0114-KDIP4.4012.545.2018.1.MPE - Import usług pośrednictwa finansowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2018 r. (data wpływu 30 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania importu usług pośrednictwa finansowego - jest prawidłowe.

W dniu 30 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania importu usług pośrednictwa finansowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podmiotem posiadającym siedzibę na terytorium RP, zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT, podlegającym opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium Polski - zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1036, dalej: "u.p.d.o.p."). Wnioskodawca jest instytucją pożyczkową, zarejestrowaną w rejestrze prowadzonym przez Komisję Nadzoru Finansowego (KNF). Wnioskodawca zajmuje się głównie udzielaniem kredytów konsumenckich w rozumieniu ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 993).

Wnioskodawca udziela kredytów konsumenckich głównie przez Internet. Wnioskodawca nie posiada własnej infrastruktury i innych zasobów koniecznych do prowadzenia działalności w zakresie udzielania kredytów konsumenckich przez Internet. Do grupy kapitałowej, do której należy Wnioskodawca należy jednak spółka z siedzibą w Gibraltarze (dalej: "Pośrednik"), która posiada odpowiednią infrastrukturę, know-how i pozostałe zasoby.

Wnioskodawca zawarł z Pośrednikiem umowę o pośrednictwo finansowe i udziela kredytów konsumenckich za jego pośrednictwem. Pośrednik nie posiada siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Pośrednik złożył wniosek o rejestrację w rejestrze pośredników kredytowych KNF, ale jeszcze nie otrzymał decyzji w tej sprawie.

Na usługi pośrednictwa finansowego, które są świadczone przez Pośrednika na rzecz Wnioskodawcy, składa się szereg kompleksowych i ściśle ze sobą związanych czynności, które prowadzić mają do zawarcia przez Wnioskodawcę umowy o kredyt konsumencki (pożyczkę) z pozyskanymi przez Pośrednika pożyczkobiorcami.

Czynnościami, które są świadczone przez Pośrednika na rzecz Wnioskodawcy w ramach usługi pośrednictwa finansowego są w szczególności:

1. Udostępnienie platformy internetowej służącej oferowaniu i zawieraniu umów o kredyt konsumencki;

2. Docieranie do potencjalnych pożyczkobiorców zainteresowanych zawarciem umowy o kredyt konsumencki - w tym Pośrednik na własne ryzyko podejmuje działania marketingowe i ponosi koszty działań marketingowych na rzecz podmiotów zewnętrznych, w tym reklamy platformy internetowej, za pośrednictwem której udzielane są kredyty konsumenckie;

3. Ocena i selekcja potencjalnych pożyczkobiorców;

4. Uzyskanie i analiza danych o przyszłych pożyczkobiorcach w celu przeprowadzania oceny ich zdolności kredytowej;

5. Weryfikacja zdolności kredytowej przyszłych pożyczkobiorców w ustalonym zakresie oraz podejmowanie możliwych działań w celu zapobiegania wyłudzeniom;

6. Komunikacja z klientami w celu przedstawienia warunków umowy o kredyt konsumencki udzielany przez Wnioskodawcę;

7. Przyjmowanie za pomocą platformy internetowej wniosków kredytowych oraz ich wstępna weryfikacja;

8. Przygotowanie w formie elektronicznej umów o kredyt konsumencki i wsparcie przy ich zawarciu drogą elektroniczną.

Przy świadczeniu powyższych czynności Pośrednik jest uprawniony do posługiwania się nazwą i marką Wnioskodawcy. Pośrednik może (ale nie musi) być wprost wskazany jako pośrednik kredytowy w umowie o kredyt konsumencki, jednakże nie jest nigdy stroną umowy o kredyt konsumencki i nie pobiera żadnego wynagrodzenia od pożyczkobiorcy lub potencjalnego pożyczkobiorcy. Pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy o kredyt konsumencki. Pośrednik otrzymuje wynagrodzenie od Wnioskodawcy, w tym wynagrodzenie prowizyjne za każdą zawartą za swoim pośrednictwem umowę o kredyt konsumencki lub jej ewentualne przedłużenie lub zwiększenie wartości. Wynagrodzenie jest zróżnicowane w zależności od tego czy pożyczka jest pierwszą czy kolejną zawartą przez danego pożyczkobiorcę z Wnioskodawcą. Pośrednik działa zatem w imieniu oraz na rzecz Wnioskodawcy, w wyniku czego dochodzi do zawarcia umowy o kredyt konsumencki między Wnioskodawcą a pożyczkobiorcą. Pośrednik może przy świadczeniu przez siebie usług korzystać z zakupionych przez siebie i na własne ryzyko usług podmiotów zewnętrznych i jest odpowiedzialny za te usługi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu nabycia opisanych usług od Pośrednika Wnioskodawca obowiązany jest do wykazywania w deklaracjach VAT importu usług, podlegającego zwolnieniu z VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu nabycia opisanych usług od Pośrednika Wnioskodawca obowiązany jest do wykazywania w deklaracjach VAT importu usług, podlegającego zwolnieniu z VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z cytowanych przepisów ustawy wynika, że usługą jest każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy więc rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Przy czym, usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Zatem czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za beneficjenta tej czynności.

Związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jednocześnie, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza zaś, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4, - siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy).

W świetle art. 2 pkt 9 ustawy, świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, stanowi import usług.

W przypadku usług, w celu prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług w pierwszej kolejności należy określić miejsce świadczenia danej usługi, które wskaże, czy usługa ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Ogólna reguła dotycząca miejsca świadczenia usług została zawarta w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W opisanym zdarzeniu przyszłym, w roli usługodawcy, nieposiadającego siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, występuje Pośrednik. Natomiast usługobiorcą usług świadczonych przez Pośrednika jest Wnioskodawca będący podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy. Zatem to Wnioskodawca, w oparciu o ww. regulacje, zobowiązany jest rozpoznać dla potrzeb VAT obowiązek podatkowy powstały z tytułu nabycia usług i wykazać w składanej deklaracji VAT import usług ze stawką właściwą dla tego świadczenia.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

Na usługi pośrednictwa finansowego, które są świadczone przez Pośrednika na rzecz Wnioskodawcy, składa się kombinacja szeregu ściśle ze sobą powiązanych, kompleksowych czynności, wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, które łącznie mają prowadzić do zawarcia przez Wnioskodawcę umowy o kredyt konsumencki z pozyskanymi przez Pośrednika pożyczkobiorcami. Pośrednik w wyniku podejmowanych przez siebie czynności nie stanie się stroną umowy o kredyt konsumencki, a jedynie będzie dążyć do zawarcia umowy przez Wnioskodawcę i przyszłego pożyczkobiorcę, przy czym sam Pośrednik nie będzie miał żadnego interesu co do treści umowy o kredyt konsumencki. Wszystkie czynności wykonywane przez Pośrednika stanowią element usługi finansowej, której ostatecznym celem jest doprowadzenie do zawarcia umowy pomiędzy podmiotem trzecim i Wnioskodawcą. Usługi Pośrednika polegają na pozyskiwaniu przyszłych pożyczkobiorców poprzez reklamowanie i oferowanie im, za pomocą sieci Internet, usług świadczonych przez Wnioskodawcę, przy czym Wnioskodawca nie prowadzi sam elektronicznej sprzedaży swoich usług. Pośrednik ponosi koszty związane z wykonywaniem zakresu usług opisanych powyżej na własne ryzyko. Za świadczenie usługi pośrednictwa finansowego, Pośrednikowi przysługuje od Wnioskodawcy wynagrodzenie. Wynagrodzenie to jest typowe dla modelu pośrednictwa, tj. uzależnione jest od liczby lub wartości zawartych przez Spółkę umów pożyczkowych z podmiotami wnioskującymi o udzielenie kredytu konsumenckiego za pośrednictwem Pośrednika. Pomiędzy wynagrodzeniem wypłacanym Pośrednikowi (prowizją) a usługą udzielenia pożyczki istnieje nierozerwalny związek pozwalający na identyfikację i powiązanie wynagrodzenia Pośrednika z konkretną usługą udzielenia kredytu konsumenckiego (wynikającą z konkretnej umowy o kredyt konsumencki), będącą efektem uprzednich działań Pośrednika (usług pośrednictwa finansowego). Wynagrodzenie o którym mowa w rzeczywistości składa się z kwot przysługujących Pośrednikowi za doprowadzenie do zawarcia konkretnych umów pożyczkowych pomiędzy Wnioskodawcą i pożyczkobiorcą.

Trzeba zauważyć, że przepisy ustawy nie zawierają definicji "pośrednictwa" w świadczeniu usług finansowych. Natomiast zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN SA, strona internetowa-www.sjp.pwn.pl), przez pośrednictwo rozumie się "działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy".

Pośrednictwo obejmuje zatem czynności dokonywane w imieniu oraz na rzecz innego podmiotu gospodarczego, w wyniku których dochodzi do zawarcia transakcji między tym przedsiębiorcą a podmiotem trzecim. Działanie "w imieniu" oznacza działanie z czyjegoś upoważnienia, w zastępstwie kogoś, natomiast działanie na czyjąś korzyść oznacza działanie dla kogoś, dla czyjegoś dobra.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem "pośrednictwa", należy odnieść się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05, w której TSUE stwierdził: "pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy tym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową".

Natomiast w wyroku z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 Trybunał orzekł, że pojęcie pośrednictwa obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. Działalność ta może obejmować m.in. wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych. Celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. TSUE w orzeczeniu tym uznał, że znaczenie słowa "negocjacje", w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

W powołanych wyżej orzeczeniach TSUE wskazał zatem przykładowe elementy wchodzące w skład usługi "pośrednictwa". Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

W przedstawionym stanie faktycznym, usługi pośrednictwa finansowego świadczone przez Pośrednika mają na celu doprowadzenie do zawarcia umowy o kredyt konsumencki pomiędzy Wnioskodawcą a pożyczkobiorcami. Pośrednik podejmuje bowiem aktywne działania zmierzające do zawarcia umowy pomiędzy Wnioskodawcą a pożyczkobiorcą, a przy tym nie ma on żadnego Interesu co do treści tej umowy. Pośrednik wykonuje szereg czynności w celu pozyskania potencjalnych pożyczkobiorców oraz doprowadzenia do zawarcia umowy pożyczki. Między innymi podejmuje działania marketingowe i ponosi koszty działań marketingowych na rzecz podmiotów zewnętrznych (w tym poprzez reklamowanie internetowej platformy, za pośrednictwem której udzielane są kredyty konsumenckie), dokonuje selekcjonowania potencjalnych nabywców usługi Wnioskodawcy (przyszłych pożyczkobiorców), ocenia zdolność kredytową w celu dostosowania oferty Wnioskodawcy do potrzeb i możliwości finansowych przyszłych pożyczkobiorców (poprzez ocenę ich możliwości finansowych rozważanej wysokości pożyczki, jej warunków i modelu jej spłacania), przedstawia warunki umowy pożyczki udzielanej przez Wnioskodawcę oraz udziela informacji dotyczących pożyczek oferowanych przez Wnioskodawcę, przyjmuje od podmiotów zainteresowanych zawarciem umowy pożyczki wnioski pożyczkowe, podejmuje działania mające na celu zapobieganie oszustwom i wyłudzeniom, zapewnia Wnioskodawcy wsparcie przy zawieraniu umów pożyczki z pozyskanymi przez Pośrednika pożyczkobiorcami.

Świadczone przez Pośrednika usługi spełniają przedstawione wyżej przesłanki wynikające z orzecznictwa TSUE dla uznania ich za usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, w szczególności:

* są świadczone za wynagrodzeniem na rzecz Spółki, a więc strony transakcji finansowej (przy czym wynagrodzenie to w części uzależnione jest od liczby zawartych umów); z punktu widzenia nabywcy usług finansowych (pożyczkobiorców), usługi pośrednictwa finansowego stanowią element usługi finansowej;

* celem świadczenia usług jest dążenie do zawarcia umowy pożyczki przez strony transakcji finansowej (Spófcę i pożyczkobiorcę), przy czym Pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy pożyczki;

* usługi pośrednictwa finansowego nie mają wyłącznie charakteru wykonywania czynności faktycznych związanych z umową, tj. nie polegają jedynie na udostępnianiu informacji stronom transakcji finansowej, lecz na aktywnych działaniach Pośrednika zmierzających do zawarcia umów pożyczkowych (począwszy od pozyskiwania osób zainteresowanych zawarciem umowy pożyczki, prezentowania oferty potencjalnym klientom, weryfikowania danych, przeprowadzania oceny zdolności kredytowej pożyczkobiorców, a skończywszy na przedstawieniu oferty dostosowanej do konkretnych potrzeb danego klienta, przyjmowaniu wniosków pożyczkowych, przygotowaniu i pomocy przy zawarciu umów pożyczki).

Ponadto, treść cyt art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy wskazuje, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Omawiane zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów. Pogląd taki potwierdza TSUE w wyroku w sprawie C-2/95, w którym orzekł, że "zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem". Konkludując można stwierdzić, że według TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci w przedmiotowej sytuacji przymiotu takiej usługi.

Zatem, świadczenie polegające na wykonywaniu czynności zmierzających do zawarcia umowy między podmiotem oferującym pożyczkę a klientem korzysta ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy jako usługa pośrednictwa w świadczeniu usług finansowych, o których mowa w tym przepisie.

Stanowisko powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacjach Indywidualnych wydawanych na rzecz innych podatników - przykładowo w interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 sierpnia 2018 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.359.2018.1.IG oraz z dnia 13 kwietnia 2018 r., sygn. 0114-KDIP4.4012.191.2018.1.IT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.