0115-KDIT1-1.4012.338.2018.12.S.JG - Zwolnienie ze stosowania kas rejestrujących w przypadku udostępniania urządzeń podczas imprez doraźnych

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA po wyroku sądu - stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie:

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 maja 2018 r. wpłynął Pana wniosek z 17 maja 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca prowadzi od maja 2015 r. jednoosobową działalność gospodarczą "Firma (...)". Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca świadczy różne usługi, zarówno na rzecz podmiotów gospodarczych, jak i osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

Usługi świadczone na rzecz osób fizycznych polegają w dużej mierze na udostępnianiu urządzeń podczas imprez doraźnych takich jak festyny, pikniki czy targi. W swojej ofercie Wnioskodawca posiada:

- urządzenia dmuchane, (...),

- urządzenia do rywalizacji, tj. cymbergaj, bramka celnościowo-radarowa, siłomierz kopacz, siłomierz bokser, kule zderzaki, gigantyczne piłkarzyki, symulator rodeo,

- pozostałe atrakcje, tj. trampolina, eurobungee, kule wodne.

Podczas danej imprezy rozkładane są dmuchane zjeżdżalnie, urządzenia do rywalizacji, jak też i inne atrakcje, za które uczestnicy (osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej) płacą ustaloną cenę za możliwość skorzystania z danego urządzenia w odpowiednim przedziale czasowym.

Możliwe są sytuacje, że na dany festyn bądź imprezę plenerową jedzie wyłącznie jedno urządzenie dmuchane, z uwagi przykładowo na ograniczoną powierzchnię, na której można ustawić tego typu atrakcję. Zdarzają się też sytuacje, że rozstawionych jest więcej niż jedna atrakcja. Wnioskodawca nie posiada stałego terenu, który przeznaczałby na udostępnianie atrakcji zainteresowanym podczas imprez plenerowych. Wnioskodawca nie ma także wpływu na ilość przekazywanych do użytku urządzeń. Wszystko zależy od organizatora danej imprezy plenerowej.

Ponadto zazwyczaj każda osoba może wejść na teren, na którym wystawione są urządzenia Wnioskodawcy. Teren nie jest w żaden sposób ogrodzony. Opłata jest natomiast wnoszona przez te osoby, które chcą faktycznie z danej atrakcji skorzystać. Może się jednakże zdarzyć, że opłata będzie zarówno za wejście na imprezę plenerową, organizowaną przykładowo na terenie zamkniętym będącym zazwyczaj boiskiem, koszarami (pełniącymi normalnie inną funkcję niż park rozrywki, wesołe miasteczko), jak i za skorzystanie z atrakcji. Opłata za wstęp na imprezę będzie pobierana przez inny niż Wnioskodawca podmiot, a od umowy z organizatorem imprezy zależeć będzie, czy Wnioskodawca będzie pobierał opłaty za udostępnianie atrakcji od osób fizycznych, czy też otrzyma wynagrodzenie za obsługę imprezy (a korzystanie z atrakcji na imprezie "zamkniętej" będzie dla uczestników darmowe).

Pytanie

Czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi stanowią usługi związane z rozrywką i rekreacją wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne, o których mowa w § 4 pkt 2 lit. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2017 r. poz. 2454 z późn. zm., dalej: Rozporządzenie), i czy w związku z tym Wnioskodawca będzie zobowiązany do prowadzenia z tego tytułu ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, niezależnie od wysokości sprzedaży z tego tytułu na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej?

Pana stanowisko w sprawie

Świadczone usługi nie stanowią "usług wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki na dyskoteki, sale taneczne".

Wnioskodawca - wykonując działalność, o której mowa powyżej - nie prowadzi bowiem ani parku rozrywki, ani wesołego miasteczka, ani oczywiście dyskoteki, czy też sali tanecznej.

W niniejszym stanie faktycznym kluczową kwestią jest określenie, czym w istocie jest park rozrywki, bądź też wesołe miasteczko, i czy usługi świadczone przez Wnioskodawcę są prowadzeniem wesołego miasteczka, czy też parku rozrywki. Wnioskodawca uważa przy tym, że oczywiste jest, iż jego działalność nie powoduje powstania dyskoteki, czy też sali tanecznej, i w tym zakresie nie ma potrzeby szczegółowego uzasadniania tego stanowiska.

Nie istnieje definicja legalna parku rozrywki, dlatego w takim przypadku konieczne jest posłużenie się jego znaczeniem potocznym, rekonstruowanym na podstawie słownika języka polskiego. Ponieważ słownik języka polskiego nie definiuje zasadniczo związków frazeologicznych, tylko poszczególne (pojedyncze) słowa w pierwszej kolejności należy poszukiwać znaczenia tego słowa. Jak wskazano w internetowym słowniku synonimów, park rozrywki jest określeniem tożsamym z pojęciami takimi jak lunapark czy wesołe miasteczko. Poprzez lunapark zgodnie z definicją zawartą w internetowym słowniku języka polskiego określa się "miejsca przeznaczone do masowych zabaw, z urządzeniami rozrywkowymi, karuzelami, kolejkami górskimi itp.". Wikipedia Wolna encyklopedia podaje, że wesołe miasteczko, park rozrywki, lunapark to "teren, na którym zgromadzone są urządzenia rekreacyjne, takie jak karuzele, kolejki górskie, diabelski młyn, beczka śmiechu, zjeżdżalnie, huśtawki, strzelnice, trampolina, symulatory ruchu, pałac strachów i inne obiekty służące rozrywce. Program wesołego miasteczka jest często uzupełniony o punkty gastronomiczne, sklepy z zabawkami, upominkami itp. Wesołe miasteczka podzielić można na trzy główne kategorie: przyjezdne (kilka karuzel i punktów z grami zręcznościowymi), parki rozrywki (stawiające na ilość i intensywność atrakcji) oraz parki tematyczne (stawiające na ilość i bogactwo dekoracji w kilku różnych tematach skupionych w różnych miejscach parku)".

Z kolei zgodnie z definicją zawartą w internetowym słowniku języka polskiego, wesołe miasteczko to "teren z urządzeniami rozrywkowymi, takimi jak karuzele, strzelnice, kolejki".

Słownik polsko-polski online wskazuje, że wesołe miasteczko to "teren, na którym zgromadzone są urządzenia rekreacyjne, takie jak karuzele, kolejki górskie, diabelski młyn, beczka śmiechu, zjeżdżalnie, huśtawki, strzelnice, trampolina, symulatory ruchu, pałac strachów i inne obiekty służące rozrywce".

W Zeszytach Naukowych Uniwersytetu Szczecińskiego pod nazwą Ekonomiczne Problemy Turystyki autorki Zuzanna Tchorek, Olena Kulykovets, Hanna Górska-Warsewicz, w rozdziale pt. "Tematyczne parki rozrywki w Europie i Polsce w percepcji turystów" także skupiły się nad rozumieniem pojęcia parki rozrywki. "Jedną z powszechnie przyjętych interpretacji parku rozrywki jest definiowanie danego zjawiska jako miejsca do rekreacji i wypoczynku. Bardziej rozbudowana definicja mówi, że jest to miejsce zapewniające relaks i tymczasową ucieczkę od życia codziennego (Ho, Ap, 2009, s. 26). Inna definicja odnosi się do określenia parku rozrywki jako wydzielonego obszaru o stosunkowo dużej powierzchni, wyposażonego w specjalistyczne urządzenia służące rozrywce połączonej z edukacją, ewentualnie aktywnym wypoczynkiem (Palusiński, 2014, s. 2). Park rozrywki musi posiadać atrakcje wzbudzające określone emocje (strach, przyjemność, rozbawienie, satysfakcję) (Bigné, 2005, s. 842). Parki rozrywki, jako atrakcje turystyczne, uznawane są w klasyfikacji przedstawionej przez j. Swabrooke'a za miejsca lub obiekty zaprojektowane oraz wybudowane od podstaw, jako atrakcje (Kruczek, 2009, s. 3). (...) Park rozrywki jest produktem opartym na pokazaniu alternatywy dnia powszedniego, w kreowaniu którego uczestniczy technologia, iluzja i psychologia". Ponadto, Zygmunt Kruczek w opracowaniu "Parki rozrywki na świecie i w Polsce. Geneza, rozwój i globalizacja" wydanym przez Zakład Geografii Turystyki Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie wskazał, że "Parki rozrywki rozciągają się na ogromnych terenach, często zajmują obszar porównywalny z małymi miastami (z tych powodów większość parków jest usytuowana na terenach wiejskich). W parkach rozrywki jest więcej atrakcji, na ogół bardziej ekscytujących i technicznie bardziej zaawansowanych niż w tradycyjnych wesołych miasteczkach. Park rozrywki to kombinacja różnego rodzaju atrakcji, które mogą być pogrupowane w kilka kategorii: przejażdżki z dreszczykiem, roller coastery, rodzinne kolejki, wodne atrakcje lub przejażdżki w ciemności krytą kolejką. (...) Prawie wszystkie parki rozrywki działają według dwóch zasad: pay as you go (indywidualna opłata za każdą atrakcję) lub pay one price (jedna większa opłata za wstęp obejmująca wszystkie atrakcje). (...) parki rozrywki to kapitałochłonne, wysoko rozwinięte, samodzielne przestrzenie rekreacyjne, które pobierają opłatę za wstęp. (...) Parkiem rozrywki przyjęło się określać zespół urządzeń technicznych typu kolejki czy inne rozrywkowe atrakcje, które razem wzięte mają na celu zabawiać odwiedzających".

Analizując powyższe definicje można przyjąć, że przez park rozrywki rozumiany jest duży powierzchniowo obszar charakteryzujący się wielością atrakcji takich jak diabelskie młyny, kolejki górskie itp. W przeważającej części elementy w nich zainstalowane charakteryzują się pewną stałością.

Na podstawie powyżej wskazanych definicji nie sposób stwierdzić, że działalność wykonywana przez Wnioskodawcę i opisana w stanie faktycznym stanowi park rozrywki bądź wesołe miasteczko. W przypadku działalności Wnioskodawcy nie ma bowiem elementów charakterystycznych dla miejsc, które są w powszechnej świadomości kojarzone jako wesołe miasteczka, czy parki rozrywki. Wszystkie definicje słownikowe i doktrynalne (z zakresu nauk o turystyce) wskazują przede wszystkim na istnienie urządzeń charakterystycznych dla wesołych miasteczek, czy tez parków rozrywki. Urządzenia te w definicjach tych wylicza się przy tym nie przykładowo, lecz wyczerpująco. Są to przede wszystkim karuzele i kolejki. Każdy - odwoławszy się do doświadczeń własnego dzieciństwa - z pewnością oświadczy: nie ma wesołego miasteczka bez karuzeli, a parku rozrywki bez kolejki.

Nie bez znaczenia będzie tu również odwołanie się do testu potrzeb przeciętnego konsumenta. W tym kontekście nadmienić należy, że 6-letnie dziecko pełnomocnika po zapowiedzi, że pójdą do wesołego miasteczka, zaś później odwiedzą park rozrywki, było bardzo zawiedzione i rozczarowane po dotarciu na miejsce, gdy okazało się, że "jedyną atrakcją" danego miejsca są dmuchane zabawki do skakania. Pełnomocnik został nazwany wrednym kłamczuchem, bo to przecież są zwykłe dmuchańce, a nie żaden park rozrywki, ani wesołe miasteczko.

Same urządzenia rekreacyjne Wnioskodawcy - takie jak zabawki dmuchane, gry zręcznościowe, inne urządzenia rekreacyjne - nawet, gdy podczas danego festynu, czy innej imprezy plenerowej znajdują w się w jednym miejscu w większej liczbie (kilku, góra kilkunastu sztuk) nie tworzą ani parku rozrywki, ani wesołego miasteczka. W związku z tym opłaty pobierane przez Wnioskodawcę nie są opłatami za wstęp do wesołego miasteczka, czy też za wstęp do parku rozrywki.

Zwrócić także należy uwagę, że Wnioskodawca nie posiada stałego terenu, który przeznaczałby na udostępnianie atrakcji zainteresowanym. Nie ma więc ustalonego geograficznie miejsca, w którym mieściłyby się atrakcje (urządzenia) Wnioskodawcy. Dzisiaj są tu, zaś jutro w innym miejscu.

Wnioskodawca nie ma także wpływu na liczbę przekazywanych do użytku urządzeń, gdyż uzależnione jest to od powierzchni terenu, który przeznaczony zostanie do jego dyspozycji na różnego rodzaju imprezach, festynach czy piknikach. Ponadto zazwyczaj każda osoba może wejść na teren, na którym wystawione są urządzenia Wnioskodawcy, natomiast opłata wnoszona jest wyłącznie przez osoby fizyczne chcące z nich skorzystać. Może się zdarzyć, że opłata będzie zarówno za wejście na imprezę plenerową, organizowaną przykładowo na terenie zamkniętym będącym zazwyczaj boiskiem, koszarami (pełniącymi normalnie inną funkcję niż park rozrywki, wesołe miasteczko), jak i za skorzystanie z atrakcji. Opłata za wstęp na imprezę będzie pobierana przez inny niż Wnioskodawca podmiot, a od umowy z organizatorem imprezy zależy, czy Wnioskodawca będzie pobierał opłaty za udostępnianie atrakcji od osób fizycznych czy otrzyma wynagrodzenie za obsługę imprezy (a korzystanie z atrakcji na imprezie "zamkniętej" będzie dla uczestników darmowe).

Także i te okoliczności - które powodują, że nie ma stałego zestawu i ustalonego układu (ułożenia) urządzeń rekreacyjnych Wnioskodawcy - muszą skutkować uznaniem, że opisywana tutaj aktywność Wnioskodawcy nie powoduje powstania ani wesołego miasteczka, ani parku rozrywki.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że działalność wykonywana przez Wnioskodawcę nie stanowi parku rozrywki ani wesołego miasteczka, a więc nie jest ona wyłączona ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia kas fiskalnych przewidzianego w Rozporządzeniu.

Jeżeli Wnioskodawca zacznie świadczyć usługi na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej udostępniania urządzeń dmuchanych czy do rywalizacji, nie będzie zobligowany do posiadania kasy fiskalnej, jeśli będzie wobec niego znajdowało zastosowanie zwolnienie od używania kasy rejestrującej (np. związane z wielkością obrotu).

Rozpatrzyliśmy Pana wniosek - 5 lipca 2018 r. wydaliśmy interpretację indywidualną znak 0115-KDIT1-1.4012.338.2018.1.AJ, w której uznaliśmy Pana stanowisko za nieprawidłowe. Interpretację doręczono Panu 10 lipca 2018 r.

Skarga na interpretację indywidualną

9 sierpnia 2018 r. wniósł Pan skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie. Skarga wpłynęła do nas 16 sierpnia 2018 r.

W skardze wniósł Pan o uchylenie interpretacji indywidualnej w całości.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uchylił skarżoną interpretację - wyrokiem z 18 października 2018 r. sygn. akt I SA/Sz 625/18.

Wnieśliśmy skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny - wyrokiem z 25 maja 2022 r. sygn. akt I FSK 169/19 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 25 maja 2022 r.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 18 października 2018 r. sygn. akt I SA/Sz 625/18 otrzymaliśmy 2 września 2022 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku - wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 z późn. zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

- ponownie rozpatruję Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem:

Podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Stosownie do art. 111 ust. 1a ustawy:

Do obrotu wykazywanego w ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku należnego.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 111 ust. 8 ustawy:

Minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (...).

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących od 1 stycznia 2018 r. reguluje rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2017 r. poz. 2454 z późn. zm.).

Regulacje zawarte w powołanym rozporządzeniu przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na wysokość obrotu - do określonej tym przepisem wysokości obrotów (zwolnienie podmiotowe) oraz zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia (zwolnienie przedmiotowe).

Według § 3 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia:

Zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r. podatników, u których obrót zrealizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym kwoty 20.000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli obrót z tego tytułu nie przekroczył, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20.000 zł.

Powyższe zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej ma charakter podmiotowy, tj. dotyczy podmiotu.

Z kolei, stosownie do zapisu § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia:

Zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem przedmiotowym, tzn. że dotyczy konkretnych czynności.

Jak już wcześniej wspomniano - w kwestii prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej - ustawodawca przewidział zwolnienia podmiotowe (§ 3 rozporządzenia), jak i przedmiotowe (§ 2 rozporządzenia) z tego obowiązku. Należy jednak zauważyć, że wykonywanie przez podatnika czynności wymienionych w § 4 rozporządzenia wyklucza możliwość zastosowania przez niego zwolnień określonych w § 2 i § 3 rozporządzenia.

Zatem bezwzględnemu obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących, niezależnie od przysługującego podatnikowi zwolnienia od tego obowiązku na podstawie § 2 i § 3 powołanego rozporządzenia, podlegają czynności wymienione w § 4 rozporządzenia, dokonywane na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

W myśl § 4 ust. 1 pkt 2 lit. I ww. rozporządzenia:

Zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług związanych z rozrywką i rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne.

Z opisu sprawy wynika, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi na rzecz osób fizycznych polegają w dużej mierze na udostępnianiu urządzeń podczas imprez doraźnych takich jak festyny, pikniki czy targi. W swojej ofercie Wnioskodawca posiada: urządzenia dmuchane, tj. plac zabaw (...). Podczas danej imprezy rozkładane są dmuchane zjeżdżalnie, urządzenia do rywalizacji, jak też i inne atrakcje, za które uczestnicy płacą ustaloną cenę za możliwość skorzystania z danego urządzenia w odpowiednim przedziale czasowym. Możliwe są sytuacje, że na dany festyn bądź imprezę plenerową jedzie wyłącznie jedno urządzenie dmuchane, z uwagi przykładowo na ograniczoną powierzchnię, na której można ustawić tego typu atrakcję. Zdarzają się też sytuacje, że rozstawionych jest więcej niż jedna atrakcja. Wnioskodawca nie posiada stałego terenu, który przeznaczałby na udostępnianie atrakcji zainteresowanym podczas imprez plenerowych. Wnioskodawca nie ma także wpływu na ilość przekazywanych do użytku urządzeń. Wszystko zależy od organizatora danej imprezy plenerowej. Ponadto zazwyczaj każda osoba może wejść na teren, na którym wystawione są urządzenia Wnioskodawcy. Opłata jest wnoszona przez te osoby, które chcą faktycznie z danej atrakcji skorzystać. Może się jednakże zdarzyć, że opłata będzie zarówno za wejście na imprezę plenerową, organizowaną przykładowo na terenie zamkniętym będącym zazwyczaj boiskiem, koszarami, jak i za skorzystanie z atrakcji. Opłata za wstęp na imprezę będzie pobierana przez inny niż Wnioskodawca podmiot, a od umowy z organizatorem imprezy zależeć będzie, czy Wnioskodawca będzie pobierał opłaty za udostępnianie atrakcji od osób fizycznych, czy też otrzyma wynagrodzenie za obsługę imprezy.

Na gruncie przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy w świetle obowiązujących przepisów ma obowiązek rejestrowania sprzedaży wskazanych we wniosku usług na rzecz osób fizycznych za pomocą kasy fiskalnej, bez względu na wielkość obrotu.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy wskazać, że nie istnieje definicja legalna ani "parku rozrywki" ani "wesołego miasteczka". W tym celu konieczne jest posłużenie się znaczeniem potocznym tych pojęć i definicją przewidzianą przez Słownik Języka Polskiego.

W odniesieniu do "wesołego miasteczka" definicję taką przewiduje internetowy Słownik Języka Polskiego PWN (http://www.wsjp.pl/) wskazując, że wesołe miasteczko to teren z urządzeniami rozrywkowymi, takimi jak karuzele strzelnice, kolejki. W tym samym słowniku nie znajdziemy definicji "parku rozrywki". Wskazać przy tym należy, że pojęcie "parku rozrywki" zostało też zdefiniowane w § 3 ust. 1 pkt 57 rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2010 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2016 r. poz. 71). W przepisie tym wskazano, że:

Do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się "parki rozrywki" rozumiane jako obiekty przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej związanej z rozrywką lub rekreacją, pola golfowe, stadiony i tory wyścigowe w rozumieniu ustawy z dnia 18 stycznia 2001 r. o wyścigach konnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 642 i 1893), wraz z towarzyszącą im infrastrukturą, inne niż wymienione w pkt 55.

Z powyższego wynika, że prowadzeniu "parku rozrywki" jest działalnością o określonej skali, zarówno co do zajmowanego terenu, jak i wykorzystywanych urządzeń i towarzyszącej jej infrastrukturze. W odniesieniu do analizowanej sprawy opisana we wniosku działalność Wnioskodawcy nie może więc tak jak "park rozrywki", o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 57 rozporządzenia oddziaływać w znaczący sposób na środowisko.

Sam fakt udostępniania przez Wnioskodawcę przedmiotowych urządzeń za opłatą gotówkową wnoszoną przez osoby zainteresowane skorzystaniem z nich, nie przesądza, że świadczy on usługi w zakresie sprzedaży biletów wstępu do parku rozrywki.

Opis prowadzonej działalności gospodarczej, jej charakter oraz sposób wykorzystywanych na jej potrzeby urządzeń (atrakcji) przedstawiony przez Wnioskodawcę, nie pozwala na uznanie jej za park rozrywki. Działalność ta nie jest wykonywana w miejscu jako "park". Ponadto udostępniany przez Wnioskodawcę sprzęt nie wpisuje się w zakres pojęcia "wesołe miasteczko", zgodnie z którym jest to teren z urządzeniami rozrywkowymi takimi jak karuzele, strzelnice, kolejki.

Reasumując, działalność Wnioskodawcy polegająca na świadczeniu usług w zakresie udostępniania ww. urządzeń podczas imprez plenerowych (doraźnych), takich jak festyny, pikniki, czy targi, nie stanowi "usług wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki na dyskoteki, sale taneczne", o których mowa w § 4 pkt 2 lit. 1 rozporządzenia, w związku z tym Wnioskodawca nie będzie zobligowany do posiadania kasy fiskalnej, jeśli będzie wobec niego znajdowało zastosowanie zwolnienie od używania tej kasy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Pan do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2022 r. poz. 329 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).