0114-KDIP3-3.4011.143.2018.2.JK2 - Miejsce opodatkowania przychodów uzyskanych w Wielkiej Brytanii.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 marca 2018 r. (data wpływu 19 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 19 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w ustalenia obowiązku podatkowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 10 kwietnia 2018 r., Nr 0114-KDIP3-3.4011.143.2018.1.JK2 (data nadania 10 kwietnia 2018 r., data doręczenia 10 kwietnia 2018 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 14 kwietnia 2018 r. (data nadania 14 kwietnia 2018 r., data wpływu 14 kwietnia 2018 r.) Wnioskodawca dokonał uzupełnienia wniosku w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w roku 2006 wraz z małżonką wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie podjął pracę na czas nieokreślony i utworzył ognisko domowe. W Wielkiej Brytanii urodziła się dwójka dzieci Wnioskodawcy, które w późniejszym okresie uczęszczały do brytyjskich placówek oświatowych (szkoły i przedszkola). Przeniesienie miejsca zamieszkania do Wielkiej Brytanii zostało zgłoszone na formularzu ZAP-3 w 2012 r. Wnioskodawca wraz z małżonką posiada podwójne obywatelstwo: polskie i brytyjskie. W kwietniu 2017 r. małżonka wraz z dziećmi wyjechała do Polski. Czynnikiem motywującym małżonkę do wyjazdu była chęć znalezienia pracy spełniającej aspirację małżonki. Dodatkowym czynnikiem była chęć ułatwienia dzieciom nauki języka polskiego. Była to jednostronna decyzja małżonki. Wnioskodawca chciał pozostać w Wielkiej Brytanii. W chwili obecnej małżonka Wnioskodawcy mieszka w mieszkaniu należącym do rodziców Wnioskodawcy. W grudniu 2017 r. małżonka podpisała umowę deweloperską na zakup mieszkania do majątku wspólnego. Kupno mieszkania nastąpiło w kwietniu 2018 r. W tym też mieszkaniu małżonka planuje zamieszkać wraz z dziećmi i utworzyć nowe ognisko domowe. Ognisko domowe Wnioskodawcy nadal pozostaje w Wielkiej Brytanii w mieszkaniu, w którym mieszka od roku 2011. Wnioskodawca wraz z małżonką pozostają w związku małżeńskim i oboje planują utrzymać ten stan. Wnioskodawca wspiera finansowo małżonkę, gdyż w chwili obecnej małżonka nie jest zatrudniona. Wnioskodawca pozostaje w Wielkiej Brytanii, gdzie nadal jest zatrudniony na umowę o pracę na czas nieokreślony. Chęć pozostania Wnioskodawcy w Wielkiej Brytanii w dużej mierze jest związana z karierą zawodową spełniającą oczekiwania Wnioskodawcy, jednak inne czynniki również mają wpływ. Do czynników dodatkowych należą: przyzwyczajenie do miejsca i kultury, w którym Wnioskodawca przebywa od 12 lat, kontakty towarzyskie nawiązane w trakcie pobytu, szybki dostęp do usług publicznych (np. służba zdrowia), jak też preferowany łagodny klimat. Wnioskodawca ma też nadzieję, że małżonka zmieni zdanie i powróci do Wielkiej Brytanii. Wnioskodawca do Polski przyjeżdża okazjonalnie na pobyt krótkotrwały w celu odwiedzin rodziny. Okres przebywania w Polsce wynosi kilka tygodni w roku (czyli znacznie krótszy niż 183 dni w roku). Ponadto w Polsce Wnioskodawca:

W Wielkiej Brytanii Wnioskodawca:

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy od kwietnia 2017 r. Wnioskodawca nadal podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu?

2. Czy Wnioskodawca ma obowiązek składania zeznań podatkowych w Polsce uwzględniających dochód uzyskany poza Polską?

Zdaniem Wnioskodawcy, w celu rozstrzygnięcia powyższego pytania należy się odnieść do umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską i Wielką Brytanią. Umowa ta określa zasady ustalania miejsca zamieszkania do celów podatkowych. Ponieważ Wnioskodawca może być uznany za rezydenta podatkowego zarówno w Polsce (posiada miejsce zamieszkania) jak i w Wielkiej Brytanii (pobyt przekracza 183 dni w roku) to należy się odnieść do reguł kolizyjnych:

Analizując podpunkt "a", w ocenie Wnioskodawcy, posiada on stałe miejsce zamieszkania w obu państwach jednak powiązania osobiste i gospodarcze Wnioskodawcy z Wielką Brytanią są nadal silniejsze a przynajmniej są na tyle silne, że trudno uznać, że ośrodek interesów życiowych Wnioskodawcy został przeniesiony do Polski. Pomocne jest również zastosowanie reguły z podpunktu "b". Ponieważ Wnioskodawca zazwyczaj przebywa w Wielkiej Brytanii, więc to w Wielkiej Brytanii posiada on miejsce zamieszkania do celów podatkowych. W związku z tym w Polsce Wnioskodawca podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i nie ma obowiązku składania zeznań podatkowych dotyczących przychodów uzyskanych poza Polską.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W świetle art. 4a wyżej cytowanej ustawy przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu o od zysków, podpisana w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Wielką Brytanią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

W związku z powyższym, mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy uznać, że Wnioskodawca w 2017 r. posiadał ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Wielką Brytanią. Świadczy o tym przebywanie i zamieszkiwanie Wnioskodawcy na terytorium Wielkiej Brytanii od 12 lat, gdzie utworzył ognisko domowe we własnym mieszkaniu kupionym w 2011 r., a także prowadzenie zawodowej działalności. Ponadto w Wielkiej Brytanii Wnioskodawca zgodnie z prawem brytyjskim jest uznany za rezydenta podatkowego Wielkiej Brytanii i tu płaci podatki, uczestniczy w życiu politycznym (jest członkiem partii politycznej, uzyskał obywatelstwo brytyjskie, jest zarejestrowany jako głosujący i uczestniczy w wyborach). Wnioskodawca w tym kraju uzyskuje przychody z tytułu zysków kapitałowych i dywidend za pośrednictwem londyńskiej giełdy (London Stock Exchange), przychody z tytułu odsetek bankowych, posiada zobowiązania finansowe w postaci kredytu hipotecznego, a także jest zarejestrowany w lokalnej przychodni zdrowia, do której z powodu przewlekłej choroby regularnie uczęszcza. Wnioskodawca do Polski przyjeżdża okazjonalnie na pobyt krótkotrwały w celu odwiedzin rodziny. Okres przebywania w Polsce wynosi kilka tygodni w roku. Ponadto w Polsce Wnioskodawca wraz z małżonką jest właścicielem nieruchomości niezabudowanych, z których nie uzyskuje przychodów. W Polsce Wnioskodawca uzyskuje jedynie przychody z tytułu odsetek bankowych. Wnioskodawca w Polsce również nie uczestniczy w życiu politycznym i nie należy do partii.

Zatem mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że w 2017 r. Wnioskodawca w świetle ww. przepisów Wnioskodawca spełnia przesłanki pozwalające go uznać za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Wielkiej Brytanii oraz podlegającą ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium RP zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tego faktu nie zmieni, wyjazd żony Wnioskodawcy wraz z dziećmi do Polski i Jego okazjonalne przebywanie w Polsce w celach odwiedzin rodziny.

Wobec powyższego, dochody uzyskane przez Wnioskodawcę od kwietnia 2017 r. poza terytorium Polski nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, a tym samym Wnioskodawca z tego tytułu nie musi składać zeznań podatkowych w Polsce.

Zatem stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice; w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.