0114-KDIP3-2.4011.249.2020.3.JM - Ustalenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych kosztów procedury habilitacyjnej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2020 r. (data wpływu 12 marca 2020 r.) uzupełnionego pismem z dnia 28 maja 2020 r. (data nadania 29 maja 2020 r., data wpływu 1 czerwca 2020 r.) na wezwanie z dnia 26 maja 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2. 4011.249.2020.1.JM (data nadania 26 maja 2020 r., data doręczenia 28 maja 2020 r.) oraz uzupełnionego pismem z dnia 16 czerwca 2020 r. (data nadania 16 czerwca 2020 r., data wpływu 22 czerwca 2020 r.) na wezwanie z dnia 9 czerwca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.249.2020.2.JM (data nadania 9 czerwca 2020 r., data doręczenia 15 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych kosztów procedury habilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych kosztów procedury habilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 26 maja 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.249.2020.1.JM (data nadania 26 maja 2020 r., data doręczenia 28 maja 2020 r.) oraz pismem z dnia 9 czerwca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.249.2020.2.JM (data nadania 9 czerwca 2020 r., data doręczenia 15 czerwca 2020 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 28 maja 2020 r. (data nadania 29 maja 2020 r., data wpływu 1 czerwca 2020 r.) oraz pismem z dnia 16 czerwca 2020 r. (data nadania 16 czerwca 2020 r., data wpływu 22 czerwca 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2019 r. oraz w 2020 r. w ramach postępowania habilitacyjnego związanego bezpośrednio z ustawowym obowiązkiem podnoszenia kwalifikacji adiunkta (art. 116 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 115 ust. 2 Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, Dz. U. 2020.85) doktora nauk prawnych zatrudnionego na umowę o pracę na czas nieokreślony od dnia 1 października 2008 r. do chwili obecnej, Wnioskodawca poniósł z własnych zasobów, na co posiada dowody z dokumentów odpowiednio kwotę w 2019 r. - 14.456,40 zł, oraz w 2020 r. - 4.456,40 zł. Wnioskodawca nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej a zatrudnienie na umowę o pracę na czas nieokreślony w Szkole wynika z posiadanych kwalifikacji (stopnia naukowego) i jest dodatkowym dochodem uzyskiwanym z tytułu nabycia praw emerytalnych w resorcie spraw wewnętrznych i administracji. Procedura habilitacyjna wynika z obowiązku ustawowego podnoszenia kwalifikacji zawodowych nauczyciela akademickiego, uzyskania stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk prawnych jako samodzielnego pracownika naukowego określona normą ustawową art. 115 ust. 2 Prawo o Szkolnictwie wyższym i nauce. Koszty związane z procedurą habilitacyjną pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo - skutkowym z uzyskanymi przychodami oraz wydatkami związanymi z różnymi opłatami, znacznie obniżając standard życia. Procedura habilitacyjna powoduje:

Poniesiony wydatek w podstawie prawnej Wnioskodawca chciałby odliczyć od łącznego uzyskiwanego przychodu (świadczeń emerytalnych i stosunku pracy) w rocznych zeznaniach podatkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy poniesione przez Wnioskodawcę indywidualne koszty podatnika - adiunkta z 20-letnim stażem nauczyciela akademickiego w Szkole związane bezpośrednio z procedurą habilitacyjną z podwyższeniem wykształcenia w kwocie 14.456,41 zł w 2019 r. i 4.456,40 zł w 2020 r. zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej Ustawa o PIT, z późn. zm.) podlegają odliczeniu w PIT/O za wskazane lata, zważywszy na fakt, że pozostają one w adekwatnym związku z charakterem wykonywanej pracy ze źródłem przychodu?

2. Czy na podstawie art. 22 ust. 1 Ordynacji podatkowej (zwanej dalej ustawą o PIT) przedmiotowy wydatek może być przedmiotem korekty PIT/37, PIT/O za 2019 r. oraz wykazany w PIT za 2020 r. PIT/O po stronie odliczenia od dochodu (przychodu) i od podatku Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Wnioskodawca zgadza się z tezą zawarta w interpretacji z dnia 29 kwietnia 2014 r. Nr IPTPB1/415-21/14-4/PG, że wydatki poniesione na kształcenie są bowiem kosztami uzyskania przychodu i pozostają w adekwatnym związku z danym źródeł przychodu i mają wpływ na poszerzenie wiedzy i umiejętności Wnioskodawcy z 20-letnim stażem nauczyciela akademickiego. Intencją Wnioskodawcy jest korekta PIT/37, PIT/O za 2019 r. oraz wykazanie w PIT za 2020 r. oraz PIT/O odliczenia od dochodu (przychodu) i jednocześnie od podatku Wnioskodawcy. Uzasadnienie wniosku wynika z kognicji Wnioskodawcy określonej art. 116 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 115 ust. 2 Prawo o szkolnictwie wyższym oraz art. 22 ust. 1 ustawy Ordynacji podatkowej i pozostałej regulacji tego aktu prawnego w zakresie prawnych podstaw odliczenia wydatków związanych z procedurą habilitacyjną od dochodu (przychodu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że powołany przez Wnioskodawcę art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) nie odnosi się do sytuacji Wnioskodawcy. Dotyczy on bowiem zaniechania/zwolnienia z poboru podatku. Tym samym, tut. Organ uznał za omyłkowe powołanie się Wnioskodawcy na art. 22 ust. 1 Ordynacji podatkowej i przyjął za właściwe rozpatrzenie wniosku pod kątem uregulowania wynikającego z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 powyższej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika, zgodnie z art. 12 ust. 4 cyt. ustawy, uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz z e wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych (art. 12 ust. 7 ustawy).

Przedmiotem opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych, co do zasady jest dochód rozumiany jako przychód z poszczególnych źródeł pomniejszony o koszty jego uzyskania, które ustawodawca zdefiniował w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W odniesieniu do niektórych rodzajów przychodów, w tym m.in. do przychodów ze stosunku pracy, osobistego wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło ustawodawca określił zryczałtowane koszty uzyskania przychodów.

Jak wynika z art. 22 ust. 2 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2019 r., kosztami uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

Z dniem 1 stycznia 2020 r. powyższy przepis został zmieniony przez art. 1 pkt 11 ustawy z dnia 30 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1835). Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy zmieniającej art. 22 ust. 2 w brzmieniu nadanym tą ustawą ma zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2020 r.

W myśl zmienionego art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

Jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi (art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu (art. 22 ust. 13 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jak z powyższego wynika, koszty jakie ponosi pracownik w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej ustalone są kwotowo. Ich wysokość zależy od ilości wykonywanych etatów oraz od tego, czy praca jest wykonywana w stałym lub czasowym miejscu zamieszkania pracownika, czy też poza takim miejscem.

Wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja, w której pracownik ponosi wydatki (udokumentowane imiennymi biletami okresowymi) na dojazd do zakładu pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w kwotach przekraczających koszty wynikające z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takim przypadku, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości faktycznie poniesionych wydatków.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku, koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 22 ust. 9a ww. ustawy).

Ustawą z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2018 r. poz. 1291) wprowadzono zmiany w brzmieniu art. 22 ust. 9b, które weszły w życie z dniem 19 lipca 2018 r. i mają zastosowanie od dnia 1 stycznia 2018 r.

Następnie, ustawą z dnia 3 lipca 2018 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2018 r. poz. 1669) wprowadzono zmiany w brzmieniu art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które weszły w życie z dniem 1 października 2018 r.

Zgodnie z art. 22 ust. 9b, który został zmieniony ww. ustawami, przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu:

Powyższa regulacja tworzy zamknięty katalog działalności twórczych, do których można stosować 50% koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio. Przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a ustawy).

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1231, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 115 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. (Dz. U. z 2020 r. poz. 85, z późn. zm.), do podstawowych obowiązków nauczyciela akademickiego będącego pracownikiem:

Nauczyciel akademicki jest obowiązany do uczestniczenia w pracach organizacyjnych na rzecz uczelni oraz stałego podnoszenia kompetencji zawodowych (art. 115 ust. 2 tej ustawy).

W myśl art. 116 ust. 1 pkt 3 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, nauczyciela akademickiego zatrudnia się na stanowisku adiunkta.

Jak wynika z art. 116 ust. 7 ww. ustawy, wykonywanie obowiązków nauczyciela akademickiego stanowi działalność twórczą o indywidualnym charakterze, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1231).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w 2019 r. oraz w 2020 r. w ramach postępowania habilitacyjnego związanego bezpośrednio z ustawowym obowiązkiem podnoszenia kwalifikacji adiunkta (art. 116 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 115 ust. 2 Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, Dz. U. 2020.85) Wnioskodawca poniósł z własnych zasobów odpowiednio kwotę w 2019 r. - 14.456,40 zł, oraz w 2020 r. - 4.456,40 zł. Wnioskodawca nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej a zatrudnienie na umowę o pracę na czas nieokreślony w Szkole wynika z posiadanych kwalifikacji (stopnia naukowego) i jest dodatkowym dochodem uzyskiwanym z tytułu nabycia praw emerytalnych w resorcie spraw wewnętrznych i administracji. Procedura habilitacyjna wynika z obowiązku ustawowego podnoszenia kwalifikacji zawodowych nauczyciela akademickiego, uzyskania stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk prawnych jako samodzielnego pracownika naukowego określona normą ustawową art. 115 ust. 2 Prawo o Szkolnictwie wyższym i nauce. Koszty związane z procedurą habilitacyjną pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo - skutkowym z uzyskanymi przychodami oraz wydatkami związanymi z różnymi opłatami, znacznie obniżającymi standard życia. Procedura habilitacyjna powoduje: obniżenie pensum dydaktycznego, nabycie uprawnień do wykonywania zawodu (radcy prawnego), uzyskanie statusu samodzielnego pracownika naukowego, wykonanie postanowień art. 115 ust. 2 Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce, uzyskanie tytułu profesora uczelnianego, podwyższenia przychodów, zmiany warunków płacy. Poniesiony wydatek Wnioskodawca chciałby odliczyć od łącznego uzyskiwanego przychodu (świadczeń emerytalnych i stosunku pracy) w rocznych zeznaniach podatkowych.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że poniesione koszty procedury habilitacyjnej związane z uzyskaniem stopnia naukowego nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy z tytułu umowy o pracę, bowiem przepisy prawa podatkowego nie przewidują takiej możliwości. Podkreślić należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w 2019 r. i 2020 r. z tytułu przeprowadzenia procedury habilitacyjnej miały charakter wydatków osobistych związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych i zdobyciem tytułu naukowego. Każdy pracownik - podatnik ma prawo do dokształcania się i zdobywania dodatkowych umiejętności bez względu na wiek, zainteresowania czy też zatrudnienie, jednakże nie zawsze będzie to skutkować tym, że wydatki poniesione na ww. cele zaliczone będą do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te - jak wskazano powyżej, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy, pomimo związku przyczynowego oraz wskazania że procedura habilitacyjna powoduje obniżenie pensum dydaktycznego, nabycie uprawnień do wykonywania zawodu (radcy prawnego), uzyskanie statusu samodzielnego pracownika naukowego, uzyskanie tytułu profesora naukowego.

Dodatkowo, zaznaczyć należy, że poniesione wydatki procedury habilitacyjnej nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów z tytułu uzyskanych świadczeń emerytalnych. Jak wskazano powyżej, emerytura i renta stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 12 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Emerytura i renta nie zostały wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 tej ustawy, ani nie zaniechano poboru podatku dochodowego od tych dochodów (przychodów). Tym samym, emerytura podlega opodatkowaniu na ogólnych zasadach, według obowiązującej skali podatkowej.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają w odniesieniu do emerytur żadnych szczególnych regulacji, które nakazywałyby pomniejszenie przychodu uzyskiwanego z tego tytułu o koszty uzyskania przychodów, jak choćby uczyniono to w art. 22 ust. 2 ustawy wobec przychodów ze stosunku służbowego, czy też stosunku pracy.

Oznacza to zatem, że podstawą do obliczenia należnego podatku w przypadku emerytury jest łączna kwota świadczenia emerytalnego, o której mowa w cytowanym już art. 12 ust. 7 ww. ustawy, a więc w wysokości w jakiej przysługuje ona Wnioskodawcy.

Podsumowując, poniesione przez Wnioskodawcę indywidualne koszty związane z procedurą habilitacyjną z podwyższeniem wykształcenia nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy oraz uzyskiwanych świadczeń emerytalnych. Kosztów tych Wnioskodawca nie ma możliwości odliczenia od dochodu, ani od podatku w zeznaniu rocznym PIT-37 składanym za 2020 r. Powyższy wydatek nie może być również przedmiotem korekty zeznania za 2019 r., bowiem Wnioskodawca prawidłowo nie odliczył go w składanym przez siebie zeznaniu za 2019 r.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji z dnia 29 kwietnia 2014 r. Nr IPTPB1/415-21/14-4/PG tut. Organ informuje, że została wydana w odmiennym stanie faktycznym niż Wnioskodawcy. Dotyczy ona bowiem odliczenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej a nie stosunku pracy, emerytury. Ponadto, interpretacja ta została wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.