0114-KDIP4-3.4012.77.2020.1.KM - VAT w zakresie opodatkowania cesji wierzytelności z tytułu kar umownych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2020 r. (data wpływu 19 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania cesji wierzytelności z tytułu kar umownych - jest prawidłowe.

W dniu 19 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania cesji wierzytelności z tytułu kar umownych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca dalej też jako: "Podatnik" lub "Podmiot Zainteresowany" jest producentem oferującym szeroką gamę produktów, począwszy od folii przeciwprężnych poprzez folie finish, preimpregnat, folie postimpregnat, papiery dekoracyjne, a całość uzupełniona jest dopasowanymi do kolorystki folii papierowymi obrzeżami meblowymi. Spółka nie zajmuje się profesjonalnym obrotem wierzytelnościami. Przedmiotem przeważającym działalności gospodarczej Wnioskodawcy wg KRS jest produkcja papieru i tektury kod PKD: 17.12.Z. Podatnik na dzień złożenia przedmiotowego wniosku jest podatnikiem VAT czynnym.

Podatnik dokonał 11 września 2017 r. zawarcia z podmiotem trzecim dalej jako: "Spółka X" umowy dostawy linii impregnująco-lakierującej dalej jako: "Umowa", co miało wesprzeć rozwój działalności operacyjnej i rozszerzyć portfolio produktów. Przedmiotowa linia impregnująco-lakierująca nie została dostarczona w całości, co spowodowało naliczenie kar umownych z tego tytułu. Spowodowane to było tym, iż Spółka X w terminie określonym w Umowie dostarczyła jedynie zespół impregnująco-suszący oraz odwijak. Cedent tj. Podatnik rozpoczął więc naliczanie kar umownych oraz wystawiał z ostatnim dniem każdego pełnego miesiąca notę obciążeniową, której odbiorcą była Spółka X.

W związku z nieuregulowaniem przez Spółkę X kar umownych, jak również brakiem realnych szans windykacji Wierzytelności, Podatnik dokonał 1 października 2019 r. cesji wierzytelności naliczonych Spółce X przedmiotowych kar umownych poniżej wartości nominalnej tj. w wartości godziwej na rzecz podmiotu powiązanego dalej jako: "Podmiot powiązany" bądź "Spółka powiązana". Co więcej, doszło również do kompensaty wzajemnych wierzytelności tj. wiążących strony umów pożyczkowych (Podmiot powiązany występował jako pożyczkobiorca) wraz z dokonanym przelewem wierzytelności (cesją) z tytułu kar umownych.

Nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek wierzytelność, Podmiot powiązany wszedł w miejsce cedenta jako dotychczasowego wierzyciela, nabywając wszystkie przysługujące mu prawa z tytułu kar umownych naliczonych przez Podatnika.

Poza cesją Wierzytelności oraz zapłatą wynagrodzenia Wnioskodawcy w wyniku potrącenia (kompensaty) wzajemnych wierzytelności, nie doszło do przekazania żadnego innego wynagrodzenia pomiędzy Podatnikiem a Podmiotem powiązanym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy uzasadnionym jest uznanie przez Wnioskodawcę będącym podatnikiem VAT czynnym, iż dokonana przez Podatnika cesja wierzytelności z tytułu kar umownych na rzecz Podmiotu powiązanego powinna zostać potraktowana jako świadczenie usług w świetle art. 5 oraz art. 8 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, cesja wierzytelności z tytułu kar umownych na rzecz Podmiotu powiązanego nie powinna zostać potraktowana jako świadczenie usług w świetle art. 5 oraz art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, gdyż przedmiotowa czynność cesji wierzytelności znajduje się poza zakresem opodatkowania VAT.

Wnioskodawca podkreślił, iż w świetle art. 509 § 1 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. Celem i skutkiem końcowym przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Według art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w świetle art. 8 ust. 1 ustawy VAT przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Nawiązując do powyższego, wierzytelność jest prawem majątkowym i nie stanowi towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, co przekłada się na brak możliwości potraktowania takiej cesji jako dostawy towarów w świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Co więcej, w przedmiotowym stanie faktycznym, jedyną występującą zapłatą jest zapłata ceny za Wierzytelność.

Przede wszystkim, Definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach działalności gospodarczej. W świetle powołanych przepisów przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie, które nie jest dostawą towarów, świadczone na rzecz innego podmiotu. Jednocześnie jak wynika z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyroku z dnia 4 października 2011 r. sygn. akt I FSK 537/11: "Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które zgodnie z art. 510 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 96 z późn. zm.) następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Zbycie wierzytelności nie stanowi zatem świadczenia usługi, gdyż jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi)."

Ponadto, z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym.

Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia, a w przedmiotowym stanie faktycznym, zapłata nie jest związana w jakikolwiek sposób z wykonanym świadczeniem.

Wierzytelność jest bowiem prawem podmiotowym - roszczeniem, czyli uprawnieniem danego podmiotu do domagania się od dłużnika spełnienia określonego zobowiązania. W ocenie Wnioskodawcy cesja wierzytelności własnych nie stanowi więc świadczenia usługi, ponieważ stanowi jedynie przejaw wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu, co powoduje brak możliwości opodatkowania VAT przedmiotowego przelewu Wierzytelności (cesji Wierzytelności).

Należy również wspomnieć o przedmiocie cesji Wierzytelności, gdyż stosownie do art. 483 § 1 Kodeksu Cywilnego kary umowne nie stanowią zapłaty za usługę, lecz pełnią funkcję odszkodowawczą (sankcyjną). Zgodnie z tym przepisem można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Kara ta ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata tej kary nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Innymi słowy, kara umowna ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem przez podmiot świadczenia wzajemnego. Kara umowna ma w tym wypadku charakter odszkodowawczy. Co do zasady, kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy.

W przypadku kar umownych, które Kodeks cywilny definiuje jako zastrzeżenie naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego, zadośćuczynienie następuje przez zapłatę określonej sumy i w związku z powyższym, takie wynagrodzenie nie będzie zawierało ekwiwalentności w postaci świadczenia, a co za tym idzie nie podlega pod opodatkowanie VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe, czynność cesji wierzytelności pozostaje zatem poza zakresem opodatkowania jeżeli cesja (przelew) dotyczyła wierzytelności własnych i była przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Stanowisko Podmiotu zainteresowanego potwierdzają również liczne interpretacje indywidualne m.in.:

* Interpretacja indywidualna z dnia 17 maja 2018 r. sygn. 0111-KDIB3-1.4012.191.2018.2.WN;

* Interpretacja indywidualna z dnia 22 marca 2017 r., sygn. 1462-IPPP1.4512.89.2017.1.k.r.

Co więcej należy wskazać, że potrącenie wierzytelności (inaczej kompensata), pomimo iż dotyczy świadczeń tego samego rodzaju (z reguły pieniężnych), prowadzi do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej. Dochodzi w ten sposób do zaspokojenia wierzyciela i osiągnięcia tym samym celu zobowiązania. Na skutek potrącenia, wierzytelności obydwu stron umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Należy więc podnieść, że potrącenie wierzytelności przysługującej Wnioskodawcy względem Podmiotu powiązanego z tytułu zwrotu należności pożyczkowych oraz Wierzytelności z tytułu kar umownych przysługującej Podmiotowi powiązanemu względem Wnioskodawcy w związku z dokonaną cesją, stanowi wyłącznie formę uregulowania wzajemnych należności pieniężnych, która nie podlega przepisom ustawy VAT jako odrębne świadczenie. Potwierdza to np. interpretacja przepisów prawa podatkowego Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dn. 21 kwietnia 2016 r. sygn. IPPP1/4512-180/16-2/RK.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Podatnika zasadne jest stwierdzenie, że w tak przedstawionym stanie faktycznym, wskutek realizacji cesji wierzytelności po stronie cedenta tj. Wnioskodawcy, nie wystąpią żadne czynności podlegające opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 i w art. 8 ww. ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pod pojęciem usługi należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Przy czym z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższej analizy, dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Podatnik, Podmiot Zainteresowany) jest producentem oferującym szeroką gamę produktów, począwszy od folii przeciwprężnych poprzez folie finish, preimpregnat, folie postimpregnat, papiery dekoracyjne, a całość uzupełniona jest dopasowanymi do kolorystki folii papierowymi obrzeżami meblowymi. Spółka nie zajmuje się profesjonalnym obrotem wierzytelnościami. Przedmiotem przeważającym działalności gospodarczej Wnioskodawcy wg KRS jest produkcja papieru i tektury kod PKD: 17.12.Z. Podatnik na dzień złożenia przedmiotowego wniosku jest podatnikiem VAT czynnym.

Podatnik dokonał 11 września 2017 r. zawarcia z podmiotem trzecim, Spółką X umowy dostawy linii impregnująco-lakierującej (Umowa), co miało wesprzeć rozwój działalności operacyjnej i rozszerzyć portfolio produktów. Przedmiotowa linia impregnująco-lakierująca nie została dostarczona w całości, co spowodowało naliczenie kar umownych z tego tytułu. Spowodowane to było tym, iż Spółka X w terminie określonym w Umowie dostarczyła jedynie zespół impregnująco-suszący oraz odwijak. Cedent tj. Podatnik rozpoczął więc naliczanie kar umownych oraz wystawiał z ostatnim dniem każdego pełnego miesiąca notę obciążeniową, której odbiorcą była Spółka X.

W związku z nieuregulowaniem przez Spółkę X kar umownych, jak również brakiem realnych szans windykacji Wierzytelności, Podatnik dokonał 1 października 2019 r. cesji wierzytelności naliczonych Spółce X przedmiotowych kar umownych poniżej wartości nominalnej tj. w wartości godziwej na rzecz podmiotu powiązanego (Podmiot powiązany, Spółka powiązana). Co więcej, doszło również do kompensaty wzajemnych wierzytelności tj. wiążących strony umów pożyczkowych (Podmiot powiązany występował jako pożyczkobiorca) wraz z dokonanym przelewem wierzytelności (cesją) z tytułu kar umownych.

Nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek wierzytelność, Podmiot powiązany wszedł w miejsce cedenta jako dotychczasowego wierzyciela, nabywając wszystkie przysługujące mu prawa z tytułu kar umownych naliczonych przez Podatnika.

Poza cesją Wierzytelności oraz zapłatą wynagrodzenia Wnioskodawcy w wyniku potrącenia (kompensaty) wzajemnych wierzytelności, nie doszło do przekazania żadnego innego wynagrodzenia pomiędzy Podatnikiem a Podmiotem powiązanym.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia, czy cesja wierzytelności na rzecz Podmiotu powiązanego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatne świadczenie usług.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 z późn. zm.), zwanej dalej k.c.

Podstawą do dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 ustawy - Kodeks cywilny.

Stosownie do treści art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki - § 2 ww. artykułu.

Jak stanowi art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela, podczas gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

Ze wskazanych uregulowań wynika, że wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Wobec tego, wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

W przypadku zbycia wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Zbycie wierzytelności na rzecz osoby trzeciej najczęściej może mieć miejsce w sytuacji, gdy wierzyciel ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary lub usługi. Takie zbycie, z punktu widzenia pierwszego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani usług, lecz jednym ze sposobów otrzymania zapłaty za dokonaną wcześniej sprzedaż. Celem i skutkiem takiej transakcji jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku tej transakcji przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami. W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej nie można zakładać, że czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem, z uwagi na przedstawiony stan sprawy i powołane przepisy należy stwierdzić, że czynności polegającej na zbyciu wierzytelności nie można uznać za dostawę towarów, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usług, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu - dostawy towaru lub świadczenia usługi.

W związku z powołanymi przepisami oraz przedstawionym opisem należy stwierdzić, że sprzedaż własnych wierzytelności przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu powiązanego, nie stanowi u Wnioskodawcy czynności, o której mowa w art. 8 ustawy, i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs. ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.