0115-KDIT1-3.4012.368.2018.1.BK - Brak opodatkowania dostawy nieruchomości zabudowanej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2018 r. (data wpływu 20 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy nieruchomości zabudowanej - jest prawidłowe.

W dniu 20 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy nieruchomości zabudowanej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dłużnik...... jest właścicielem nieruchomości położonej w...., KW..... Nieruchomość składa się z działki oznaczonej numerem ewidencyjnym... o powierzchni 383 m². Na nieruchomości usytuowany jest budynek mieszkalny połączony z nieruchomością sąsiednią - działka nr.... Budynek wybudowany został na podstawie decyzji Urzędu Miasta...nr....z dnia 17 lutego 2003 r. zatwierdzającej projekt budowlany i wydającej pozwolenie na budowę hali usługowo-produkcyjnej pod działalność reklamowo-poligraficzną na nieruchomości położonej w....przy ulicy..... Inwestor......uzyskał pozwolenie na użytkowanie budynku hali usługowo-produkcyjnej pod działalność reklamowo-poligraficzną usytuowanego na działkach...i.....- decyzja z dnia 11 października 2006 r. Dnia 6 marca 2007 r. wydana została decyzja Starosty.....zatwierdzająca projekt budowlany o część mieszkalną i dobudowę schodów na działkach nr... i.... Budynek jest budynkiem trzykondygnacyjnym. Łączna powierzchnia użytkowa to 400,70 m². Na wycenianej nieruchomości obowiązuje aktualny plan zagospodarowania przestrzennego - uchwała nr.../2011 z dnia 28 kwietnia 2011 r. - teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Dłużnik był czynnym podatnikiem podatku VAT, NIP dłużnika:. Dłużnik prowadził działalność gospodarczą pod nazwą.........., zaprzestał działalności w dniu 2 lutego 2015 r. (wykreślenie z CEIDG). Obecnie dłużnik nie jest płatnikiem podatku VAT. Część nieruchomości służyła do prowadzenia działalności gospodarczej, część do chwili obecnej stanowi część mieszkalną. Dłużnik zamieszkuje na nieruchomości. Obecnie dłużnik nie prowadzi działalności gospodarczej. Dłużnik oświadczył, że nieruchomość zajęta w toku egzekucji nie jest przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, innych o charakterze majątkowym. Nieruchomość nie jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej. Dłużnik oświadcza, że od 2013 r. nie poczynił żadnych nakładów na nieruchomość. Przedmiotowa nieruchomość nie była przedmiotem umowy najmu, dzierżawy albo innej o podobnych charakterze. Przy wybudowaniu budynku w....przy ul.....dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Przed 2013 r. dłużnik nie ponosił nakładów na ulepszenie przedmiotowego budynku w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej budynku. Dobudowana część mieszkalna służyła i służy wyłącznie do celów mieszkalnych dłużnika. Od lutego 2015 r., od czasu zaprzestania prowadzenia przez dłużnika działalności gospodarczej, część budynku, w której dłużnik prowadził działalność gospodarczą, pozostaje niewykorzystana. Z informacji otrzymanej od Naczelnika Urzędu Skarbowego w...... z dnia 20 marca 2018 r. (w załączeniu) wynika, że dłużnik w dniu 12 lutego 2015 r. złożył remanent, w którym nie wykazał nieruchomości.......

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż zajętej nieruchomości......w drodze licytacji publicznej przez komornika sądowego podlega obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż zajętej nieruchomości......w drodze licytacji publicznej przez komornika sądowego nie podlega obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.) zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analiza powyższych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jeśli zatem osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Z treści wniosku wynika, że dłużnik będący osobą fizyczną jest właścicielem trzykondygnacyjnego budynku (który wybudował) wykorzystywanego przez Niego zarówno do celów mieszkaniowych jak również do prowadzenia działalności gospodarczej (hala usługowo-produkcyjna). Dłużnik był czynnym podatnikiem VAT przy wybudowaniu przedmiotowego budynku przysługiwało Jemu prawo do odliczenia podatku. Dłużnik nie ponosił nakładów na ulepszenie przedmiotowego budynku w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej budynku. Dłużnik zlikwidował w dniu 2 lutego 2015 r. prowadzoną działalność gospodarczą (obecnie Dłużnik nie jest podatnikiem VAT). Od lutego 2015 r., tj. od czasu zaprzestania prowadzenia przez Dłużnika działalności gospodarczej, część budynku, w której Dłużnik prowadził działalność gospodarczą, pozostaje niewykorzystana. Natomiast część mieszkalna służy i służyła do celów mieszkalnych Dłużnika.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz cytowane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług organ interpretacyjny stwierdza, że sprzedaż przez Komornika przedmiotowej nieruchomości, o której mowa we wniosku, (zarówno w części służącej do prowadzenia działalności gospodarczej jak również służącej do celów mieszkalnych) należącej do Dłużnika - nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Z treści wniosku nie wynika, aby Dłużnik po likwidacji działalności gospodarczej w lutym 2015 r. wykonywał lub miał zamiar wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT (w tym w zakresie najmu lub dzierżawy), w której wykorzystywałby ww. nieruchomość. Zatem skoro nieruchomość ta w części służącej do prowadzenia działalności gospodarczej od lutego 2015 r. nie była wykorzystywana przez Dłużnika do czynności opodatkowanych to stanowiła Jego majątek prywatny. Podobna sytuacja będzie miała miejsce w przypadku części nieruchomości służącej do celów mieszkalnych. Zatem w opisanej sytuacji Dłużnik nie wystąpi w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu ww. przepisu ustawy. Wobec tego sprzedaż licytacyjna nieruchomości będzie sprzedażą majątku osobistego Dłużnika, do której unormowania z zakresu podatku od towarów i usług nie znajdą zastosowania.

Tym samym stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.