0115-KDIT1-1.4012.9.2017.2.BS - VAT w zakresie zwolnienia z opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2017 r. (data wpływu 2 marca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 4 maja 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 4 maja 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Skarb Państwa - Prezydent Miasta jest właścicielem nieruchomości oznaczonej jako dz. nr _, obręb o pow. 22 m², zapisanej w KW XX _, zabudowanej częścią budynku gospodarczego w większości posadowionego na nieruchomości sąsiedniej, oznaczonej jako dz. nr _, obręb o pow. 487 m², zapisanej w KW XXY Y _. stanowiącej użytkowanie wieczyste Przedsiębiorstwa Państwowego _. Podstawą prawną nabycia ww. nieruchomości oznaczonej jako dz. nr _ (zabudowanej częścią budynku) na rzecz Skarbu Państwa było postanowienie Sądu Rejonowego w _ o stwierdzeniu zasiedzenia z dniem 20 grudnia 1982 r.

Zaznaczyć należy, że stwierdzenie nabycia nieruchomości przez zasiedzenie na rzecz Skarbu Państwa nastąpiło ze względu na następstwo prawne po zlikwidowanym P.P._ (Gdyby na moment stwierdzenia nabycia nieruchomości przez zasiedzenie tj. 2009 r. istniało ww. przedsiębiorstwo, zasiedzenie nastąpiłoby na jego rzecz). Nieruchomość będąca przedmiotem zasiedzenia była w posiadaniu ww. przedsiębiorstwa państwowego (bądź jego poprzednika prawnego) od zakończenia II wojny światowej do 31 grudnia 1997 r. (tj. umowy sprzedaży z dn. 31 grudnia 1997 r. Rep. A nr _).

Wskazano, że budynek zlokalizowany na wyżej opisanych działkach został wybudowany w latach powojennych przez P.P. _ (bądź jego poprzenika prawnego). Przedmiotowy budynek był użytkowany przez ww. przedsiębiorstwo państwowe do 31 grudnia 1997 r. Od tego momentu nieruchomość oznaczona jako dz. nr _ (poprzednio oznaczona jako dz. nr _) była przedmiotem wielu umów sprzedaży obejmujących cały budynek (w tym prawo posiadania jego części zlokalizowanej na dz. Nr _).

Od 1 stycznia 2017 r. ma nastąpić obciążenie użytkownika wieczystego dz. nr _ opłatą za bezumowne korzystanie z nieruchomości, oznaczonej jako dz. nr _ (stanowiącej własność Skarbu Państwa).

Docelowo ww. nieruchomość Skarbu Państwa ma zostać sprzedana na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości oznaczonej jako dz. nr _, w trybie art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dn. 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

W uzupełnieniu wniosku wyjaśniono, że:

* przedmiotowy budynek zlokalizowany na działkach nr _ (w większości) i nr _ był użytkowany przez Przedsiębiorstwo Państwowe _ do 31 grudnia 1997 r.,

* po tym terminie dz. nr _ była przedmiotem wielu umów sprzedaży, obejmujących cały budynek (w tym nakłady poniesione na jego budowę, zlokalizowane na dz. nr _),

* opłata za bezumowne korzystanie z nieruchomości ma obejmować wyłącznie dz. nr _.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy sprzedaż nieruchomości, oznaczonej jako dz. nr _, będzie zwolnienia z podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w związku z art. 29a ust. 8 ustawy z dn. 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w związku z art. 29a ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Jak wskazał Wnioskodawca, w świetle wyjaśnień zawartych w opisie stanu faktycznego niniejszego wniosku, dostawa nieruchomości nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, lub przed nim, oraz pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawa budynku upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle powołanych przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie "dostawa towarów" nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawo własności". Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem "dostawa towarów" nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie "dostawa towarów" oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Traktując grunt jako towar, ustawodawca nie definiuje odrębnie pojęcia gruntu, w związku z czym przyjmuje się, że należy w tym zakresie odwołać się do definicji pojęcia "nieruchomość gruntowa", sformułowanej w art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459). Według tego przepisu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Stawka podatku, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

I tak, zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Przez pierwsze zasiedlenie, zgodnie z art. 2 pkt 14 cyt. ustawy rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Z kolei w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a powołanej ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy).

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki i budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy - zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane - zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i gospodarowaniu przestrzennym.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa, prowadzi do stwierdzenia, że skoro zbycie działki gruntu nr _ zabudowanej fragmentem budynku należącego do nabywcy, nastąpi na jego rzecz, przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt, gdyż rozważając skutki podatkowe dokonywanej transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie, biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie wystąpi dostawa budynku, albowiem już wcześniej nabywca dysponował nim jak właściciel (ponosił nakłady na budowę). Gmina nie dokona zatem dostawy budynku w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Gmina nie przeniesie na nabywcę prawa do rozporządzania budynkiem jak właściciel). Prawo to, niezależnie od tego, czy ww. naniesienie zostało wzniesione za zgodą właściciela gruntu, czy bez niej, jest po stronie podmiotu, który ten budynek użytkuje (w niniejszej sprawie po stronie nabywcy - użytkownika wieczystego). Przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 Kodeksu cywilnego prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Przedmiotem dostawy będzie zatem jedynie grunt (zabudowany, tj. niestanowiący terenu niezabudowanego, innego niż teren budowlany). W konsekwencji, w rozpatrywanej sprawie, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Gminy, że sprzedaż nieruchomości będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w związku z art. 29a ust. 8 ustawy, gdyż w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia ze sprzedażą budynku lecz gruntu zabudowanego tj. niestanowiącego terenu niezabudowanego innego niż teren budowlany. Tym samym dostawa będzie opodatkowana stawką podstawową 23%.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.