0114-KDIP3-2.4011.420.2020.3.MJ - Określenie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, późn. zm) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2020 r. (data wpływu 29 czerwca 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 sierpnia 2020 r. (data wpływu 28 sierpnia 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie Nr 0114-KDIP3-2.4011.420.1.MJ z dnia 21 sierpnia 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 21 sierpnia 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.420.2020.1.MJ (data nadania 21 sierpnia 2020 r., data doręczenia 22 sierpnia 2020 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 27 sierpnia 2020 r. (data wpływu 28 sierpnia 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabyciu spadku po zmarłej babci w dniu 1 grudnia 2016 r. Wnioskodawca stał się jedynym właścicielem lokalu mieszkalnego, którego odpłatne zbycie nastąpiło na podstawie umowy sprzedaży w dniu 14 marca 2017 r. za kwotę 210.000 zł. Wnioskodawca nie ponosił żadnych kosztów podniesienia jego wartości, nie generował innych kosztów uzyskania przychodu. Wnioskodawca zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych odpłatne zbycie nieruchomości wykazał w zeznaniu PIT-39 za rok 2017, odpowiednio: Przychód 210.000 zł - Koszty uzyskania przychodu 0 = Dochód 210.000 zł. Wnioskodawca zadeklarował, że cały przychód ze sprzedaży wydatkuje na własne cele mieszkaniowe. Wysokość Dochodu ze sprzedaży poz. 23 została wpisana do rubryki z poz. 25 powyższego zeznania. W ustawowym terminie, w dniu 17 marca 2017 r. (data operacji wykonania przelewu) Wnioskodawca spłacił z całego uzyskanego dochodu ze sprzedaży mieszkania oraz dodatkowo z własnych oszczędności inny mieszkaniowy kredyt hipoteczny zaciągnięty w dniu 27 czerwca 2013 r. na budowę domu, którego spłata w myśl art. 21 ust. 25 pkt 2) ww. ustawy jest objęta zwolnieniem przedmiotowym od podatku dochodowego. Kwota przelewu tytułem spłaty kredytu wynosiła 275.000 zł. Na mocy aktu notarialnego w dniu 27 czerwca 2013 r. Wnioskodawca nabył wraz z żoną do majątku wspólnego nieruchomość gruntową, na której za środki wspólne na prawie wspólności majątkowej wybudowany został dom jednorodzinny, którego sprzedaż nastąpiła w dniu 30 marca 2017 r. W złożonym PIT-39 za 2017 rok Wnioskodawca wykazał zatem 1/2 osiągniętego przychodu, 1/2 kosztów uzyskania przychodu stanowiące udokumentowane nakłady na wybudowanie domu i 1/2 dochodu, odpowiednio: Przychód 760.000 zł - Koszty uzyskania przychodu 398.721,11 zł = Dochód 361.278,89 zł. Takie same wartości wykazała żona Wnioskodawcy w swoim zeznaniu PIT-39 za 2017 rok. Zadeklarowali również, że całość przychodu będą wydatkować na własne cele mieszkaniowe zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy wpisując całą kwotę dochodu z poz. 23 do poz. 25 swoich deklaracji PIT-39 za 2017 rok. Połowa wspólnie poniesionych wydatków na cele mieszkaniowe (budowa kolejnego domu) poniesionych do końca 2019 r. wyniosła 701.516,05 zł. Wnioskodawca początkowo złożył dwie odrębne deklaracje PIT-39 za 2017 rok na każdą ze sprzedanych nieruchomości, jednak Wnioskodawca został wezwany przez (...) Urząd Skarbowy w (...) do skorygowania deklaracji i zsumowania transakcji sprzedaży obu nieruchomości. Co też uczynił.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że środki pieniężne uzyskane ze sprzedaży odziedziczonego lokalu mieszkalnego zostały przeznaczone w dniu 17 marca 2017 r. na spłatę kredytu hipotecznego zaciągniętego na budowę domu, który następnie został sprzedany w dniu 30 marca 2017 r.

W związku z powyższym opisem stanu faktycznego zadano następujące pytanie.

Jak powinien być wyliczony poprawnie podatek od sprzedaży nieruchomości w oparciu o wydatkowanie przychodu na cele mieszkaniowe - z pierwszej nieruchomości w całości, w drugiej częściowo?

Zdaniem Wnioskodawcy, udokumentowane wydatki na cele mieszkaniowe po sprzedaży mieszkania ze spadku były równe osiągniętemu przychodowi. Zatem w myśl przepisów DOCHÓD ZWOLNIONY= DOCHÓD ZE SPRZEDAŻY DOCHÓD DO OPODATKOWANIA = 0. Wnioskodawca uważa, że spełnił warunek zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy - wydatkował wszystkie środki na cele mieszkaniowe. Wnioskodawca nie powinien zapłacić podatku dochodowego od sprzedaży powyższej nieruchomości. Jednakże z uwagi na sprzedaż w tym samym roku podatkowym drugiej nieruchomości, gdzie Wnioskodawca nie wydatkował całości przychodu na cele mieszkaniowe i wykazaniu obu sprzedaży w tym samym PIT-39, po zsumowaniu obu przychodów pomniejszonych o koszty uzyskania przychodów (które dotyczą tylko drugiej nieruchomości) wyliczany jest zawyżony dochód, od którego należy zapłacić podatek. Gdyby oba powyższe zdarzenia zaszły w różnych okresach podatkowych Wnioskodawca zapłaciłby podatek tylko i wyłącznie od dochodu osiągniętego ze sprzedaży domu. Co wydaje się zasadne i zrozumiałe dla Wnioskodawcy jako podatnika, z uwagi na to, że faktycznie wydatki na cele mieszkaniowe poniesione na budowę domu były niższe niż uzyskany przychód. Sumowanie przychodów zatem działa w tym przypadku na niekorzyść Wnioskodawcy, pomimo, że spełnia warunek ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426), - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie m.in.:

c. prawa wieczystego użytkowania gruntów, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a dochód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Użyte w cytowanym przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcie "odpłatne zbycie" oznacza przeniesienie prawa własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową.

Interpretacja pojęcia "nabycie" została przedstawiona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 2009 r., sygn. akt II FSK 1489/08, w którym Sąd stwierdził, że aby ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek biegu pięcioletniego terminu należy odwołać się do regulacji zawartych w prawie cywilnym. Według ustawy - Kodeks cywilny, nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Zatem, aktywa majątkowe ulegają zwiększeniu. Zdaniem Sądu, przez pojęcie "nabycie" użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca odziedziczył po zmarłej babci w 2016 r. lokal mieszkalny, który następnie sprzedał w 2017 r. Ponadto, Wnioskodawca w 2013 r. wraz z żoną nabył do majątku wspólnego nieruchomość gruntową, na której wybudowany został dom jednorodzinny, którego sprzedaż nastąpiła również w 2017 r.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zarówno odpłatne zbycie lokalu mieszkalnego w 2017 r., nabytego w drodze dziedziczenia w 2016 r., jak i odpłatne zbycie domu jednorodzinnego wybudowanego na gruncie nabytym w 2013 r. stanowią źródło przychodu podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż sprzedaż ww. nieruchomości nastąpiła przed upływem 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2017 r.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi sposób opodatkowania środków pieniężnych uzyskanych z dokonanej w jednym roku podatkowym sprzedaży dwóch nieruchomości.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

W myśl natomiast ust. 2 ww. przepisu podstawa obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnice pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Wartość rynkowa, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 cytowanej ustawy).

Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający (art. 19 ust. 4 ustawy).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Do wydatków takich można zaliczyć przykładowo koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, koszty i opłaty sądowe itp. Pomiędzy tymi wydatkami dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy.

Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód.

Koszty uzyskania przychodu zostały uregulowane w przepisach art. 22 ust. 6c i 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 6c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 6d ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadku i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy, wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6d ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

W związku z powyższym, opodatkowaniu podlega dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości (art. 19 ww. ustawy) oraz kosztami uzyskania tego przychodu (art. 22 ust. 6c lub art. 22 ust. 6d ustawy).

Stosownie do art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

Należny podatek, wynikający z tego zeznania jest płatny w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 4 pkt 4 w zw. z art. 45 ust. 1b ww. ustawy).

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Należy wyjaśnić, że powyższe zwolnienie obejmuje taką część dochodu uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, jaka proporcjonalnie odpowiada udziałowi poniesionych wydatków na własne cele mieszkaniowe w osiągniętych przychodach z odpłatnego zbycia. W sytuacji, gdy przychód z odpłatnego zbycia zostanie w całości przeznaczony na cele mieszkaniowe, to wówczas uzyskany z tego tytułu dochód będzie w całości korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego.

Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 cytowanej ustawy.

Stosownie do art. 21 ust. 25 ww. ustawy, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się m.in.:

- w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, mających siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 29 i 30.

Mając na uwadze przytoczone wyżej uregulowania prawne oraz przedstawiony we wniosku i jego uzupełnieniu stan faktyczny należy, stwierdzić, że uzyskane przez Wnioskodawcę przychody ze sprzedaży opisanych we wniosku nieruchomości dotyczą tego samego źródła przychodu wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. odpłatnego zbycia nieruchomości.

W związku z tym, że przychody te dotyczą tego samego źródła, tj. odpłatnego zbycia nieruchomości, pomimo twierdzenia Wnioskodawcy, że postępowanie takie działa na jego niekorzyść, należy w rozliczeniu rocznym PIT-39 zsumować przychody i koszty dotyczące obu nieruchomości. Jeżeli łączne przychody przekraczają łączne koszty, obliczona nadwyżka jest dochodem podlegającym opodatkowaniu. Jednakże ulgę, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy uwzględnić dla każdej nieruchomości odrębnie.

Innymi słowy, pomimo, że środki pieniężne uzyskane ze sprzedaży lokalu mieszkalnego korzystały w całości ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy, natomiast środki pieniężne uzyskane ze sprzedaży domu jednorodzinnego korzystały z ww. zwolnienia w części, to podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych stanowi dochód ze sprzedaży obu nieruchomości, bowiem istotę rozstrzygnięcia w danej sprawie stanowi okoliczność, że uzyskane przez Wnioskodawcę przychody ze sprzedaży opisanych we wniosku nieruchomości dotyczą tego samego źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Podkreślenia również wymaga, iż podstawową zasadą obowiązującą w polskim systemie podatkowym jest zasada samoobliczania podatku, która polega na tym, że podatnik sam określa podstawę opodatkowania, oblicza podatek i odprowadza go do organu podatkowego. Na podatniku ciąży więc obowiązek prawidłowego określenia przychodów, kosztów uzyskania przychodu, dochodu oraz zastosowania odpowiedniego sposobu obliczenia podatku. Organ interpretacyjny nie jest uprawniony (zobowiązany) do obliczenia zobowiązania podatkowego. Istotą interpretacji indywidualnej jest rozstrzygnięcie czy wnioskodawca prawidłowo postrzega jakie skutki prawne na gruncie określonych przepisów prawa podatkowego wywołuje przedstawiony przez niego stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto wyjaśnić należy, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji upoważniony organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...) dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.