0114-KDIP3-2.4011.554.2019.2.LS - Określenie skutków podatkowych zwolnienia z długu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2019 r. (data wpływu 25 października 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-1.4011.554.2019.1.LS z dnia 3 grudnia 2019 r. (data nadania 3 grudnia 2019 r., data doręczenia 16 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwolnienia z długu - jest prawidłowe.

W dniu 25 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwolnienia z długu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W lutym 1996 r., Wnioskodawczyni wspólnie z małżonkiem wzięła kredyt w Banku tzw. "A." na segment w stanie surowym na jego zakup i wykończenie, na łączną kwotę 189 800 PLN. W okresie 29 lutego 1996 r. do 31 sierpnia 2017 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem wpłaciła do Banku tytułem spłaty tego kredytu 560.166,31 PLN z czego tylko 49.690 PLN to była spłata kapitału, pozostała kwota 510.475,49 PLN to zysk Banku. Do chwili podjęcia rozmów z Bankiem na temat ugody, na warunkach określonych przez Bank, Wnioskodawczyni wraz z mężem wpłaciła dodatkowo 35.000 PLN. (październik 2017 r.). Gdyby Wnioskodawczyni nie zawarła tej ugody to w ciągu kolejnych 10 lat musiałaby wpłacić jeszcze ok. 250.000 PLN czyli razem ponad 850.000 PLN bez gwarancji całkowitej spłaty kredytu.

Kredyt Banku tzw. "A." był to jeden z pierwszych w Polsce kredytów mieszkaniowych, mocno promowany. Wiele wskazuje na to, że Bank nie przeanalizował dokładnie mechanizmu tego kredytu. A w szczególności nie przeprowadził jego właściwej symulacji. Konstrukcja tego produktu od samego początku była wadliwa, jednak całkowite konsekwencje wynikające z ułomności i wad, Bank przerzucił wyłącznie na Wnioskodawczynię i jej męża doprowadzając rodzinę do poważnego zadłużenia. Ta sytuacja spowodowała, że Wnioskodawczyni wraz z mężem przestali być wiarygodni kredytowo, stracili rodzinną formę, zdrowie (wieńcówka i choroba nowotworowa) a cała emerytura Wnioskodawczyni szła na spłatę rat kredytu. Produkt ten wycofano z rynku w 1999 r. A o tym fakcie Wnioskodawczyni wraz z mężem dowiedzieli się kilka lat później. W latach 2005 - 2017, Wnioskodawczyni wraz z mężem występowali wielokrotnie do władz Banku (m.in. Prezesa.Zarządu, Rady Nadzorczej Banku, Dyrektora Centrum Restrukturyzacji i Windykacji, Biura Rzecznika Klienta Banku) o znalezienie kompromisu pozwalającego na rozwiązanie umów kredytowych, które były korzystne wyłącznie dla Banku, a niezgodne z zasadami współżycia społecznego. Wnioskodawczyni wraz z mężem nie otrzymali propozycji rozsądnego i cywilizowanego rozliczenia się z Bankiem. Jedyne oferty, Wnioskodawczyni podkreśla to z całą stanowczością, jakie otrzymali od Banku, to udzielenie kredytu według aktualnego stanu zadłużenia, bez uwzględnienia dotychczasowych wpłat:

W każdym z tych przypadków, nie mówiąc o kredycie we frankach szwajcarskich, całkowita spłata kredytu "A." to ok. 850.000 PLN, co stanowiłoby ponad 4-krotną wartość zaciągniętego kredytu, zdaniem Wnioskodawczyni to już chyba lichwa!

Sąd Apelacyjny (1 października 2013 r.), stwierdził, że umowa jaką zawarła klientka z Bankiem nie była umową o kredyt, lecz o pożyczkę, nie miała bowiem końcowego terminu spłaty. Oprocentowanie zależało od stopy bazowej i stałej marży dla Banku.

Zdaniem Sądu przez lata w zmieniających się warunkach ekonomicznych, ta marża stała się źródłem nadmiernego zysku dla Banku. A to jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego. Bank jest profesjonalistą, musiał przewidzieć skutki ustalenia stałej marży. Jako instytucja szczególnego zaufania społecznego, powinien zaproponować wyjście z tej trudnej sytuacji.

Sąd Apelacyjny (2 października 2008 r.) uznał, że klient, nie mógł sam ustalić jak wysoką ratę powinien płacić, by jego dług spadał a nie rósł. Sędzia powołał się na przepis Kodeksu Cywilnego, z którego wynika, że jeżeli z powodu "nadzwyczajnej zmiany stosunków spełnienie jakiegoś świadczenia jak w tym wypadku spłata kredytu groziłoby jednej ze stron "nadmiernymi trudnościami lub rażącą stratą", Sąd może ustalić nowe warunki realizacji umowy. Sąd Apelacyjny uznał roszczenia jednego z klientów tzw. "A." za zasadne i nakazał Bankowi rozwiązać umowę jako wypełnioną.

Biegły sądowy powołany przez Sąd Okręgowy, gdzie toczył się spór między Bankiem a jego klientką, po przeanalizowaniu wielu umów o kredyt "A." stwierdził, że Bank wadliwie skonstruował umowę. M.in. nie zapisano w niej na jaki okres została zawarta, nie ma harmonogramu spłat. Zdaniem eksperta, Bank miał pełną swobodę w ustalaniu rat, a to wbrew przepisom Kodeksu Cywilnego.

W ocenie Sądów Apelacyjnych, szeregu uznanych prawników a także dziennikarzy ekonomicznych specjalizujących się w tematyce finansowej, obowiązek zapłaty podatku dochodowego co do zasady nie aktualizuje się w odniesieniu do umów, które zawierają niedozwolone postanowienia umowne czy też umów, które są nieważne a w tym konkretnym przypadku umowy kredytopodobnej Banku tzw. "A.".

W rzeczywistości kwota umorzenia stanowi część kwoty bezpodstawnie ujętej w księgach Banku (Sąd Apelacyjny stwierdził, że kredyt tzw. "A." stał się źródłem nadmiernego zysku Banku). W przypadku Wnioskodawczyni to prawie dwunastokrotnego - wpłaciła 560.166.13 PLN z czego 49.690 PLN to spłata kapitału a zysk Banku 510.475,49 PLN.

Tym samym w wyniku ugody Wnioskodawczyni nie uzyskała przysporzenia majątkowego.

Pismem z dnia 3 grudnia 2019 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.554.2019.1.LS wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania poprzez:

Pismem z dnia 23 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w wyznaczonym terminie. W nadesłanym uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że:

a. Ugoda z Bankiem została zawarta 3 stycznia 2018 r.,

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W świetle przedstawionych faktów Wnioskodawczyni prosi o indywidualną interpretację - czy jest zobowiązana do zapłaty podatku od wzbogacenia?

W przypadku Wnioskodawczyni Bank wystawił PIT-11 na kwotę 58.932,08 PLN, jako przychód od redukcji należności (w tym m.in. odsetki skapitalizowane).

Zdaniem Wnioskodawczyni, konstrukcja kredytu hipotecznego tzw. A. od samego początku była wadliwa, jednak całkowite konsekwencje wynikające z ułomności i wad Bank przerzucił na barki kredytobiorcy. Bank namawiając na wzięcie tego kredytu nie poinformował o możliwych konsekwencjach wynikających z jego konstrukcji. Wnioskodawczyni uważa, że przy zawieraniu umowy została przez Bank wprowadzona w błąd co do istoty tego produktu.

Sama zaś konstrukcja umów była skomplikowana w stopniu wykluczającym jej merytoryczne zrozumienie przez przeciętnego klienta Banku, a nawet niektórych specjalistów od prawa bankowego. Bank konstruując umowę w powyższym kształcie, musiał zakładać iż wobec braku dostosowania stopy procentowej do aktualnej wysokości spłacanych rat - powstanie paradoksalna sytuacja braku realnej możliwości spłaty na ustalonych w umowie warunkach bez konieczności jej stałego aneksowania. Działanie Banku narażające klientów na powstanie tak drastycznej sytuacji finansowej miało miejsce w momencie gdy oferta bankowa na rynku kredytów hipotecznych była niezwykle uboga i była de facto wykorzystaniem przymusowej sytuacji w jakiej Wnioskodawczyni wraz z mężem znaleźli się pragnąc pozyskać środki na zakup mieszkania.

Sąd Apelacyjny (2 października 2008 r.) powołując się na art. 5 Kodeksu Cywilnego "nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonanie prawa i nie korzysta z ochrony" - i uznał roszczenia jednego z klientów "A.' za zasadne i nakazał rozwiązać umowę jako wypełnioną. Natomiast Sąd Apelacyjny (1 października 2013 r.) stwierdził m.in., że "oprocentowanie zależało od stopy bazowej i stałej marży dla Banku". Zdaniem Sądu "przez lata w zmieniających się warunkach ekonomicznych ta marża stała się źródłem nadmiernego zysku dla Banku a to jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego". W okresie 29 lutego 1996 r. do 31 sierpnia 2017 r. Wnioskodawczyni wspólnie z mężem wpłacili do Banku tytułem spłaty tzw. "A." 560.166,31 PLN z czego tylko 49.690 PLN to była spłata kapitału, pozostała kwota 510.475,49 PLN to zysk Banku (czy to nie jest usankcjonowana prawnie lichwa?).

Adwokat (...) zwraca uwagę na fakt, że obowiązek zapłaty podatku co do zasady nie aktualizuje się w odniesieniu do umów, które zawierają niedozwolone postanowienia umowne (klauzule abuzywne), czy też umów, które są nieważne (m.in. tzw. kryt A., czy tzw. kredyty we frankach). W tej sytuacji ugoda de facto nie prowadzi w ujęciu podatkowym do żadnego przysporzenia majątkowego po stronie kredytobiorcy (Bank nie rezygnuje z należnej mu kwoty), a jedynie stanowi przejaw dążenia stron do przywrócenia stanu zgodnego z prawem - tłumaczy adwokat (...). W rzeczywistości kwota umorzenia stanowi wówczas część kwoty bezpodstawnie ujętej w księgach Banku, którą strony postanawiają skorygować. Tym samym w wyniku ugody kredytobiorca nie uzyskuje przysporzenia majątkowego w postaci zmniejszenia jego pasywów. To jedynie Bank rezygnuje z części swoich nienależnych dochodów. Zdaniem mecenasa (...) - umowa ugody jest tak skonstruowana, że ciężko stwierdzić, czy obowiązek podatkowy powstanie. Z jednej strony jest wyraźne wskazanie, że to nowacja (określenia nowych warunków spłaty zadłużenia), a to by przemawiało za brakiem podatku. Z drugiej jednak strony umowa jest tak napisana, aby powstał obowiązek podatkowy - w mojej ocenie z uwagi na nieważność takiej umowy absolutnie taki podatek nie powinien zostać naliczony - mówi (...).

Dodaje, że powyższe rozważania zostały w pełni podzielone przez Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 26 października 2016 r. (II FSK 27930/14) stwierdził, że odstąpienia przez Bank od żądania od kredytobiorcy świadczeń wynikających z nieważnej czynności prawnej nie stanowi nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 11 ust. 1 Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. W rozpatrywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny sprawie wskazał on, że Bank odstąpił od żądania zapłaty nadmiernego zysku, wynikającego z nieważnych postanowień umowy, których to świadczeń kredytobiorca, z uwagi na art. 58 & 1 i 2, nie był zobowiązany spełnić. Tym samym w wyniku zawartej ugody kredytobiorca nie uzyskał przysporzenia majątkowego w postaci zmniejszenia jego pasywów. To jedynie Bank zrezygnował z części swoich nienależnych dochodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednym ze źródeł przychodów są inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania "w szczególności", wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Z treści wniosku wynika, że w lutym 1996 r., Wnioskodawczyni wspólnie z małżonkiem wzięła kredyt w Banku tzw. "A." na segment w stanie surowym na jego zakup i wykończenie, na łączną kwotę 189.800 PLN. Ugoda z Bankiem została zawarta 3 stycznia 2018 r., na kwotę, w stosunku do której Wnioskodawczyni została zwolniona wraz z mężem z długu, składało się 107.541,57 PLN - kapitału, 106,09 PLN - odsetek, 10.216,48 PLN - odsetek skapitalizowanych, w skład kwoty zwolnionej z długu nie wchodziła kwota odsetek karnych, celem tego kredytu było zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, kredyt został zabezpieczony na hipotece tego domu (w dziale IV wpisano: "Hipoteka zwykła, w kwocie sto osiemdziesiąt dziewięć tysięcy osiemset złotych na rzecz Banku tytułem zabezpieczenia kredytu wraz z odsetkami i na warunkach określonych w zaświadczeniu też Banku z dnia 7 maja 97 r.k. 6. Na wniosek z dnia 13 maja 97 r. w dziale 1 wpisano; (...).

Instytucja kredytu uregulowana została natomiast przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 2357 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Podkreślić należy, że otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Tym samym, umorzoną Wnioskodawczyni kwotę kredytu należy zakwalifikować do przychodu z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei instytucja zwolnienia z długu uregulowana została w art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.), zgodnie z którym zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Jednakże zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 21 listopada 2017 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 2167) zarządza się zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od:

W myśl § 3 rozporządzenia w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe kwoty wierzytelności, o których mowa w § 1, obejmują:

Z kolei § 7 ww. rozporządzenia stanowi, że zaniechanie, o którym mowa w § 1 i § 2, ma zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2018 r.

Natomiast § 4 komentowanego rozporządzenia reguluje, że przez własne cele mieszkaniowe, o których mowa w § 1, rozumie się wydatki na cele, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.).

Zgodnie z treścią ww. art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki poniesione na:

e. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego - położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Z powyższego wynika, zatem że zaniechanie poboru podatku znajdzie zastosowanie do umorzonych osobom fizycznym kwot wierzytelności z tytułu kredytów zaciągniętych na własne cele mieszkaniowe i zabezpieczonych hipotecznie, udzielonych przed dniem 15 stycznia 2015 r. przez podmioty uprawnione do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw, w przypadku, gdy osoba fizyczna, której umorzono zobowiązanie z tytułu kredytu nie skorzystała z umorzenia zobowiązania z tytułu innego kredytu na własne cele mieszkaniowe zabezpieczonego hipotecznie (§ 1 pkt 1 ww. rozporządzenia).

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyższej przepisy prawa stwierdzić należy, że w stosunku do uzyskanego przez Wnioskodawczynię przychodu związanego z umorzeniem wierzytelności z tytułu kredytu hipotecznego, zastosowanie znajdzie zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie Rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 21 listopada 2017 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe. W konsekwencji, Wnioskodawczyni nie musi wykazywać w zeznaniu rocznym, jako przychodu kwot związanych z umorzeniem wierzytelności z tytułu kredytu hipotecznego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Końcowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Ponadto należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, z uwagi na indywidualny charakter, niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Wnioskodawczyni, nie wywiera skutków prawnych dla męża Wnioskodawczyni.

Z kolei odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię w przedmiotowym wniosku wyroków sądu tutejszy organ wyjaśnia, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają. Zatem wskazane we wniosku wyroki sądu nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie złożenia wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.