0114-KDIP4-3.4012.368.2020.2.MP - Zwolnienie z VAT usług wykonywanych przez bank.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2020 r. (data wpływu 15 lipca 2020 r.), uzupełnionym w dniu 26 sierpnia 2020 r. (data wpływu 26 sierpnia 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 18 sierpnia 2020 r. (doręczone 19 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, usług wykonywanych przez Bank - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, usług wykonywanych przez Bank.

Wniosek uzupełniono w dniu 26 sierpnia 2020 r. (data wpływu 26 sierpnia 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 18 sierpnia 2020 r. (doręczone 19 sierpnia 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką prowadzącą działalność bankową w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2357 z późn. zm.). Bank świadczy usługi między innymi w zakresie udzielania kredytów, prowadzenia rozliczeń pieniężnych, prowadzenia rachunków papierów wartościowych, działalności maklerskiej związanej z rynkiem papierów wartościowych, jest organizatorem, agentem emisji, depozytariuszem, agentem ds. płatności, agentem zabezpieczeń oraz gwarantem.

Działalność Wnioskodawcy jest uniwersalna, w związku z tym, Wnioskodawca posiada szeroki zakres usług finansowych skierowanych zarówno do osób fizycznych, małych i średnich przedsiębiorstw jak i do podmiotów korporacyjnych. W celu zaspokojenia potrzeb Klientów Bank wdraża najnowsze rozwiązania informatyczne, które mają zapewnić wygodę Klientów, przy zachowaniu najwyższych standardów bezpieczeństwa. Transformacja cyfrowa wymaga zarówno zmiany dotychczasowego modelu operacyjnego jak również nowego podejścia do swoich produktów i usług. W ramach poszerzania usług, wpisujących się w proces transformacji cyfrowej, Bank nawiązuje współpracę z podmiotami, których celem jest tworzenie i udostępnianie klientom nowoczesnych systemów płatności.

Obecnie Bank zawiera umowę opartą o program partnerski, którego celem będzie umożliwienie korzystania z systemu szybkich płatności Online obsługującego sklepy internetowe (dalej: system), prowadzonego przez Kontrahenta. W ramach Usług płatniczych oferowanych przez Kontrahenta jest realizacja płatności poprzez m.in.: przelewy internetowe, e-transfery, karty płatnicze, oraz inne płatności mobilne. System zapewnia pełną automatyzację płatności.

W związku z nawiązywaną współpracą, Bank i Kontrahent zawierają Umowę, określającą zasady wzajemnej współpracy w zakresie pozyskiwania przez Bank Klientów w celu nabycia przez nich Usług płatniczych, świadczonych przez Kontrahenta w ramach prowadzonego systemu. Usługi płatnicze świadczone przez Kontrahenta są zwolnione z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Bank zobowiązuje się aktywnie poszukiwać Potencjalnych Klientów (przez których należy rozumieć podmioty zainteresowane korzystaniem z Usług płatniczych świadczonych przez Kontrahenta), polecać im Usługi płatnicze (przez które należy rozumieć usługi świadczone przez Kontrahenta w oparciu o przepisy ustawy o usługach płatniczych z dnia 11 sierpnia 2011 r. (t.j. z dnia 28 września 2017 r., Dz. U. z 2017 r. poz. 2003 z późn. zm.) na rzecz Klientów na podstawie zawartej umowy) w sposób zapewniający najwyższą skuteczność sprzedażową, przedstawiając im ofertę, informacje lub materiały marketingowe Kontrahenta oraz w przekonujący sposób zachęcając Potencjalnych Klientów do rejestracji w systemie w jeden z poniższych sposobów:

Zarejestrowanie w systemie i zawarcie przez Klienta z Kontrahentem umowy jest równoznaczne z umieszczeniem Klienta w Bazie Klientów. Bank, w związku z wyżej opisanymi czynnościami, nabywa prawo do wynagrodzenia z chwilą wygenerowania obrotu z transakcji zrealizowanych za pośrednictwem systemu przez Klientów znajdujących się w Bazie Klientów, pozyskanych przez Wnioskodawcę. Wysokość należnego wynagrodzenia Banku jest uzależniona od stawki prowizji za usługi płatnicze, jaką Klient płaci Kontrahentowi oraz wysokości obrotu Klienta z tytułu zrealizowanych transakcji płatniczych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że czyni wszystko co możliwe, aby Kontrahent zawarł umowę z Klientem. Czyni to, udostępniając potencjalnym Klientom unikalny link zawierający kod oferty do formularza rejestracyjnego na stronie internetowej systemu, przy użyciu którego Potencjalni Klienci dokonują samodzielnej rejestracji; lub rejestrując Potencjalnego Klienta w aplikacji, udostępnionej przez Kontrahenta, albo przekazując Kontrahentowi informację o Potencjalnym Kliencie. Wnioskodawca nie ma żadnego interesu w treści umowy i nie ingeruje w jej treść. Bankowi należne jest wynagrodzenie za przekazanie Klienta Kontrahentowi, które kalkulowane jest od ilości przeprocesowanych transakcji finansowych przez danego Klienta. Tym samym, sama treść umowy nie ma znaczenia dla Banku. Należy również podkreślić, iż umowy które zawiera Kontrahent z Klientami, co do zasady, są standaryzowane.

W celu nabycia przez Klientów usług płatniczych świadczonych przez Kontrahenta i doprowadzenia do zawarcia umowy pomiędzy Kontrahentem a Klientem, Wnioskodawca przedstawia Klientom ofertę, informacje lub materiały marketingowe Kontrahenta oraz w przekonujący sposób zachęca Potencjalnych Klientów do rejestracji w systemie Kontrahenta. Doprowadza do skojarzenia dwóch stron poprzez:

Wnioskodawca aktywnie poszukuje potencjalnych Klientów, poprzez rozbudowaną własną sieć sprzedaży. Bank udostępnia, w szczególności, ofertę usług Kontrahenta przez pracowników Banku. Przy czym, oferta zostanie skierowana zarówno do istniejących już Klientów Wnioskodawcy jak i nowych Klientów.

Dane zamieszczane są w systemach Kontrahenta. Wnioskodawca nie przetwarza danych osobowych pozyskanych Klientów. W przypadku, gdy Klient wyrazi taką wolę, Bank przekazuje Kontrahentowi informację o Potencjalnym Kliencie, w tym jego dane, przy czym nie będzie dokonywał ich archiwizacji czy przetwarzania na inne potrzeby.

Co do zasady, usługi oferowane przez Kontrahenta opierają się na standaryzowanych umowach i zasadach. Jednakże, w przypadku Klientów o dużym potencjale i w przypadku niestandardowych potrzeb, Wnioskodawca konsultuje z Kontrahentem możliwości dostosowania usług do potrzeb takiego Klienta.

Wnioskodawca nie uczestniczy w negocjowaniu treści i warunków umowy zawieranej między Kontrahentem a Klientem. Wnioskodawca jednocześnie pragnie zwrócić uwagę na stanowisko TSUE wyrażone w wyroku z 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs Excise and CSC Financial Services Ltd. Zgodnie z przywołanym wyrokiem, negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. W kontekście wyżej wskazanego wyroku TSUE, Bank z pewnością negocjuje zawarcie umowy pomiędzy Kontrahentem a Klientem.

Bank z perspektywy Klienta działa w imieniu i na rachunek Kontrahenta: oferuje usługę Kontrahenta oraz wykonuje czynności zmierzające do zawarcia umowy pomiędzy Klientem a Kontrahentem. Dodatkowo, Bank nie działa jako podwykonawca. Zatem świadcząc przedmiotową usługę zmierzającą do skojarzenia stron - celem zawarcia przez nich umowy na świadczenie usługi płatniczej - Bank działa również na własny rachunek (celem Banku jest bowiem działalność zarobkowa). Bank w kontaktach z Klientem posługuje się także własną nazwą i marką - zatem, w tym kontekście, działa również we własnym imieniu.

Wnioskodawca nie podpisuje umów z Klientami, jego rolą jest doprowadzenie do zawarcia takiej umowy. Bank nie posiada zatem pełnomocnictwa Kontrahenta do podpisywania umów w jego imieniu. Zasadniczo umowy, pomiędzy Kontrahentem a Klientem, zawierane są elektroniczne, a ich zawarcie nie wymaga dodatkowych formalności. Wnioskodawca nie może jednak wykluczyć, że w przypadku niestandardowych umów, zawieranych z Klientami o dużym potencjale, wystąpią po stronie Banku dodatkowe czynności związane z załatwianiem formalności, potrzebne do zawarcia umowy przez zainteresowane strony.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego usługi wykonywane przez Bank podlegają zwolnieniu z podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy, usługi wykonywane przez Bank wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, a polegające na doprowadzeniu przez Wnioskodawcę do zawarcia pomiędzy Klientem i Kontrahentem umowy usług płatniczych, podlegają zwolnieniu z podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług podlegają usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Dla właściwego określenia zakresu zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie wyżej przytoczonego przepisu konieczne jest wyjaśnienie pojęcia pośrednictwa. Pojęcie "pośrednictwa" nie zostało zdefiniowane ani w ustawie o VAT ani w Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE z dnia 11 grudnia 2006 r., poz. L 347/1, dalej: Dyrektywa VAT). W związku z brakiem legalnej definicji pojęcie pośrednictwa było wielokrotnie wyjaśniane w orzecznictwie sądowym. Znamienny dla określenia kryteriów zakwalifikowania usługi do usług pośrednictwa jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z dnia 20 lutego 2019 r. (sygn. akt I FSK 147/17), w którym Sąd stwierdził, iż "Przede wszystkim NSA podziela stanowisko zawarte w zaskarżonym wyroku, potwierdzające poglądy zawarte w interpretacji, że zakres zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 obejmuje czynności pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a więc te czynności, które są podejmowane aby skojarzyć dwie strony transakcji, które zamierzają zawrzeć takie umowy."

Wprawdzie wyrok ten został wydany na gruncie sporu związanego z pośrednictwem w udzielaniu kredytów i pożyczek, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT, jednakże wykładnia NSA w pełni znajdzie zastosowanie przy analizie pojęcia pośrednictwa w szerszym aspekcie, także pośrednictwa w zawieraniu umów transferów pieniężnych.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT stanowi implementację przepisów Dyrektywy VAT, w związku z tym, interpretacja przepisów dokonywana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) powinna zostać uwzględniona w analizie celu funkcjonowania danej regulacji. W wyroku w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde TSUE wyjaśnił, że " (...) pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową".

Zaś w orzeczeniu TSUE zapadłym w sprawie Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Sevices Ltd. (sygn. akt C-235/00) stwierdzono, że pojęcie pośrednictwa obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. Działalność ta może obejmować m.in. wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych. Celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. TSUE w tym orzeczeniu uznał, że znaczenie słowa "negocjacje", w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się "do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy."

Dokonując analizy pojęcia pośrednictwa należy odwołać się również do jego słownikowej definicji. Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego Wydawnictwa PWN, "pośrednictwo" oznacza:

W świetle powyższej definicji słownikowej pojęcia pośrednictwa oraz przywołanego orzecznictwa NSA i TSUE, zdaniem Wnioskodawcy, kluczowe do zakwalifikowania danej czynności do katalogu usług pośrednictwa jest zbadanie, czy wykonywane czynności stanowią:

Na powyższe rozumienie pojęcia pośrednictwa wskazywano również w indywidualnych interpretacjach przepisów prawa podatkowego. Przykład w tym zakresie może stanowić Indywidualna Interpretacja przepisów prawa podatkowego z dnia 6 lutego 2020 r., wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, nr 0114-KDIP4-3.4012.26.2019.2.KM, czy też Indywidualna Interpretacja przepisów prawa podatkowego z dnia 27 lutego 2020 r., wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, nr. 0114-KDIP4-3.4012.92.2019.1.EK, w której wskazano, że: "W konsekwencji, żeby uznać daną działalność za pośrednictwo, konieczne jest aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z czynności:

* wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia umowy;

* uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę;

* prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji;

* nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.

Nie oznacza to, że pośrednik nie może wykonywać dodatkowych czynności, jednakże aby czynności te można było zaliczyć do czynności pośredniczących konieczne jest, aby wywoływały skutek lub miały na celu wywołanie skutku dla wszystkich stron transakcji, innymi słowy konieczne jest, aby skutek tych czynności znalazł odzwierciedlenie w zawartej umowie pomiędzy stronami.

W rozpatrywanej sprawie treść opisu stanu faktycznego/zdarzenia wskazuje, że Wnioskodawca w związku z realizacją opisanych działań na rzecz Banku w procesie zawierania umów dotyczących pożyczki/kredytu oraz umów związanych z depozytem środków pieniężnych, prowadzeniem rachunków pieniężnych oraz wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli będzie uprawniony do otrzymania wynagrodzenia prowizyjnego od Banku. W związku z powyższym, w tej sytuacji wykonywane czynności będą stanowiły odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy."

Natomiast w Interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 9 stycznia 2018 r., wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, nr 0114-KDIP4.4012.657.2017.2.IT można przeczytać zdanie, zgodnie z którym "W przedstawionej sprawie Wnioskodawca wskazał, że usługi pośrednictwa finansowego świadczone przez niego sprowadzają się pozyskania klientów zainteresowanych usługami kredytowymi poprzez spotkania z klientami i prezentację, kontakt telefoniczny, a czasami e-mailowy. Strona przekazuje dokumenty przygotowane przez instytucje finansowe oraz instytucje zajmujące się pośrednictwem finansowym. Wnioskodawca czasami organizuje spotkanie stron, by przyszły klient chcący zainwestować środki w dany projekt, mógł wcześniej poznać go i zadać pytania bezpośrednio. Wnioskodawca z tytułu pozyskiwania klientów na kredyty udzielane przez instytucje finansowe oraz instytucje zajmujące się pośrednictwem finansowym otrzymuje wynagrodzenie w formie prowizji. Oceniając powyższe okoliczności sprawy na tle powołanych regulacji prawnych należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że świadczone usługi, tj. kojarzenie dwóch stron transakcji, stanowią usługi pośrednictwa finansowego."

Warto również zwrócić uwagę na Interpretację przepisów prawa podatkowego z 20 maja 2020 r. nr 0111-KDIB3-1.4012.242.2020.1.IK, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, iż "Z uwagi na powołane przepisy prawa oraz orzecznictwo TSUE w kontekście przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi, które mają na celu doprowadzenie do sprzedaży/zawarcia umów oferowanych przez bank produktów, polegających na informowaniu w imieniu banku potencjalnych klientów o produktach Banku i zachęcaniu potencjalnych klientów do skorzystania z usług Banku, w tym do zawarcia umów o produkt, udostępnianiu i przekazywaniu potencjalnym klientom materiałów informacyjno-promocyjnych przygotowanych przez Bank, w tym w zakresie produktów, inicjowaniu kontaktów potencjalnych klientów z Bankiem spełniają definicję usług pośrednictwa w świadczeniu usług określonych w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy."

W opisanym stanie faktycznym, czynności podejmowane przez Bank mają na celu doprowadzenie do zawarcia umowy Klienta z Kontrahentem. Jednocześnie Wnioskodawca otrzymuje prowizyjne wynagrodzenie, jedynie, gdy Kontrahent zawrze umowę z Klientem i dodatkowo Klient będzie aktywnie korzystał z usług płatniczych świadczonych przez Kontrahenta (wynagrodzenie Banku jest bowiem uzależnione od wolumenu obrotów transakcji dokonywanych przez pozyskanych Klientów). Bank wynagradzany jest więc za skuteczne doprowadzenie do zawarcia Umowy między Kontrahentem a Klientem. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że Bank nie ma żadnego interesu w treści Umowy zawieranej pomiędzy Kontrahentem a Klientem, ani nie jest jej stroną. Wnioskodawca podejmuje działania jedynie w celu doprowadzenia do zawarcia Umowy pomiędzy Klientem a Kontrahentem. Biorąc powyższe pod uwagę, należy dojść do wniosku, że zakres czynności Banku podejmowanych w celu nabycia przez Klientów usług płatniczych świadczonych przez Kontrahenta (w ramach prowadzonego systemu), opisanych w stanie faktycznym, wpisuje się w pojęcie pośrednictwa, w rozumieniu wskazywanym zarówno w słownikowej definicji, orzecznictwie NSA i TSUE jak i w wyżej przytoczonej linii interpretacyjnej.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, czynności wykonywane w ramach świadczenia przez Wnioskodawcę usługi opisanej w stanie faktycznym podlegają zwolnieniu z podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, brak negocjacji w zakresie warunków i treści umowy, których co do zasady Bank nie prowadzi, nie oznacza że czynności Banku nie stanowią negocjacji w rozumieniu orzecznictwa TSUE. W sprawie C-235/00 TSUE wskazał, że znaczenia słowa "negocjacje", w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy, odnosi się "do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem".

W konsekwencji, w świetle orzecznictwa TSUE "usługa pośrednictwa" powinna mieć następujące cechy:

* pośrednik nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i jego działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów,

* strona transakcji finansowej wypłaca pośrednikowi wynagrodzenie za świadczoną przez niego usługę pośrednictwa,

* celem działań pośrednika jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę (a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy),

* czynności pośrednika nie ograniczają się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową.

Na prawidłowość takiego rozumienia wskazuje również analiza orzecznictwa sądów administracyjnych, przykładowo wyroku WSA w Gliwicach z 15 maja 2018 r., sygn. akt III SA/Gl 146/18.

Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, dla zdefiniowania zakresu pojęcia "pośrednictwo" posiadanie pełnomocnictwa do zawarcia umowy nie ma znaczenia. Do takiego wniosku jednoznacznie prowadzi analiza przytoczonych w niniejszym Wniosku orzeczeń oraz interpretacji przepisów prawa podatkowego. Zgodnie z orzecznictwem istotą funkcji pośrednictwa jest podjęcie czynności mających na celu doprowadzenie do nawiązania stosunku prawnego (umownego) pomiędzy dostawcą usługi a pozyskanym przez pośrednika odbiorcą i w żadnym przypadku jako essentialia negotii usługi pośrednictwa nie wskazano technicznej czynności podpisania umowy przez pośrednika w imieniu i na rzecz dostawcy usługi czy też "załatwiania" formalności potrzebnych do jej zawarcia. Potwierdzeniem stanowiska, że brak pełnomocnictwa do podpisywania umów w imieniu Usługodawcy nie stanowi przeszkody dla uznania usługi pośrednictwa jako zwolnionej z opodatkowania VAT jest również interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 czerwca 2011 r., sygn. IPPP2-443-279/11-4/IZ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwolnieniu z opodatkowania podlegają usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek odzwierciedlenia odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L z 2006 r. Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy 2006/112/WE - państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą, podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT.

W myśl art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Bank) zawiera umowę opartą o program partnerski, którego celem będzie umożliwienie korzystania z systemu szybkich płatności Online obsługującego sklepy internetowe (system), prowadzonego przez Kontrahenta. W ramach Usług płatniczych oferowanych przez Kontrahenta jest realizacja płatności poprzez m in: przelewy internetowe, e-transfery, karty płatnicze, oraz inne płatności mobilne. System zapewnia pełną automatyzację płatności.

W związku z nawiązywaną współpracą Bank i Kontrahent zawierają Umowę, określającą zasady wzajemnej współpracy w zakresie pozyskiwania przez Bank Klientów, w celu nabycia przez nich Usług płatniczych świadczonych przez Kontrahenta w ramach prowadzonego systemu. Usługi płatnicze świadczone przez Kontrahenta są zwolnione z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Bank zobowiązuje się aktywnie poszukiwać Potencjalnych Klientów (przez których należy rozumieć podmioty zainteresowane korzystaniem z Usług płatniczych świadczonych przez Kontrahenta), polecać im Usługi płatnicze świadczone przez Kontrahenta w sposób zapewniający najwyższą skuteczność sprzedażową - przedstawiając im ofertę, informacje lub materiały marketingowe Kontrahenta oraz w przekonujący sposób zachęcając Potencjalnych Klientów do rejestracji w systemie w jeden z poniższych sposobów:

Zarejestrowanie w systemie i zawarcie przez Klienta z Kontrahentem umowy jest równoznaczne z umieszczeniem Klienta w Bazie Klientów. Bank w związku z wyżej opisanymi czynnościami nabywa prawo do wynagrodzenia z chwilą wygenerowania obrotu z transakcji zrealizowanych za pośrednictwem systemu przez Klientów znajdujących się w Bazie Klientów, pozyskanych przez Wnioskodawcę. Wysokość należnego wynagrodzenia Banku jest uzależniona od stawki prowizji za usługi płatnicze jaką Klient płaci Kontrahentowi oraz wysokości obrotu Klienta z tytułu zrealizowanych transakcji płatniczych.

Wnioskodawca wskazał, że czyni wszystko co możliwe, aby Kontrahent zawarł umowę z Klientem. Udostępnia w tym celu potencjalnym Klientom unikalny link zawierający kod oferty do formularza rejestracyjnego na stronie internetowej systemu, przy użyciu którego Potencjalni Klienci dokonują samodzielnej rejestracji; lub rejestruje Potencjalnego Klienta w aplikacji, udostępnionej przez Kontrahenta, albo przekazuje Kontrahentowi informację o Potencjalnym Kliencie. Wnioskodawca nie ma żadnego interesu w treści umowy i nie ingeruje w jej treść. Bankowi należne jest wynagrodzenie za przekazanie Klienta Kontrahentowi, które kalkulowane jest od ilości przeprocesowanych transakcji finansowych przez danego Klienta. Sama treść umowy nie ma znaczenia dla Banku. Ponadto, umowy które zawiera Kontrahent z Klientami, co do zasady, są standaryzowane.

Wnioskodawca nie przetwarza danych osobowych pozyskanych Klientów. Nie uczestniczy w negocjowaniu treści i warunków umowy zawieranej między Kontrahentem a Klientem.

W odniesieniu do przedstawionego opisu wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do tego, czy wykonywane przez Bank czynności mogą być uznane za usługi pośrednictwa, korzystające ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Mając na uwadze wykładnię zwolnień przewidzianych w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy oraz w art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy 2006/112/WE Rady, konieczne jest zdefiniowanie pojęcia "usług pośrednictwa". W związku z tym, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani Dyrektywa 112 nie definiują tego pojęcia, w celu określenia, jakie czynności należy rozumieć pod pojęciem usług pośrednictwa, należy oprzeć się na wykładni językowej, wspieranej przy tym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa: http://sjp.pwn.pl), przez pośrednictwo należy rozumieć działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron. Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych, a więc załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, uczestniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie stwierdzić należy, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo. Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, że bezpośrednią przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema stronami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy (podmiotu zastępowanego) w stosunek umowny z osobą trzecią.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem "pośrednictwa" warto odnieść się do cytowanego również przez Wnioskodawcę wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w którym TSUE stwierdził, że pojęcie pośrednictwa " (...) obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. W tym kontekście celem takiej działalności jest uczynić wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Natomiast nie ma miejsca działalność polegająca na pośrednictwie, jeśli jedna ze stron umowy zleca podwykonawcy część czynności faktycznych związanych z umową".

Z kolei, w uzasadnieniu w sprawie Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. (wyrok TSUE z dnia 13 grudnia 2001 r., C-235/00), która to spółka świadczyła usługi typu call center na rzecz instytucji finansowych, Trybunał podjął się próby konstruowania definicji samego pośrednictwa. Pośrednikiem jest więc podmiot niebędący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi wchodzić może zwłaszcza prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest natomiast uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę. Z kolei nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca tylko podwykonawcy część czynności faktycznych.

W kwestii znaczenia słowa "negocjacje", w kontekście art. 13 cześć B lit. d pkt 5 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, TSUE w ww. wyroku wskazał, że "odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem".

W konsekwencji, w świetle orzecznictwa TSUE "usługa pośrednictwa" powinna mieć następujące cechy:

* pośrednik nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i jego działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów,

* strona transakcji finansowej wypłaca pośrednikowi wynagrodzenie za świadczoną przez niego usługę pośrednictwa,

* celem działań pośrednika jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę (a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy),

* czynności pośrednika nie ograniczają się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa oraz orzecznictwa TSUE prowadzi do wniosku, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta nie mogą być zakwalifikowane jako usługi pośrednictwa finansowego. W analizowanej sprawie Wnioskodawca nie poszukuje Klienta, nie kontaktuje się z Potencjalnym Klientem, nie pośredniczy w zawarciu umowy o produkt finansowy - nie doprowadza do jej zawarcia. Bank jedynie za pomocą udostępnianych informacji umożliwia Klientowi skorzystanie z oferty Kontrahenta, co bardziej sprowadza się do czynności marketingowych, czy też udostępnienia narzędzia w postaci systemu informatycznego umożliwiającego przekierowanie na stronę Kontrahenta.

Aby zachęcić potencjalnych Klientów do rejestracji w systemie Kontrahenta Wnioskodawca udostępnia potencjalnym Klientom unikalny link zawierający kod oferty do formularza rejestracyjnego na stronie internetowej systemu, przy użyciu którego potencjalni Klienci dokonują samodzielnej rejestracji lub rejestruje potencjalnego Klienta w aplikacji, udostępnionej przez Kontrahenta, albo przekazuje Kontrahentowi informacje o potencjalnym Kliencie.

Wnioskodawca nie reprezentuje Kontrahenta w jakimkolwiek zakresie, nie negocjuje warunków umowy. Działalność Wnioskodawcy ogranicza się w istocie jedynie do czynności technicznych i administracyjnych. tj. udostępnienia systemu informatycznego za pomocą którego Klient zostaje przekierowany na stronę Kontrahenta, w celu złożenia wniosku o skorzystanie z Usług świadczonych przez Kontrahenta w ramach prowadzonego systemu. Tym samym, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że czyni on wszystko co możliwe, aby doszło do zawarcia umowy pomiędzy Klientem a Kontrahentem. Nie sposób uznać, że Wnioskodawca doprowadza do skojarzenia dwóch stron transakcji. Aktywność Wnioskodawcy ogranicza się w zasadzie jedynie do udostępnienie linku do oferty Kontrahenta na wybranej stronie internetowej co oznacza, że jego usługa polega na udostępnieniu systemu informatycznego pozwalającego na przeniesienie do formularza kontaktowego. Zainteresowany nie przedstawia różnych wariantów w celu wynegocjowania z klientem optymalnych dla niego parametrów umowy, stwarza tylko możliwości techniczne, dzięki którym klient, sam obsługując stronę internetową jest w stanie zarejestrować się w celu nabycia usług świadczonych przez Kontrahenta. Co istotne i wymagające podkreślenia, na żadnym etapie świadczonych usług, Wnioskodawca nie prowadzi negocjacji z potencjalnym Klientem, co do zasady usługi oferowane przez Kontrahenta opierają się na standaryzowanych umowach i zasadach. Wnioskodawca nie ma żadnego interesu w treści umowy i nie ingeruje w jej treść. Jak wskazał Wnioskodawca, jedynie w przypadku Klientów o dużym potencjale i niestandardowych potrzebach, Wnioskodawca konsultuje z Kontrahentem możliwości dostosowania usług do potrzeb danego Klienta.

Nie można również zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że Bank aktywnie poszukuje potencjalnych Klientów zainteresowanych usługami płatniczymi Kontrahenta. Wnioskodawca wykorzystuje w tym celu własną bazę klientów, którym poprzez pracowników Banku udostępnia informacje dotyczące usług oferowanych przez Kontrahenta.

Co do kwestii sposobu kalkulacji wynagrodzenia, należy wskazać, że ma ono walor pomocniczy przy ocenie, czy wykonywane czynności stanowią usługę pośrednictwa. Jednakże fakt, że wynagrodzenie pośrednika jest uzależnione od ilości przeprocesowanych transakcji finansowych przez danego Klienta, w powiązaniu z pozostałymi okolicznościami sprawy nie przesądza, w niniejszej sprawie, że Wnioskodawca świadczy usługi pośrednictwa. W okolicznościach sprawy istotne jest, że działania Wnioskodawcy nie są nastawione na pozyskiwanie potencjalnych Klientów i doprowadzanie do zawarcia umów, tylko ograniczone są do prezentowania informacji, co umożliwia potencjalnemu Klientowi zapoznanie się z ofertą i ewentualnie z niej skorzystanie. W opisanych okolicznościach, przyjęty model skorzystania z oferty Kontrahenta przez potencjalnego Klienta, pozwala na stwierdzenie, że Wnioskodawca nie ma wpływu de facto na decyzje potencjalnego Klienta, co do zawarcia umowy, udostępnia jedynie system informatyczny, który daje możliwość Klientom złożenia wniosku o skorzystanie z usługi płatniczej Kontrahenta.

Jeszcze raz podkreślić należy, że do zadań pośrednika należy m.in. znalezienie kontrahenta, w tym przypadku klienta zainteresowanego ofertą Kontrahenta, wskazywanie odpowiednich możliwości zawarcia umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną, negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie wypełniają zatem wskazanych wyżej istotnych elementów dla usługi pośrednictwa. Brak jest bowiem elementów przemawiających za uznaniem tego typu usług za "odrębną działalność pośrednictwa, której celem zasadniczym jest czynienie wszystkiego co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę".

W konsekwencji, wykonywane przez Wnioskodawcę czynności nie stanowią/nie będą stanowiły usługi pośrednictwa w świadczeniu usług określonych w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy i tym samym, nie korzystają/nie będą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Wskazać należy, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być określona wyłącznie w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej, określonej w art. 42a ustawy o VAT.

Ponadto, podkreślić należy, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Interpretacje wskazane przez Stronę są rozstrzygnięciami odnoszącymi się do indywidualnych spraw przedstawionych przez Wnioskodawców, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Każdą sprawę Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.