0114-KDIP3-3.4011.495.2018.2.JM - Opodatkowanie przychodu osiągniętego w Wielkiej Brytanii.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2018 r. (data wpływu 22 października 2018 r.) uzupełnione pismem z dnia 7 grudnia 2018 r. (data nadania 7 grudnia 2018 r., data wpływu 7 grudnia 2018 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 6 grudnia 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.495.2018.1.JM (data nadania 6 grudnia 2018 r., data doręczenia 7 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 22 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 6 grudnia 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.495.2018.1.JM (data nadania 6 grudnia 2018 r., data doręczenia 7 grudnia 2018 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków wniosku.

Pismem z dnia 7 grudnia 2018 r. (data nadania 7 grudnia 2018 r., data wpływu 7 grudnia 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W czerwcu 2017 r. Wnioskodawca podjął pracę w Wielkiej Brytanii przeprowadzając się na stałe do tego kraju. Ponieważ Wnioskodawca pracuje od poniedziałku do piątku w trybie 8 godzinnym, to uwzględniając wyjazdy weekendowe czy wakacyjne, na terenie Wielkiej Brytanii Wnioskodawca przebywa 250 dni w roku. Od początku wyjazdu Wnioskodawca mieszka w W., hrabstwo S. wynajmując mieszkanie dla własnych potrzeb. Wnioskodawca ma tutaj pracę, znajomych i przyjaciół, zamierza tutaj zostać w przewidywanej przyszłości, łącząc swoje plany z Wielką Brytanią. W Polsce Wnioskodawca nie posiada małoletnich dzieci, córka w wieku 22 lat jest samodzielna, pracuje i studiuje w Polsce. Formalnie Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim, przy czym z racji rozpadu pożycia w lipcu 2018 r. w Sądzie w K. został złożony pozew o separację. Wyznaczony przez Sąd termin kolejnej rozprawy to 12 marzec 2019 r. W Polsce Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości położonej w Będzinie, która obciążona jest kredytem hipotecznym, obsługiwanym przez Bank do roku 2041 ze wspólnym rachunkiem bankowym. Nieruchomość zamieszkiwana jest aktualnie przez żonę, z którą Wnioskodawca prowadzi sprawę separacyjną, przy czym z racji zadłużenia hipotecznego we frankach szwajcarskich, nie ma możliwości choćby podjęcia próby wykupu nieruchomości w celu jej sprzedaży. W Polsce Wnioskodawca był zatrudniony na umowę o pracę, która została rozwiązana z dniem 31 stycznia 2018 r. W efekcie, w roku 2018 Wnioskodawca osiągnął dochody na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca uważa, że nie przebywając na terenie Rzeczypospolitej Polskiej 183 dni w roku oraz nie posiadając więzi noszących znamiona centrum interesów życiowych ani gospodarczych, Wnioskodawca nie klasyfikuje się jako osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce.

Pismem z dnia 6 grudnia 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.495.2018.1.JM, tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie zdarzenia przyszłego o następujące informacje:

* czy w 2018 r. Wnioskodawca posiada/będzie posiadał w Wielkiej Brytanii miejsce zamieszkania dla celów podatkowych?

* czy Wielka Brytania, w 2018 r. traktuje/będzie traktowała Wnioskodawcę jako rezydenta podatkowego, tzn. czy według prawa tego państwa Wnioskodawca podlega/będzie podlegał tam opodatkowaniu, z uwagi na swoje miejsce zamieszkania?

W uzupełnieniu z dnia 7 grudnia 2018 r. (data wpływu 10 grudnia 2018 r.) Wnioskodawca poinformował, że w 2018 r. Wnioskodawca posiada w Wielkiej Brytanii miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Wnioskodawca przebywa w Wielkiej Brytanii w roku 2018 ponad 183 dni i posiada tam miejsce zamieszkania dla celów podatkowych rozliczanych w miejscowym urzędzie skarbowym (HMRC). Wielka Brytania w roku 2018 traktuje Wnioskodawcę jako rezydenta podatkowego podlegającego opodatkowaniu, co potwierdzono certyfikatem rezydencji podatkowej (Certificate of Residence) wydanym przez miejscowy urząd skarbowy (HMRC).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy słusznym jest przyjęcie, że Wnioskodawca nie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i za rok 2018 powinien się rozliczyć wyłącznie z przychodów osiągniętych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej?

Zdaniem Wnioskodawcy, za rok 2018 podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu

i powinien się rozliczyć wyłącznie z przychodów osiągniętych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W świetle art. 4a wyżej cytowanej ustawy, przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu o od zysków, podpisana w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Wielką Brytanią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że w czerwcu 2017 r. Wnioskodawca podjął pracę w Wielkiej Brytanii przeprowadzając się na stałe do tego kraju. Na terenie Wielkiej Brytanii Wnioskodawca przebywa 250 dni w roku. Wnioskodawca ma tam pracę, znajomych i przyjaciół, zamierza tam zostać w przewidywanej przyszłości, łącząc swoje plany z Wielką Brytanią. W Polsce zamieszkuje pełnoletnia i usamodzielniona córka Wnioskodawcy oraz Jego małżonka, z którą pozostaje w stanie separacji. W Polsce Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości, która obciążona jest kredytem hipotecznym. W Polsce Wnioskodawca był zatrudniony na umowę o pracę, która została rozwiązana z dniem 31 stycznia 2018 r. Wnioskodawca uważa, że nie przebywając na terenie Rzeczypospolitej Polskiej 183 dni w roku oraz nie posiadając więzi noszących znamiona centrum interesów życiowych ani gospodarczych, Wnioskodawca nie klasyfikuje się jako osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce. Ponadto, w 2018 r. Wnioskodawca posiada w Wielkiej Brytanii miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Wielka Brytania w roku 2018 traktuje Wnioskodawcę jako rezydenta podatkowego podlegającego opodatkowaniu, co potwierdzono certyfikatem rezydencji podatkowej (Certificate of Residence) wydanym przez miejscowy urząd skarbowy (HMRC).

Zatem mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że w świetle ww. przepisów w 2018 r. Wnioskodawca spełnia przesłanki pozwalające go uznać za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Wielkiej Brytanii, gdyż przeprowadził się tam na stałe, podjął pracę, wynajął mieszkanie i zamierza tam zostać na przyszłość łącząc swoje plany z tym krajem. Wielka Brytania traktuje Wnioskodawcę jako rezydenta podatkowego, co zostało potwierdzone certyfikatem rezydencji. Zatem Wnioskodawca w 2018 r. podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. podlega opodatkowaniu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem polsko - angielskiej Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.