0114-KDIP3-3.4011.535.2018.1.MS2 - PIT w zakresie opodatkowania spłaty otrzymanej w związku z działem spadku i zniesieniem współwłasności.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2018 r. (data wpływu 21 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania spłaty otrzymanej w związku z działem spadku i zniesieniem współwłasności - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania spłaty otrzymanej w związku z działem spadku i zniesieniem współwłasności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Postanowieniem z dnia 30 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy stwierdził, że w skład majątku wspólnego K. S. i A. S. wchodzi nieruchomość stanowiąca działki gruntu o numerach ewidencyjnych 297/1 o pow. 0,37 ha i 318/1 o pow. 0,48, dla której nie ma urządzonej księgi wieczystej, o wartości 112.000 zł. W pkt II Sąd stwierdził, że w skład spadku po K. S. wchodzi udział 1/2 w prawie własności nieruchomości opisanej w pkt I postanowienia. W pkt III Sąd stwierdził, że w skład spadku po A. S. wchodzi udział 5/8 w prawie własności nieruchomości opisanej w pkt I postanowienia. W pkt IV Sąd dokonał podziału majątku wspólnego K. S.i A. S. oraz działu spadku po K. S. i A. S. w ten sposób, że przyznał M. C. prawo własności nieruchomości stanowiącej działkę o numerze ewidencyjnym 297/1, o pow. 0,37 ha, dla której nie ma urządzonej księgi wieczystej, zaś J. K. S. przyznał prawo własności nieruchomości stanowiącej działkę o numerze ewidencyjnym 318/1, o pow. 0,48 ha, dla której nie ma urządzonej księgi wieczystej. W pkt V Sąd zasądził od M. C. na rzecz I. S. tytułem spłaty kwotę 28.000 zł płatną w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się orzeczenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, na wypadek uchybienia terminowi płatności. Sąd stwierdził także, że podział majątku i dział spadku w stosunku do uczestniczki K. S. następuje bez spłat. Prawo do spadku po K. S. i jego żonie A. S. (dziadkach Wnioskodawcy) zostały stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 9 grudnia 2013 r. - po K. zmarłym w dniu 8 września 1999 r. - żona A. S. w 1/4 oraz ich dzieci, tj. M. C., K. S., J. S. oraz R. S. po 3/16 części każde z nich, zaś po A. S., zmarłej w dniu 14 kwietnia 2002 r. - ich dzieci - M. C., K. S., J. S., R. S. po 1/4 części każde z nich. R. S. (ojciec Wnioskodawcy) zmarł w dniu 14 marca 2014 r. Jego spadkobiercą jest Wnioskodawca I. S., który na mocy postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 29 listopada 2016 r., nabył spadek po R.S. w całości z dobrodziejstwem inwentarza.

Przedmiotem działu spadku po K. S. był udział 1/2 w opisanej w postanowieniu Sądu Rejonowego z dnia 30 grudnia 2016 r. nieruchomości. Przedmiotem działu spadku po A. S. był udział 5/8 w opisanej w ww. postanowieniu Sądu nieruchomości. Wnioskodawcy przypadał udział po R. S. w wysokości 1/4 we wskazanych powyżej udziałach, tj. udział 3/32 po K. S. oraz 5/32 po A. S., łącznie 8/32 w całości nieruchomości, tj. 1/4. Wartość spłaty na rzecz Wnioskodawcy wyniosła 28.000 zł i nie przekroczyła ona wartości przysługującego Wnioskodawcy udziału spadkowego (1/4 z 112.000 zł).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w wyniku przedstawionego stanu faktycznego, kwota uzyskana przez Wnioskodawcę z tytułu spłaty określonej postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 30 grudnia 2016 r., w związku z działem spadku po małżonkach K. i A. S., podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, w której spłata była ekwiwalentna do posiadanego przez Wnioskodawcę udziału w nieruchomości, Wnioskodawca nie uzyskał w związku z czynnością działu spadku i zniesienia współwłasności żadnego przysporzenia majątkowego względem odziedziczonej ułamkowej części masy spadkowej.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

Przedmiotem analizy w niniejszej sprawie jest kwestia, czy otrzymana przez Wnioskodawcę spłata w zamian za przeniesienie przysługującego mu udziału w opisanej przez Sąd nieruchomości, podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z instytucją działu spadku mamy do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. Wskutek działu spadku poszczególni spadkobiercy stają się podmiotami wyłącznie uprawnionymi względem przyznanych im praw majątkowych stanowiących do chwili działu przedmiot własności. Na skutek działu następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Zgodnie z art. 1035 kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy praw wchodzących w skład spadku.

Stosownie do art. 1037 § 1 i § 2 k.c dział spadku może nastąpić bądź na mocy orzeczenia sądu, bądź umowy między wszystkimi spadkobiercami. Celem postępowania o zniesienie współwłasności jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności, a przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego. Zniesienie współwłasności za spłatą, powoduje, że umowa ta ma charakter odpłatny. Nie jest to jednak równoznaczne z obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego z tytułu takiego zbycia. Jeśli bowiem suma spłaty nie przekracza wartości przysługującego Wnioskodawcy udziału spadkowego, to nie powstaje przychód z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W sytuacji, gdy spłata jest ekwiwalentna do posiadanego udziału w nieruchomości, podatnik nie uzyskuje w związku z czynnością zniesienia współwłasności żadnego przysporzenia majątkowego względem odziedziczonej ułamkowej masy spadkowej. W takim przypadku brak jest podstaw do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwoty spłaty otrzymanej w wyniku zniesienia współwłasności przez podatnika.

Skoro kwota spłaty otrzymana przez Wnioskodawcę nie przekracza udziału wartości przysługującego mu udziału, to w opisanej sytuacji w odniesieniu do Wnioskodawcy nie doszło do powstania przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek zapłaty 19% podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z otrzymaną kwotą.

Wnioskodawca wskazuje, że analogiczne stanowisko zajęło Ministerstwo Finansów w odpowiedzi na interpretację poselską 9106/12.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a - c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

c. prawa wieczystego użytkowania gruntów - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c- przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonywaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Użyte w powyższym przepisie "odpłatne zbycie" oznacza każde przeniesienie prawa własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Termin odpłatne zbycie obejmuje zatem szeroki zakres umów. W myśl art. 155 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.), umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Tym samym określenie "zbycie" odnosi się do wszystkich przypadków przeniesienia własności, nie ogranicza się wyłącznie do sprzedaży czy zamiany, lecz ma zastosowanie do wszystkich czynności prawnych, których skutkiem jest przeniesienie prawa własności do całej rzeczy lub udziału.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w skład majątku wspólnego K. S. i A. S. wchodzi nieruchomość stanowiąca działki gruntu o numerach ewidencyjnych 297/1 i 318/1. W skład spadku po K. S. wchodzi udział 1/2 w prawie własności ww. nieruchomości. W skład spadku po A. S. wchodzi udział 5/8 w prawie własności nieruchomości opisanej powyżej. Sąd dokonał podziału majątku wspólnego K. S. i A. S. oraz działu spadku po K. S. i A. S. w ten sposób, że przyznał M. C. prawo własności nieruchomości stanowiącej działkę o numerze ewidencyjnym 297/1, zaś Wnioskodawcy przyznał prawo własności nieruchomości stanowiącej działkę o numerze ewidencyjnym 318/1. Sąd zasądził od M. C. na rzecz Wnioskodawcy tytułem spłaty kwotę 28.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi. Po K. S. zmarłym w dniu 8 września 1999 r. spadek nabyli - żona A. S. w 1/4 oraz ich dzieci, tj. M. C., K. S., J. S. oraz R. S. po 3/16 części każde z nich, zaś po A. S., zmarłej w dniu 14 kwietnia 2002 r. spadek nabyli ich dzieci - M. C., K. S., J. S., R. S. po 1/4 części każde z nich. R. S. (ojciec Wnioskodawcy) zmarł w dniu 14 marca 2014 r. Jego spadkobiercą jest Wnioskodawca, który nabył spadek po R. S. w całości z dobrodziejstwem inwentarza. Przedmiotem działu spadku po K. S. był udział 1/2 w nieruchomości. Przedmiotem działu spadku po A. S. był udział 5/8 w nieruchomości. Wnioskodawcy przypadał udział po R. S. w wysokości 1/4 we wskazanych powyżej udziałach, tj. udział 3/32 po K. S. oraz 5/32 po A. S., łącznie 8/32 w całości nieruchomości, tj. 1/4. Wartość spłaty na rzecz Wnioskodawcy wyniosła 28.000 zł i nie przekroczyła ona wartości przysługującego Wnioskodawcy udziału spadkowego.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w wyniku przedstawionego stanu faktycznego, kwota uzyskana przez Wnioskodawcę z tytułu spłaty w związku z działem spadku po małżonkach K. i A. S. podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.), spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą jego śmierci przechodzą na jedną lub kilka osób, stosownie do przepisów niniejszej ustawy.

W myśl art. 924 i 925 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu ww. ustawy - Kodeks cywilny jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Stosownie do art. 195 ww. ustawy, współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom.

W myśl art. 196 § 1 ww. ustawy, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej Kodeksu cywilnego, o czym stanowi art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 210 ww. Kodeksu cywilnego każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Stosownie do treści art. 220 ww. Kodeksu, roszczenie o zniesienie współwłasności nie ulega przedawnieniu.

W myśl art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Na gruncie rozpatrywanej sprawy, należy zwrócić uwagę na różnicę między czynnością odpłatnego zniesienia współwłasności dokonaną przez współwłaścicieli, a czynnością działu spadku dokonaną wyłącznie między spadkobiercami. W przypadku przeprowadzenia działu spadku bezsprzeczne jest, że przed datą działu spadku udziały, jakie otrzymuje spadkobierca powyżej swojego udziału (jeżeli nabywa majątek w dziale spadku o wartości większej od swojego udziału w spadku), stanowią dla niego nabycie. Tym samym w sytuacji, kiedy w związku z dokonaną czynnością działu spadku podatnik nie uzyskuje żadnego przysporzenia majątkowego względem odziedziczonej nieruchomości lub w której spłata jest ekwiwalentna do posiadanego przez podatnika udziału w spadku, brak jest w takim przypadku podstaw do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwoty spłaty otrzymanej w wyniku działu spadku. W przedmiotowej sprawie nie ma jednak miejsca dział spadku między Wnioskodawcą, a M. C., od której Wnioskodawca otrzymał spłatę. Dział spadku obejmuje rozporządzenie przez wszystkich spadkobierców prawami majątkowymi wchodzącymi w skład spadku dziedziczącymi po tym samym spadkodawcy, a nie jak w przypadku zniesienia współwłasności - rozporządzenie udziałami w nieruchomości przez współwłaścicieli. Uprawnienie do zawarcia umowy o dział spadku wynika z dziedziczenia, a nie z nabycia udziałów w nieruchomości w drodze innych zdarzeń prawnych. Wnioskodawca uzyskał spłatę w zamian za zbycie udziału w nieruchomości otrzymanego w spadku po ojcu, czyli spłaty dokona drugi ze współwłaścicieli (nie będący spadkobiercą po zmarłym ojcu Wnioskodawcy). Organ podkreśla, że dział spadku jest czynnością dokonywaną wyłącznie między samymi spadkobiercami dziedziczącymi po tym samym spadkodawcy (jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, M. C. nie dziedziczyła po ojcu Wnioskodawcy, a była jedynie współwłaścicielką przedmiotowej nieruchomości). Dział spadku jest czynnością wtórną wynikającą z podziału majątku spadkowego, a zatem nie jest tą samą czynnością co zniesienie współwłasności udziału w nieruchomości.

Jak już wskazano wyżej "odpłatne zbycie", o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza każde przeniesienie prawa własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Analizując zatem powyższe należy stwierdzić, że czynność zniesienia współwłasności w świetle prawa cywilnego stanowi formę zbycia, a jeżeli zniesienie współwłasności następuje ze spłatą, wówczas mamy do czynienia z odpłatnym zbyciem. Tym samym zniesienie współwłasności polegające na przyznaniu nieruchomości jednemu ze współwłaścicieli w zamian za spłatę pieniężną na rzecz drugiego z nich, stanowi formę odpłatnego zbycia, wyczerpującą dyspozycję przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Osoba, która otrzymuje spłatę zbywa bowiem odpłatnie przysługujący jej udział. Spłata jest w takim przypadku wyrażoną w pieniądzu równowartością zbytego udziału we wspólnym prawie, co oznacza, że pomiędzy współwłaścicielami dochodzi do wymiany dóbr majątkowych, tj. nieruchomości w zamian za środki pieniężne.

W myśl art. 155 Kodeksu cywilnego - umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Tym samym określenie "zbycie" odnosi się do wszystkich przypadków przeniesienia własności, nie ogranicza się wyłącznie do sprzedaży czy zamiany, lecz ma zastosowanie do wszystkich czynności prawnych, których skutkiem jest przeniesienie prawa własności do całej rzeczy lub udziału. Pod pojęciem "odpłatnego zbycia" należy rozumieć zatem każde zdarzenie i każdą czynność prawną, w wyniku których dochodzi do przeniesienia prawa własności nieruchomości (lub udziału w niej) za wynagrodzeniem.

Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest przyznanie wspólnej rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych. Oznacza to, że osoby które otrzymują spłaty w zamian za udziały we współwłasności zbywają swoje udziały w rzeczy odpłatnie. W związku z tym, po stronie dokonującego odpłatnego (bo w zamian za spłatę) zbycia udziału w nieruchomości powstaje obowiązek podatkowy, ale tylko wówczas, o ile zdarzenie to ma miejsce przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie zbywanego udziału.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że do nabycia przez Wnioskodawcę w drodze spadku po ojcu udziału w nieruchomości, doszło w dacie śmierci spadkodawcy, tj. w dniu 14 marca 2014 r.

W związku z powyższym uzyskana przez Wnioskodawcę, na mocy postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 30 grudnia 2016 r. - kwota 28.000 zł, tytułem spłaty za przyznanie na wyłączną własność osobie trzeciej - udziału Wnioskodawcy w ww. nieruchomości, stanowi źródło przychodu z odpłatnego zbycia udziału w przedmiotowej nieruchomości, stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem zbycie tego udziału nastąpiło przed upływem pięcioletniego okresu, o którym mowa w tym przepisie, tj. przed dniem 1 stycznia 2020 r. W rozpatrywanej sprawie doszło bowiem do odpłatnego zbycia przez Wnioskodawcę udziału w przedmiotowej nieruchomości w formie zniesienia współwłasności, którą to współwłasność w określonym udziale nabył On wcześniej w drodze spadku po ojcu. Co istotne, Wnioskodawca otrzymał spłatę nie od spadkobiercy, lecz od osoby trzeciej, w związku z tym nie ma tutaj znaczenia fakt, ze otrzymana przez Niego spłata jest ekwiwalentna do wartości przysługującego Jemu udziału w spadku. Zauważyć należy, że gdyby Wnioskodawca tej właśnie osobie sprzedał swój udział w nieruchomości, to taka sprzedaż stanowiłaby źródło przychodu.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Zgodnie z treścią art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 cytowanej ustawy).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością np. koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości). Pomiędzy tymi wydatkami, a dokonanym odpłatnym zbyciem, musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód.

Zgodnie z art. 22 ust. 6d ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r., za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Stosownie do art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

Reasumując stwierdzić należy, że otrzymana przez Wnioskodawcę kwota za przyznanie na wyłączną własność osobie trzeciej udziału Wnioskodawcy w przedmiotowej nieruchomości, nabytego w 2014 r. w spadku po ojcu, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, stosownie do treści art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Końcowo, odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę w swoim stanowisku odpowiedzi Ministerstwa Finansów na interpelację poselską Nr 9106/12 należy stwierdzić, że dotyczy ona odmiennego zdarzenia, tj. instytucji działu spadku pomiędzy spadkobiercami. Natomiast przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stan faktyczny dotyczy zniesienia współwłasności nieruchomości na rzecz osoby trzeciej, a nie na rzecz innego spadkobiercy.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.