0114-KDIP4-2.4012.110.2020.2.AA - Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży działek.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2020 r. (data wpływu 5 marca 2020 r.) uzupełnionym w dniu 13 maja 2020 r. (data wpływu 13 maja 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 29 kwietnia 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu sprzedaży działek - jest prawidłowe.

W dniu 5 marca 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu sprzedaży działek.

Wniosek uzupełniony został w dniu 13 maja 2020 r. (data wpływu 13 maja 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 29 kwietnia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 11 marca 2005 r. Wnioskodawca otrzymał w spadku po zmarłej babci (...) nieruchomość rolną położoną w (...) (...) w woj. (...), nr działki (...) i (...), obręb (...), dla której Sąd Rejonowy w (...), Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi Księgę Wieczystą nr (...). W dniu 11 marca 2011 r. Wnioskodawca otrzymał postanowienie o uregulowaniu własności nieruchomości rolnej.

Po ukończeniu studiów w grudniu 2011 r. Wnioskodawca zamierzał przeznaczyć działkę na własne cele budowlane, złożył wniosek o warunki zabudowy, które zostały wydane w maju 2012 r., dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działkach (...) i (...). Kolejnym krokiem było wykonanie przyłącza prądu, które zostało wykonane w październiku 2012 r. Wnioskodawca myślał o podjęciu studiów magisterskich w trybie zaocznym oraz stałej pracy i budowie domu w systemie gospodarczym przez następne lata.

Z uwagi na decyzję o podjęciu studiów magisterskich w trybie dziennym, Wnioskodawca przeprowadził się do (...). Przez brak odpowiednich środków, które należało przeznaczyć na inwestycję (brak stałego zatrudnienia) Wnioskodawca odłożył swoją decyzję o budowie w czasie. Mijały kolejne lata, a brak perspektyw na rynku pracy nie zachęcał do szybkiego powrotu w rodzinne strony.

Wnioskodawca mieszkał dalej w (...) i zdecydował się na sprzedaż działki, jednak był to już rok 2016 i weszła w życie ustawa ograniczająca możliwość zbycia gruntu powyżej 3000 m² innym podmiotom niż rolnicy. Grunt nie był objęty Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego. Działki gruntu miały odpowiednio: działka nr (...) - 490 m², działka nr (...) - 5960 m², a więc pierwsza była za mała dla potencjalnych kupców, a drugiej jedynymi możliwymi kupcami mogli być rolnicy. Problemem dodatkowym był fakt, że działki te są bezklasową łąką, które dodatkowo są w co najmniej połowie podmokłe i nie nadają się pod uprawę ze względu na zalegające w gruncie korzenie drzew, które rosły na działce (...), ale zostały usunięte ze względów bezpieczeństwa, ponieważ były mocno nadgniłe przez brak odpowiedniego odwodnienia działki. Wnioskodawca miał zainteresowanego znajomego, który chciał kupić cały grunt pod budowę, ale nie był rolnikiem. Wnioskodawca postanowił na działce wywiesić baner informujący, że jest na sprzedaż. Jednak pomimo kilku telefonów osób nieświadomych przepisu, że muszą być rolnikami oraz uprawiać ziemię przez kolejne 10 lat, nie było osoby zainteresowanej zakupem gruntu.

Z uwagi na brak możliwości sprzedaży swojej nieruchomości, Wnioskodawca zdecydował się podzielić grunt. Na początku 2018 r., aby dokonać podziału, Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie warunków zabudowy, które otrzymał 19 marca 2018 r. Wnioskodawca czekał jednak na uprawomocnienie decyzji o warunkach zabudowy przez kilka miesięcy ze względu na odwołanie sąsiada do Kolegium Odwoławczego, który ostatecznie nie został uznany za stronę. W dniu 19 grudnia 2018 r. Wnioskodawca uzyskał prawomocny podział działek: pierwszą działkę (...) podzielił na pięć działek (...), (...), (...), (...), (...), a także z potrzeby zapewnienia dojazdu do działek z działki (...) - działki (...), (...) przy czym działki (...) i (...) to wspomniana droga konieczna. Jednak podział ten nie miał na celu sprzedaży poszczególnych działek, lecz w ogóle możliwość jej sprzedaży. A umieszczenie na działce drogi było koniecznością, bez niej właściwy organ nie mógł dokonać podziału działki.

Wnioskodawca nie inwestował w te działki (podział był związany wyłącznie z umożliwieniem sprzedaży nieruchomości z uwagi na obowiązujące przepisy). Wnioskodawca nie doprowadził innych mediów, poza wspomnianym wcześniej prądem, po rezygnacji z zamiaru prowadzenia własnej budowy. Wnioskodawca nie składał wniosków o przyłącza oraz nie występował o wydanie warunków zabudowy na poszczególne działki po ich podziale. Wnioskodawca chce sprzedać tę nieruchomość incydentalnie. Wnioskodawca nigdy wcześniej nie sprzedawał żadnych nieruchomości. Sprzedaż po podziale jest wynikiem zmiany przepisów o ochronie gruntów rolnych i nie ma charakteru profesjonalnego. Wnioskodawca oświadcza, że gdyby wiedział, że zmienią się przepisy i w przyszłości będzie mógł sprzedać grunt, nie dokonałby podziału nieruchomości.

Jedynym i wyłącznym powodem dokonania podziału działek było umożliwienie sprzedaży jednemu klientowi, który nie byłby rolnikiem, ponieważ grunt nie nadaje się na cele rolne. Wnioskodawca dodaje, iż nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT i nie prowadzi działalności gospodarczej.

W piśmie uzupełniającym Wnioskodawca doprecyzował opis sprawy i wskazał, że:

* nieruchomość przez cały okres posiadania przez Wnioskodawcę była nieużytkowana. Jest to łąka porośnięta samosiejkami, które wymagały ciągłej wycinki, od czasu do czasu nieruchomość była koszona aby nie zarosła, wszystko we własnym zakresie;

* przez cały okres posiadania przez Wnioskodawcę nieruchomość nigdy nie była udostępniona osobom trzecim ani odpłatnie ani nieodpłatnie;

* Wnioskodawca nie podejmował i nie będzie podejmował żadnych aktywnych działań marketingowych w zakresie obrotu tymi nieruchomościami, poza zwykłym ogłoszeniem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca dokonując sprzedaży powstałych działek występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 13 maja 2020 r.):

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedając nowopowstałe działki nie będzie występować w charakterze czynnego podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca, w celu dokonania sprzedaży działek podejmował aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s.1, z późn. zm.) (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

W tym miejscu należy przytoczyć orzeczenie z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, z którego wynika że: "za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich".

Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca mocą dziedziczenia po babce, stał się właścicielem nieruchomości objętych niniejszym wnioskiem. Dla przedmiotowej nieruchomości została wydana na wniosek Wnioskodawcy decyzja o warunkach zabudowy celem budowy własnego domu, która to decyzja po podziale nieruchomości przestała obowiązywać. W obecnej chwili nie są wydane dla nieruchomości warunki zabudowy. Nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawca po wyprowadzce z (...) podjął zamiar sprzedaży nieruchomości w (...), w związku z czym, z uwagi na przepisy o ograniczeniu możliwości sprzedaży gruntów rolnych podjął decyzję o dokonaniu podziału przedmiotowej nieruchomości na siedem działek. Przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana na żadne cele, była nieużytkowana. Wnioskodawca nie prowadzi działalności związanej z profesjonalnym obrotem nieruchomościami i nie zamierza w zakresie sprzedaży przywołanych wyżej działek w takim charakterze występować. Wnioskodawca nie podejmował także żadnych czynności zmierzających do uatrakcyjnienia nieruchomości.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy dokonując sprzedaży nowopowstałych działek występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Analiza przedstawionego opisu sprawy w świetle powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, iż w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły okoliczności, które wykraczałyby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W niniejszej sprawie Wnioskodawca nie podjął bowiem, w związku z zamiarem sprzedaży działek, ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, takich jak, np. uzbrojenie terenu - doprowadzenie do niego mediów, ogrodzenie działek. Zainteresowany nie angażował zatem środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca, tj. nie wykazywał aktywności w przedmiocie zbycia wskazanych we wniosku działek porównywalnych do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Zatem w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując sprzedaży działek powstałych z podziału nieruchomości. W rozpatrywanej sprawie sprzedaż działek powstałych z podziału należy uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W związku z tym, Wnioskodawca korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Zatem dokonując sprzedaży działek powstałych z podziału działki, Wnioskodawca korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Zainteresowanego cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży działek powstałych z podziału działki nr 1, a dostawę tych działek - czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wobec tego przedmiotowe transakcje nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę - w rozumieniu art. 7 ustawy - podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

W kwestii opodatkowania sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). Jak wynika z ww. orzeczenia czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W świetle powyższego, w sprawach dotyczących opodatkowania dostawy nieruchomości dokonywanej przez osoby fizyczne, konieczne staje się ustalenie, czy w celu sprzedaży nieruchomości zbywca podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z opisu sprawy wynika, że w dniu 11 marca 2005 r. Wnioskodawca otrzymał w spadku po zmarłej babci nieruchomość rolną składającą się z działek (...) i (...). Wnioskodawca zamierzał przeznaczyć działkę na własne cele budowlane więc złożył wniosek o warunki zabudowy oraz zlecił wykonanie przyłącza prądu. Wkrótce Wnioskodawca odłożył swoją decyzję o budowie w czasie. Ostatecznie Wnioskodawca zdecydował się na sprzedaż nieruchomości w roku 2016.

Wnioskodawca zamieścił na działce baner informujący o sprzedaży, jednak nie było osoby zainteresowanej zakupem gruntu. Z uwagi na brak możliwości sprzedaży nieruchomości, Wnioskodawca zdecydował się podzielić grunt. Wówczas Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie warunków zabudowy, która warunkowała możliwość podziału gruntu. Jedynym i wyłącznym powodem dokonania podziału działek było umożliwienie sprzedaży jednemu klientowi, który nie byłby rolnikiem, ponieważ grunt nie nadaje się na cele rolne.

Nieruchomość przez cały okres posiadania przez Wnioskodawcę była nieużytkowana. Jest to łąka porośnięta samosiejkami, które wymagały ciągłej wycinki, od czasu do czasu nieruchomość była koszona aby nie zarosła, wszystko we własnym zakresie. Przez cały okres posiadania przez Wnioskodawcę nieruchomość nigdy nie była udostępniona osobom trzecim ani odpłatnie ani nieodpłatnie. Wnioskodawca nie podejmował i nie będzie podejmował żadnych aktywnych działań marketingowych w zakresie obrotu tymi nieruchomościami, poza zwykłym ogłoszeniem. Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT i nie prowadzi działalności gospodarczej.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy dokonując sprzedaży działek powstałych w wyniku podziału gruntu, Wnioskodawca działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Jak wyjaśniono wyżej - odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury - w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy - w związku z planowaną sprzedażą działek - za podatnika podatku od towarów i usług.

Z przedstawionych przez Wnioskodawcę okoliczności sprawy wynika, że nie mamy do czynienia z ciągiem celowo prowadzonych działań, których efektem końcowym miałoby być osiągnięcie wyższej ceny łącznej podczas sprzedaży nieruchomości. Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że względy prywatne skłoniły Wnioskodawcę do podjęcia decyzji o sprzedaży nieruchomości. Zatem dopiero od tego momentu mamy do czynienia z działaniami ukierunkowanymi na sprzedaż nieruchomości. Przy czym, jak przedstawił to Wnioskodawca, ma to być zdarzenie jednorazowe i okazjonalne, spowodowane względami prywatnymi. W tej sytuacji mamy do czynienia jedynie z pojedynczymi czynnościami, które nie tworzą ciągu, wskazującego na aktywne działania Wnioskodawcy jak handlowca, który prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami, tj. pozyskanie decyzji o warunkach zabudowy (konieczne w procesie podziału działek) oraz podział działek wyłącznie w celu umożliwienia sprzedaży nieruchomości z uwagi na obowiązujące przepisy. Ponadto, Wnioskodawca nie zamierza wnioskować o doprowadzenie do wydzielonych działek jakichkolwiek mediów (wodociągowych, energetycznych, kanalizacyjnych i żadnych innych mediów), czy też czynić jakichkolwiek nakładów na ich gospodarowanie czy uatrakcyjnienie. Nie będą również załatwiane przez Wnioskodawcę jakiekolwiek formalności związane z zabudową. Nieruchomość przez cały okres posiadania przez Wnioskodawcę była nieużytkowana. Nieruchomość nigdy nie była udostępniana osobom trzecim - odpłatnie, ani nieodpłatnie. Wnioskodawca nie podejmował aktywnych działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomościami mających na celu dokonanie sprzedaży nieruchomości wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia. Wnioskodawca nadmienił również, że nie działa jako czynny podatnik VAT i nie dokonywał wcześniej sprzedaży innych działek.

W niniejszej sprawie brak jest zatem przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż wskazanych we wniosku działek wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie podjął takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Działania podejmowane przez Wnioskodawcę należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zainteresowany sprzedając przedmiotowe działki będzie korzystać z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, dokonując sprzedaży wydzielonych działek, Zainteresowany będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawcę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży wskazanych działek, a dostawę tych działek cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.