0114-KDIP4.4012.585.2019.3.IT - Ustalenie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2019 r. (data wpływu 9 września 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 31 października 2019 r. (data wpływu 5 listopada 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 21 października 2019 r. (doręczone 29 października 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zobowiązania się na mocy porozumienia stron do powstrzymania od dochodzenia praw za wynagrodzeniem oraz prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego - jest prawidłowe.

W dniu 9 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zobowiązania się na mocy porozumienia stron do powstrzymania od dochodzenia praw za wynagrodzeniem oraz prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 31 października 2019 r., złożonym w dniu 31 października 2019 r. (data wpływu 5 listopada 2019 r.), w odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 21 października 2019 r. (doręczone 29 października 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej "Wnioskodawca") jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż hurtowa i detaliczna pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKD 45.19.Z), a także sprzedaż detaliczna i hurtowa samochodów osobowych i furgonetek (PKD 45.11.Z). Pojazdy samochodowe są sprzedawane przez Wnioskodawcę i z tego tytułu Wnioskodawca wykazuje i opłaca do urzędu skarbowego VAT należny.

W celu zwiększenia atrakcyjności swojej oferty sprzedaży nowych pojazdów samochodowych, a tym samym zwiększenia liczby sprzedaży pojazdów, Wnioskodawca zdecydował się zawrzeć z niektórymi klientami (dalej zwani: Klientem) umowę odkupu sprzedanych im pojazdów po spełnieniu określonych warunków (dalej zwana: Umowa Odkupu).

Zgodnie z postanowieniami Umowy Odkupu, Wnioskodawca nieodwołalnie zobowiązał się po upływie określonego czasu (36 lub 48 miesięcy) od dnia przekazania Klientowi nowych pojazdów (wydanych w ramach umowy sprzedaży) do odkupu od Klienta tych pojazdów samochodowych - po cenie wyjściowej odkupu ustalonej w Umowie Odkupu. Cena wyjściowa odkupu, mogła ulec zmianie na skutek przekroczenia limitu przebiegu pojazdów, zgodnie z limitami przebiegu i stawkami zmniejszającymi cenę okupu, określonymi w załączniku do Umowy Odkupu.

Odkup pojazdu przez Wnioskodawcę, zgodnie z postanowieniami Umowy Odkupu, ma nastąpić na pisemne wezwanie Klienta doręczone Wnioskodawcy, zgodnie z którym Klient wzywa do odkupu przez Wnioskodawcę zadeklarowanych na tym wezwaniu pojazdów, zgodnie z warunkami i zasadami określonymi w Umowie Odkupu, a w szczególności cenie odkupu wynikającej z tej umowy.

Obecnie Wnioskodawca nie jest zainteresowany dokonaniem odkupu pojazdów na zasadach i warunkach określonych w Umowie Odkupu, a w szczególności ekonomicznie nie jest taki odkup opłacalny i uzasadniony w przyjętej polityce rozwoju Wnioskodawcy, ponieważ upływ okresu czasu jaki nastąpił pomiędzy zawarciem Umowy Odkupu a datą planowanego odkupu (36 lub 48 miesięcy) spowodował, iż wartość wynagrodzenia za jaką miałby Wnioskodawca odkupić pojazdy samochodowe (Cena Odkupu) odbiega od ich obecnych wartości rynkowych. Rozbieżność pomiędzy Ceną Odkupu a wartością rynkową pojazdów jest spowodowana błędnym oszacowaniem wartości pojazdów po upływie określonego czasu (36 lub 48 miesięcy), dokonanym w momencie zawierania Umowy Odkupu (co miało miejsce odpowiednio 36 lub 48 miesięcy do obecnego momentu) i zapisanych w Umowie Odkupu.

Wobec powyższego Wnioskodawca planuje zawrzeć porozumienie o rezygnacji z Umowy Odkupu z Klientami, z którymi podpisał tą Umowę Odkupu (dalej zwane: Porozumienie). Zgodnie z projektowanym Porozumieniem Klient zobowiązuje się do powstrzymania od pisemnego wzywania Dostawcy do odkupu od Klienta pojazdów objętych Umową Odkupu, a także do powstrzymania się realizacji Umowy Odkupu poprzez podejmowanie jakichkolwiek czynności zmierzających do wypełnienia przez Wnioskodawcę obowiązku odkupu pojazdów, zgodnie z Umową Odkupu.

Z tytułu powyższego zobowiązania się do powstrzymania się od działania w postaci pisemnego wzywania Wnioskodawcy do odkupu pojazdów, Wnioskodawca zobowiązuje się wpłacić wynagrodzenie Klientowi w wysokości określonej w Porozumieniu.

Głównym celem i zamierzeniem podpisania Porozumienia przez Klienta oraz Wnioskodawcę jest uniknięcie realizacji zobowiązania przez Wnioskodawcę w postaci odkupu pojazdów, do której zobowiązał się w ramach Umowy Odkupu.

Korzyść jaką osiągnie Wnioskodawca z tego Porozumienia objawia się w postaci uniknięcia kosztów związanych z wypłatą wynagrodzenia dla Klienta z tytułu odkupu pojazdów, a także uniknie on dalszych kosztów związanych z zagospodarowaniem (czy to poprzez dalszą sprzedaż czy też zniszczenie) odkupionych pojazdów.

W związku z zawarciem Porozumienia, Klient wystawi na Wnioskodawcę fakturę VAT, która będzie zawierała naliczony podatek należny w wysokości 23%.

Tym samym Wnioskodawca jest zainteresowany rozpoznaniem konsekwencji podpisania i realizacji planowanego Porozumienia na gruncie prawa podatkowego, w tym prawidłowością zadeklarowania podatku naliczonego od zakupionej od Klienta usługi, możliwością odliczenia podatku naliczonego od takiej usługi, a w reszcie możliwością rozpoznania kosztu uzyskania przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy zobowiązanie się, iż Klient powstrzyma się od pisemnego wzywania Dostawcy do odkupu od Klienta pojazdów objętych Umową Odkupu, a także do powstrzymania się realizacji Umowy Odkupu poprzez podejmowanie jakichkolwiek czynności zmierzających do wypełnienia przez Wnioskodawcę obowiązku odkupu pojazdów, stanowi odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju opodatkowane według stawki 23%?

2. Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez Klienta w związku z otrzymaniem wynagrodzenia za czynności zaniechania pisemnego wzywania Wnioskodawcy do odkupu od Klienta pojazdów objętych Umową Odkupu, zgodnie z planowanym Porozumieniem?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1. Zdaniem Wnioskodawcy zobowiązanie się, iż Klient powstrzyma się od pisemnego wzywania Dostawcy do odkupu od Klienta pojazdów objętych Umową Odkupu, a także do powstrzymania się realizacji Umowy Odkupu poprzez podejmowanie jakichkolwiek czynności zmierzających do wypełnienia przez Wnioskodawcę obowiązku odkupu pojazdów, stanowi odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju opodatkowane wg stawki 23%.

Ad. 2. Zdaniem Wnioskodawcy przysługuje mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez Klienta w związku z otrzymaniem wynagrodzenia za czynności zaniechania pisemnego wzywania Wnioskodawcy do odkupu od Klienta pojazdów objętych Umową Odkupu, na podstawie planowanego Porozumienia.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1

Zdaniem Wnioskodawcy, zobowiązanie się przez Klienta do powstrzymania się od pisemnego wzywania Dostawcy do odkupu od Klienta pojazdów objętych Umową Odkupu, a także do powstrzymania się realizacji Umowy Odkupu poprzez podejmowanie jakichkolwiek czynności zmierzających do wypełnienia przez Wnioskodawcę obowiązku odkupu pojazdów w zamian za świadczenie pieniężne stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W świetle powyższego, co do zasady, każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia właśnie ze świadczeniem usług przez Klienta polegającym na zaniechaniu działania - zobowiązaniu do powstrzymania się od dokonania czynności, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, które następuje w efekcie złożenia oświadczenia woli (dokonanie czynności prawnej) przez Klienta w postaci pisemnego wezwania Wnioskodawcy do odkupu pojazdów. Tak rozumiane świadczenie wykonywane jest w uzgodnieniu i w interesie Wnioskodawcy. W wyniku świadczenia ze strony Klienta, Wnioskodawca uzyskuje pewność, że Klient nie będzie realizował Umowy Odkupu, co będzie oznaczało po stronie Wnioskodawcy zmniejszenie kosztów jakie musiałby ponieść, gdyby Klient wystąpił z pisemnym wezwaniem do odkupu a Wnioskodawca musiał by zrealizować ciążące na nim zobowiązanie odkupu wspomnianych pojazdów. Zgodę na zaniechanie określonej czynności (nieskładanie pisemnego wezwania do odkupu, a także podejmowanie wszelkich czynności zmierzających do realizacji Umowy Odkupu) należy traktować jako świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

W kwestii interpretacji użytego w przepisach o podatku VAT pojęcia "odpłatne świadczenie usług" wypowiadał się wielokrotnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE, Trybunał) w swoich orzeczeniach dotyczących zakresu opodatkowania VAT (np. orzeczenia: C-102/86 Apple and Pear Development Council, C-16/93 Tolsma, C-174/00 Kennemer Golf, C-210/04 FCE, C-277/05 Societe thermale). Trybunał wskazał m.in. kluczowe przesłanki przesądzające o wystąpieniu odpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu VAT:

* określona (możliwa do zdefiniowania) usługa (świadczenie),

* bezpośredni związek między świadczoną usługą i otrzymywanym wynagrodzeniem,

* konkretny beneficjent świadczenia,

* świadczenie wynikające ze stosunku prawnego łączącego strony oraz

* wzajemność świadczeń.

Z orzecznictwa Trybunału wynika więc, że świadczenie usług za wynagrodzeniem, które stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, występuje jedynie wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, przejawiający się tym, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną (możliwą do określenia) usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego. Przy czym związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami a otrzymywanym wynagrodzeniem powinien mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było uznać, że odpłatność następuje za konkretne zidentyfikowane świadczenie.

W analizowanej sytuacji spełnione są powyższe przesłanki uznania, iż występuje świadczenie usług przez Klienta w zamian za otrzymane wynagrodzenie od Wnioskodawcy, ponieważ:

* istnieje świadczenie w postaci zobowiązania do powstrzymania się od składania pisemnego wezwania do odkupu pojazdów,

* świadczenie (zaniechanie lub też powstrzymanie się od działania) wynika ze stosunku prawnego między stronami na podstawie projektowanego Porozumienia,

* istnieje konkretny beneficjent tego świadczenia - Wnioskodawca uzyskuje korzyść w związku ze zobowiązaniem się Klienta do zaniechania składania pisemnego wezwania do odkupu pojazdów,

* można wskazać konkretne wynagrodzenie należne Klientowi, które jest związane bezpośrednio ze zobowiązaniem się Klienta do zaniechania składania pisemnego wezwania do odkupu pojazdów,

* planowane Porozumienie przewiduje wzajemność świadczeń - świadczenie usług przez Klienta (w postaci powstrzymania się od działania) w zamian za świadczenie pieniężne ze strony Wnioskodawcy.

Podsumowując powyższe, w świetle szerokiej definicji świadczenia usług zawartej w ustawie o VAT, zobowiązanie się Klienta do powstrzymania się od dokonania czynności, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, które następuje w efekcie złożenia oświadczenia woli (dokonanie czynności prawnej) przez Klienta dotyczącego powstrzymania się od złożenia pisemnego wezwania do odkupu pojazdów - należy traktować jako odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

W kontekście szerokiej definicji świadczenia usług wypowiedział się niedawno WSA w Warszawie w wyroku z 15 lutego 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 1882/12), który dotyczył opłaty uiszczanej przez najemcę z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu. Sąd uznał, iż opłata taka stanowi wynagrodzenie z tytułu świadczenia przez wynajmującego usług na rzecz najemcy, ponieważ "Przez świadczenie rozumie się bowiem każde zachowanie się na rzecz innej osoby: może się na nie składać zarówno działanie - czynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby, jak i zaniechanie - nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy".

Podobne stanowisko zajął m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 22 grudnia 2011 r. (sygn. IPPP1/443-1457/11-2/JL), z 5 listopada 2010 r. (IPPP1/443-832/10-4/ISz) lub z 30 sierpnia 2013 r. (sygn. IPPP3/443-289/13-6/JK). Czy też Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 3 czerwca 2019 r. (sygn. 0111-KDIB3-1.4012.228.2019.1.IK) w przypadku zobowiązania się podmiotu do zaniechania wnoszenia odwołania od decyzji Prezydenta Miasta w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

Należy wskazać w szczególności, iż, w analizowanej sprawie otrzymana przez Klienta kwota nie spełnia funkcji odszkodowawczej, ale w ocenie Wnioskodawcy stanowi wynagrodzenie za powstrzymanie się od dokonania konkretnej czynności, tj. powstrzymania się od składania pisemnego wezwania do odkupu pojazdów.

Należy wyjaśnić, że przepisy podatkowe nie definiują pojęcia odszkodowania. W tym zakresie należy zatem posiłkować się przepisami prawa cywilnego.

Należy podnieść za interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej z 15 marca 2017 r. (sygn. 3063-ILPP1-2.4512.17.2017.2.JO), iż kwestie odszkodowań regulują przepisy art. 361-363 ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459), zwanej dalej Kodeksem cywilnym. Odszkodowanie jest zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty. Z treści art. 361 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron (art. 362 Kodeksu cywilnego). Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Należy również zauważyć, że w myśl art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów Kodeksu cywilnego szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika oraz na istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie - co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

W myśl art. 917 Kodeksu cywilnego przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Tak więc istotą ugody jest czynienie sobie wzajemnie ustępstw w zakresie oczekiwanych rezultatów stosunku prawnego, które należy zaliczyć do przedmiotowo istotnych elementów ugody (wyrok SN z dnia 24 lipca 2002 r., sygn. akt I CKN 915/00, LEX nr 56895).

W związku z omówionym wyżej pojęciem "świadczenia" oraz Porozumienia w kontekście przedstawionego opisu sprawy, konieczne jest przeprowadzenie osobnej analizy w stosunku do otrzymanego przez Klienta na podstawie planowanego Porozumienia wynagrodzenia. Ustalanie statusu wypłaconego wynagrodzenia, jako podlegającego bądź niepodlegającego opodatkowaniu VAT, należy więc oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem.

W wyroku z dnia 18 lipca 2007 r. w sprawie C-277/05 Societe thermale dEugenie-les-Bains, TSUE wskazał, że pierwsze rozwiązanie zawarte w pytaniu prejudycjalnym (tj. kwoty wypłacone tytułem zadatku przez klienta na rzecz przedsiębiorstwa hotelarskiego powinny zostać uznane za podlegające podatkowi VAT) można zaakceptować jedynie wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego, w którym dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych (pkt 19 ww. wyroku).

W tym miejscu trzeba zaznaczyć, że bez znaczenia pozostaje nazwa danej płatności. Istotnym jest natomiast, czy stanowi ona zapłatę za konkretne świadczenie czy też jest odszkodowaniem. Jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem. Odwołując się zatem do art. 361 i art. 471 Kodeksu cywilnego, należy stwierdzić, że istotą odszkodowań nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie występuje świadczenie w zamian za wynagrodzenie, a zatem otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji. Także w przypadku, gdy odszkodowanie wynika z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, jego istota sprowadza się do naprawienia wyrządzonej w związku z tym szkody. Innymi słowy, przesłanką odszkodowania przewidzianego w art. 471 Kodeksu cywilnego jest nie samo niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, a spowodowanie tym szkody w rozumieniu art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego.

Uwzględniając powyższe w kontekście okoliczności sprawy przedstawionych we wniosku należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące szkody nie mają zastosowania. Bowiem przepisy art. 361 Kodeksu cywilnego dotyczą szkody wyrządzonej na majątku, a art. 471 Kodeksu cywilnego dotyczy szkody z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy.

Działanie Wnioskodawcy polegające na podpisaniu planowanego Porozumienia, w której to Strony postanowiły, że Klient zobowiązuje się do nieskładania pisemnego wezwania do odkupu pojazdów przez Wnioskodawcę wypełnia wskazaną przesłankę uznania tej czynności za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zauważyć należy, że zobowiązanie się do nieskładania jest w istocie zobowiązaniem się do powstrzymania się od dokonania czynności. Beneficjentem tej usługi, odnoszącym wymierną korzyść polegającą na braku obowiązku dokonywania odkupu pojazdów jest Wnioskodawca. Za powstrzymanie się od działań (zobowiązanie się do nieskładania pisemnego wezwania do odkupu) planowane Porozumienie przewiduje wypłatę przez Wnioskodawcę wynagrodzenia. Zatem, planowane Porozumienie, które będzie łączyć Wnioskodawcę i Klienta ma niewątpliwie charakter zobowiązaniowy - Klient zobowiązuje się bowiem do nieskładania pisemnego wezwania do odkupu za odpłatnością.

Podsumowując, w analizowanej sprawie otrzymana przez Klienta kwota nie spełnia funkcji odszkodowawczej i mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy jako odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy, i w konsekwencji podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji należy stwierdzić, że przedmiotowe wynagrodzenie wypłacane Klientowi stanowi wynagrodzenie za konkretne świadczenie usługi w postaci zobowiązania do powstrzymania się od dokonania czynności, które podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy, tj. stanowi odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju opodatkowane wg stawki 23%.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2

W analizowanym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości spełnienie przesłanki odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającej z art. 86 ust. 1, który wskazuje, że "w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego". Uprawnienie do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym prawem podatnika VAT (zgodnie z zasadą neutralności podatku VAT). Podatnik może więc skorzystać z tego prawa w każdej sytuacji, o ile dokonał zakupu towarów bądź usług związanych z wykonywaniem przez niego czynności opodatkowanych VAT.

Opłata w związku z zaniechaniem złożenia pisemnego wezwania do odkupu pojazdów przez Wnioskodawcę, udokumentowana wystawioną przez Klienta fakturą VAT, wykazuje związek z działalnością opodatkowaną Wnioskodawcy, którą stanowi sprzedaż pojazdów samochodowych. W analizowanej sytuacji nie ulega wątpliwości, że ponoszona przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta opłata związana z zaniechaniem złożenia pisemnego wezwania od odkupu pojazdów i podpisaniem Porozumienia jest związana z czynnościami opodatkowanymi Wnioskodawcy (sprzedażą pojazdów samochodowych). Poniesiony koszt jest bowiem ściśle związany z działaniami podjętymi przez Wnioskodawcę w celu zmniejszenia kosztów jakie musiałby ponieść w związku z realizacją Umowy Odkupu, a w szczególności w postaci zapłaty wynagrodzenia za odkupione pojazdy samochodowe, a także ich dalszym zagospodarowaniem (czy to dalszej odsprzedaży czy też utylizacji w przypadku długotrwałego braku znalezienia chętnych nabywców na odkupione pojazdy). Brak wezwania do odkupu pojazdów umożliwi Wnioskodawcy poniesienie jedynie kosztów związanych z wypłatą wynagrodzenia dla Klienta za świadczenie na rzecz Wnioskodawcy usługi w postaci powstrzymania się od realizacji Umowy Odkupu.

Uprawnienie Wnioskodawcy do odliczenia podatku VAT naliczonego przez Klienta w analizowanym stanie faktycznym wynika z zasady neutralności podatku VAT, wielokrotnie podkreślanej w orzecznictwie Trybunału. Zasada ta wymaga, aby przedsiębiorca prowadzący działalność opodatkowaną nie ponosił kosztu nieodliczalnego podatku VAT, gdyż ma on obciążać ostatecznego konsumenta towarów i usług (por. wyrok TSUE w sprawie C-268/83 Rompelman). Przy czym zasada ta dotyczy nie tylko wydatków bezpośrednio związanych z czynnościami opodatkowanymi, np. zakupu towarów w celu ich odsprzedaży, lecz również kosztów, które wprost nie przekładają się na sprzedaż opodatkowaną, ale są elementem prowadzonej działalności podatnika. Co więcej, prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przysługuje również w sytuacji, gdy wydatki zostały poniesione z zamiarem ich wykorzystania do prowadzonej działalności opodatkowanej, choć działalność ta nigdy nie została rozpoczęta (por. wyroki Trybunału w sprawach dotyczących zaniechanych inwestycji: C-37/95 Ghent Coal Terminal NV, C-110/94 INZO, C-400/98 Brigitte Breitsohl).

Mając na uwadze wskazane wyżej orzecznictwo TSUE, nie ulega wątpliwości, że w przypadku Wnioskodawcy istnieje związek pomiędzy wynagrodzeniem wypłaconym Klientowi za usługę (powstrzymanie się od działania przez Klienta w postaci nieskładania pisemnego wezwania do odkupu pojazdów), a prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością podlegającą opodatkowaniu VAT polegającą na sprzedaży pojazdów samochodowych. Szczególnie jeśli zawarcie Umowy Odkupu było związane z dokonaniem sprzedaży nowych pojazdów samochodowych, a wycofanie się z realizacji tej umowy nawet z zapłatą wynagrodzenia, okazało się w późniejszym okresie korzystniejsze dla Wnioskodawcy niż jej wykonanie.

W przedmiotowej sprawie spełniona jest więc podstawowa przesłanka warunkująca prawo do odliczenia podatku naliczonego - związek nabytej usługi od Klienta z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi Wnioskodawcy. Prawo do odliczenia naliczonego podatku z faktur dokumentujących zawarcie Porozumienia znajduje także potwierdzenie w praktyce organów podatkowych, np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 22 grudnia 2011 r. (IPPP1/443-1457/11-2/JL), z 28 lutego 2013 r. (IPPP1/443-1206/12-2/AP; IPPP1/443-1206/12-3/AP), albo z 5 listopada 2010 r. (IPPP1/443-832/10-4/ISz).

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w związku z nabytą od Klienta usługą, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT na zasadach ogólnych określonych w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Dodatkowo, w ocenie Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie nie są spełnione negatywne przesłanki w zakresie ograniczenia prawa Spółki do odliczenia podatku naliczonego (w szczególności przesłanki wynikające z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja traci swą aktualność.

W niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.