0115-KDIT1-1.4012.753.2018.2.EA - Zwolnienie z VAT usługi najmu lokalu na cele mieszkaniowe.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2018 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 11 grudnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania usługi najmu lokalu na cele mieszkaniowe świadczonej na rzecz kontrahenta, celem zakwaterowania jego pracowników - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania usługi najmu lokalu na cele mieszkaniowe świadczonej na rzecz kontrahenta, celem zakwaterowania jego pracowników.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności wynajmuje lokale mieszkalne w posiadanych nieruchomościach. W miesiącu czerwcu 2017 r. wynajęty został spółce z ograniczoną odpowiedzialnością lokal mieszkalny składający się z dwóch pokoi z aneksem kuchennym, przedpokoju oraz łazienki przeznaczone do zakwaterowania czterech pracowników wspomnianej spółki.

Wnioskodawca kierując się dotychczasowym orzecznictwem sądów, z którego wynikało, że nie ma możliwości stosowania zwolnienia od podatku VAT przy wynajmie nieruchomości na rzecz firm, ponieważ firmy jako takie nie posiadają celów mieszkaniowych, w wystawianych klientowi fakturach stosował stawkę 23%.

W chwili obecnej klient zażądał od Wnioskodawcy korekty wystawionych faktur VAT ze stawki 23% na zwolnienie od podatku od towarów i usług, ponieważ w świetle funkcjonujących od dłuższego czasu interpretacji indywidualnych istotny jest fakt, że pracownicy firmy wynajmującej od Wnioskodawcy powyżej opisany lokal realizują w nim własne cele mieszkaniowe.

W zaistniałej sytuacji Wnioskodawca ponownie przeanalizował przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w tym zakresie i doszedł do następujących wniosków.

Dokonując klasyfikacji usługi najmu stanowiącej przedmiot niniejszego wniosku na wstępie Wnioskodawca określił cel, w jakim klient wynajmuje od niego ww. lokal mieszkalny. Co do zasady należy rozróżnić usługi wynajmu od usług zakwaterowania oraz cel mieszkaniowy od pozostałego zakwaterowania. Najemca w umowie określił, że wynajmuje od Wnioskodawcy lokal na cele mieszkaniowe (przewidywane zakwaterowanie czterech osób). Stan faktyczny jest następujący: w wynajmowanym lokalu zamieszkują obywatele Ukrainy, którzy przyjeżdżają do pracy na okres od 2 do 12 miesięcy. Jest to uzależnione od długości wizy jaką otrzymują. "Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym i istniejącym w rzeczywistości odpowiada symbol PKWiU 55.20.19.0. - "Pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi", wynikający z klasyfikacji stosowanej dla celów podatkowych od dnia 1 stycznia 2011 r. wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r." Zgodnie z opisem do klasyfikacji działu 55 PKWiU pozostałe usługi związane z zakwaterowaniem to krótkotrwałe zakwaterowanie i usługi pokrewne, świadczone w pensjonatach, hotelach, prywatnych mieszkaniach i domach, gospodarstwach wiejskich (np. agroturystycznych). Celem tego typu usług nie jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych, ale potrzeb związanych z pobytem np. w celach turystycznych, biznesowych, itp. W "uwagach dodatkowych" czytamy również, że: obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania zapewniają zakwaterowanie w cyklu dziennym lub tygodniowym. Z uwagi na fakt, iż różnice pomiędzy pojęciami zakwaterowania i najmu nie są duże a przepisy nie określają ich jednoznacznie warto posiłkować się praktycznymi uwagami, pozwalającymi na dokonanie ich rozróżnienia. Podsumowując, zgodnie z przepisami oraz literaturą i orzecznictwem usługi zakwaterowania nie zaspokajają potrzeb mieszkaniowych (również z uwagi na ich krótkotrwały charakter) lecz potrzeby związane z pobytem. Jednocześnie Wnioskodawca informuje, że w chwili obecnej nie posiada opinii wydanej przez Urząd Statystyczny w sprawie grupowania PKWiU właściwego dla świadczonej usługi.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosowana przez niego stawka podstawowa w wysokości 23% była nieuprawniona.

Wnioskodawca nie może natomiast zgodzić się ze stanowiskiem swojego klienta, że w tym przypadku powinien zastosować zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług. Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowym będzie stosowanie przepisów dotyczących krótkotrwałego zakwaterowania i opodatkowanie usługi stawką 8%, nawet jeśli, usługi te świadczone byłyby na rzecz jednego pracownika przez okres dłuższy, np. ponad rok, ponieważ żadne przepisy nie określają czasu jaki ma trwać zakwaterowanie, aby uważać je za krótkotrwałe. Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3. W załączniku nr 3 do ustawy - stanowiącym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7% (zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy, od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku wynosi 8%) - pod pozycją nr 163 wymienione zostały usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55, tj. "Usługi związane z zakwaterowaniem".

Pismem z dnia 27 listopada 2018 r. nr 0115-KDIT1-1.4012.753.2018.1.EA, po przedstawieniu wyjaśnień GUS odnoszących się do grupowania PKWiU 55 oraz PKWiU 68.20.11.0 wezwano Wnioskodawcę do jednoznacznego wskazania:

* jak w świetle przedstawionych wyjaśnień GUS do PKWiU sklasyfikowana jest usługa najmu lokalu mieszkalnego dokonywana przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki z o.o.;

* co jest przedmiotem umowy zawartej przez Wnioskodawcę ze spółką - należało dokładnie opisać, jakie konkretnie czynności Wnioskodawca wykonuje na rzecz spółki, a następnie spółka na rzecz swoich pracowników.

Jednocześnie w wezwaniu zaznaczono, że wskazanie przez Wnioskodawcę nieprawidłowego symbolu PKWiU spowoduje, że udzielona odpowiedź w drodze interpretacji indywidualnej nie będzie dawała Wnioskodawcy waloru ochronnego, o którym mowa w art. 14k-14n Ordynacji podatkowej. Konsekwentnie, organ podatkowy może zakwestionować rozliczenia podatnika, jeżeli okaże się, że podatnik stosuje nieprawidłową stawkę VAT.

W odpowiedzi na wezwanie Wnioskodawca wskazał: "Niniejszym podtrzymujemy nasze stanowisko zawarte we wniosku o interpretację, że świadczone przez nas usługi dla tego konkretnego klienta mieszczą się w grupowaniu 55.20.19.0 i nie należy ich utożsamiać z wynajmem z grupowania 68.20.11.0, ponieważ grupowanie to nie obejmuje usług związanych z zakwaterowaniem.

Specyficzny charakter umowy zawartej z klientem sprowadza się do tego, że:

* lokal wynajmowany jest na cele mieszkaniowe pracowników (przewidywane zakwaterowanie czterech osób);

* w wynajmowanym lokalu zamieszkują pracownicy sezonowi (w tym przypadku obywatele Ukrainy, którzy przyjeżdżają do pracy na okres od 2 do 12 miesięcy);

* celem tego wynajmu jest zakwaterowanie tych ludzi przez okres w jakim świadczą pracę na rzecz naszego klienta;

* przedmiotowy lokal składa się z dwóch pokoi, przedpokoju, łazienki i aneksu kuchennego;

* cena za jego wynajęcie jest stała, bez znaczenia jest to czy zamieszkuje tam jedna, czy cztery osoby;

* nie świadczymy żadnych innych usług związanych z wynajętym lokalem;

* w kwestii relacji kontrahenta z jego pracownikami nie posiadamy żadnej wiedzy, udostępniamy lokal, wystawiamy fakturę i odnotowujemy zapłatę.

Formułując pytanie "Czy prawidłowo uznajemy, że zakwaterowanie pracowników naszego klienta bez względu na długość okresu świadczenia usług krótkotrwałego zakwaterowania, opisanego przez nas w części dotyczącej stanu faktycznego nie wpływa na zmianę kwalifikacji świadczonej usługi, gdyż cel pozostaje ten sam, wobec czego mamy prawo stosować stawkę VAT w wysokości 8%"; skupiliśmy się na problematycznym naszym zdaniem zapisie dotyczącym okresu zakwaterowania, który może powodować przyporządkowanie świadczonej przez nas usługi do grupowania 68.20.11.0. Zdaniem naszym długość okresu świadczenia usług krótkoterminowego zakwaterowania nie wpływa na zmianę kwalifikacji świadczonej przez nas usługi".

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca prawidłowo uznaje, że zakwaterowanie pracowników jego klienta bez względu na długość okresu świadczenia usług krótkotrwałego zakwaterowania, opisanego w części dotyczącej stanu faktycznego nie wpływa na zmianę kwalifikacji świadczonej usługi, gdyż cel pozostaje ten sam, wobec czego Wnioskodawca ma prawo stosować stawkę VAT w wysokości 8%?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z art. 146a pkt 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 8%. Z kolei pod pozycją 163 ww. załącznika, znajdują się usługi związane z krótkotrwałym zakwaterowaniem (PKWiU 55). Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 20 ustawy VAT, zwolnienie o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

A zatem w celu prawidłowego ustalenia stawki podatku dla usług związanych z zakwaterowaniem, należy dokonać analizy, czy mamy do czynienia z wynajmem wyłącznie na cele mieszkaniowe, czy cel wynajmu lokalu jest inny niż mieszkaniowy. Jest to bowiem przesłanka, która decyduje o stawce podatku VAT.

Cel krótkotrwałego zakwaterowania jest celem innym niż mieszkaniowy jest on bowiem związany z czasowym pobytem, a nie z zamieszkaniem, a więc stałym interesem życiowym osoby zamieszkującej w wynajmowanych pomieszczeniach w budynku mieszkalnym. Należy uznać, że przedmiotowa umowa najmu jest de facto wynajmem miejsc noclegowych pracownikom sezonowym, ponieważ ma na celu przede wszystkim zapewnienie na określony czas miejsca, w którym dany pracownik przebywa w związku z wykonywaną czasowo pracą. Celem pracownika nie jest przeniesienie interesu życiowego do danej miejscowości, ale możliwość przebywania w niej w związku z wykonywaną pracą sezonową, a więc tylko na okres jej wykonywania. Wartym podkreślenia jest fakt, że pracownik przebywa w danym miejscu sam - bez rodziny, która zamieszkuje w innym miejscu będącym jego właściwym miejscem zamieszkania. Powyższe dotyczy zarówno pracowników będących Polakami z innym miejscem zamieszkania na terytorium Polski, jak i w przypadku obywateli innych państw - którzy nie posiadają w Polsce innego miejsca zamieszkania, a przebywają na terytorium RP jedynie w celach związanych z pracą, przy czym praca ta ma również charakter czasowy. Zdaniem Wnioskodawcy, bez znaczenia jest fakt czy pracownik klienta zamieszkuje w wynajmowanym przez Wnioskodawcę mieszkaniu przez okres 1-2 miesięcy, czy też przez okres nawet do 12 miesięcy.

W świetle powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w opisanym przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem usług w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania (PKWiU 55.20.19.0), ponieważ cel jakiemu te usługi służą nie jest celem mieszkaniowym samym w sobie.

Wobec tego, że w przedstawionym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z realizacją celu mieszkaniowego, ale z celem krótkotrwałego zakwaterowania, wskazane przepisy ustawy VAT wskazują, że w takiej sytuacji należy stosować stawkę 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - w oparciu o art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki preferencyjne, przy czym wszelkie preferencje dotyczące wysokości opodatkowania stanowią wyjątek od ogólnej zasady i dlatego zastosowanie niższej niż podstawowa stawka podatku, może być zrealizowane wyłącznie w granicach określonych przepisami ustawy o podatku od towarów i usług i wydanych na podstawie delegacji ustawowej aktów wykonawczych do tej ustawy.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Natomiast stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Ponadto ustawodawca przewidział dla niektórych czynności zwolnienie od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Na mocy art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, w którym wymienione zostały usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości (lub jej części) o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

* świadczenie usługi na własny rachunek,

* charakter mieszkalny nieruchomości,

* mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Podatnik będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

W tym miejscu podkreślić należy, że zwolnienie, które znajduje się w art. 43 ust. 1 pkt 36 stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. ws. wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 2006.347.1 z późn. zm.). Przepis powyższy stanowi, że "Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: (...) dzierżawę i wynajem nieruchomości.". Krajowe ustawodawstwo stanowi o zwolnieniu z opodatkowania usługi najmu pod warunkiem jego mieszkaniowego przeznaczenia.

Wnioskodawca wskazał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wynajmuje lokale mieszkalne w posiadanych nieruchomościach. W miesiącu czerwcu 2017 r. wynajęty został spółce z ograniczoną odpowiedzialnością lokal mieszkalny przeznaczony do zakwaterowania czterech pracowników ww. spółki. Jak wynika z opisu sprawy pracownicy spółki wynajmującej od Wnioskodawcy powyżej opisany lokal realizują w nim własne cele mieszkaniowe. Najemca w umowie określił, że wynajmuje lokal na cele mieszkaniowe (przewidywane zakwaterowanie czterech osób). Przewidywany okres wynajmowanych lokali uzależniony jest od długości wizy jaką otrzymują pracownicy spółki spoza terytorium Polski i może trwać od 2 do 12 miesięcy. Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone przez niego usługi dla tego konkretnego klienta mieszczą się w grupowaniu 55.20.19.0 i nie należy ich utożsamiać z wynajmem z grupowania 68.20.11.0, ponieważ grupowanie to nie obejmuje usług związanych z zakwaterowaniem. Wnioskodawca w chwili obecnej nie posiada opinii wydanej przez Urząd Statystyczny w sprawie grupowania PKWiU właściwego dla świadczonej usługi najmu. Dla ww. usługi wynajmu w chwili obecnej Wnioskodawca stosuje stawkę podatku VAT 23%.

Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy w powyższym przypadku możliwe jest zastosowanie dla wykonywanej przez niego usługi najmu preferencyjnej stawki podatku w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Zauważyć trzeba, że zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.), PKWiU 55 zawiera usługi związane z zakwaterowaniem.

Wg wyjaśnień Głównego Urzędu Statystycznego do PKWiU dział obejmuje:

* usługi w zakresie zapewnienia krótkotrwałego pobytu turystom i pozostałym podróżnym,

* usługi w zakresie zakwaterowania na dłuższy okres studentów, osób pracujących i pozostałych osób.

Niektóre usługi dotyczą zapewnienia miejsca zakwaterowania lub zakwaterowania łącznie z wyżywieniem i/lub możliwością korzystania z obiektów rekreacyjnych.

Dział ten nie obejmuje: * usług w zakresie zapewnienia długotrwałego zakwaterowania jako głównego miejsca pobytu w obiektach takich jak: apartamenty, zazwyczaj w cyklu miesięcznym lub rocznym, sklasyfikowanego w odpowiednich grupowaniach Sekcji L.

Natomiast grupowanie PKWiU 68.20.11.0 obejmuje:

* wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi, takimi jak:

- domy, budynki mieszkalne i mieszkania,

- budynki o wielorakim wykorzystaniu, które przede wszystkim przeznaczone są na cele mieszkalne,

- miejsca pod przewoźne domy mieszkalne,

- grunty należące do właścicieli nieruchomości będących we współwłasności.

Grupowanie to nie obejmuje: * usług związanych z zakwaterowaniem w hotelach, motelach, internatach szkolnych, na polach kempingowych oraz w innych tego typu obiektach, sklasyfikowanych w odpowiednich grupowaniach działu 55.

W świetle powołanych przepisów prawa oraz powyższych wyjaśnień nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że w przedstawionych okolicznościach dla świadczonej usługi najmu lokalu mieszkalnego na rzecz spółki znajdzie zastosowanie preferencyjna stawka podatku 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 i pozycją 163 załącznika nr 3 do ustawy o VAT, przewidziana dla usług związanych z zakwaterowaniem, gdyż Wnioskodawca (właściciel lokalu mieszkalnego) wynajmując ten lokal kontrahentowi na cele zakwaterowania jego czterech pracowników, nie staje się przez to podmiotem świadczącym usługi zakwaterowania.

W niniejszej sprawie, jak wynika z wniosku "najemca w umowie określił, że wynajmuje od Wnioskodawcy lokal na cele mieszkaniowe (przewidywane zakwaterowanie czterech osób)". Ostatecznym celem oddania w najem mieszkania jest zatem zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych pracowników kontrahenta. Nie jest istotnym, że pracownicy spółki nie są stroną wynajmu, bowiem w ich imieniu występuje spółka, zatem sens wynajmu stanowi zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych pracowników w czasie, w którym pełnią oni obowiązki służbowe. Ponadto, jak wynika z wniosku spółka nie prowadzi w wynajętym lokalu mieszkalnym, żadnej działalności. Okoliczności tej nie zmienia również fakt, że najem dokonany jest na rzecz spółki prowadzącej działalność gospodarczą na własny rachunek. Istotny jest cel, na jaki lokal mieszkalny jest wynajmowany przez Wnioskodawcę - wynajmowany jest najemcy z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe (co wynika z zawartej umowy). Zatem w przedstawionych okolicznościach nie znajdzie również zastosowania podstawowa stawka podatku 23%, gdyż za spełnione należy uznać wyżej opisane przesłanki wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług. Tak więc w przypadku wynajmu lokalu mieszkalnego przez Wnioskodawcę, który nie świadczy osobiście usług związanych z zakwaterowaniem, lecz świadczy usługi najmu lokalu mieszkalnego z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe pracowników najemcy, zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, a nie jak twierdzi Wnioskodawca - stawka 8%.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, z którego wynika, że przedmiotem wynajmu jest lokal mieszkalny oraz z treści umowy najmu zawartej ze spółką wynika jednoznacznie, że dotyczy ona najmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.