0115-KDIT1-2.4012.925.2017.2.AD - Brak prawa do odliczenia przez gminę podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z realizacją projektu polegającym na utworzeniu strefy przedsiębiorczości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 grudnia 2017 r. (data wpływu 19 grudnia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 24 stycznia 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z realizacją projektu pn. "..." - jest prawidłowe.

W dniu 19 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 24 stycznia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z realizacją projektu pn. "...".

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina zrealizowała zadanie inwestycyjne pod nazwą "...". Na realizację ww. projektu pomiędzy Województwem, a Gminą w dniu 22 grudnia 2010 r. została zawarta umowa w ramach Osi Priorytetowej 1 - "Przedsiębiorczość"; Działanie 1.1 - "Wzrost konkurencyjności przedsiębiorstw" Poddziałanie 1.1.10 - "Przygotowanie stref przedsiębiorczości" Regionalnego Programu Operacyjnego... na lata 2007 - 2013. Projekt polega na utworzeniu około 3 hektarowej strefy przedsiębiorczości w mieście O., kompleksowym przygotowaniu terenu polegającym na uzbrojeniu terenu pod inwestycje.

W ramach projektu do realizacji przeznaczone są następujące elementy uzbrojenia terenu:

* ulica, oznaczona w planie zagospodarowania symbolem D26 - jako droga zabezpieczająca obsługę komunikacyjną obszaru,

* sieć kanalizacji deszczowej,

* zewnętrzna sieć kanalizacji sanitarnej,

* zewnętrzna sieć wodociągowa.

Zgodnie z aneksem z dnia 3 lutego 2012 r. Nr (...):

* wartość projektu wyniosła: 3.871.725,17 zł;

* wydatki kwalifikowane projektu to: 3.861.339,91 zł;

* środki europejskie (EFRR) stanowią 85% kosztów kwalifikowanych, tj. 3.282.138,92 zł;

* wkład własny Beneficjenta 15% wydatków kwalifikowanych, w kwocie: 579.200,99 zł.

Zarówno droga jak i sieci infrastrukturalne zapewniają oraz zabezpieczają pełną obsługę obszaru zabudowy w zakresie komunikacji i mediów. Wybudowana droga posiada parametry techniczne i użytkowe odpowiadające klasie drogi lokalnej. Wykonana droga jest jednojezdniowa o dwóch pasach ruchu z jednostronnym chodnikiem i kanalizacją deszczową. Po zakończonej realizacji właścicielem projektu jest Wnioskodawca - Gmina. Beneficjent zajmuje się zarządzaniem i utrzymaniem przedmiotowej infrastruktury. W dniu 1 czerwca 2012 r. Gmina zwróciła się do Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z zapytaniem: Czy Gmina - Beneficjent projektu ma prawo do odzyskania podatku VAT od towarów i usług w całości lub w części od wydatków poniesionych przy wykonywaniu projektu: "..." Nr (...). W odpowiedzi Gmina otrzymała interpretację indywidualną znak: (...), z której wynikało, iż stanowisko we wniosku jest prawidłowe. Wydatki poniesione w związku z realizacją projektu nie są związane z czynnościami opodatkowanymi.

W związku z zakończeniem okresu trwałości Projektu, Gmina jako Beneficjent Projektu, zgodnie z § 10 ust. 2 pkt 5 Umowy o dofinansowanie projektu "P." Nr (...) ma obowiązek zwrócić się o kolejną interpretację na zakończenie projektu. Przedstawiona powyżej inwestycja została wykonana zgodnie z założeniami. Zmianie uległy jedynie:

Pozostałe treści złożonego uprzednio wniosku nie uległy zmianie.

W uzupełnieniu wniosku Gmina wskazała, że po zakończeniu projektu sieć kanalizacyjna i wodociągowa będzie wniesiona aportem do spółki o nazwie P. sp. z o.o. Spółka ta nie jest zakładem budżetowym Gminy. Z wybudowanej infrastruktury, poza mieszkańcami osiedla, nie korzysta żadna jednostka organizacyjna Gminy. Przedmiotowa sieć obsługiwana jest przez wyżej wymienioną Spółkę, która pobiera opłaty za dostarczenie wody i odprowadzanie ścieków. Sieć nie jest przedmiotem żadnej umowy. Właścicielem do tej pory jest Gmina. Gmina dokonała centralizacji w dniu 1 stycznia 2017 r., nie dokonała wstecznej centralizacji. Wymieniona Spółka nie podlega centralizacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina ma prawo do odliczenia podatku VAT od towarów i usług w związku z realizacją ww. projektu?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie może odzyskać kosztów z tytułu podatku od towarów i usług związanych z omawianą inwestycją. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w takim zakresie, w jakim towary i usługi będą wykorzystywane do wykonania czynności opodatkowanych. Wydatki poniesione w związku z realizacją projektu pod nazwą "P." nie są związane z czynnością opodatkowaną, gdyż takiej sprzedaży w związku z omawianą inwestycją Gmina nie będzie prowadziła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do ust. 2 pkt 1 ww. artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Do dnia 31 grudnia 2013 r. powyższy przepis miał następujące brzmienie: "Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

* z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4."

Z powyższego wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje w przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z czynnościami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest konieczność określenia wysokości podatku należnego. Zasada ta wyklucza wobec tego możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w sytuacji ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W tym miejscu przywołać również należy art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia - od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić - VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast z art. 15 ust. 6 ustawy wynika, że nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1758, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Stosownie do art. 6 ust. 1 tej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego, wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz (art. 7 ust. 1 pkt 2 i 3 cyt. ustawy).

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że skoro - jak wynika z okoliczności sprawy - infrastruktura drogowa i kanalizacja deszczowa stanowią własność Gminy i korzystanie z nich przez użytkowników nie generuje bezpośrednio na rzecz Gminy żadnych przychodów, to nie przysługuje jej prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupów towarów i usług z nimi związanych. Gmina bowiem, działała w charakterze organu realizującego zadania własne, niebędące działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Gminie nie przysługuje także prawo do odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do wydatków ponoszonych na sieć kanalizacją i wodociągową. Należy zauważyć, że jakkolwiek infrastruktura ta nie jest przedmiotem umowy, ale to Spółka (P.), jako odrębny podatnik, wykorzystuje ją do czynności opodatkowanych (pobiera opłaty za dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków).

W konsekwencji, stanowisko Gminy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii opodatkowania aportu infrastruktury do Spółki z o.o., bowiem nie przystawiono w tym zakresie własnego stanowiska i nie postawiono pytania.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 11-041 Olsztyn w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.