0115-KDIT1-2.4012.901.2018.1.AGW - Zwolnienie z VAT szkolenia organizowanego przez szpital.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2018 r. (data wpływu 5 grudnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku warsztatów pn. "XXX" - jest prawidłowe.

W dniu 5 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku warsztatów pn. "XXX".

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca to Szpital, który jest Zakładem Opieki Zdrowotnej, świadczącym usługi w zakresie ochrony zdrowia. Zgodnie ze statutem, podstawowym celem Szpitala jest prowadzenie działalności leczniczej, obejmującej stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne oraz ambulatoryjne.

Szpital z początkiem 2019 r. zamierza zorganizować spotkanie naukowo-szkoleniowe "XXX". Warsztaty potrwają kilka godzin - przewidywane godziny to od 8 do 18.30. Podczas warsztatów na żywo zostaną przeprowadzone operacje (laparoskopia w raku trzonu macicy, laparoskopia w leczeniu zaburzeń statyki, laparoskopowe usunięcie mięśniaków, histeroskopia operacyjna). Transmisja operacji z Bloku Operacyjnego połączona ma być z dyskusją. W trakcie warsztatów przewidziane są również dwie przerwy, tj. kawowa i obiadowa. Po zakończeniu wszystkich operacji przewidziane jest zebranie sekcji PTG (Polskie Towarzystwo Ginekologów). Warsztaty są płatne dla uczestników (cena jeszcze nie została ustalona). Warsztaty przeznaczone są dla lekarzy z zewnątrz (spoza Szpitala organizatora) prowadzących działalność - szkolenie otwarte. Każdy uczestnik warsztatów za udział nabędzie punkty edukacyjne w Izbie lekarskiej. Stanowiące element kalkulacji opłat konferencyjnych usługi dodatkowe (gastronomia, publikacje itp.) mają charakter pomocniczy i nie stanowią celu samego w sobie, a zatem nie mogą być postrzegane jako odrębne od usługi głównej jaką jest organizacja konferencji. Wyżywienie stanowi niezbędny element świadczonej usługi organizacji warsztatów z uwagi na długość trwania.

Wnioskodawca nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy organizacja opisanego szkolenia przez Wnioskodawcę korzysta ze zwolnienia przedmiotowego w podatku od towarów i usług, czy jednak podlega VAT ze stawką 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi szkoleniowe są co do zasady opodatkowane 23% VAT. Niemniej podatnicy mogą korzystać też ze zwolnień określonych przepisami art. 43 ust. 1 pkt 26-29 ustawy o VAT oraz § 3 ust. 1 pkt 13 i 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień.

W celu ustalenia prawa do zwolnienia z VAT usług szkoleniowych zasadnicze znaczenie ma art. 43 ust. 1 ustawy o VAT, w szczególności punkty 26-29 regulujące zwolnienia od podatku działalności edukacyjnej. Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o VAT ze zwolnienia korzystają usługi szkoleniowe świadczone przez:

* jednostki objęte systemem oświaty, w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształcenia i wychowania;

* uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym: oraz dostawa towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

Zwolnione z VAT są również usługi szkoleniowe (usługi prywatnego nauczania) świadczone przez nauczycieli na poziomie przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, ponadgimnazjalnym i wyższym. W tym wypadku zwolnienie wynika z art. 43 ust. 1 pkt 27 ustawy o VAT. Ze zwolnienia mogą także skorzystać przedsiębiorcy świadczący usługi szkoleniowe będące usługami nauczania języków. Zwolnienie takich usług od podatku wynika z art. 43 ust. 1 pkt 28 ustawy o VAT.

Wnioskodawca wskazał, że w praktyce biznesowej należy zwrócić uwagę na dwa z możliwych do wykorzystania zwolnień dla działalności szkoleniowej w branży medycznej. Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o VAT, zwolnione są niektóre usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, czyli:

* usługi prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach (art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o VAT), np.: przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy,

* usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty (art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. b ustawy o VAT),

* usługi finansowane w całości lub co najmniej 70% ze środków publicznych (ze względu na brzmienie § 3 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia VAT), ze zwolnienia tego korzystać mogą również usługi świadczone przez podwykonawców (interpretacja ogólna Ministra Finansów z dnia 30 maja 2014 r., PT1/033/46/751/KCO/13/14/RD50004).

W tym kontekście Wnioskodawca zwraca uwagę na interpretację wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Podatkowej z dnia 9 marca 2018 r., nr 0113-KDIPT1-1.4012.90.2018.1.AK w sprawie podatniczki oferującej szkolenia z zakresu protetyki i endodoncji na rzecz stomatologów. Stanowisko przedstawione w tym wystąpieniu Dyrektora KIS daje wyraźnie wskazanie, jakiego rodzaju działania winny być podejmowane przez firmy szkoleniowe, jeśli chcą rozważyć nieopodatkowywanie swojej działalności na rzecz odbiorców - zwłaszcza z sektora medycznego.

W regulacjach dotyczących zwłaszcza zawodów medycznych, obowiązek ustawicznego kształcenia jest jednym z istotniejszych zobowiązań leżących po stronie samorządu zawodowego.

Wnioskodawca podkreślił, że trzeba pamiętać, że w obszarze tym istnieje możliwość korzystania ze zwolnień z VAT także w oparciu o przepisy unijne (zob. art. 44 rozporządzenia (WE) nr 282/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE i 77, s. 1) - dalej RWU). Zgodnie z tymi regulacjami zwolnione od podatku są szkolenia zawodowe organizowane przez korporacje zawodowe na zasadach określonych ich wewnętrznymi przepisami. W tym zakresie jest silne poparcie orzecznictwa sądowego, choćby w postaci wyroku NSA z dnia 22 października 2013 r., I FSK 1622/12), w którym czytamy, że realizowane przez Krajową Izbę Biegłych Rewidentów obligatoryjne szkolenia zawodowe oraz świadczenie usług i dostawa towarów ściśle z tymi szkoleniami związane zwolnione są od podatku od towarów i usług na podstawie art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, s. 1) - dalej Dyrektywa VAT w zw. z art. 44 RWU. Również sądy wojewódzkie potwierdzają możliwość zwolnienia usług szkoleniowych realizowanych przez samorządy zawodowe - patrz, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 18 grudnia 2013 r., I SA/Ol 708/13 (orzeczenie prawomocne).

W celu skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 29 świadczone usługi szkoleniowe muszą być uznane za usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego. Zestawiając te regulacje, należy dojść do wniosku, że zwolnienie będzie miało zastosowanie, jeżeli łącznie zostaną spełnione dwa warunki. Po pierwsze, szkolenie ma charakter kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego. Po drugie: - jest ono prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach lub - jest ono prowadzone przez podatnika, który uzyskał akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty (pod warunkiem że szkolenie jest nią objęte), lub - jest finansowane w całości lub w co najmniej 70 proc. ze środków publicznych. W polskich przepisach nie ma legalnej definicji pojęć: kształcenie zawodowe i przekwalifikowanie zawodowe. Znajduje się ona natomiast w art. 44 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011, ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (zastąpiło dotychczasowe rozporządzenie Rady nr 1777/2005). Mówi ono, że usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania świadczone w warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i dyrektywy 2006/112/WE obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem oraz nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania nie ma znaczenia. Nieco rozwijając tę definicję, można stwierdzić, że kształcenie zawodowe ma na celu przygotowanie do wykonywania konkretnego zawodu, uaktualnienie wiedzy czy zdobycie dodatkowych umiejętności niezbędnych do dalszego wykonywania danego zawodu. Przekwalifikowanie zawodowe należy rozumieć jako kształcenie pozwalające na zdobycie wiedzy i umiejętności, umożliwiające uzyskanie kwalifikacji do wykonywania innego, nowego zawodu niż dotychczas wyuczony lub wykonywany. Czasem zwolnienie uzależnione jest od tego, czy szkolenie prowadzone jest w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach. Ustawodawca nie wskazał, jakiego rodzaju mają to być przepisy. Nie określił także, czy uczestniczenie w szkoleniu musi być obowiązkiem osoby biorącej w nim udział. Wydaje się więc, że wystarczające będzie uregulowanie zasad szkolenia przez jakiekolwiek powszechnie obowiązujące przepisy (bez względu na ich rangę). Jednocześnie zwolnienie nie jest warunkowane tym, że prowadzenie danego rodzaju szkolenia i ewentualnie uczestnictwo w nim jest obligatoryjne. Uprawnione jest zatem stanowisko, że każde szkolenie, które jest przeprowadzone zgodnie z obowiązującym przepisem prawa, jest szkoleniem korzystającym ze zwolnienia z VAT. Warunek: musi mieć charakter kształcenia zawodowego bądź przekwalifikowania zawodowego (tu należy odwołać się do definicji z cytowanego rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011.

Ponadto należy spełnić co najmniej jeden ze wskazanych poniżej warunków:

* szkolenie jest prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach lub

* szkolenie jest świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty lub

* szkolenie jest w całości finansowane ze środków publicznych.

Jeżeli zostanie spełniony jeden z ww. warunków, to taki rodzaj usług będzie mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Niespełnienie przesłanek umożliwiających korzystanie ze zwolnienia z VAT obliguje do zastosowania stawki podstawowej 23%.

Zdaniem Wnioskodawcy w praktyce żadne formy doskonalenia zawodowego lekarzy, takie jak konferencje, wykłady, czy warsztaty nie powinny być obciążone podatkiem od towarów i usług. Wiedza przekazywana dzięki organizacji konferencji, wykładów, warsztatów może przyczynić się do polepszenia skuteczności świadczonych usług w zakresie opieki medycznej, służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, zapobiec ewentualnym zaburzeniom zdrowia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146aa ust. 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do art. 146aa ust. 2 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", koniec okresu obowiązywania stawek podatku, o których mowa w ust. 1, w terminie do dnia 31 października roku następującego po roku, dla którego zostały spełnione warunki określone w ust. 1.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez:

a. jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. - Prawo oświatowe, w zakresie kształcenia i wychowania,

b. uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym * oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

Stosownie do brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:

c. finansowane w całości ze środków publicznych * oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Według regulacji art. 43 ust. 17 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe (art. 43 ust. 17a ustawy).

Powołane przepisy art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy przewidują zwolnienie dla usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego prowadzonych w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach lub świadczonych przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty - wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją lub finansowanych w całości ze środków publicznych.

Należy zaznaczyć, że od dnia 1 lipca 2011 r. obowiązuje rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 77/1). Rozporządzenie to wiąże wszystkie państwa członkowskie i jest stosowane bezpośrednio.

Definicja zawarta w art. 44 tego rozporządzenia określa, iż usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania świadczone na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia.

Zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, str. 1, z późn. zm.), państwa członkowskie zwalniają kształcenie dzieci lub młodzieży, kształcenie powszechne lub wyższe, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie.

W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-461/08 wyrażony został pogląd, iż pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 Dyrektywy 77/388/EWG powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwo od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika. Również w wyroku z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie C-287/00 Trybunał w swym orzeczeniu wskazał, jak należy interpretować zwolnienia przedmiotowe w VAT uregulowane w Dyrektywie 77/388/EWG. W wyroku tym podkreślono, że pojęcia używane do doprecyzowania zakresu zwolnienia powinny być interpretowane ściśle m.in. dlatego, że zwolnienia stanowią wyjątek od zasady powszechności opodatkowania i choćby z tych przyczyn muszą być interpretowane jednolicie.

Wskazać należy, że dokonując wykładni ww. przepisów przez pryzmat definicji usługi kształcenia zawodowego i przekwalifikowania, określonej w art. 44 ww. rozporządzenia należy mieć na uwadze dosłowne brzmienie tych przepisów.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN (dostępnym w Internecie), użyte w art. 44 rozporządzenia słowo "bezpośredni" oznacza "dotyczący kogoś lub czegoś wprost", słowo "branża" oznacza "gałąź produkcji lub handlu obejmująca towary lub usługi jednego rodzaju", natomiast słowo "zawód" oznacza "wyuczone zajęcie wykonywane w celach zarobkowych".

W związku z powyższym, przez kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie zawodowe, o których mowa w ww. przepisach, obejmujące nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, należy rozumieć takie kształcenie, w wyniku którego dana osoba podnosi swoje kwalifikacje, a bezpośrednio po jej ukończeniu jest w stanie podjąć pracę zarobkową, lub wykonywać określony zawód.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2018 r. poz. 617, z późn. zm.), lekarz ma prawo i obowiązek doskonalenia zawodowego, w szczególności w różnych formach kształcenia podyplomowego.

W myśl art. 18 ust. 2 ustawy, Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej określi, w drodze rozporządzenia, sposób dopełnienia obowiązku, o którym mowa w ust. 1.

Jak stanowi art. 19 ust. 1 ustawy, kształcenie podyplomowe lekarzy i lekarzy dentystów mogą prowadzić:

Stosownie do art. 19 ust. 2 ww. ustawy, warunkami prowadzenia kształcenia podyplomowego są:

Spełnienie warunków prowadzenia kształcenia określonych w ust. 2 przez podmioty, o których mowa w ust. 1 pkt 3, potwierdza okręgowa rada lekarska właściwa ze względu na miejsce prowadzenia kształcenia lub Naczelna Rada Lekarska w odniesieniu do okręgowej izby lekarskiej będącej organizatorem kształcenia oraz organizatora kształcenia zamierzającego prowadzić kształcenie na terenie całego kraju (art. 19 ust. 3 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 19a ustawy, kształcenie podyplomowe wykonywane przez przedsiębiorcę jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646).

W myśl art. 19b ust. 1 ustawy, organizator kształcenia zamierzający wykonywać działalność w zakresie kształcenia podyplomowego przedstawia dane potwierdzające spełnienie warunków, o których mowa w art. 19 ust. 2, oraz składa do właściwej rady lekarskiej wniosek o wpis do rejestru podmiotów prowadzących kształcenie podyplomowe lekarzy i lekarzy dentystów, zwanego dalej "rejestrem", zawierający dane, o których mowa w art. 19c ust. 3 pkt 1-6.

Organem prowadzącym rejestr jest okręgowa rada lekarska właściwa dla siedziby organizatora prowadzenia kształcenia, a w przypadku okręgowej izby lekarskiej będącej organizatorem kształcenia Naczelna Rada Lekarska (art. 19c ust. 1 ww. ustawy).

Szkolenia podyplomowe dla lekarzy i lekarzy dentystów nie mogą odbywać się w zupełnie dowolnej formie. Szczegółowe zasady organizacji i przeprowadzania szkoleń z tego zakresu określone zostały w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 6 października 2004 r. w sprawie sposobów dopełnienia obowiązku doskonalenia zawodowego lekarzy i lekarzy dentystów (Dz. U. z 2017 r. poz. 1923).

Przepis § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia Ministra Zdrowia stanowi, że doskonalenie zawodowe lekarza obejmuje aktywność zawodową w ramach samokształcenia lub w zorganizowanych formach kształcenia podyplomowego poprzez odbywanie szkolenia specjalizacyjnego, zwanego dalej "specjalizacją", nabywanie umiejętności zawodowych z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń zdrowotnych, zwane dalej "umiejętnością", oraz doskonalenie w innych formach kształcenia.

Formy realizacji obowiązku doskonalenia zawodowego lekarzy i lekarzy dentystów określone zostały w § 3 powyższego rozporządzenia. Zgodnie z tym przepisem, lekarz realizuje obowiązek doskonalenia zawodowego poprzez:

2a. udział w kursie medycznym realizowanym za pośrednictwem środków przekazu telewizyjnego i sieci internetowej z ograniczonym dostępem, który uzyskał akceptację Naczelnej Rady Lekarskiej;

Analiza okoliczności sprawy w kontekście powołanych powyżej przepisów prowadzi do stwierdzenia, że skoro doskonalenie zawodowe jest obowiązkiem lekarzy, to prowadzone przez Szpital warsztaty naukowo-szkoleniowe pn. "XXX" wraz z usługami dodatkowymi (wyżywienie, publikacje) uznać należy za jedną z możliwych form realizacji tego obowiązku, tj. za kształcenie zawodowe, którego zasady i formy prowadzenia zawarte są w odrębnych niż ustawa o podatku od towarów i usług przepisach. W związku z powyższym należy zgodzić się ze Szpitalem, że przedmiotowe warsztaty dla lekarzy, którzy za udział otrzymają punkty edukacyjne w Izbie lekarskiej, będą korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.