0114-KDIP3-2.4011.161.2020.3.AK - Określenie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 13 lutego 2020 r. (data wpływu 17 lutego 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 maja 2020 r. (data nadania 25 maja 2020 r., data wpływu 27 maja 2020 r.) oraz pismem z dnia 28 maja 2020 r. (data nadania 29 maja 2020 r., data wpływu 1 czerwca 2020 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-2.4011.161.2020.1.AK z dnia 8 maja 2020 r. (data wysłania 11 maja 2020 r., data doręczenia 19 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest:

* nieprawidłowe - w części dotyczącej daty nabycia udziału w nieruchomości przez Wnioskodawczynię i Jej męża (Spadkodawcę).

* prawidłowe - w pozostałym zakresie.

W dniu 17 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 8 maja 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.161.2020.1.AK (data wysłania 11 maja 2020 r., data doręczenia 19 maja 2020 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 21 maja 2020 r. (data nadania 25 maja 2020 r., data wpływu 27 maja 2020 r.) oraz pismem z dnia 28 maja 2020 r. (data nadania 29 maja 2020 r., data wpływu 1 czerwca 2020 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek.

We wniosku i uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

Mąż Wnioskodawczyni (zwany dalej Spadkodawcą) postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 27 lipca 2010 r. razem z żoną (Wnioskodawczynią) na zasadzie małżeńskiej wspólności ustawowej nabył po rodzicach 1/4 części nieruchomości rolnej o powierzchni 13.336 m² (postanowienie w załączniku). Wnioskodawczyni jest również wymieniona w postanowieniu Sądu jako obejmująca wraz z mężem 1/4 części nieruchomości. Pozostałe części nieruchomości w tym samym postanowieniu nabyło rodzeństwo męża Wnioskodawczyni.

Postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 27 lipca 2010 r. dotyczyło stwierdzenia nabycia własności nieruchomości rolnej przez posiadacza samoistnego. W postanowieniu tym wskazano, że z dniem 4 listopada 1971 r. nieodpłatnie współwłasność nieruchomości nabyli m.in. Wnioskodawczyni i Jej mąż na zasadzie małżeńskiej wspólności ustawowej w 1/4 części. Postanowienie uprawomocniło się w dniu 18 sierpnia 2010 r.

Spadkodawca zmarł w dniu 3 listopada 2018 r. i jego część nabytej 1/4 nieruchomości weszła w skład masy spadkowej.

Spadkobiercami męża Wnioskodawczyni jest Wnioskodawczyni oraz dzieci: syn S., córka A. i syn M.

Aktem poświadczenia dziedziczenia z dnia 30 listopada 2018 r. w wyniku podziału spadku po mężu Wnioskodawczyni ustalono podział własności nieruchomości będącej przedmiotem wniosku: wdowa po spadkodawcy, czyli Wnioskodawczyni nabyła 5/8, a dzieci po 1/8 każde z nich.

Aktem notarialnym z dnia 28 grudnia 2018 r. została zniesiona współwłasność nieruchomości i został ustanowiony nowy podział nieruchomości pomiędzy wszystkich Spadkobierców męża Wnioskodawczyni i jego rodzeństwa. Przedmiotem zniesienia współwłasności był podział nieruchomości na odrębne działki i podział tych działek między Spadkobierców. Do aktu notarialnego stanęło 15 spadkobierców lub ich reprezentantów mających w swoim władaniu prawa do nieruchomości rolnej będącej przedmiotem wniosku. Wszyscy spadkobiercy są w linii prostej potomkami stron postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 27 lipca 2010 r.

Zniesienie współwłasności polegało na podzieleniu działki o powierzchni 13.336 m² na 13 działek o powierzchniach od 3 m² do 2.545 m². Każda nowopowstała działka otrzymała własną księgę wieczystą oraz stała się przedmiotem własności odrębnej.

Wnioskodawczyni wspólnie z dziećmi stali się współwłaścicielami trzech nowopowstałych w wyniku podziału działek: o pow. 954 m², o pow. 954 m², o pow. 953 m² w następujący sposób: Wnioskodawczyni - udział 5/8, syn S. - udział 1/8, córka A - udział 1/8, syn M. - udział 1/8. Wnioskodawczyni nie zawierała z dziećmi umów darowizn przekazujących części nieruchomości będącej przedmiotem spadku.

Wnioskodawczyni w drodze zniesienia współwłasności otrzymała mniejszy majątek, niż by wynikał z wartości nabycia w drodze spadku. W drodze spadku Wnioskodawczyni wraz z dziećmi nabyli 1/4 nieruchomości o pow. 13.336 m², tj. 3.334 m². W wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości Wnioskodawczyni wraz z dziećmi otrzymali trzy działki o powierzchniach 954 m², 954 m², 953 m², co daje razem powierzchnię 2.861 m². W akcie notarialnym stawający oświadczyli, że z tytułu zniesienia współwłasności nie mają względem siebie roszczeń.

W związku ze zniesieniem współwłasności Wnioskodawczyni nie otrzymała żadnej dopłaty.

Wnioskodawczyni wraz z dziećmi sprzedała swoją nieruchomość aktem notarialnym w dniu 14 marca 2019 r.

Wnioskodawczyni nabyła do współwłasności majątkowej razem z mężem 1/4 udziału w nieruchomości, czyli od 2010 r. ma prawo do połowy udziału. Jej udział w 2010 r. wyniósł 1/8 całej nieruchomości. Po śmierci męża jego część została równo podzielona między wdowę oraz troje dzieci. Łącznie ze swoją częścią Wnioskodawczyni po śmierci męża była właścicielem 5/8 swojej części nieruchomości (czyli 1/4 całej nieruchomości). Przeliczając, Wnioskodawczyni była właścicielem 5/32 całej nieruchomości, czyli 15,63%.

Po zniesieniu współwłasności łącznej aktem notarialnym z dnia 28 grudnia 2018 r. Wnioskodawczyni wraz z dziećmi nabyła wyłączną własność wydzielonych działek. Nie można określić udziału Wnioskodawczyni w nieruchomości po podziale bez oparcia się o przeliczenie powierzchni, ponieważ akt notarialny tego nie określa, a nieruchomość tym samym aktem została podzielona na mniejsze działki. Wnioskodawczyni wraz z dziećmi w wyniku podziału nieruchomości otrzymali na własność działki o łącznej powierzchni 2.861 m², co stanowi 21,45% powierzchni całkowitej.

Wnioskodawczyni - zgodnie ze wskazaniami we wniosku i aktem zniesienia współwłasności - otrzymała 5/8 udziału we wskazanych w akcie działkach powstałych po zniesieniu współwłasności (udział procentowy 62,5%). Czyli udział Wnioskodawczyni w całej nieruchomości po zniesieniu współwłasności wynosi 13,40%, a więc jest mniejszy od udziału w nieruchomości przed zniesieniem współwłasności.

Zgodnie z aktem notarialnym strony nie otrzymały żadnych dopłat i rezygnują z wszelkich roszczeń.

Wartość nieruchomości otrzymanych przez Wnioskodawczynię w wyniku zniesienia współwłasności była mniejsza niż wartości udziału posiadanego przez Wnioskodawczynię przed zniesieniem współwłasności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż nieruchomości będzie opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8, w powiązaniu z ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż nieruchomości będzie zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Artykuł 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że odpłatne zbycie nieruchomości lub udziału w nieruchomości dokonane przed upływem 5 lat liczonym od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie jest źródłem przychodu.

Artykuł 10 ust. 5 precyzuje, że w przypadku zbycia nieruchomości nabytej w drodze spadku, okres 5 lat liczy się od końca roku kalendarzowego, kiedy tę nieruchomość nabył spadkodawca.

Wnioskodawczyni uważa, że nabycie nieruchomości przez Spadkodawcę - męża Wnioskodawczyni - było w 2010 r. postanowieniem Sądu Rejonowego.

Dodatkowo w wyniku podziału działki w grudniu 2018 r., Wnioskodawczyni i dzieci nabyli 2.861 m² czyli mniej, niż wynosi 1/4 działki (czyli 3.334 m²).

W związku z tym 4/8 z 1/4 wartości nieruchomości Wnioskodawczyni nabyła w 2010 r. postanowieniem Sądu Rejonowego, a 1/8 nabyła na drodze podziału spadku wraz z dziećmi. Na dzień postanowienia Sądu Rejonowego między małżonkami, czyli Wnioskodawczynią i Spadkodawcą istniała majątkowa wspólność majątkowa, więc za dzień nabycia 1/8 nabytej przez Wnioskodawczynię na drodze spadku również należy przyjąć dzień postanowienia Sądu Rejonowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości jest nieprawidłowe w części dotyczącej daty nabycia udziału w nieruchomości przez Wnioskodawczynię i Jej męża (Spadkodawcę) oraz prawidłowe w pozostałym zakresie.

Według art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 powyższej ustawy źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

d. innych rzeczy, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Według art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku odpłatnego zbycia, nabytych w drodze spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8, okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości lub nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku odpłatnego zbycia po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej, nabytych do majątku wspólnego małżonków lub wybudowanych w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomości lub nabytych do majątku wspólnego małżonków praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8, okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie do majątku wspólnego małżonków lub ich wybudowanie w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej.

W tym miejscu należy wskazać, że ust. 5 i ust. 6 dodane do art. 10 ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2159) stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r.

W związku z tym, że sprzedaż nieruchomości nabytej przez Wnioskodawczynię nastąpiła w 2019 r., w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 2019 r.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że mąż Wnioskodawczyni postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 27 lipca 2010 r. razem z Wnioskodawczynią na zasadzie małżeńskiej wspólności ustawowej nabył po rodzicach 1/4 części nieruchomości rolnej o powierzchni 13.336 m². Wnioskodawczyni jest również wymieniona w postanowieniu Sądu jako obejmująca wraz z mężem 1/4 części nieruchomości. Pozostałe części nieruchomości w tym samym postanowieniu nabyło rodzeństwo męża Wnioskodawczyni. Postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 27 lipca 2010 r. dotyczyło stwierdzenia nabycia własności nieruchomości rolnej przez posiadacza samoistnego. W postanowieniu tym wskazano, że z dniem 4 listopada 1971 r. nieodpłatnie współwłasność nieruchomości nabyli m.in. Wnioskodawczyni i Jej mąż na zasadzie małżeńskiej wspólności ustawowej w 1/4 części. Postanowienie uprawomocniło się w dniu 18 sierpnia 2010 r.

W przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, ich części lub udziału w nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment ich nabycia.

Nabycie rozumiane jest jako uzyskanie tytułu własności (nabycie własności) lub uzyskanie określonego prawa (nabycie prawa). Nabyć nieruchomość lub prawo majątkowe można odpłatnie lub nieodpłatnie.

Interpretacja pojęcia "nabycie" została także przedstawiona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 2009 r., sygn. akt II FSK 1489/08, w którym Sąd stwierdził, że aby ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek biegu pięcioletniego terminu należy odwołać się do regulacji zawartych w prawie cywilnym. Według ustawy - Kodeks cywilny nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Zatem aktywa majątkowe ulegają zwiększeniu. Zdaniem Sądu przez pojęcie "nabycie" użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

W myśl art. 172 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.) - posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Samo nabycie własności następuje z mocy samego prawa, a orzeczenie stwierdzające nabycie własności przez zasiedzenie ma jedynie charakter deklaratywny (potwierdza istniejący stan prawny). Datą nabycia własności nieruchomości jest zatem data wskazana w treści postanowienia sądu, jako data nabycia własności nieruchomości.

W przedmiotowej sprawie datą nabycia części nieruchomości przez Wnioskodawczynię i jej męża do małżeńskiej wspólności majątkowej jest dzień 4 listopada 1971 r., wskazany w postanowieniu Sądu.

Ze stanu faktycznego wynika, że mąż Wnioskodawczyni zmarł w dniu 3 listopada 2018 r. i jego część w nieruchomości weszła w skład masy spadkowej. Spadkobiercami męża Wnioskodawczyni jest Wnioskodawczyni oraz dzieci: S., A. i M. Aktem poświadczenia dziedziczenia z dnia 30 listopada 2018 r. w wyniku podziału spadku po mężu Wnioskodawczyni ustalono podział własności nieruchomości będącej przedmiotem wniosku: wdowa po spadkodawcy, czyli Wnioskodawczyni nabyła 5/8, a dzieci po 1/8 każde z nich.

W świetle art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej.

Według art. 924 i 925 ustawy - Kodeks cywilny spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, a spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku.

Prawomocne postanowienie sądu o nabyciu spadku, czy też akt poświadczenia dziedziczenia sporządzony przez notariusza, potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia. (art. 1025 § 1 ustawy - Kodeks cywilny).

Biorąc pod uwagę fakt, że opisana we wniosku nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawczynię i spadkodawcę w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej, należy odnieść się również do przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r. poz. 2086).

Zgodnie z art. 31 § 1 cytowanej ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu tego przepisu są wszelkie prawa majątkowe, zarówno bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe), jak i względne (np. przysługujące małżonkom wierzytelności).

Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Wspólność małżeńska została ukształtowana jako wspólność łączna. Charakteryzuje się ona tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą więc rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową. Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego.

Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie w czasie jej trwania nieruchomości oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że jeżeli Wnioskodawczyni wraz z mężem w dniu 4 listopada 1971 r. nabyła 1/4 części nieruchomości do małżeńskiej wspólności majątkowej, to nie można wyodrębnić udziałów, które Wnioskodawczyni oraz jej mąż posiadali w chwili nabycia własności tej części nieruchomości. Z tego względu Wnioskodawczyni nie mogła ponownie nabyć udziału w przedmiotowej nieruchomości (w części nieruchomości) w drodze dziedziczenia po zmarłym mężu.

W związku z powyższym nabycie przez Wnioskodawczynię nieruchomości, stosownie do art. 10 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nastąpiło w dniu 4 listopada 1971 r., tj. w momencie nabycia jej do majątku wspólnego małżonków, a nie jak wskazuje Wnioskodawczyni w 2010 r., tj. na podstawie postanowienia Sądu o stwierdzeniu nabycia własności nieruchomości.

W związku z powyższym prawidłową datą nabycia 1/4 części w nieruchomości przez Wnioskodawczynię i Jej męża do małżeńskiej wspólności majątkowej jest data wskazana w postanowieniu Sądu o stwierdzeniu nabycia własności nieruchomości, tj. dzień 4 listopada 1971 r., a nie jak wskazała Wnioskodawczyni data wydania tego postanowienia, tj. 2010 rok.

W tej części stanowisko Wnioskodawczyni jest zatem nieprawidłowe.

Odnosząc się do kwestii zniesienia współwłasności nieruchomości należy zauważyć, że jak wynika ze stanu faktycznego aktem notarialnym z dnia 28 grudnia 2018 r. została zniesiona współwłasność nieruchomości i został ustanowiony nowy podział nieruchomości pomiędzy wszystkich Spadkobierców męża Wnioskodawczyni i jego rodzeństwa. Przedmiotem zniesienia współwłasności był podział nieruchomości na odrębne działki i podział tych działek między Spadkobierców. Do aktu notarialnego stanęło 15 spadkobierców lub ich reprezentantów mających w swoim władaniu prawa do nieruchomości rolnej będącej przedmiotem wniosku. Wszyscy spadkobiercy są w linii prostej potomkami stron postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 27 lipca 2010 r.

Zniesienie współwłasności polegało na podzieleniu działki o powierzchni 13.336 m² na 13 działek o powierzchniach od 3 m² do 2.545 m². Każda nowopowstała działka otrzymała własną księgę wieczystą oraz stała się przedmiotem własności odrębnej.

Wnioskodawczyni wspólnie z dziećmi stali się współwłaścicielami trzech nowopowstałych w wyniku podziału działek: o pow. 954 m², o pow. 954 m², o pow. 953 m² w następujący sposób: Wnioskodawczyni - udział 5/8, syn S. - udział 1/8, córka A. - udział 1/8, syn M. - udział 1/8. Wnioskodawczyni nie zawierała z dziećmi umów darowizn przekazujących części nieruchomości będącej przedmiotem spadku.

Wnioskodawczyni w drodze zniesienia współwłasności otrzymała mniejszy majątek, niż by wynikał z wartości nabycia w drodze spadku. W drodze spadku Wnioskodawczyni wraz z dziećmi nabyli 1/4 nieruchomości o pow. 13.336 m², tj. 3.334 m². W wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości Wnioskodawczyni wraz z dziećmi otrzymali trzy działki o powierzchniach 954 m², 954 m², 953 m² co daje razem powierzchnię 2.861 m². W akcie notarialnym Stawający oświadczyli, że z tytułu zniesienia współwłasności nie mają względem siebie roszczeń.

W związku ze zniesieniem współwłasności Wnioskodawczyni nie otrzymała żadnej dopłaty.

Wartość nieruchomości otrzymanych przez Wnioskodawczynię w wyniku zniesienia współwłasności była mniejsza niż wartości udziału posiadanego przez Wnioskodawczynię przed zniesieniem współwłasności.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym wskazać należy, że celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy - Kodeks cywilny jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 ustawy - Kodeks cywilny, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom. Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną (art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego).

Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

Stosownie do art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Jeżeli zniesienie współwłasności następuje przez podział rzeczy wspólnej, to co do zasady dokonuje się jej podziału na tyle części ilu jest współwłaścicieli z uwzględnieniem wartości udziałów posiadanych przed zniesieniem współwłasności. W przypadku różnicy pomiędzy wartością utworzonych części rzeczy a wielkością udziałów, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne.

Mając zatem na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Natomiast, jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego.

Zgodnie bowiem z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego czy działu spadku, jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku podziału, jeśli:

* podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub

* wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy mieści się w ramach posiadanego dotychczas udziału.

Za datę nabycia nieruchomości lub prawa, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności - w przypadku ich sprzedaży - należy przyjąć więc datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością. Natomiast, jeżeli w wyniku dokonanego zniesienia współwłasności, przedmiotem którego były nieruchomości, udział w nich zwiększa się, tj. przekracza wartość udziału dotychczas posiadanego, to data zniesienia współwłasności będzie również datą nabycia tego udziału w nieruchomościach, o który zwiększył się udział w nich po dokonaniu tej czynności. Nabycie w wyniku zniesienia współwłasności części majątku, który należał do innych współwłaścicieli, należy więc traktować jako nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowej sprawie - jak wskazała Wnioskodawczyni - w wyniku zniesienia współwłasności wartość udziału w nieruchomości, jaką Wnioskodawczyni otrzymała po zniesieniu współwłasności była mniejsza niż wartość udziału posiadanego przez Wnioskodawczynię przed dokonanym zniesieniem współwłasności. Zgodnie z aktem notarialnym dotyczącym zniesienia współwłasności Strony nie otrzymały żadnych dopłat oraz zrezygnowały z wszelkich roszczeń. Zatem, uznać należy, że czynność zniesienia współwłasności nie stanowiła dla Wnioskodawczyni nowego nabycia.

Mając na uwadze wskazane uregulowania prawne oraz przedstawiony opis stanu faktycznego, należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości w 2018 r. udział Wnioskodawczyni w nieruchomości nie uległ zwiększeniu, nie można mówić o nabyciu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem w niniejszej sprawie jako datę nabycia przez Wnioskodawczynię nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży, należy przyjąć dzień 4 listopada 1971 r., tj. dzień nabycia do majątku wspólnego małżonków udziału w nieruchomości o powierzchni 13.336 m.kw.

Pięcioletni termin, określony w treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinien być liczony od końca 1971 r. i upłynął z dniem 31 grudnia 1976 r.

Reasumując, należy stwierdzić, że odpłatne zbycie przez Wnioskodawczynię nieruchomości nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, w związku z art. 10 ust. 5 oraz ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ okresu pięciu lat liczonego od końca roku, w którym nastąpiło nabycie udziału w nieruchomości o powierzchni 13.336 m.kw. do majątku wspólnego małżonków, a tym samym Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana z tego tytułu do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawczyni w tej części jest prawidłowe.

Tutejszy Organ zaznacza, że stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe, pomimo stwierdzenia, że sprzedaż nieruchomości będzie zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, podczas gdy, jak wyżej wskazano, sprzedaż udziałów w nieruchomości nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co nie jest tożsame choć wywołuje ten sam skutek podatkowy w postaci braku obowiązku opodatkowania dochodu uzyskanego ze sprzedaży tej nieruchomości.

Jednocześnie Organ podatkowy informuje, że załączniki dołączone do wniosku nie były przedmiotem oceny. Należy zwrócić uwagę na fakt, że interpretacja indywidualna stanowi ocenę stanowiska Wnioskodawczyni dokonaną na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Dlatego też załączone pisma nie miały zastosowania w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto wyjaśnić należy, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji upoważniony organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w... w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.