0115-KDIT1-3.4012.146.2019.4.BJ - VAT w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2019 r. (data wpływu 8 marca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 24 kwietnia 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 marca 2019 r.r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 24 kwietnia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej między innymi: podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

We wniosku oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Posiada Pan udział w prawie własności wynoszący 1/2 nieruchomości położonej w obrębie ewidencyjnym L, gmina, powiat X, województwo X obejmujący działkę gruntu numer 697/2 o powierzchni 1,2291 dla której Sąd Rejonowy w X IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą za numerem X. Działka jest sklasyfikowana jako grunty rolne zabudowane (Br-RV), grunty orne (RV VI).

Uchwałą nr. Rady Gminy L z dnia 24 marca 2010 r. uchwalono plan zagospodarowania przestrzennego wsi L (obręb geodezyjny L), gm. L zgodnie z którym działka gruntu numer 697/2 jest położona na terenach oznaczonych symbolami 4-1 MN.U, 4-6.KDW, 4-2.MN/U, 4-2.MN/MW/U.

Udział w prawie własności wskazanej nieruchomości nabyty został od osoby fizycznej na podstawie umów darowizny zawartej 5 września 1990 r. i 11 lipca 1997 r. Drugim udziałowcem (1/2 udziału) jest bratowa, która udział w prawie własności nieruchomości nabyła na podstawie dziedziczenia po zmarłym 7 października 2014 r. mężu. Na działce nr 697/2 posadowione są budynki o funkcji mieszkalno-usługowej, w których działalność usługowa prowadzona jest w części parterowej natomiast pierwsza kondygnacja przeznaczona jest na część mieszkalną.

Zgodnie z wpisem do ewidencji działalności gospodarczej przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej jest: 68.20. Z - Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi oraz 47.79.Z, 71.11.Z, 71.12. W ramach działalności nie jest prowadzony obrót nieruchomościami.

Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej podatek dochodowy rozlicza Pan na zasadach ogólnych - prowadzona jest podatkowa księga przychodów i rozchodów. Jest Pan również zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Obiekty, budynki usytuowane na działce nr 697/2 są wykorzystywane wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, jednakże nie zostały ujęte/wprowadzone do ewidencji środków trwałych tejże działalności gospodarczej. W związku z angażowaniem obiektów dla potrzeb działalności gospodarczej nie dokonywano ich ulepszeń, modernizacji. Nie dokonywano zaliczeń do kosztów uzyskania przychodu wydatków ponoszonych z tego tytułu.

W zakresie podatku od towarów i usług dotychczas nie dokonywano odliczeń podatku naliczonego od wydatków na modernizację i ulepszenie wskazanych gruntów i usytuowanych na nich obiektów. Budynki wykorzystywane dla potrzeb działalności gospodarczej zgłoszono do wymiaru podatku od nieruchomości i zgodnie z decyzją wymiarową opłacano podatek od nieruchomości w wysokości przewidzianej dla powierzchni wykorzystywanych dla potrzeb aktywności gospodarczej. Niezabudowana część działki nr 697/2 nie była wykorzystywana dla potrzeb działalności gospodarczej funkcjonowała jako grunt rolniczy, od którego opłacano podatek rolny. Działka 697/2 nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie umów najmu, dzierżawy, użyczenia.

W dniu 27 czerwca 2018 r. w formie aktu notarialnego zawarto przedwstępną umowę pod warunkiem, zawarcia umowy przenoszącej własność nieruchomości - termin zawarcia umowy zakreślono na dzień 30 czerwiec 2019 r.

Dla wykonania postanowień zawartej umowy zostało wszczęte postępowanie mające na celu dokonanie podziału wyżej prezentowanej działki nr 697/2 o powierzchni 11.714 m² na działki 697/3 o powierzchni 8.603 m² i działkę nr 697/4 o powierzchni 3.111 m².

Powstała w wyniku podziału działka nr 697/3 będzie działką niezabudowaną, na której dotychczas nie prowadzono działalności gospodarczej. Wprawdzie powierzchnia nowo powstałej działki pierwotnie stanowiła składową część całości działki nr 697/2 na której była aktywność gospodarcza, ale z uwagi na rolniczy charakter tej części działki dzielonej nie była ona angażowana w działalność gospodarczą, nie była przedmiotem najmu, dzierżawy. Pozostawała poza działalnością gospodarczą.

Powierzchnia nowo wydzielonej działki 697/3, nie była ujęta w ewidencji majątku trwałego prowadzonej działalności gospodarczej, nie dokonywano na nią nakładów "dostosowawczych" modernizacyjnych, nie odliczano podatku VAT zarówno od nabycia jak i innych wydatków, jako grunt pozostawał poza działalnością gospodarczą.

Stąd zbycie wydzielonej z działki nr 697/2 działki nr 697/3 zostanie dokonane poza prowadzoną działalnością gospodarczą, jako zbycie majątku osobistego Wnioskodawcy.

Zarówno w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jak i poza działalnością gospodarczą współwłaściciele nie przewidują w bieżącym roku jak i w latach najbliższych przeprowadzenia innych transakcji zbycia nieruchomości. Takie transakcje nie miały miejsca w przeszłości. Z uwagi na brak zamiaru prowadzenia obrotu nieruchomościami zarówno w przeszłości jak i w planowanej przyszłości nie podejmowano i nie są planowane działania mające na celu uatrakcyjnienie działki jak i czynności marketingowe zmierzające do pozyskania potencjalnych nabywców.

Takie działania uznaje się za zbyteczne w stanie faktycznym w którym jest nabywca nieruchomości, zostały określone warunki transakcji i dla potrzeb jej realizacji zachodzi konieczność wydzielenia z dużej działki (697/2), niezabudowanej działki (697/3) aby móc wykonać postanowienia umowy przedwstępnej zawartej w formie aktu notarialnego.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 24 kwietnia 2019 r. wskazał Pan, że Uchwałą nr. Rady Gminy L z dnia 24 marca 2010 r. uchwalono plan zagospodarowania przestrzennego wsi L (obręb geodezyjny L) gm. L, zgodnie z którym działka gruntu numer 697/2 jest położona na terenach oznaczonych symbolami 4-1 MN.U, 4-6.KDW, 4-2.MN/U, 4-2.MN/MW/U. Podział działki nr 697/2 na działki oznaczone numerami 697/3 i 697/4 nie powoduje zmian przeznaczenia działki według planu zagospodarowania przestrzennego. Nie wydano oraz nie wystąpiono o decyzje w sprawie warunków zabudowy zarówno dla działki nr 697/2 jak i mających powstać w wyniku podziału działek oznaczonych nr 697/3 oraz 697/4. Niezabudowany grunt, na którym zostanie wydzielona działka nr 697/3 dotychczas stanowi nieużytek. Nabywcę wydzielonej działki nr 697/3 pozyskano w drodze indywidualnego kontaktu. Nie prowadzono w tym zakresie działań marketingowych, nie korzystano z pośrednictwa w pozyskaniu nabywcy itp.

W uzupełnieniu wskazano również, ze przed podziałem na działce 697/2 posadowionych jest 11 obiektów, z których 3 częściowo wykorzystywane są dla potrzeb działalności gospodarczej. W wyniku podziału powstaną działki o projektowanych numerach 697/3 i 697/4. Projektowana działka o numerze 697/3 nadal stanowić będzie nieużytek niezabudowany.

Natomiast obiekty w liczbie 11 sztuk dotychczas posadowione na działce nr 697/2 znajdą się w granicach nowo wydzielonej działki nr 697/4, z których tak jak dotychczas 4 wykorzystywane będą dla potrzeb działalności gospodarczej. Części obiektów wykorzystywane dla potrzeb działalności gospodarczej, służą tejże działalności od jej podjęcia tj. od dnia 1 grudnia 2009 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku.

Czy planowana dostawa wydzielonej, z istniejącej działki nr 697/2, działki nr 697/3 będzie opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.) tj. czy znajdą zastosowania unormowania art. 15 ust. 2 oraz art. 5 ust. 1 i dalej art. 7 ust. 1?

Zdaniem Wnioskodawcy, z okoliczności przedstawionego zdarzenia przyszłego dokonana dostawa nie będzie spełniać definicji zawartej w art. 15 ust. 2 z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.) gdyż z normy tej wynika, że działalnością gospodarczą dla celów podatku od towarów i usług jest przede wszystkim profesjonalny obrót gospodarczy, realizowany w sposób zorganizowany, a co za tym idzie ciągły, w zakresie działalności produkcyjnej, handlowej lub usługowej.

Przedmiotowe zbycie jest czynnością wykonywaną jednorazowo, a okoliczności wykonania transakcji wskazują na brak zamiaru ich wykonania w sposób częstotliwy. Podjęte działania przez współwłaścicieli skupiające się jedynie na wydzieleniu części nieruchomości stanowią jedynie czynności umożliwiające przeniesienie własności zbywanej części nieruchomości.

W przestawionych okolicznościach gdy nabycia dokonano poza działalnością gospodarczą od którego nie dokonano odliczenia podatku naliczonego, w dotychczasowym władaniu Wnioskodawca nie dokonywał odliczeń podatku naliczonego od nakładów na modernizację ulepszenie wskazanych gruntów i usytuowanych na nich obiektów, sprzedaż wydzielanej nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako majątek osobisty podatnika lub osoby niebędącej podatnikiem tego podatku, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo, w okolicznościach niewskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy.

Zatem w przypadku, gdy podatnik, poza działalnością gospodarczą, dokonuje sprzedaży nieruchomości ze swego prywatnego majątku (np. gruntu budowlanego), jeżeli wykonuje tę czynność po raz pierwszy - w warunkach wskazujących, że działania te nie są czynione z zamiarem powtarzania i nie zmierzają do nadania im stałego charakteru, a towary te nie były nabywane w celu ich zbycia - to wykonywana przez taką osobę czynność dostawy gruntu nie może zostać uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary - stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej "Dyrektywą 2006/112/WE", państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy - Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy - przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast, w świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 przywołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów należy zatem zauważyć, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem osoby fizyczne dokonujące sprzedaży, przekazania lub darowizny towarów stanowiących część ich majątku osobistego (takiego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), nie są zaliczane do grona podatników podatku od towarów i usług.

Konsekwentnie nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Nie mniej jednak należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego (tu: niezwiązanego z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, w ramach której działa on jako czynny podatnik VAT). Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L z dnia 11 grudnia 2006 r., Nr 347, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest "rolnikiem ryczałtowym".

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W sprawie istotne są także tezy płynące z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 29 marca 2017 r. Sąd wywiódł w nim, że: "Odnosząc się do wywodu Skarżącego, że nie nabył gruntu z zamiarem jego dalszej odsprzedaży Sąd wskazuje, kluczowe znaczenie ma sposób postępowania podatnika nie przy nabyciu nieruchomości, ale w okresie późniejszym, poprzedzającym sprzedaż, wyrażający się sposobem aktywności w zakresie wykonywanego obrotu przedmiotowymi nieruchomościami. Sam zamiar z jakim podmiot nabył towar np. nieruchomość nie jest czynnikiem miarodajnym dla oceny, w jakim charakterze działa ten podmiot w momencie jego sprzedaży (por. wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 2014 r., w sprawie o sygn. akt I FSK 1229/13) (...)".

Z opisu sprawy wynika, że na podstawie umów darowizny z 1990 r. i 1997 r. nabył Pan 1/2 udziału w nieruchomości obejmującej działkę gruntu o nr 697/2, na której znajdują się budynki o funkcji mieszkalno-usługowej. Obiekty, budynki - jak wskazano we wniosku - są wykorzystywane wyłącznie w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej (m.in. wynajem i zarządzanie nieruchomościami), jednakże nie zostały ujęte/wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej jest Pan zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. W okresie posiadania nieruchomości opłacał Pan podatek od nieruchomości oraz podatek rolny. W dniu 27 czerwca 2018 r. zawarł Pan umowę przedwstępną w formie aktu notarialnego przenoszącą własność nieruchomości z dniem 30 czerwca 2019 r. na nabywcę. Dla wykonania postanowień zawartej ww. umowy dokonał Pan podziału nieruchomości nr 697/2 na dwie działki

o nr 697/3 i o nr 697/4. Działka nr 697/3 stanowi grunt niezabudowany, na działce 697/4 posadowione są obiekty, budynki służące prowadzonej działalności gospodarczej.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy sprzedaż działki 697/3 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy należy wskazać, że w przypadku sprzedaży udziałów w przedmiotowej nieruchomości - działki 697/3 nie dochodzi do zbycia majątku osobistego, bowiem jak zostało wskazane powyżej, majątek prywatny to majątek danej osoby fizycznej, który nie jest przez niego wykorzystywany dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a w całym okresie posiadania tego majątku osoba ta musi wykazywać zamiar wykorzystywania go w ramach majątku osobistego. Z wniosku nie wynika jednak, aby część nieruchomości, która staje się przedmiotem sprzedaży użytkowana była w celach prywatnych Fakt, że budynki - obiekty usytuowane na nieruchomości nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz opłacanie podatku rolnego od części nieruchomości nie może przesądzać, że nieruchomość służyła wyłącznie celom prywatnym. Z nabywcą pozyskanym w drodze indywidualnego kontaktu zawarł Pan umowę przedwstępną na sprzedaż przedmiotowej nieruchomości gruntowej. W celu wywiązania się z postanowień umowy dokonał Pan podziału działki o nr 697/2 na 2 dwie mniejsze z zamiarem sprzedaży tej części działki na której nie były posadowione budynki.

Powyższe okoliczności powodują, że sprzedaż przez Pana udziałów w przedmiotowej nieruchomości niezabudowanej, nastąpi w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy i podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towaru i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, według stawki określonej w art. 41 ust. 1 tej ustawy.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług ujęte zostały między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Natomiast, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane - zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy - rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, albo decyzja o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - "teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę".

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższej analizy wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

W aktualnie obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego - jak wskazano we wniosku - stanowi teren oznaczony symbolami 4-1 MN.U, 4-6.KDW, 4-2.MN/U, 4-2.MN/MW/U a więc teren budowlany.

Zatem, dostawa działki o nr 697/3 nie może korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9, gdyż - jak wskazano we wniosku - teren działki zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego stanowi teren budowlany. W sprawie nie znajdzie również zastosowania zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, albowiem z opisu sprawy nie wynika, że posiadany przez Pana grunt był wykorzystywany do czynności zwolnionych.

W związku z powyższym sprzedaż powinna być opodatkowana podstawową stawką podatku (23%) i rozliczona przez Pana, jako podatnika VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Dyrektor Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Wnioskodawca, jako współwłaściciel nieruchomości, zaznacza się, że niniejsza interpretacja nie ma mocy wiążącej dla drugiego współwłaściciela jak i nie wywołuje skutków podatkowo-prawnych względem niego.

Jednocześnie informuje się, że w odniesieniu do kwestii dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.