0114-KDIP3-3.4011.65.2018.2.LZ - Odliczenie w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z opieką nad niepełnosprawnymi dziećmi.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2018 r. (data wpływu 5 lutego 2018 r.) uzupełnione pismem (data wpływu 6 kwietnia 2018 r. data nadania 31 marca 2018 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-3.4011.65.2018.1.LZ z dnia 20 marca 2018 r. (data nadania 21 marca 2018 r., data doręczenia 26 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 0114-KDIP3-3.4011.65.2018.1.LZ z dnia 20 marca 2018 r. (data nadania 21 marca 2018 r., data doręczenia 26 marca 2018 r.) tutejszy organ wezwał Wnioskodawcę o uzupełnienie wniosku.

Pismem (data wpływu 6 kwietnia 2018 r. data nadania 31 marca 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest opiekunem dwojga swoich dzieci w wieku - syn 33 lata, córka 30 lat. Dzieci Wnioskodawcy są niepełnosprawni, mają orzeczoną niepełnosprawność w stopniu znacznym. Oboje są niepełnosprawni umysłowo i są ubezwłasnowolnieni. Wnioskodawca jest ich opiekunem prawno-sądowym. Dzieci Wnioskodawcy mają przyznaną rentę socjalną na stałe i jest to ich jedyny dochód, który w roku 2017 wyniósł syn - 9882,70 zł, córka - 9882,70 zł. Wnioskodawca wspólnie z dziećmi i żoną prowadzi wspólne gospodarstwo domowe, dzieci zamieszkują z nimi przez cały rok.

Wnioskodawca posiada samochód osobowy, który jest Jego wyłączną własnością i używa go m.in. dowożąc dzieci na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne. Stan zdrowia obydwojga dzieci wymaga korzystania z zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Wydatki na przewóz dzieci czy zakup samochodu nie były refundowane przez żadną instytucję wspomagające osoby niepełnosprawne, w żadnym trybie.

Wnioskodawca wskazał również, że

* zapytanie dotyczy roku 2017, jak również następnych lat, jeśli nie wejdą zmiany w przepisach.

* dzieci przez cały rok 2017 były na utrzymaniu Wnioskodawcy,

* dochody w roku podatkowym 2017 osiągnięte przez syna nie przekroczyły kwoty 10.080 zł, jak również przez córkę nie przekroczyły kwoty 10.080 zł,

* dzieci Wnioskodawcy posiadają orzeczenia komisyjne, syn - I grupa

inwalidzka, córka - II grupa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu.

Czy w związku z powyższym Wnioskodawca jest uprawniony do skorzystania z odliczenia od dochodu kwoty 2280 zł na każde z dzieci czyli łącznie 4560 zł w stosunku do dochodów uzyskanych po 1 stycznia 2017 r. oraz w latach następnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu kwot m.in. na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonania czynności życiowych poniesionym w roku podatkowym przez podatnika będącą osoba niepełnosprawną lub podatnika na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Przepis ten ma zastosowanie do sytuacji Wnioskodawcy. Wnioskodawca jest podatnikiem i ma na utrzymaniu osoby niepełnosprawne, przepis stanowi o osobach niepełnosprawnych w liczbie mnogiej i ma zastosowanie do każdej z nich, bowiem każda odrębnie ponosić może koszty związane z rehabilitacją oraz z życiowym funkcjonowaniem, a z kolei nie jest możliwe połączenie potrzeb niepełnosprawnych, a tym samym zmniejszenie kosztów w związku z tym ponoszonych. Nie jest przekroczony limit dochodu w ciągu roku podatkowego osiągany przez dzieci Wnioskodawcy ustalony w ustawie.

Na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonania czynności życiowych poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne uznaje się m.in. używanie samochodu osobowego stanowiącego własność/współwłasność osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osoby niepełnosprawne, albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.

Wnioskodawca jest właścicielem samochodu osobowego, który używa m.in. dowożąc swoje dzieci na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne oraz do zaspakajania ich potrzeb życiowych.

Wydatki o, których mowa wyżej zgodnie z art. 26 ust. 7c nie wymagają posiadania dokumentów stwierdzających ich wysokość, ale na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecanie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Zgodnie z powyższym podstawą do uzyskania prawa do odliczenia jest posiadanie zleceń i odbycia niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Wnioskodawca posiada niezbędne dokumenty dla każdego z dzieci. Zgodnie z art. 26 ust. 7c podstawą do ustalenia prawa do odliczenia na żądanie organu są dokumenty potwierdzające zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo - rehabilitacyjnych, biorąc pod uwagę fakt, że Wnioskodawca posiada właściwe dokumenty dla obydwojga dzieci, ma również prawo do odliczenia dla każdego z nich kwoty 2280 zł za rok podatkowy 2017. Z tego uprawnienia Wnioskodawca może skorzystać w stosunku do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2017 r. na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 poz. 2175).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b - 7g tego artykułu.

Zauważyć należy, że ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175) zmieniono m.in. treść art. 26 ust. 7a pkt 14, ust. 7e, w ust. 7c uchylono pkt 3. Zmiany weszły w życie 1 stycznia 2018 r. i mają zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r.

Stosownie do art. 26 ust. 7a ww. ustawy - w brzmieniu zmienionym powyżej wskazaną ustawą z dnia 27 października 2017 r. - za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się m.in. wydatki poniesione na:

* używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł (pkt 14).

Jak stanowi art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Jak stanowi art. 26 ust. 7c, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d analizowanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

* orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

* decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo

* orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7e przedmiotowej ustawy-w brzmieniu zmienionym powyżej wskazaną ustawą z dnia 27 października 2017 r. - przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 10 080 zł. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4.

Zgodnie z art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione.

Należy również podkreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

Z przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest opiekunem dwójki dorosłych dzieci. Dzieci Wnioskodawcy mają orzeczoną niepełnosprawność w stopniu znacznym i są ubezwłasnowolnieni. Dzieci Wnioskodawcy posiadają orzeczenia komisyjne ZUS, syn - I grupa inwalidzka, córka - II grupa.

Dzieci Wnioskodawcy mają przyznaną rentę socjalną na stałe i jest to ich jedyny dochód, który w roku 2017 wyniósł syn - 9882,70 zł, córka - 9882,70 zł. Wnioskodawca wspólnie z dziećmi i żoną prowadzi wspólne gospodarstwo domowe, dzieci zamieszkują z nimi oraz przez cały rok 2017 były na utrzymaniu Wnioskodawcy.

Wnioskodawca posiada samochód osobowy, który jest Jego wyłączną własnością i używa go m.in. dowożąc dzieci na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne. Wydatki na przewóz dzieci Wnioskodawcy czy zakup samochodu nie były refundowane przez żadną instytucję wspomagające osoby niepełnosprawne, w żadnym trybie.

Z perspektywy rozpatrywanej sprawy szczególną uwagę należy poświęcić regulacji art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z dniem 1 stycznia 2018 r. na podstawie art. 1 pkt 16 lit. b tiret drugie ww. ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie, m.in. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca w zasadniczy sposób zmienił treść zapisów art. 26 ust. 7a pkt 14. Przeprowadzoną nowelizację z punktu widzenia każdego, do którego przepis ten ma zastosowanie należy ocenić pozytywnie, gdyż poprzez wykreślenie z treści zwrotu: dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne rozszerzeniu uległ zakres przedmiotowy analizowanego przepisu. Stosownie do przepisów przejściowych (art. 4 ust. 1 pkt 1 ww. noweli) zapisy art. 26 ust. 7a pkt 8 i 14 oraz ust. 7c i 7e w znowelizowanym brzmieniu stosuje się do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r. - zatem także w sprawie Wnioskodawcy.

Stosownie do art. 26 ust. 7c ww. ustawy w przypadku wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość, jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia.

Zaznaczyć należy, że określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu. Zatem kwota odliczenia nie może przekraczać w roku podatkowym 2.280 zł.

Wskazany przez ustawodawcę limit 2.280 zł dotyczy wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej lub osoby, na której utrzymaniu znajduje się osoba niepełnosprawna albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną lub posiadania na utrzymaniu osobę niepełnosprawną czy też dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia, lecz z tytułu używania samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej lub osoby, na której utrzymaniu znajduje się osoba niepełnosprawna albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

W zeznaniu rocznym podatnik może odliczyć kwotę ulgi do wysokości limitu (2.280 zł). Każda osoba niepełnosprawna (osoba posiadająca na utrzymaniu osobę niepełnosprawną) dysponuje "własnym limitem".

Zatem wskazać należy, że podatnikowi przysługuje tylko jeden limit 2.280 zł z tytułu odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego, nawet jeżeli ma na utrzymaniu jedną, dwie czy więcej osób niepełnosprawnych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawca, na którego utrzymaniu jest dwójka dzieci niepełnosprawnych, może odliczyć od dochodu osiągniętego w roku 2017 i w latach następnych kwotę ulgi z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego stanowiącego własność Wnioskodawcy do wysokości limitu, tj. 2.280 zł.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) będzie różnić się od stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 24, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.