0115-KDIT1-2.4012.226.2018.2.AJ - Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości gruntowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2018 r. (data wpływu 9 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 7 maja 2018 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości gruntowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 7 maja 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości gruntowej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Umową darowizny z dnia 13 kwietnia 1995 r. nabyła Pani niezabudowaną nieruchomość położoną w miejscowości M. gmina E. o obszarze 7,91 ha (działka nr 49/5 - zmieniony później na 49/7) oraz niezabudowaną nieruchomość położoną w miejscowości R. gmina E. o obszarze 0,57 ha (działka nr 7/3). Obie działki przeznaczone były na uprawy rolne. Nieruchomości te darczyńca (brat) nabył przez spadek po ojcu. Przedmiotowe nieruchomości jako nieruchomości rolne były użytkowane rolniczo - wcześniej przez darczyńcę i potem po nabyciu ich przez Panią. Sytuacja życiowa spowodowała, że powzięła Pani zamiar wyjazdu na stałe za granicę do siostry, która zamieszkiwała tam już od kilku lat. W związku z powyższym jest Pani zmuszona do sprzedaży tych nieruchomości. Nieruchomości te nie były objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Ponieważ jedna z tych nieruchomości była działką o sporym areale (7,91 ha) i trudno byłoby ją sprzedać w całości, postanowiła Pani podzielić obie nieruchomości na mniejsze działki. Wystąpiła Pani do Gminy E. najpierw o uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego tego terenu, a następnie o podział przedmiotowych nieruchomości na mniejsze działki. Uchwałą z dnia 2 lipca 2012 r. Rada Gminy E. uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w obrębach M. i R. gmina E. obejmujący obie należące do Pani działki (nr 49/7 i nr 7/3). Przedmiotem ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego było między innymi przeznaczenie użytków rolnych w granicach obszaru objętego planem na cele budownictwa mieszkalnego jednorodzinnego i rekreacji indywidualnej oraz usług i komunikacji związanych z ich obsługą w zakresie funkcji terenów określonych w planie. Po uprawomocnieniu się powyższej uchwały, Wójt Gminy E. decyzją z dnia 2 września 2013 r. zatwierdził przedłożony przez Panią projekt podziału nieruchomości: oznaczonej numerem 49/7 o pow. 7,9347 ha na 38 działek i nieruchomości nr 7/3 o pow. 0,5671 ha położonej w obrębie R. na 7 działek. Obecnie zamierza Pani przystąpić do sprzedaży przedmiotowych działek. Sprzedaży będzie dokonywała poprzez ogłoszenia w internecie, prasie, tablicy informacyjnej na tych działkach, oraz nie wyklucza Pani pośrednictwa agencji nieruchomości przy ich sprzedaży.

W uzupełnieniu wniosku, wskazała Pani, że przedmiotowe działki, które nabyła umową darowizny od brata były użytkowane przez niego rolniczo przed darowizną. Ponieważ brat pozostał na ojcowiźnie i prowadził gospodarstwo rolne, wyraziła Pani zgodę na użytkowanie przez niego podarowanych działek w zamian za dostarczanie na Pani potrzeby płodów rolnych. Część z tych nieruchomości brat uprawiał przez kilka lat, ale przez ile dokładnie nie pamięta Pani. Po tym okresie nieruchomości nie były czynnie użytkowane.

Od powyższych działek opłacała Pani podatek rolny i była też ubezpieczona w KRUS. Na pewno od 2004 r. (wcześniejszych lat nie pamięta Pani) otrzymywała dopłaty bezpośrednie z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa jako rolnik uczestniczący w systemie małych gospodarstw. Dopłaty dotyczyły: Jednolita płatność obszarowa, Płatność za zazielenienie, Płatność redystrybucyjna (z decyzji na 2015 rok).

Nie jest Pani czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT. Poza działaniami opisanymi we wniosku nie podejmowała pani i nie zamierza podejmować innych czynności w celu sprzedaży przedmiotowych działek. Projekt podziału przedmiotowych działek przedłożony do Gminy, o którym mowa we wniosku obejmował podział geodezyjny na poszczególne działki i na drogi dojazdowe do nich, co jest oczywiste. Drogi dojazdowe do poszczególnych działek są wytyczone geodezyjnie, ale poza tym nie podejmowała Pani żadnych innych czynności z nimi związanych takich jak ich utwardzenie, uzbrojenie itp.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż działek w przedstawionym stanie faktycznym będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, ponieważ dokonując ich sprzedaży nie będzie działał w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Ustawa o podatku od towarów i usług określa czynności opodatkowane tym podatkiem i definiuje podatnika tego podatku. Aby więc ocenić, czy dana czynność będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, czy będzie korzystała ze zwolnienia przedmiotowego, należy najpierw ustalić, czy podmiot ją wykonujący jest podatnikiem tego podatku. Definicję podatnika znajdujemy w art. 15 tejże ustawy. Odnosząc ją do stanu faktycznego opisanego w niniejszym zapytaniu można Pani zdaniem jednoznacznie stwierdzić, że nie spełnia definicji podatnika. Przemawiają za tym między innymi następujące fakty:

Biorąc powyższe pod uwagę uważa Pani, że dokonując sprzedaży przedmiotowych działek nie będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ustawy, a tym samym sprzedaż działek dokonana w okolicznościach faktycznych przedstawionych w niniejszym wniosku nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Na potwierdzenie stanowiska można powołać wiele wyroków sądów administracyjnych, ale ograniczy się Pani jedynie do przywołania orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, z którego wynika, że wyłączone z opodatkowania podatkiem od towarów i usług są przypadki, kiedy osoba fizyczna dokonuje jedynie czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...)

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Oznacza, to że dostawa towarów, w tym gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, s. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, które są implementacją art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie, w art. 12 ust. 1 lit. b powołanej Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. "Teren budowlany" to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE).

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów (np. gruntów) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT - co do zasady - mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej - odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury - w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego (co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca, gdyż Wnioskodawca w żaden sposób nie wykorzystywał posiadanych nieruchomości do celów osobistych). Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np.: wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Na fakt, że zamiar wykorzystywania towaru w ramach majątku osobistego musi istnieć przez cały okres jego posiadania, wskazuje również orzecznictwo sądów administracyjnych, miedzy innymi w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 1225/14.

Odnosząc przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe do obowiązujących w sprawie przepisów prawa, stwierdzić należy, że otrzymanie przez Panią w drodze darowizny nieruchomości do majątku prywatnego i wskazanie, że nie miała Pni zamiaru traktować tych nieruchomości jako składnika majątku związanego z jakąkolwiek pozarolniczą działalnością gospodarczą nie może przesądzać o tym, że automatycznie w przedmiotowej sprawie sprzedaż działek nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Istotne znaczenie będą miały bowiem okoliczności towarzyszące faktycznemu wykorzystaniu zakupionych działek, a także działania, które podjęła lub podejmie Pani w celu sprzedaży nieruchomości.

W tym miejscu trzeba mieć na uwadze, że przez termin "zamiar" należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustaleniu zamiaru nie można poprzestać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych.

Biorąc pod uwagę powyższe, w przedmiotowej sprawie występują przesłanki powodujące konieczność uznania Wnioskodawcy za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

Jednocześnie przedstawione okoliczności sprawy wskazują na zamiar sprzedaży opisanych we wniosku działek w sposób profesjonalny i z zyskiem, bowiem podjęła Pani czynności zmierzające do przygotowania gruntu do sprzedaży (wystąpienie o ujęcie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gruntów mających być przedmiotem sprzedaży, podział gruntów, wytyczenie dróg dojazdowych). Ponadto nie wyklucza Pani powierzenia sprzedaży nieruchomości będących przedmiotem wniosku podmiotowi profesjonalnie zajmującemu się taką działalnością, jak np.: pośrednikowi, a zlecając tę sprzedaż profesjonaliście, upoważni go do podejmowania działań mających na celu uzyskanie ze sprzedaży możliwie korzystnej ceny. Ponadto grunt, który ma być przedmiotem sprzedaży nie był wykorzystywany tylko i wyłącznie w majątku prywatnym. Z treści wniosku wynika, że był on udostępniony bratu, który w zamian za to przekazywał Pani płody rolne pochodzące z gospodarstwa rolnego.

W konsekwencji, mając na uwadze przedstawiony opis sprawy i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa, a także powołane tezy wynikające z orzecznictwa należy stwierdzić, że planowana przez Panią dostawa działek gruntu dokonywana będzie w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, a Pani wystąpi w ramach tych transakcji w roli podatnika tego podatku w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Z uwagi na powyższe, w tej konkretnej sytuacji nie można uznać, że przedmiotem dostawy będą składniki majątku osobistego, a sprzedaż przedmiotowej nieruchomości gruntowej będzie stanowiła realizację prawa do rozporządzania majątkiem osobistym.

W konsekwencji, sprzedaż tych nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przepisu art. 41 ust. 1 ustawy wynika, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2–2c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy - zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy - przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku od towarów i usług i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Zgodnie § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2018 r. poz. 701, z późn.), zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze.

Biorąc pod uwagę powyższe, przedmiotem dostawy będzie grunt niezabudowany przeznaczony pod zabudowę (tj. grunt budowlany), o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji, nie będzie Pani mogła korzystać ze zwolnienia od podatku określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy w odniesieniu do transakcji zbycia nieruchomości. Podobnie zastosowania nie znajdzie również zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. W związku z powyższym planowane dostawy nieruchomości, z uwagi na brak możliwości zastosowania zwolnienia od podatku w odniesieniu do opisanych transakcji, będą opodatkowane stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii plater 1, 11-041 Olsztyn, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.