0114-KDIP4-2.4012.81.2020.1.MMA - VAT od sprzedaży nieruchomości przez osobę fizyczną.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2020 r. (data wpływu 19 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania za podatnika z tytułu sprzedaży Nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 19 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania za podatnika z tytułu sprzedaży Nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. Nie prowadzi działalności gospodarczej. W 2011 r. otrzymał w drodze darowizny od swojego ojca zabudowaną nieruchomość. Ojciec Wnioskodawcy zakupił tę nieruchomość w 2004 r. od osoby fizycznej do swojego majątku prywatnego. W momencie zakupu grunt był zabudowany pawilonem handlowo-gastronomicznym. Ojciec Wnioskodawcy złożył projekt rozbudowy pawilonu o część mieszkalną. Uzyskał pozytywną decyzję w tej sprawie i rozbudował pawilon o część mieszkalną. W 2006 r. wydano decyzję o pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego.

Wspomniany budynek był w całości wykorzystywany przez ojca Wnioskodawcy i całą rodzinę wyłącznie w celach mieszkalnych. Nieruchomość nigdy nie była przez ojca Wnioskodawcy wynajmowana ani dzierżawiona. Nieruchomość nie była wpisana do ewidencji środków trwałych, nie była też amortyzowana. Nigdy nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej ojca Wnioskodawcy. W nieruchomości nie było zarejestrowanej żadnej działalności gospodarczej, nie pełniła funkcji siedziby firmy.

Ojciec Wnioskodawcy nie odliczył podatku VAT w związku z nabyciem nieruchomości w oparciu o art. 86 ust. 1 ustawy VAT. W zakresie użytkowania nieruchomości nie dokonywano nigdy żadnych czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Jedynie w 2006 r. decyzją urzędu skarbowego ojciec otrzymał zwrot części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych w związku z budową budynku mieszkalnego, nadbudową, rozbudową budynku na cele mieszkalne lub przystosowaniem jego części lub pomieszczenia niemieszkalnego na cele mieszkalne (VZM).

Ojciec Wnioskodawcy podarował Wnioskodawcy przedmiotową nieruchomość aktem notarialnym w 2011 r. wierząc, że Wnioskodawca zamieszka w klimacie zdrowszym niż Warszawski, ponieważ Wnioskodawca jest alergikiem. Jednak specyfika zawodu Wnioskodawcy - ukończył szkołę filmową w... (...) oraz studiował na (...) - wymaga niemal stałej obecności w..., udziału w castingach i dyspozycyjności, więc Wnioskodawca nie korzystał zbyt często z tej nieruchomości. Nie prowadził ani nie prowadzi w tej nieruchomości żadnej działalności gospodarczej. Nie będzie korzystał z tej nieruchomości w żaden sposób, a Wnioskodawca nie jest w stanie jej utrzymać. Wnioskodawca zwrócił się do lokalnej agencji nieruchomości o pomoc w sprzedaży. Obecnie pojawiła się możliwość sprzedaży nieruchomości osobie fizycznej.

W kontekście przedstawionej sprawy warto przywołać wyrok NSA z 6 lipca 2018 r., I FSK 1986/16: "Przy ocenie działalności osoby sprzedającej nieruchomości należy uwzględniać czynności podejmowane na poszczególnych etapach aktywności sprzedającego w ich całokształcie. Należy przede wszystkim mieć na uwadze te elementy, które łączą się z nakładami inwestycyjnymi wykraczającymi poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym. To, czy dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze). Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z tych okoliczności".

Do podobnych wniosków doszedł także WSA w Gliwicach w wyroku z 19 marca 2008 r., III SA/GI 161/08: "Majątek taki nabywany, bowiem był na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT. Zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można też pominąć, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzono, że ani formalny status danego podmiotu, jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Jeśli nieruchomość cały czas znajdowała się w majątku osobistym, nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej (w tym wynajmowana, wydzierżawiana), ani nie podejmowano aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, przy zaangażowaniu środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowców wówczas czynność będzie poza VAT".

Przenosząc powyższe na grunt przedstawionego stanu faktycznego należy przede wszystkim podkreślić, że opisany budynek choć ma charakter mieszkalno-użytkowy to jednak nigdy nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej. Ani Wnioskodawca, ani też ojciec Wnioskodawcy, będący poprzednim właścicielem, nie wykorzystywali nieruchomości dla celów zarobkowych, ani w sposób ciągły, ani sporadycznie. Opisana nieruchomość w całości pełniła i pełni funkcje wyłącznie mieszkalne. W konsekwencji należy uznać, że nieruchomość stanowi przedmiot majątku prywatnego natomiast samo zbycie jest typowym przejawem wykonywania prawa własności w zakresie zarządu majątkiem osobistym.

Zakres przedmiotowy oraz podmiotowy ustawy VAT obejmuje podatników prowadzących działalność gospodarczą tj. wykonujących czynności opodatkowane. Sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie może być określana jako odpłatna dostawa towarów ustanowiona w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT. W zakresie dokonanej sprzedaży nie jestem bowiem podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, a tym bardziej zbliżonej do działań profesjonalnego podmiotu zajmującego się handlem nieruchomości.

Skoro zatem w zakresie dokonanej sprzedaży Wnioskodawca nie pełni funkcji podatnika podatku VAT to odpłatna sprzedaż ww. zabudowanej nieruchomości nie może podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na powyższą kwalifikację nie ma wpływu fakt, iż nieruchomość zgodnie z decyzją budowlaną z 2005 r. ma charakter użytkowo-mieszkalny. Determinujące w tym przypadku jest bowiem wyłącznie faktyczne wykorzystywanie nieruchomości oraz sposób użytkowania. Przez cały okres posiadania nieruchomość pełniła wyłącznie funkcje mieszkalne, zarówno dla ojca Wnioskodawcy, jak również i dla Wnioskodawcy. W celu oceny czy dany podmiot prowadzi działalność gospodarczą należy oceniać okoliczności merytoryczne i rzeczywiście podejmowane działania.

W przedmiotowej sprawie nie ma również znaczenia fakt, iż ojciec uzyskał od urzędu skarbowego zwrot części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych w związku z budową i remontem budynku mieszkalnego lub jego części.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym osoba fizyczna ma prawo do zwrotu części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych w związku z:

W myśl natomiast art. 4 ust. 1 ww. ustawy prawo do zwrotu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, przysługuje, pod warunkiem że osoba fizyczna lub jej małżonek nie dokonywali czynności, o których mowa w art. 3 ust. 1, jako podatnicy podatku od towarów i usług, w celu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Taka treść przepisów wskazuje, że wspomniany zwrot części wydatków przysługuje osobom fizycznym, które nie wykorzystują nieruchomości w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji w zakresie otrzymanego zwrotu ojciec nie występował jako podatnik VAT, lecz jako osoba fizyczna.

Podsumowując, w zakresie planowanej sprzedaży zabudowanej nieruchomości otrzymanej w darowiźnie od ojca, Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, co oznacza, że opisana czynność sprzedaży nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT.

Takie stanowisko wynika przykładowo z treści interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 marca 2019 r., nr 0111-KDIB3-2.4012.791.2018.2.MGO, czy też treści interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 marca 2019 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.85.2019.1 AM.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż nieruchomości będzie stanowić czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości prywatnej przez osobę nieprowadzącą działalności gospodarczej nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak podaje art. 15 ust. 1 ustawy VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem VAT jest jej realizacja przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem występuje jako podatnik VAT tzn. dokonuje czynności kwalifikowanej jako działalność gospodarcza.

W opisanej sprawie kluczowe zatem staje się ustalenie, czy sprzedaż opisanej nieruchomości spełnia kryteria do uznania, iż odbywa się to w warunkach działalności gospodarczej określonej w art. 15 ust. 2 ustawy VAT.

Podatek od towarów i usług dotyczy czynności dokonywanych przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, co wyklucza opodatkowanie tym podatkiem sprzedaży majątku prywatnego, dokonywanej w ramach zwykłego zarządu prawem własności.

Dopiero w przypadku, gdy osoba fizyczna nadaje sprzedaży charakter handlu profesjonalnego, zbliżonego swoją formą do zawodowo podejmowanych czynności w zakresie obrotu nieruchomościami możemy mieć do czynienia z opodatkowaną podatkiem VAT sprzedażą prywatnej nieruchomości. Aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Na gruncie podatku VAT prowadzenie działalności gospodarczej jest kryterium obiektywnym i jest niezależne od faktu formalnej rejestracji działalność w CEIDG. Z tych tez powodów należy badać każdorazowo warunki dokonanej sprzedaży oraz okoliczności towarzyszące transakcji celem ustalenia czy sprzedaż podlega pod regulacje ustawy o podatku od towarów i usług.

Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. C-180/10 oraz C-181/10 TSUE w odpowiedzi na pytanie prejudycjalne polskiego sądu orzekł, ze czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności me mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalność gospodarczej. Natomiast, jeżeli osoba w celu dokonania sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT.

W ustawie o podatku od towarów i usług nie znajdziemy definicji majątku prywatnego. W tym zakresie należy odwołać się do treści orzeczenia TSUE z 4 października 1995 r., C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), gdzie wskazano, że majątek prywatny to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Takim rodzajem wykorzystywania poza działalnością gospodarczą jest użytkowanie nieruchomości w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

W konsekwencji możemy stwierdzić, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i me zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem - zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumnie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przed dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumnie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Należy zauważyć, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że nieruchomość zarówno gruntowa, jak i zabudowana, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga w tym miejscu, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów, co zostało potwierdzone przez NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prywatne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem natomiast takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.:

* nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie,

* wydzielenie dróg wewnętrznych,

* działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu,

* wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

Przy czym, na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania planowanej sprzedaży działki istotne jest również, czy podmiot w celu dokonania sprzedaży gruntu podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatników podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w... (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Co istotne - jak wskazał TSUE - dla uznania, że czynność sprzedaży działek następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest "rolnikiem ryczałtowym". Według TSUE sprzedaż działek przekształconych z rolnych na budowlane nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli następuje w ramach zarządzania majątkiem prywatnym. Trybunał orzekł, że: "osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu prawa UE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby".

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 112.

Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Ponadto podkreślenia wymaga również, że dla uznania danego majątku za prywatny istoty jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdziła to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka cześć majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb działalności gospodarczej.

Z opisu przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. Nie prowadzi działalności gospodarczej. W 2011 r. otrzymał w drodze darowizny od swojego ojca zabudowaną nieruchomość. Ojciec Wnioskodawcy zakupił tę nieruchomość w 2004 r. od osoby fizycznej do swojego majątku prywatnego. W momencie zakupu grunt był zabudowany pawilonem handlowo-gastronomicznym. Ojciec Wnioskodawcy złożył projekt rozbudowy pawilonu o część mieszkalną. Uzyskał pozytywną decyzję w tej sprawie i rozbudował pawilon o część mieszkalną. W 2006 r. wydano decyzję o pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego. Wspomniany budynek był w całości wykorzystywany przez ojca Wnioskodawcy i całą rodzinę wyłącznie w celach mieszkalnych. Nieruchomość nigdy nie była przez ojca Wnioskodawcy wynajmowana ani dzierżawiona. Nieruchomość nie była wpisana do ewidencji środków trwałych, nie była też amortyzowana. Nigdy nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej ojca Wnioskodawcy. W nieruchomości nie było zarejestrowanej żadnej działalności gospodarczej, nie pełniła funkcji siedziby firmy. Ojciec Wnioskodawcy nie odliczył podatku VAT w związku z nabyciem nieruchomości w oparciu o art. 86 ust. 1 ustawy VAT. W zakresie użytkowania nieruchomości nie dokonywano nigdy żadnych czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Jedynie w 2006 r. decyzją urzędu skarbowego ojciec otrzymał zwrot części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych w związku z budową budynku mieszkalnego, nadbudową, rozbudową budynku na cele mieszkalne lub przystosowaniem jego części lub pomieszczenia niemieszkalnego na cele mieszkalne (VZM). Ojciec Wnioskodawcy podarował Wnioskodawcy przedmiotową nieruchomość aktem notarialnym w 2011 r. wierząc, że Wnioskodawca zamieszka w klimacie zdrowszym niż Warszawski, ponieważ Wnioskodawca jest alergikiem. Jednak specyfika zawodu Wnioskodawcy - ukończył szkołę filmową w... (...) oraz studiował na (...) - wymaga niemal stałej obecności w..., udziału w castingach i dyspozycyjności, więc Wnioskodawca nie korzystał zbyt często z tej nieruchomości. Nie prowadził ani nie prowadzi w tej nieruchomości żadnej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie będzie korzystał z tej nieruchomości w żaden sposób, a nie jest w stanie jej utrzymać. Wnioskodawca zwrócił się do lokalnej agencji nieruchomości o pomoc w sprzedaży. Obecnie pojawiła się możliwość sprzedaży nieruchomości osobie fizycznej.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest ustalenie, czy sprzedaż nieruchomości będzie stanowić czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Analiza przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego w oparciu o powołane przepisy prawa oraz orzecznictwo TSUE, prowadzi do wniosku, że w związku z planowaną sprzedażą Nieruchomości brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika podatku od towarów i usług - prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. W 2011 r. otrzymał w drodze darowizny od swojego ojca zabudowaną nieruchomość. Ojciec Wnioskodawcy zakupił tę nieruchomość od osoby fizycznej do swojego majątku prywatnego. Wspomniany budynek był w całości wykorzystywany przez ojca Wnioskodawcy i całą rodzinę wyłącznie w celach mieszkalnych. Nieruchomość nigdy nie była przez ojca Wnioskodawcy wynajmowana ani dzierżawiona. Nieruchomość nie była wpisana do ewidencji środków trwałych, nie była też amortyzowana. Nigdy nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej ojca Wnioskodawcy. W nieruchomości nie było zarejestrowanej żadnej działalności gospodarczej, nie pełniła funkcji siedziby firmy. Ojciec Wnioskodawcy nie odliczył podatku VAT w związku z nabyciem nieruchomości w oparciu o art. 86 ust. 1 ustawy VAT. W zakresie użytkowania nieruchomości nie dokonywano nigdy żadnych czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Wnioskodawca nie korzystał zbyt często z tej nieruchomości. Nie prowadził ani nie prowadzi w tej nieruchomości żadnej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie będzie korzystał z tej nieruchomości w żaden sposób, a nie jest w stanie jej utrzymać.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy uznać należy, że Wnioskodawca nie podejmował działań zbliżonych do tych podejmowanych przez podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomości. W konsekwencji sprzedaż Nieruchomości służącej w całym okresie jej posiadania wyłącznie celom osobistym Wnioskodawcy oraz Jego rodzinie, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs. ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.