0115-KDIT1-3.4012.214.2017.1.AP - Brak opodatkowania jednorazowej sprzedaży działki gruntu przez parafię.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2017 r. (data wpływu 15 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania jednorazowej sprzedaży działki gruntu - jest prawidłowe.

W dniu 15 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania jednorazowej sprzedaży działki gruntu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Parafia jest właścicielem działki o nr. 1180/18 o pow. 0,4672 ha, położonej w obrębie geodezyjnym C., dla której Sąd Rejonowy w C. prowadzi księgę wieczystą nr.... Powyższa działka nie jest związana z jakąkolwiek działalnością gospodarczą, nie została również nabyta w celach gospodarczych lub odsprzedaży.

Z uwagi na konieczność przeprowadzenia remontu zabytkowego kościoła, który jest wpisany do rejestru zabytków Parafia rozważa sprzedaż powyższej działki na rzecz gminy C. Sprzedaż umożliwiłaby pozyskanie sumy wymaganej do przeprowadzenia remontu kościoła. Zgodnie z treścią ustawy o swobodzie działalności gospodarczej z uwagi na swą działalność, tj. kult religijny Parafia nie jest przedsiębiorcą. W związku z powyższym, w tym przypadku zamiar sprzedaży działki nie może decydować o tym, czy dany podmiot jest podatnikiem podatku VAT. Ewentualna sprzedaż byłaby dokonana wyłącznie jako działanie okazjonalne oraz sporadyczne, podjęte jedynie z konieczności pozyskania potrzebnych środków finansowych na określony cel tj. remont kościoła stanowiącego budynek, który służy do sprawowania kultu religijnego. Parafia nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest również podatnikiem VAT. Należy nadmienić, że Parafia posiada także inne nieruchomości, nie zamierza ich jednak sprzedawać, ponieważ są one przydatne w sprawowaniu kultu religijnego. Z posiadanych nieruchomości Parafia wytypowała działkę o nr 1180/18, ponieważ jej cena umożliwi osiągnięcie zamierzonego celu, tj. remont kościoła, a także z uwagi na fakt, iż z powyższą działką nie są związane żadne działania o charakterze gospodarczym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż działki stanowiącej majątek własny Parafii (nie będącej podatnikiem VAT), który nie był nabyty w celu odsprzedaży, może być uznany za czynność niepodlegającą opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy Parafia zajmująca się wyłącznie działalnością związaną z kultem religijnym nie może być utożsamiana z przedsiębiorcą, tym bardziej jeżeli nie figuruje jako czynny podatnik VAT lub jako podatnik VAT w ogóle.

Natomiast art. 2 pkt 6 ustawy o VAT definiuje towary jako rzeczy ruchome, również energię w każdej postaci, budynki i budowle lub ich części, które stanowią przedmiot czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wymienionych w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jak również grunty.

Na podstawie przepisu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT dostawę towarów na terytorium kraju Wnioskodawca rozumie jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Jednak zgodnie z treścią art. 7 tejże ustawy należy opodatkować podatkiem od towarów i usług jedynie dostawę wykonaną przez podatnika.

Uwzględniając regulację zawartą w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, określoną w ust. 2, przy czym nieistotny jest cel jak również rezultat podejmowanej działalności.

Przyjmuje się, że działalność gospodarcza oznacza każdą działalność producentów, handlowców, usługodawców, rolników a także podmiotów, które pozyskują zasoby naturalne oraz osób wykonujących wolne zawody. Należy uwzględnić również sytuacje, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach uzasadniających przypuszczenie, iż była ona wykonana z zamiarem wykonywania w sposób częstotliwy. Działalnością gospodarczą są również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów albo wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z powyższym dostawa towaru, (w omawianym przypadku) sprzedaż nieruchomości niezabudowanej nie będzie podlegała opodatkowaniu od towarów i usług, ponieważ Parafia nie posiada statusu podatnika VAT. Następnie należy zwrócić uwagę, iż okoliczności dokonania czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, określonej w ustawie o VAT. W przypadku Parafii jest to działalność o charakterze religijnym.

Sprzedaż nieruchomości ma charakter incydentalny. Pozyskane środki przekazane zostaną na remont kościoła (cel kultu religijnego). Wnioskodawca nie prowadzi żadnej innej działalności gospodarczej. Nie jest podatnikiem VAT czynnym. W tym stanie sprawy sprzedaż nieruchomości nie powinna być opodatkowana podatkiem od towarów i usług (sprzedaż za kwotę 450.000,00 złotych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się - w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy - przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami - w myśl art. 2 pkt 6 powołanej ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu powołanego art. 7 podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11 grudnia 2006, str. 1 z późn. zm.), "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców

lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b powołanej Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. "Teren budowlany" to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE).

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Z przytoczonych regulacji prawa wspólnotowego wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatnikami - wg zapisu art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Natomiast działalność gospodarcza - zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że sprzedawane towary, czy usługi zostały nabyte w celu wykorzystania w działalności gospodarczej, a nie z zamiarem wykorzystywania ich jako majątku prywatnego w celu realizacji potrzeb osobistych. Przy czym zamiar wykorzystywania towaru w ramach majątku osobistego musi istnieć przez cały okres jego posiadania. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 1225/14.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych, co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości czy jej części w ramach majątku osobistego.

Jeśli podatnik dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Parafia jest właścicielem działki, nie związanej z jakąkolwiek działalnością gospodarczą. Z uwagi na konieczność przeprowadzenia remontu zabytkowego kościoła, który jest wpisany do rejestru zabytków Parafia rozważa sprzedaż powyższej działki na rzecz Gminy. Sprzedaż umożliwiłaby pozyskanie sumy wymaganej do przeprowadzenia remontu kościoła. Ewentualna sprzedaż byłaby dokonana wyłącznie jako działanie okazjonalne oraz sporadyczne, podjęte jedynie z konieczności pozyskania potrzebnych środków finansowych na określony cel, tj. remont kościoła stanowiącego budynek, który służy do sprawowania kultu religijnego. Parafia nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest również podatnikiem VAT.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych uregulowań prawnych prowadzi do stwierdzenia, że sprzedaż nieruchomości, o której mowa we wniosku nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż z treści wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca wykorzystywał niniejszą nieruchomość do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W opisanej sytuacji nie wystąpi on w charakterze podatnika. Zatem z tytułu planowanej sprzedaży Wnioskodawca nie jest zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.