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - zawartą w art. 13 ustawy o VAT, zgodnie z którą przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy o VAT na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem warunków przewidzianych w ustępach 2-8 tego artykułu, tj.m.in. pod warunkiem dokonania dostawy na rzecz podatnika podatku od wartości dodanej zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (art. 13 ust. 2 pkt 1).

Przy tym na marginesie Spółka pragnie również wskazać na treść art. 7 ust. 8 oraz art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Jednocześnie stosownie do art. 22 ust. 2 ustawy o VAT w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie, natomiast jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W następstwie powyższego zgodnie z ust. 3 tej regulacji dostawę towarów, która:

W kontekście tych przepisów Spółka pragnie wskazać na tezy płynące z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE"), który w wyroku z 16 grudnia 2010 r. w sprawie C- 430/09 Euro Tyre Holding BV vs. Staatssecretaris van Financien stwierdził, że: "44) W związku z powyższym na przedstawione pytanie należy odpowiedzieć w ten sposób, że jeżeli towar jest przedmiotem dwóch następujących po sobie dostaw między różnymi podatnikami, działającymi w takim charakterze, ale jednocześnie jest przedmiotem tylko jednego transportu wewnątrzwspólnotowego, ustalenie czynności, której należy przypisać ten transport, tj. pierwszej lub drugiej dostawy - zważywszy, że czynność ta jest wobec tego objęta pojęciem wewnątrzwspólnotowej dostawy w rozumieniu art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy w związku z art. 8 ust. 1 lit. a) i b), art. 28a ust. 1 lit. a) akapit pierwszy oraz art. 28b część A ust. 1 tejże dyrektywy - następuje w świetle całościowej oceny wszystkich okoliczności sprawy w celu ustalenia, która z tych dwóch dostaw spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową.

Mając na uwadze powyższe, Spółka pragnie podkreślić, iż zgodnie ze specyfiką procesu organizacji transportu to:

* Spółka zajmuje się organizacją transportu towarów (ustalanie z przewoźnikiem warunków transportu, zasad wynagrodzenia, etc.),

* Spółka współpracuje bezpośrednio z przewoźnikiem działającym na jego rzecz na podstawie stosownej umowy wiążącej przewoźnika ze Spółką, co oznacza że pozostaje ona w faktycznym, bezpośrednim kontakcie z przewoźnikiem przed, w trakcie i ewentualnie po dokonaniu transportu,

* Spółka jest tą stroną transakcji, która odpowiada za przemieszczenie towarów pomiędzy Polską, a innym krajem członkowskim UE,

mimo, iż zapisy umieszczane na fakturach dokumentujących omawiane dostawy wskazują, iż dostawa dokonywana jest na zasadzie Ex works.

Mając na uwadze powyższe, w kontekście wskazanych regulacji, w przypadku transportu towarów z Polski do innego kraju Unii Europejskiej, w ocenie Spółki, dostawa dokonywana przez Spółkę na rzecz Kontrahenta powinna być traktowana dla celów polskiego VAT, jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (dalej również, jako "WDT") z Polski.

Stosownie natomiast do art. 41 ust. 3 i 11 ustawy o VAT, w stosunku do transakcji stanowiących WDT, stawka podatku wynosi co do zasady 0%, pod warunkiem spełnienia określonych ustawą przesłanek szczególnych związanych z posiadaniem stosownej dokumentacji potwierdzającej faktyczne dokonanie transakcji (wywóz towarów poza terytorium Polski).

Zastosowanie stawki 0% w stosunku do WDT uzależnione jest od spełnienia przesłanek zawartych w art. 42 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o VAT takich jak:

W przypadku dokonywania WDT przy udziale przewoźnika (spedytora) dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

* dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju,

* specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Natomiast w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa powyżej, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy mogą być stosownie do art. 42 ust. 11 ustawy o VAT również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła WDT, w szczególności:

Zdaniem Spółki, przedstawiony we wniosku zaistniały stan faktyczny/zdarzenie przyszłe spełniają hipotezy norm wyrażonych w powyższych przepisach, a zatem Spółka powinna być uprawniona do zastosowania stawki 0% VAT dla dokonywanych przez nią dostaw, bowiem w wyniku tych transakcji, czyli dostaw realizowanych do innych niż Polska krajów Unii Europejskiej:

* towary wywożone są w wykonaniu dostawy, o której mowa w art. 7 ustawy o VAT z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego UE inne niż terytorium kraju,

* dostawy dokonywane są na rzecz podatnika podatku od wartości dodanej zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju,

* Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97 ustawy o VAT i odpowiednio zgłosiła, że zamierza dokonywać wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów,

* Spółka posiada dokumenty (w tym oświadczenia) otrzymane od przewoźnika potwierdzające:

(Spółka posiada przy tym dokumenty potwierdzające zapłatę za towar przez Kontrahenta oraz kopie faktur dokumentujących dostawę, jak również specyfikację poszczególnych sztuk ładunku; fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej wynika również z innych dokumentów, jakie znajdują się w posiadaniu Spółki, takich jak np. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie).

Należy zaznaczyć, iż konkluzja, że ww. dokumenty mogą być uznane za "dowody potwierdzające, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju", o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów.

W świetle powyższego, celem poparcia zaprezentowanego stanowiska w pierwszej kolejności Spółka pragnie odwołać się do wniosków Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawionych w uchwale wydanej w poszerzonym składzie siedmiu sędziów z dnia 11 października 2010 r., sygn. sprawy I FPS 1/10. W uchwale tej odnoszącej się do wykładni gramatycznej, celowościowej i prowspólnotowej odpowiednich przepisów ustawy o VAT stwierdzono, że: "w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju".

Spółka pragnie ponadto zwrócić uwagę, iż do analogicznych konkluzji jak zaprezentowane we wniosku dochodziły także organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych. I tak, przykładowo:

* w interpretacji z dnia 16 kwietnia 2014 r. sygn. IPPP3/443-57/14-2/LK, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, że "dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy. Spółka wskazała że będzie w posiadaniu: (1) oświadczenia spedytora (które będzie zawierało wszystkie elementy listu przewozowego CMR, potwierdzające odbiór towaru przez zagranicznego kontrahenta), oświadczenie to będzie wskazywać że dostawa została zrealizowana na rzecz wewnątrzwspólnotowego odbiorcy spoza Polski, (2) kopii faktury, (3) specyfikacji ładunku. Przenosząc powyższe wskazania na grunt przepisów ustawy o podatku od towarów i usług dotyczących uprawnienia do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, należy uznać posiadane przez Spółkę dokumenty wskazane w opisie sprawy za dokumenty, które łącznie uprawdopodobniają przemieszczenie towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego oraz ich dostarczenie do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Zatem Spółka na podstawie tych dokumentów będzie miała prawo do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów";

* w interpretacji z dnia 30 września 2013 r. sygn. IBPP3/443-353/10/PK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu odstępując od uzasadnienia prawnego w całości potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym w sytuacji gdy " (...) Zainteresowany będzie w posiadaniu dokumentów potwierdzających fakt dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, posiadana przez Wnioskodawcę dokumentacja dotycząca dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, obejmująca: (1) list przewozowy CMR potwierdzający przekazanie towarów przewoźnikowi (CMR potwierdzony na oryginale karty I w poz. 23 przez przewoźnika, bez potwierdzenia odbioru w poz. 24), (2) kopia faktury wraz ze specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku, (3) pisemne zbiorcze oświadczenie przewoźnika (spedytora) potwierdzające dostarczenie towarów nabywcy, do miejsca przeznaczenia w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej niż Polska, będzie potwierdzała wywóz towarów z terytorium kraju i dostarczenie ich do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Tym samym przesłanka określona w art. 42 ust. 1 pkt 2 zostanie spełniona. Konsekwentnie, Spółce będzie przysługiwało prawo do zastosowania w odniesieniu do przedmiotowych dostaw 0% tj.: stawki VAT";

* w interpretacji z dnia 25 czerwca 2010 r. sygn. ILPP4/443-329/13-2/ISN, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach odstępując od uzasadnienia prawnego w całości potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym "z uwagi na fakt, iż dokument przewozowy nie będzie opatrzony pieczęcią/podpisem nabywcy (odbiorcy) - posiadana przez Spółkę, powyższa dokumentacja określona w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT nie może zostać uznana za jednoznacznie potwierdzającą fakt dostarczenia towarów w ramach tych dostaw do nabywców (odbiorców) w innych niż Polska państwach członkowskich. Dlatego też, aby zabezpieczyć możliwość skorzystania z 0% stawki VAT, Spółka zgromadzi dodatkowe dokumenty, o których mowa w przepisie art. 42 ust. 11 ustawy o VAT (doprecyzowanie Wnioskodawcy: dodatkowymi dokumentami wskazanymi w przedmiotowym wniosku były (i) dokument potwierdzający dokonanie przez nabywcę zapłaty Spółce za towary wymienione na przedmiotowej fakturze oraz (ii) korespondencja handlowa z nabywcą, tj. w szczególności zamówienie towarów otrzymane od nabywcy). Zdaniem Spółki, dokumenty te w połączeniu z posiadanymi dokumentami wymienionymi w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, jednoznacznie będą potwierdzały, że towary zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone we wskazane miejsce na terytorium państwa członkowskiego;

* w interpretacji z dnia 21 czerwca 2010 r. sygn. IPPP3/443-335/10-4/k.c., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie odnosząc się do wątpliwości podatnika uznał, że: "(...) oświadczenie wystawiane przez Wnioskodawcę jako spedytora dla swoich zleceniodawców, można uznać za dokument o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy i w konsekwencji upoważnia posiadaczy takiego dokumentu do zastosowania stawki podatku 0% dla dostawy wewnątrzwspólnotowej, łącznie z kopią faktury i specyfikacją ładunku (bądź kopią faktury zawierającą specyfikację ładunku) zgodnie z dyspozycją art. 42 ust. 3 ustawy".

Ponadto, Wnioskodawca pragnie powołać się również na interpretacje wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2012 r. sygn. IPPP3/443-45/12-2/MPe, z dnia 9 kwietnia 2013 r. IPPP3/443-912/12-8/k.c. oraz z dnia 4 lipca 2014 r., sygn. IPPP3/443-912/12/14-9/S/k.c., w których organ podatkowy potwierdził prawo do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do szerokiego spektrum różnorodnych przypadków zestawienia przez podatnika stosownych dokumentów dotyczących transakcji, w tym w szczególności przypadku posiadania przez podatnika jedynie części dokumentów określonych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT uzupełnionych odpowiednimi dokumentami zgodnie z ust. 11 tej regulacji, które łącznie, zdaniem organu w sposób jednoznaczny i wystarczający, potwierdzają zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, że "towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju". Przykładowo wśród zaprezentowanych zestawień dokumentów dających prawo do zastosowania stawki 0% dla transakcji WDT znalazł się zestaw składający się z (i) kopi faktury VAT, (ii) specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku wystawionej przez wcześniejszy podmiot w łańcuchu, (iii) oryginału dokumentu CMR niepotwierdzonego przez finalnego odbiorcę, (iv) dokumentu wystawionego przez przewoźnika potwierdzającego przekazanie towarów finalnemu odbiorcy oraz (v) dowodu zapłaty za towary przez finalnego odbiorcę, w zakresie którego organ stwierdził, że "Analiza powyższych dokumentów pozwala stwierdzić, iż dokumenty dodatkowe wraz z dokumentami podstawowymi, o których mowa w art. 42 ustawy potwierdzają, że towar wysłany z Polski został przyjęty do nabywcy w innym kraju członkowskim, z zachowaniem warunku jego tożsamości. Tym samym są spełnione niezbędne przesłanki dla prawidłowego udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w świetle art. 42 ust. 1 i ust. 3 w zw. z ust. 11 ustawy, a co za tym idzie w przedstawionym przypadku nr 3, dają prawo Wnioskodawcy do zastosowania dla dostawy wewnątrzwspólnotowej stawki podatku 0%". (interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2012 r. sygn. IPPP3/443-45/12-2/MPe).

Reasumując powyższe uwagi, Spółka stoi na stanowisku, że w oparciu o posiadaną przez nią dokumentację jest w zakresie zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uprawniona do dokonywania dostaw towarów na rzecz Kontrahenta przy zastosowaniu 0% stawki podatku od towarów i usług traktując dostawy jako WDT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.) - zwanej dalej "ustawą" - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach (art. 7 ust. 8 ustawy).

Ww. przepis reguluje wprost sytuację gdy w transakcji uczestniczy wiele podmiotów, lecz towar jest przedmiotem tylko jednej wysyłki od pierwszego do ostatniego podmiotu. W takich przypadkach ustawodawca przyjął fikcję prawną, zgodnie z którą uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

W świetle art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak wynika z ust. 2 pkt 1 tego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 (art. 13 ust. 6 ustawy).

Podatek od towarów i usług jest daniną o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu w danym państwie (na terytorium) podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane - na tle przepisów o miejscu świadczenia - za wykonane w tym państwie (na terytorium). Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zawarte m.in. w rozdziale 1 działu V (Miejsce świadczenia) ustawy, tj. w rozdziale "Miejsce świadczenia przy dostawie towarów".

W świetle art. 22 ust. 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku:

(...).

Jak stanowi art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W świetle ust. 3 ww. artykułu, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

W przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego odbiorcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jeden transport lub wysyłka.

Wszystkie dostawy dokonane przed dostawą, do której jest przyporządkowany transport lub wysyłka towarów, mają charakter transakcji krajowych w państwie dostawy towarów, natomiast wszystkie późniejsze dostawy po tej dostawie mają charakter dostaw krajowych w państwie przeznaczenia towarów.

Warto w tym miejscu przywołać orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE), z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie EMAG Handel Eder OHG (sygn. C 245/04), w którym TSUE stwierdził: "Jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która - jako jedyna - zostanie zwolniona z opodatkowania na mocy art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r. (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. a szóstej dyrektywy 77/388 zmienionej dyrektywą 95/7 określone jest jedynie miejsce dostawy skutkującej wysyłką lub transportem wewnątrzwspólnotowym towarów. Miejscem tym jest państwo członkowskie, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte. Miejsce dokonania pozostałej z dwóch dostaw ustala się zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b tej dyrektywy. Za miejsce to uznaje się państwo członkowskie rozpoczęcia albo państwo członkowskie zakończenia tej wysyłki lub transportu w zależności od tego, czy dostawą tą jest pierwsza, czy druga z dwóch następujących po sobie dostaw".

W efekcie, tylko ta dostawa, do której zostanie przyporządkowany transport ma charakter międzynarodowy. Przepisy ustawy nie precyzują jednak, w jaki sposób należy rozumieć użyte w przywołanych regulacjach sformułowanie "przyporządkowanie" transportu do danej dostawy.

Zgodnie z definicją językową pojęcie "przyporządkowanie" należy rozumieć jako "ustalenie relacji między czymś a czymś lub uczynienie zależnym od czegoś nadrzędnego" (internetowy słownik języka polskiego PWN; www.sjp.pwn.pl).

Niewątpliwe ustalenie z przewoźnikiem terminu i miejsca odbioru towarów i ich dostawy, rozmiary i ilość dostarczanych towarów, potwierdzenie dostępności towarów i ich gotowości do odbioru, uzgodnienie sposobu załadunku towarów i wymogów, jakie muszą spełniać środki transportu oraz odpowiedzialność za przygotowanie i załadunek towarów stanowią zasadnicze elementy procesu przygotowania i organizacji transportu towarów, wypełniające przywołaną powyżej definicję "przyporządkowania".

Jednocześnie przez "organizację" należy rozumieć "sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś". Dlatego też przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca (czynny podatnik VAT, zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa na terenie Polski określone towary od ich Producenta, które następnie sprzedaje na rzecz Kontrahenta. Kontrahent nabywa towary od Spółki każdorazowo z intencją ich wywozu z Polski do innego niż Polska państwa Unii Europejskiej (dla celów transakcji Kontrahent używa swojego niemieckiego numeru VAT-UE). Towary nabyte przez Kontrahenta od Spółki są sprzedawane przez niego Dystrybutorom z innych krajów UE, którzy są podatnikami VAT zarejestrowanymi dla celów tego podatku w kraju zakończenia transportu towarów. Następnie Dystrybutor sprzedaje towary ostatecznym Odbiorcom, mającym siedziby w krajach Unii Europejskiej zakończenia transportu (Klienci, bądź Klient). W łańcuchu dostaw występuje zatem pięć podmiotów - Producent => Spółka => Kontrahent => Dystrybutor => Klient.

W ramach uzgodnień pomiędzy stronami transakcji, towary są transportowane bezpośrednio z magazynu Producenta z Polski do Klienta (ostatecznego Odbiorcy) do innego niż Polska kraju Unii Europejskiej.

W związku z preferencjami związanymi ze specyfiką realizowanych dostaw, czynności związane z samym transportem towarów i jego realizacją wykonywane są każdorazowo przez zewnętrznego przewoźnika, współpracującego bezpośrednio z Wnioskodawcą i działającego na jego rzecz. Specyfika organizacji transportu wygląda w ten sposób, iż to Spółka zajmuje się organizacją transportu towarów (współpracuje bezpośrednio z przewoźnikiem działającym na jej rzecz na podstawie stosownej umowy, ustala z przewoźnikiem warunki transportu, zasady wynagrodzenia, terminy dostawy, pozostaje w faktycznym, bezpośrednim kontakcie z przewoźnikiem przed, w trakcie i ewentualnie po transporcie, jednocześnie sprawując bieżący nadzór i kontrolę nad transportem, etc.) i to ona ponosi odpowiedzialność za jego organizację. Producent jest jedynie odpowiedzialny za skompletowanie dokumentów przewozowych (CMR) związanych z wydaniem towarów przewoźnikowi ze swojego magazynu.

W celu prawidłowego udokumentowania przebiegu dokonywanej dostawy w przedstawionym modelu dostaw Spółka ewidencjonuje informacje i dokumenty potwierdzające, iż towary będące przedmiotem dostawy zostały faktycznie wywiezione z terytorium Polski do odbiorców w innym niż Polska kraju UE. Mogą to być dokumenty (w tym oświadczenia) potwierdzające:

W obu przypadkach Spółka posiada dokumenty potwierdzające zapłatę za towar przez Kontrahenta oraz kopie faktur dokumentujących dostawę, jak również specyfikację poszczególnych sztuk ładunku. Fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej wynika również z innych dokumentów, jakie znajdują się w posiadaniu Spółki, takich jak np. korespondencja handlowa z Kontrahentem, w tym jego zamówienie.

W przypadku posiadania dokumentu z pkt 2 oraz pozostałych wymienionych dokumentów (zapłata, dokumenty handlowe) potwierdzają one łącznie, iż towar dotarł do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska.

Prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostaje przeniesione z Producenta na Wnioskodawcę w momencie rozpoczęcia transportu towaru. Ma to miejsce na terytorium Polski. Dopiero w momencie zakończenia wysyłki towaru towar jest przekazywany odbiorcy, zatem w tym momencie efektywnie prawo do rozporządzania towarem jak właściciel przechodzi na kolejny podmiot. Ma to miejsce poza terytorium Polski. W momencie rozpoczęcia przez przewoźnika wykonywania usługi transportowej właścicielem towaru jest Wnioskodawca.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że zakres czynności, które wykonuje Wnioskodawca w związku z organizacją transportu wykonywanego przez przewoźnika, w tym wskazana we wniosku współpraca z przewoźnikiem, dokonywane z nim ustalenia w zakresie warunków transportu, zasad wynagradzania, czy terminów dostawy oraz sprawowanie bieżącego nadzoru nad transportem i jego kontrola - przesądza o tym, że to on jest organizatorem transportu.

Mając na uwadze powyższe w kontekście art. 22 ust. 3 ustawy należy stwierdzić, że transport towarów powinien zostać przypisany dostawie towarów dokonanej przez Wnioskodawcę - zajmującego się organizacją transportu towarów z terytorium kraju na terytorium krajów Unii Europejskiej - na rzecz Kontrahenta. Transakcja ta stanowi/będzie stanowić zatem dostawę "ruchomą" opodatkowaną w miejscu rozpoczęcia transportu.

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Według art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Na podstawie art. 42 ust. 2 ustawy, warunki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, uznaje się za spełnione również wówczas, gdy nie są spełnione wymagania w zakresie:

Dowodami, w myśl art. 42 ust. 3 ustawy, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

* z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Stosownie do treści art. 42 ust. 12 ustawy, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie został spełniony przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za:

W przypadkach, o których mowa w ust. 12, otrzymanie dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2, upoważnia podatnika do wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ze stawką 0% w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za okres rozliczeniowy, w którym dostawa ta została dokonana, i dokonania korekty deklaracji podatkowej oraz odpowiednio informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 (art. 42 ust. 12a ustawy).

Na tle powyższego wskazać należy, że analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Drugi z warunków, o którym mowa wyżej, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym ważne jest to, aby przedmiotowe dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego.

Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, posiadany/posiadane przez podatnika dokument/dokumenty powinien/powinny być dowodem potwierdzającym, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Należy tutaj wskazać, że w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2010 r. sygn. akt. I FPS 1/10, NSA podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizacje zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Powyższe odnosi się również do normy art. 42 ust. 4 ustawy.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz powołaną wyżej uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego stwierdzić należy, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik możne także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Tym samym prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru z terytorium kraju i dostarczenia go do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż Polska.

A zatem w odniesieniu do opisanej we wniosku dostawy dokonanej/dokonywanej/która zostanie dokonana przez Wnioskodawcę (zarejestrowany podatnik VAT-UE) na rzecz Kontrahenta z innego kraju członkowskiego (dla celów transakcji Kontrahent używa swojego niemieckiego numeru VAT-UE) w sytuacji, gdy Wnioskodawca jest odpowiedzialny za organizację transportu, w efekcie czego towar zostaje wywieziony z terytorium Polski do Odbiorcy w innym kraju UE, natomiast prawo do dysponowania towarem jak właściciel przechodzi na Wnioskodawcę w chwili rozpoczęcia transportu, znajduje zastosowanie art. 13 ust. 1 ustawy. Uwzględniając wnioski płynące z ww. uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego stwierdzić należy, że w tym przypadku Wnioskodawca uprawniony jest/będzie do zastosowania stawki 0%, przy spełnieniu warunków wskazanych w art. 42 ust. 1-4 oraz ust. 11, 12 i 12a ustawy. W konsekwencji, o ile posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty (w tym oświadczenia) potwierdzają przyjęcie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju, to upoważniają Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku 0% dla dostawy wewnątrzwspólnotowej.

W przeciwnym natomiast wypadku w stosunku do przedmiotowych dostaw zastosowanie znajduje właściwa stawka krajowa VAT, przy czym w tej sytuacji otrzymanie przez Wnioskodawcę stosownych dokumentów uprawniających do zastosowania stawki VAT 0%, w późniejszym terminie, uprawnia do stosownej korekty w trybie art. 42 ust. 12a ustawy.

Tym samym stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

W świetle powyższego zaznacza się, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przedstawione zdarzenie przyszłe. Oznacza to, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl