0114-KDIP4-3.4012.28.2019.3.EK - Opodatkowanie podatkiem VAT obrotu mieszkaniami.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2019 r. (data wpływu 26 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania obrotu mieszkaniami za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 listopada 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania obrotu mieszkaniami za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Historia wydarzeń:

W 2015 r. Wnioskodawczyni kupiła mieszkanie o powierzchni ok. 29 m² w P. za (...) zł + opłata notarialna, które wynajmowała i płaciła podatek. W lipcu 2018 r. Zainteresowana sprzedała mieszkanie w P. za kwotę (...) zł. W sierpniu 2018 r. kupiła mieszkanie w W. - 36 m za kwotę (...) zł + opłata notarialna. Wtedy kupiła to mieszkanie z myślą o wynajmie, a po małym remoncie wykonanym we własnym zakresie sprzedała je. W październiku 2018 sprzedała mieszkanie przy ul. (...) za kwotę (...) zł. W listopadzie 2018 kupiła mieszkanie przy ul. (...) - ok. 46 m za kwotę (...) + opłata notarialna.

Stan mieszkań, jakie posiada Wnioskodawczyni dzisiaj:

Plan na życie Wnioskodawczyni jest następujący: docelowo pragnie jeszcze przez okres maksymalnie 3 lat kupować i sprzedawać mieszkania. Tzn. sprzedać mieszkanie przy ul. (...) i za te pieniądze kupić jeszcze następne mieszkanie by sprzedać je z zyskiem. Ostatecznie planuje po uzyskaniu dobrej ceny sprzedać mieszkanie oraz mieszkanie przy ul. (...), spłacić kredyt uzyskany na nie we frankach szwajcarskich oraz za pozostałą część kupić docelowe mieszkanie, w którym spędzi resztę życia. W trakcie dokonania dotychczasowego obrotu mieniem (trzy razy) Wnioskodawczyni odkryła, że w ten sposób zyska dodatkowe pieniądze dzięki czemu zapewni sobie mieszkanie bez kredytu o przyzwoitej powierzchni.

Dodatkowo Wnioskodawczyni zaznacza, że w P. (...) jest spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, w W. (...) - spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu a przy ul. (...) - odrębna nieruchomość.

Mieszkanie w P. Wnioskodawczyni kupiła, aby wynajmować i spłacać kredyt zaciągnięty na mieszkanie w którym mieszka przy ul. (...). Mieszkanie to sprzedała, bo wynajmowanie i opiekowanie się mieszkaniem w P. ze względu na odległość było utrudnione, kupiła mieszkanie przy (...) z myślą o najmie i spłacie kredytu na (...).

Mieszkanie na (...) Wnioskodawczyni wyremontowała i sprzedała, aby zysk przeznaczyć na spłacanie bieżącej raty kredytu i odkładanie na całkowitą spłatę tego kredytu.

Mieszkanie na (...) kupiła, aby wyremontować i ewentualnie sprzedać, a zysk przeznaczyć na spłatę rat kredytu a nadwyżkę jaka zostanie odłożyć na spłatę kredytu mieszkaniowego.

Lokale mieszkalne nabyte nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Sprzedaż poszczególnych lokali mieszkalnych nie następowała w ramach działalności gospodarczej. Potencjalni nabywcy sprzedanych lokali będą pozyskiwani poprzez ogłoszenia w internecie. Wnioskodawczyni nie korzystała z usług podmiotów w zakresie pośrednictwa nieruchomościami.

Sprzedaż lokali realizowana była i ewentualnie będzie we własnym imieniu Wnioskodawczyni, w sposób okazjonalny, incydentalnie w sposób przypadkowy, nieregularny i uzależniony od możliwości finansowych, czasowych, gdyż większość prac związanych z mieszkaniami Wnioskodawczyni wykonuje sama i z pomocą rodziny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni może dokonać obrotu wymienionymi mieszkaniami rozliczając zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług jak osoba fizyczna a nie z tytułu działalności gospodarczej?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawczyni może dokonać obrotu wymienionymi mieszkaniami płacąc zobowiązania z tytułu ich sprzedaży tak jak osoba fizyczna a nie jak osoba prowadząca działalność gospodarczą, ponieważ jej celem jest pozyskanie środków na zakup mieszkania na własne cele mieszkaniowe.

Zgodnie z ustawą o swobodzie działalności gospodarczej w myśl art. 2 działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Ustawa o podatku od towarów i usług zawiera własną definicję działalności gospodarczej, różniącą się od definicji określonej w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej. Definicja ta używana jest jednak wyłącznie do określenia kręgu podatników w podatku od towarów i usług.

Zdefiniowanie działalności gospodarczej na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług (zwanej w dalszej części artykułu "ustawą o VAT"), jest istotne dla określenia kręgu podatników podatku VAT. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami tego podatku są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Co należy rozumieć przez działalność gospodarczą, wskazuje art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto zgodnie z art. 25 kodeksu cywilnego miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Przesłankami, które są kluczowe dla określenia, gdzie dana osoba ma miejsce zamieszkania są: fakt przebywania w danej miejscowości (corpus) i dość abstrakcyjny fakt, jakim jest zamiar stałego pobytu w danej miejscowości (animus). Obie przesłanki muszą wystąpić łącznie, żeby można było mówić o miejscu zamieszkania danej osoby. Wola przebywania w danym miejscu jest pojęciem subiektywnym. Można powiedzieć, że zamiar pobytu wiąże się z tym, iż dana osoba jest powiązana z tym miejscem i koncentruje się tam jej aktywność życiowa.

Z przedstawionych wzajemnie sprzecznych przepisów wynika, następująca norma prawna. Wolą Wnioskodawczyni jest zamieszkanie docelowe za trzy lata w mieszkaniu jakie kupi sobie, po dokonanej kilkukrotnej sprzedaży wcześniejszych mieszkań. Nie jest jej celem dokonywanie obrotu mieszkaniami przez okres kilkunastu lub kilkudziesięciu lat celem zarobkowym i przeznaczenia tych zarobków na inne cele mieszkaniowe. Celem Wnioskodawczyni jest uzyskanie ostatecznej satysfakcjonującej kwoty, która umożliwi jej spełnienie marzeń o własnym niezadłużonym mieszkaniu. Tylko w tym celu dokonuje obrotu mieszkaniami. Docelowo jej miejscem zamieszkania będzie nowo kupione za zarobione z innych mieszkań mieszkanie. Docelowo miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni będzie nowo kupione za zarobione z innych mieszkań mieszkanie. Pieniędzy za sprzedawanych mieszkań Zainteresowana nie będzie wydawać na inne cele. Z tych też powodów Wnioskodawczyni nie musi rejestrować działalności gospodarczej na kilkukrotny obrót mieszkaniami oraz rozliczać zobowiązania podatkowe jak osoba nieprowadząca działalności gospodarczej w podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (...) - art. 2 pkt 22 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu powołanego art. 7 podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która stanowi przejaw działalności gospodarczej i wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatnikami - wg zapisu art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast działalność gospodarcza - zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W niniejszej sprawie zwrócić należy również uwagę na orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) z którego wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Ponadto należy zauważyć, że zgodnie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę. Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z okoliczności sprawy wynika, że w 2015 r. Wnioskodawczyni kupiła mieszkanie o powierzchni ok. 29 m² w P. za (...) zł + opłata notarialna, które wynajmowała i płaciła podatek. W lipcu 2018 r. Zainteresowana sprzedała mieszkanie w P. za kwotę (...) zł. W sierpniu 2018 r. kupiła mieszkanie w W. - 36 m za kwotę (...) zł + opłata notarialna. Wtedy kupiła to mieszkanie z myślą o wynajmie, a po małym remoncie wykonanym we własnym zakresie sprzedała je. W październiku 2018 sprzedała mieszkanie przy ul. (...) za kwotę (...) zł. W listopadzie 2018 kupiła mieszkanie przy ul. (...) - ok. 46 m za kwotę (...) + opłata notarialna.

Stan mieszkań, jakie posiada Wnioskodawczyni dzisiaj:

Plan na życie Wnioskodawczyni jest następujący: docelowo pragnie jeszcze przez okres maksymalnie 3 lat kupować i sprzedawać mieszkania. Tzn. sprzedać mieszkanie przy ul. (...) i za te pieniądze kupić jeszcze następne mieszkanie by sprzedać je z zyskiem. Ostatecznie planuje po uzyskaniu dobrej ceny sprzedać mieszkanie oraz mieszkanie przy ul. (...), spłacić kredyt uzyskany na nie we frankach szwajcarskich oraz za pozostałą część kupić docelowe mieszkanie, w którym spędzi resztę życia. W trakcie dokonania dotychczasowego obrotu mieniem (trzy razy) Wnioskodawczyni odkryła, że w ten sposób zyska dodatkowe pieniądze dzięki czemu zapewni sobie mieszkanie bez kredytu o przyzwoitej powierzchni.

Dodatkowo Wnioskodawczyni zaznacza, że w P. (...) jest spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, w W. (...) - spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu a przy ul. (...) - odrębna nieruchomość.

Mieszkanie w P. Wnioskodawczyni kupiła, aby wynajmować i spłacać kredyt zaciągnięty na mieszkanie w którym mieszka przy ul. (...). Mieszkanie to sprzedała, bo wynajmowanie i opiekowanie się mieszkaniem w P. ze względu na odległość było utrudnione, kupiła mieszkanie przy (...) z myślą o najmie i spłacie kredytu na (...).

Mieszkanie na (...) Wnioskodawczyni wyremontowała i sprzedała, aby zysk przeznaczyć na spłacanie bieżącej raty kredytu i odkładanie na całkowitą spłatę tego kredytu.

Mieszkanie na (...) kupiła, aby wyremontować i ewentualnie sprzedać, a zysk przeznaczyć na spłatę rat kredytu a nadwyżkę jaka zostanie odłożyć na spłatę kredytu mieszkaniowego.

Wnioskodawczyni wskazała, że nabyte lokale mieszkalne nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Sprzedaż poszczególnych lokali mieszkalnych nie następowała w ramach działalności gospodarczej. Potencjalni nabywcy sprzedanych lokali będą pozyskiwani poprzez ogłoszenia w internecie. Wnioskodawczyni nie korzystała z usług podmiotów w zakresie pośrednictwa nieruchomościami. Sprzedaż lokali realizowana była i ewentualnie będzie we własnym imieniu Wnioskodawczyni, w sposób okazjonalny, incydentalnie w sposób przypadkowy, nieregularny i uzależniony od możliwości finansowych, czasowych, gdyż większość prac związanych z mieszkaniami Wnioskodawczyni wykonuje sama i z pomocą rodziny.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii czy sprzedaż wymienionych mieszkań w opisanych okolicznościach nie będzie stanowiła działalności gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że sprzedaż mieszkań przez Wnioskodawczynię wykonywana jest w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawczynię z tytułu dokonania tej sprzedaży należy uznać za podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Z okoliczności sprawy wynika bowiem, że już sam zamiar nabycia mieszkań został poczyniony do działalności gospodarczej (zamiar wynajęcia, stałego źródła dochodu). Ponadto, w niniejszych okolicznościach następuje wykorzystywanie majątku Wnioskodawczyni w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, który przeznaczony jest na dalsze inwestycje. Dwa z posiadanych mieszkań zostały oddane w najem, który stanowi - jak wskazano wyżej - działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni z tego tytułu czerpie/czerpała dochody. Jak wynika z okoliczności faktycznych sprawy Wnioskodawczyni dokonuje i zamierza dokonywać w przyszłości, obrotu mieszkaniami w sposób ciągły dla celów zarobkowych, Wnioskodawczyni wykazuje się przy tym aktywnością handlową, która wskazuje na pewien konsekwentny ciąg zdarzeń, przesądzający o tym, że obrót mieszkaniami wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Jak wskazała Wnioskodawczyni, zamierza ona dokonywać obrotu mieszkaniami w celu zysku, tj. dla celów zarobkowych, co wyklucza zamiar wykorzystywania nieruchomości wyłącznie do celów osobistych. W tym przypadku fakt przeznaczenia uzyskanych środków na cele osobiste nie ma znaczenia. W okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawczyni dokonując obrotu mieszkaniami angażuje środki podobne do tych jakie wykorzystują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, o którym mowa we wskazanych orzeczeniach w sprawach C-180/10 i C-181/10, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Zaznaczyć należy również, że nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną czy planowaną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem stanu faktycznego.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że obrót wymienionymi mieszkaniami przez Wnioskodawczynię będzie dokonywany w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 tej ustawy o VAT, a Wnioskodawczyni dokonując tego obrotu będzie działała jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.