0114-KDIP3-3.4011.460.2019.3.MT - PIT w zakresie zaliczenia do przychodów z działalności gospodarczej otrzymanego odszkodowania w związku z uszkodzeniem samochodu wykorzystywanego częściowo w działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2019 r. (data wpływu 3 października 2019 r.) uzupełnione pismem z dnia 4 listopada 2019 r. (data wpływu 7 listopada 2019 r.) będącego odpowiedzią na wezwanie z dnia 28 października 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.460.2019.1.MT (data nadania 28 października 2019 r., data odbioru 31 października 2019 r.) oraz uzupełnionym pismem z dnia 6 grudnia 2019 r. (data wpływu 9 grudnia 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 28 listopada 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.460.2019.2.MT (data nadania 28 listopada 2019 r., data odbioru 3 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów z działalności gospodarczej otrzymanego odszkodowania w związku z uszkodzeniem samochodu wykorzystywanego częściowo w działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów z działalności gospodarczej otrzymanego odszkodowania w związku z uszkodzeniem samochodu wykorzystywanego częściowo w działalności gospodarczej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 28 października 2019 r. (data nadania 28 października 2019 r., data doręczenia 31 października 2019 r.) Nr 0114-KDIP3-3.4011.460.2019.1.MT, tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych. Ponadto pismem z dnia 28 listopada 2019 r. (data nadania 28 listopada 2019 r., data doręczenia 3 grudnia 2019 r.) Nr 0114-KDIP3-3.4011.460.2019.2.MT, tut. organ wezwał ponownie Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 4 listopada 2019 r. (data nadania 5 listopada 2019 r., data wpływu 7 listopada 2019 r.) oraz pismem z dnia 6 grudnia 2019 r. (data nadania 6 grudnia 2019 r., data wpływu 9 grudnia 2019 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. W dniu 13 grudnia 2018 r. doszło do szkody komunikacyjnej z udziałem Wnioskodawczyni. Zdarzenie drogowe ze względu na winę po stronie Wnioskodawczyni zostało pobrane z jej OC. Wnioskodawczyni użytkuje auto w cyklu mieszanym, tzn. Wnioskodawczyni wykorzystuje samochód do celów prywatno-służbowych (50% odliczenia podatku VAT).Warsztat, który dokonał naprawy wystawił fakturę za szkodę na Wnioskodawczynię. Z tej Faktury Wnioskodawczyni opłaciła połowę VAT (w związku z użytkowaniem auta do celów prywatno-służbowych). Ubezpieczyciel pokrył do warsztatu wartość faktury pomniejszoną o połowę VAT, które Wnioskodawczyni opłaciła. W związku z powyższym do przychodów firmy Wnioskodawczyni zaliczyła 100% przyznanego odszkodowania, natomiast do kosztów 75% całości faktury.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 28 października 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.460.2019.1.MT Wnioskodawczyni doprecyzowała, że samochód który był naprawiany nie jest środkiem trwałym w działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni użytkuje go na podstawie umowy leasingowej.

Ponadto Wnioskodawczyni przeformułowała zadane pytanie i przedstawiła stanowisko w sprawie adekwatne do przeformułowanego pytania.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 28 listopada 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.460.2019.2.MT Wnioskodawczyni doprecyzowała, że:

* zawarła umowę leasingu, która spełnia warunki określone w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tzw. leasing operacyjny),

* leasingowany samochód jest samochodem osobowym,

* odszkodowanie zostało przyznane w wyniku szkody powstałej na przedmiocie leasingu, czyli samochodzie osobowym,

* Wnioskodawczyni posiada dobrowolne ubezpieczenie AC i wyplata odszkodowania nastąpiła z tego właśnie ubezpieczenia,

* wystawiona przez warsztat faktura dotyczyła naprawy samochodu Wnioskodawczyni,

* "z tej faktury opłaciłam połowę VAT", czyli z deklaracji VAT zostało odliczone 50% VATu,

* w związku z wykorzystywaniem przez Wnioskodawczynię leasingowanego auta zarówno na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, jak również do celów niezwiązanych z działalnością, do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawczyni zalicza jedynie 75% poniesionych wydatków związanych z jego używaniem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z mieszanym cyklem użytkowania samochodu do celów prywatno-służbowych przychody powinny być ograniczone do 75%?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z mieszanym cyklem wykorzystania samochodu do celów prywatno-służbowych przychody powinny być ograniczone do 75%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług (art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 12 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.

Co do zasady, przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie przysporzenia majątkowe, uzyskane w związku z tą działalnością, o ile ustawa nie wyłącza ich z tej kategorii.

Przychodem z działalności będą przekazane przez ubezpieczyciela odszkodowania za szkody w składnikach majątku związanych z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, wskazane w art. 14 ust. 2 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym składnikami majątku związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą będą zarówno składniki majątku stanowiące środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne w tej działalności, jak i wszelkie inne przedmioty, które są w funkcjonalny sposób związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, tj. wszelkie przedmioty wykorzystywane przez podatnika w prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej.

W myśl ww. przepisu, wszystkie otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku przedsiębiorstwa niezależnie od podstawy ich otrzymania są opodatkowane podatkiem dochodowym. Tego rodzaju odszkodowanie pozostaje w bezpośrednim związku z działalnością gospodarczą. Przychód z tytułu otrzymanego odszkodowania należy rozliczyć zatem w ramach źródła przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jak wynika ze stanu faktycznego Wnioskodawczyni użytkuje samochód do celów prywatnych i służbowych związanych z działalnością gospodarczą. Samochód ten uległ wypadkowi z winy Wnioskodawczyni. Do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawczyni zaliczyła 75% wydatków związanych z naprawa tego samochodu, zgodnie z fakturą wystawioną przez warsztat, który dokonał naprawy samochodu. Ubezpieczyciel pokrył do warsztatu wartość faktury pomniejszoną o połowę VAT, które Wnioskodawczyni opłaciła. Do przychodów firmy Wnioskodawczyni zaliczyła 100% przyznanego odszkodowania, natomiast do kosztów 75% całości faktury. Odszkodowanie zostało przyznane w wyniku szkody powstałej na przedmiocie leasingu, czyli samochodzie osobowym.

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia, czy w związku z mieszanym cyklem użytkowania samochodu do celów prywatno-służbowych przychody powinny być ograniczone do 75%.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy, należy zauważyć, że żaden przepis nie uzależnia ustalenia przychodów z działalności gospodarczej od mieszanego cyklu użytkowania składnika związanego z prowadzona działalnością gospodarczą.

W tym miejscu wskazać należy, że przepisem pozwalającym ograniczyć wysokość przychodów z działalności gospodarczej jest art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowią przychód z działalności gospodarczej, jednakże przepis art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłącza z przychodów tę część odszkodowania, która stanowi zwrot poniesionych wydatków, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Wyłączenie zawarte w powyższym przepisie odnosi się do kwot uzyskanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, które w istocie stanowią zwrot takich wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym, niezaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów winno wynikać bądź z ustawowego wyłączenia tego wydatku z kosztów na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bądź z braku związku poniesionego wydatku z przychodem, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy. Nie może ono zatem być wynikiem dobrowolnego działania podmiotu, nieznajdującego oparcia w obowiązujących w tym zakresie przepisach prawa.

Literalna wykładnia powołanego przepisu art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Przychodem jest zatem takie przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa osoby fizycznej.

Zatem przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne, powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa.

Przychody są - obok kosztów uzyskania przychodów - podstawowym elementem mającym wpływ na dochód jako przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym.

Zarówno w orzecznictwie, doktrynie, jak również w piśmiennictwie, prezentowany jest pogląd, że aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii "innych wydatków" wymienionych w wyżej przywołanym przepisie, muszą być spełnione następujące przesłanki:

* wydatek nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów,

* wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że wydatek poniesiony jest odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc "wydatek zwrócony" to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony. Zwróconym innym wydatkiem nie jest bowiem uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku, lecz nie stanowi jego zwrotu.

W świetle powyższych wyjaśnień, stwierdzić należy, że kwota pieniężna jaką Wnioskodawczyni otrzyma od ubezpieczyciela nie może być uznana za pożytek, o którym mowa w art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ stanowić będzie odszkodowanie będące wykonaniem świadczenia z umowy ubezpieczenia, a nie zwrot wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Wobec tego w analizowanej sprawie nie zostanie spełniony jeden z warunków art. 14 ust. 3 pkt 3a, o których mowa, powyżej, dlatego też w przedmiotowej sprawie powyższy przepis nie znajdzie zastosowania, a otrzymane od ubezpieczyciela środki pieniężne w myśl art. 14 ust. 1 tej ustawy, w całości stanowić będą przychód.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy oraz zaprezentowany stan faktyczny stwierdzić należy, że wskazane we wniosku odszkodowanie, nie stanowi kwoty zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, wobec czego stanowi ono dla Wnioskodawczyni - w dacie jego otrzymania - przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Odszkodowanie, o którym mowa we wniosku jest bowiem otrzymanym odszkodowaniem objętym dyspozycją art. 14 ust. 2 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest to przy tym odszkodowanie za szkody dotyczące składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, więc nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wobec tego należy zaliczyć kwoty, o których mowa we wniosku do przychodów, które dla Wnioskodawczyni - na mocy art. 14 ust. 2 pkt 12 ustawy - stanowią w dacie otrzymania przychody ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Zatem mieszany sposób użytkowania samochodu nie powoduje, że Wnioskodawczyni w związku z otrzymaniem odszkodowania ustala przychody z działalności gospodarczej w wysokości 75%.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 dnia października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.