0115-KDIT1-2.4012.434.2017.1.AJ - Prewspółczynnik VAT w związku z realizacją projektu przebudowy targowiska miejskiego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2017 r. (data wpływu 10 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego w związku z realizacją projektu pn. "XXX" - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego w związku z realizacją projektu pn. "XXX".

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Miasto jest zarejestrowane jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Będąc podatnikiem VAT składa do właściwego urzędu skarbowego deklaracje VAT-7. W skład struktury organizacyjnej Miasta wchodzą m.in. nieposiadające osobowości prawnej jednostki organizacyjne. Miasto będzie realizowało projekt pn. "XXX". Przedsięwzięcie zakłada przebudowę targowiska miejskiego. Zakres rzeczowy inwestycji polegać będzie na:

* rozebraniu istniejących wiat ze stołami z zadaszeniem eternitowym,

* budowę 12 pawilonów handlowych oraz zespołu wiat o funkcji handlowej,

* zaprojektowaniu 180 miejsc handlowych odpowiadających obecnemu układowi przestrzennemu, w tym zadaszonych 100 stanowisk handlowych.

Powierzchnia opracowania wynosi: 9.258,64 m² powierzchnia projektowanej zabudowy - pawilony: 287,2 m²; powierzchnia projektowanego zadaszenia stoisk handlowych: 957,4 m². Projekt przewiduje również poszerzenie drogi biegnącej pomiędzy nowo projektowanymi zadaszonymi stoiskami handlowymi a pawilonami znajdującymi się po drugiej stronie drogi, przebudowę istniejących nawierzchni dróg oraz placu targowego wraz z odwodnieniem, oświetleniem i miejscami parkingowymi.

Celem operacji jest poprawa zbytu lokalnych produktów rolnych i wzmocnienie pozycji rolników poprzez skrócenie łańcucha dostaw i umożliwienie sprzedaży bezpośrednio do konsumenta. Cel ten osiągnięty zostanie poprzez zapewnienie powierzchni wystawienniczej na cele promocji lokalnych produktów w wyniku przebudowy istniejącego targowiska zlokalizowanego w śródmieściu miasta. Inwestycja umożliwi drobnym lokalnym producentom zbyt żywności, a konsumentom dostęp do produktów lokalnych.

Właścicielem infrastruktury powstałej w wyniku realizacji projektu jest beneficjent - Miasto. Środki finansowe na utrzymanie targowiska pochodzić będą z budżetu miasta. Wytworzona w ramach projektu infrastruktura przeniesiona będzie do ewidencji środków trwałych jednostki organizacyjnej Miasta jaką jest Zarząd Budynków Komunalnych, który działa w formie zakładu budżetowego miasta. Po zakończeniu inwestycji powstałą w wyniku realizacji projektu infrastrukturą zarządzać będzie ZBK.

Uzyskane dofinansowanie z budżetu Unii Europejskiej nie jest pomocą bezzwrotną, o której mowa w rozdz. VI rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Miasto jako czynny podatnik podatku od towarów i usług będzie mogło odliczyć podatek naliczony od poniesionych wydatków dotyczących przedmiotowego projektu w 100%?

2. W przypadku konieczności odliczenia podatku naliczonego wg ustalonej proporcji, którą należy zastosować, Gminy jako inwestora, czy zakładu budżetowego, u którego będzie występowała sprzedaż opodatkowana?

Zdaniem Wnioskodawcy, istnieje możliwość odzyskania podatku naliczonego wynikającego z realizacji opisanego projektu w pełnej wysokości.

Infrastruktura powstała w wyniku realizacji projektu stanowić będzie majątek Miasta. Wydatki poniesione na rzecz realizacji projektu wiązać się będą ze sprzedażą opodatkowaną.

Zostaną zawarte umowy dzierżawy pomiędzy właścicielem nieruchomości - Miastem, reprezentowanym przez zakład budżetowy a prowadzącymi działalność gospodarczą na terenie targowiska. Z tytułu zawartych umów dzierżawca opłacał będzie na rzecz wydzierżawiającego w stosunku miesięcznym czynsz za dzierżawę pawilonu zgodny z ofertą przetargową. Czynsz zawierać będzie podatek należny w wysokości 23%.

Za wynajem powierzchni handlowych zakład budżetowy zarządzający wybudowaną w ramach projektu infrastrukturą w określonych przypadkach będzie dokonywał poboru opłaty targowej. Zgodnie z zawartą umową pomiędzy Prezydentem Miasta a Zarządem Budynków Komunalnych pobór opłaty targowej przez ZBK następuje w formie inkasa. Środki uzyskane z poboru opłaty targowej podlegają przekazaniu w całości na rachunek Gminy.

Wynagrodzenie dla Inkasenta (ZBK) za inkaso opłaty targowej wypłacane jest w wysokości określonej w uchwale Rady Miejskiej w X.

Opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych (w przypadku ZBK jest to czynsz).

Przy ustalaniu, czy danego sprzedawcę w ogóle obciąża opłata targowa ma dopiero sam fakt dokonywania przez niego sprzedaży w miejscach "zarezerwowanych" bądź bez rezerwacji. Natomiast opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach, nie jest związana z czynszem pobieranym za dzierżawę pawilonów.

Zgodnie ze statutem do zadań ZBK należy zarządzanie, w imieniu Miasta powierzoną częścią miejskiego zasobu nieruchomości, w szczególności:

* zawieranie i rozwiązywanie umów niezbędnych do prawidłowego administrowania nieruchomościami,

* realizowanie zadań związanych z umieszczaniem reklam na nieruchomościach,

* prowadzenie ewidencji środków trwałych,

* windykacja należności, w tym prowadzenie całości postępowania zmierzającego do wyegzekwowania należności z możliwością zlecania podmiotom zewnętrznym,

* wykonywanie funkcji właścicielskich w imieniu Miasta we wspólnotach mieszkaniowych, -przygotowanie, realizacja i nadzór nad remontami administrowanego zasobu,

* realizowanie zadań związanych z utrzymaniem infrastruktury technicznej oraz zagospodarowaniem terenów wewnątrzosiedlowych,

* pełnienie funkcji inwestora w odniesieniu do powierzonych zadań inwestycyjnych finansowanych ze środków gminnych,

* realizowanie przyjętej polityki czynszowej Miasta,

* realizowanie zadań związanych z administrowaniem targowiskiem miejskim i obiektami handlowymi.

W ramach działalności gospodarczej ZBK wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług rozpoznając z tego tytułu obowiązek podatkowy i podstawę opodatkowania, jak również czynności zwolnione i niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W przypadku, gdy zakup dotyczy sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług oraz zwolnionej od podatku przy odliczeniu podatku naliczonego Zakład stosuje współczynnik proporcji wynikający z art. 90 ustawy o podatku od towarów i usług Do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w ZBK należą:

* otrzymana dotacja z Gminy Miasto X,

* odsetki od rachunków bankowych,

* odsetki ustawowe od należności,

* zwrot kosztów sądowych i komorniczych,

* odszkodowania otrzymane od ubezpieczyciela za uszkodzone mienie,

* wynagrodzenie płatnika (w tym wynagrodzenie ZUS.US oraz wynagrodzenie za inkaso opłaty targowej).

Wyżej wymienione pozostałe przychody są bezwzględnie i integralnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Zakładu, do której został powołany. Znajduje to odzwierciedlenie w treści wydanej przez Ministerstwo Finansów w dniu 17 lutego 2016 r. broszurze informacyjnej "Zasady odliczania podatku od towarów i usług przez podatników prowadzących działalność o charakterze mieszanym, z uwzględnieniem zmian wprowadzonych od 1 stycznia 2016 r.", gdzie wśród przedstawionych czynności wykonywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wymienione są przychody występujące w ZBK. W związku z powyższym ZBK nie ma obowiązku stosowania preproporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy przy dokonywaniu odliczeń podatku naliczonego od zakupów związanych z działalnością opodatkowaną podatkiem, jak i z działalnością niepodlegającą opodatkowaniu.

W związku z tym, że wydatki poniesione na realizowaną inwestycję będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem, Miasto uważa, że będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w całości. Podatek będzie uwzględniony we wniosku aplikacyjnym projektu jako koszt niekwalifikowany, czyli możliwy do odzyskania.

Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi realizacji projektów dofinansowywanych ze środków UE, co do zasady realizowany projekt musi zachować trwałość przez okres 5 lat od daty zakończenia finansowej realizacji - określonej w umowie dofinansowania projektu. Nie może też zostać poddany znaczącej modyfikacji, mającej wpływ na charakter lub warunki realizacji projektu

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Artykuł 86 ust. 1 ustawy wskazuje, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług a towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak stanowi art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej "sposobem określenia proporcji". Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

Zgodnie ust. 2c analizowanego artykułu, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

W celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy (art. 86 ust. 2d ustawy).

Na mocy art. 86 ust. 2e ustawy, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Zgodnie z art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio (art. 86 ust. 2g ustawy).

Zgodnie z art. 86 ust. 2h ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji.

Jak stanowi art. 86 ust. 22 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Na podstawie ww. delegacji ustawowej, wydane zostało rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r. poz. 2193). Rozporządzenie to określa w przypadku niektórych podatników sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć, zwany dalej "sposobem określenia proporcji" oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia). Należy zauważyć, że wśród wymienionych w ww. rozporządzeniu podmiotów Minister Finansów wskazał m.in. zakłady budżetowe utworzone przez jednostkę samorządu terytorialnego.

I tak, stosownie do § 3 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku jednostki samorządu terytorialnego sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla każdej z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego.

Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o zakładzie budżetowym - rozumie się przez to utworzony przez jednostkę samorządu terytorialnego samorządowy zakład budżetowy (§ 2 pkt 7 rozporządzenia).

Zgodnie z § 2 pkt 8 rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o jednostkach organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego - rozumie się przez to:

W myśl § 3 ust. 4 rozporządzenia, jako sposób określenia proporcji uznaje się w przypadku zakładu budżetowego sposób ustalony według wzoru:

A x 100

X =--------

P

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

X - proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,

A - roczny obrót z działalności gospodarczej zrealizowany przez zakład budżetowy, stanowiący część rocznego obrotu jednostki samorządu terytorialnego z działalności gospodarczej,

P - przychody wykonane zakładu budżetowego.

Zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o obrocie - rozumie się przez to podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a, art. 32, art. 119 oraz 120 ust. 4 i 5 ustawy, w zakresie:

Przez przychody wykonane zakładu budżetowego - rozumie się przychody zakładu budżetowego w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, w tym dotacje przekazane temu zakładowi z budżetu jednostki samorządu terytorialnego, pomniejszone o kwoty dotacji, które zostały zwrócone, wynikające ze sprawozdania z wykonania planu finansowego, z których zakład ten pokrywał koszty swojej działalności wykonując przypisane mu zadania jednostki samorządu terytorialnego, z wyjątkiem odsetek od środków na rachunkach bankowych zaliczanych do przychodów z mienia tego zakładu budżetowego oraz odszkodowań należnych temu zakładowi innych niż odszkodowania stanowiące zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy (§ 2 pkt 11 rozporządzenia).

Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż ta działalność. Zgodnie z tą normą, w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Podkreślenia wymaga, że dla stwierdzenia, czy działalność lub transakcje stanowią "cele inne niż związane z działalnością gospodarczą" znaczenie ma, czy mieszczą się one w przedmiocie działalności danej jednostki.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania podatkiem od towarów i usług. "Towarzyszą" one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą. Za czynności zrównane z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej uznaje się także nieodpłatną dostawę towarów lub nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste w przypadkach, o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2a ustawy. Uzasadnia to fakt, że chociaż czynności te z definicji nie mają związku z działalnością gospodarczą, w sytuacjach określonych w tych przepisach następuje obowiązek naliczenia podatku. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Konieczność implementacji przepisów prawa wspólnotowego do prawa krajowego wymusiła na ustawodawcy odrębne określenie statusu organów władzy publicznej.

I tak, na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym, krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są natomiast podatnikami VAT w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Należy zaznaczyć, że gmina - zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446, z późn. zm.) - wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność i posiada osobowość prawną.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 cyt. ustawy - do zakresu działania gminy należą wszelkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy targowisk i hal targowych (art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy o samorządzie gminnym).

Z powołanych przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np.: czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) - tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 716, późn. zm.), rada gminy może wprowadzić opłatę targową. Opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach, z zastrzeżeniem ust. 2b.

Stosownie do treści art. 15 ust. 2 ww. ustawy, targowiskami, o których mowa w ust. 1, są wszelkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż.

Artykuł 15 ust. 2b cyt. ustawy stanowi, że opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach.

W myśl art. 15 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko.

Zatem opłata targowa jest szczególną formą daniny publicznej, pobieraną od podmiotów dokonujących sprzedaży na targowiskach lub innych wydzielonych miejscach. Wysokość opłaty ustala właściwa miejscowo rada gminy w trybie określonym ustawowo. Gmina pobierając takie opłaty działa jako organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy, w konsekwencji czego opłaty te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Biorąc pod uwagę przywołane regulacje należy wskazać, że zakres aktywności podejmowanych przez Miasto należy oceniać według kryterium celowości, ze szczególnym uwzględnieniem czy ich realizacja ma służyć zaspokajaniu zbiorowych potrzeb mieszkańców gminy. Zgodnie z tą zasadą każde działanie podejmowane przez Miasto w imieniu własnym na własną odpowiedzialność i finansowane z budżetu Miasta, a dotyczące nieruchomości stanowiących mienie gminne, należy uznać za działanie publiczne służące zaspokajaniu potrzeb wspólnoty samorządowej, które jest wykonywane przez jednostkę samorządu terytorialnego jako zadanie własne.

Przez wykonywanie zadań publicznych należy rozumieć te działania, które mają na celu korzyść ogółu. Istotne jest to, że Miasto wykonując zadania administracji publicznej może korzystać ze środków prawnych o charakterze władczym, właściwych władzy państwowej. Budowa (przebudowa) targowiska odbywa się w ramach władztwa publicznego i Miasto wykonując zadanie działa jako administracja publiczna i może korzystać ze środków prawnych o charakterze władczym. Miasto realizując swe ustawowe obowiązki dotyczące budowy (przebudowy) targowiska, podejmuje najpierw uchwały przeznaczające określone tereny na ich budowę w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, a następnie pozyskuje tereny te dla takiego zamierzenia i podejmuje działania dla ich budowy. Zgodnie z ustawą o samorządzie gminnym gmina, co warte podkreślenia, samodzielnie decyduje o zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty, w tym o konieczności budowy (przebudowy) targowisk.

Wykorzystywanie targowiska również do czynności opodatkowanych, nie oznacza, że jego przebudowa nastąpiła wyłącznie w ramach prowadzonej przez Miasto działalności gospodarczej. Nadal w głównej mierze jest to sfera działań publicznoprawnych, która nie ma cech działalności gospodarczej. Targowisko nie jest budowane w celu czerpania dochodów z odpłatnego udostępniania stanowisk, ale w celu wykonywania zadań publicznych, tj. zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej.

Targowisko ma charakter miejsca ogólnodostępnego dla mieszkańców Miasta, którzy zamierzają na nim dokonywać zakupów. Z okoliczności sprawy nie wynika bowiem, że z targowiska mogą korzystać tylko ci mieszkańcy, którzy uiszczą opłaty za wstęp.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż Miasto udostępniając targowisko dla mieszkańców działa przede wszystkim jako organ władzy publicznej, a nie tylko jako podatnik.

Tym samym wydatki związane z przebudową targowiska są związane z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług (umowa dzierżawy lub umowa o rezerwację miejsc sprzedaży), jak i czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu tym podatkiem (udostępnianie targowiska jako organ władzy publicznej).

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego w kontekście obowiązujących przepisów prawa podatkowego prowadzi do stwierdzenia, że Miastu będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją ww. projektu, jednakże nie w pełnej wysokości. Z uwagi na fakt, że projekt - wbrew stanowisku Gminy - polegająca na przebudowie targowiska wraz z niezbędną infrastrukturą oprócz dzierżawy miejsc targowych, wykorzystywany będzie również do prowadzenia działalności innej niż gospodarcza, za którą będzie pobierana opłata targowa (czynność niepodlegająca opodatkowaniu), prawo do odliczenia podatku naliczonego będzie przysługiwało tylko w takim zakresie, w jakim zakupione towary i usługi będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych (dzierżawa).

W celu wyliczenia kwoty podlegającej odliczeniu Miasto będzie zobowiązane uwzględnić zapisy art. 86 ust. 2a-2 h oraz regulacje zawarte w powołanym rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r.

Przy czym wskazać należy, że w celu ustalenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu należy zastosować sposób określenia proporcji właściwy dla samorządowego zakładu budżetowego określony w powołanym wyżej rozporządzeniu Ministra Finansów.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy wskazać, że organy podatkowe nie są kompetentne do rozstrzygania wątpliwości podatników odnośnie możliwości zaliczenia wartości podatku od towarów i usług do kosztów kwalifikowanych, bowiem kwestię tę rozstrzygają przepisy regulujące zasady korzystania ze środków bezzwrotnej pomocy zagranicznej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.