0114-KDIP3-2.4011.1137.2021.2.MN - Dodatek z tytułu pracy zdalnej jako niestanowiący przychodu

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 grudnia 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 grudnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w związku z wypłaceniem pracownikom świadczeń pieniężnych. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 31 stycznia 2022 r. (wpływ 1 lutego 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się m.in. dystrybucją produktów leczniczych, wyrobów medycznych oraz środków ochrony roślin.

Spółka jest pracodawcą, płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. W związku z wprowadzonym stanem zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii Spółka współpracuje z większością pracowników na odległość (dalej: Pracownicy). Współpraca z Pracownikami odbywa się w trybie pracy zdalnej, nieuregulowanej aktualnie przepisami Kodeksu Pracy. Standardowe obowiązki z zakresu umowy o pracę poza siedzibą zakładu pracy mogą być zdalnie kontrolowane przez pracodawcę. Tryb pracy zdalnej wprowadzono na polecenie pracodawcy. Praca zdalna wykonywana jest w systemie czasu pracy określonego w umowie o pracę oraz zgodnie z postanowieniami odpowiednich regulacji wewnętrznych.

Jednocześnie, model współpracy oparty na pracy zdalnej lub hybrydowej (częściowo zdalnej i częściowo stacjonarnej) kontynuowany będzie także po zakończeniu stanu pandemii.

Tym samym, model pracy warunkowany początkowo względami ochrony życia i zdrowia pracowników, okazał się także bardziej korzystny pod względem ekonomicznym i jako taki będzie kontynuowany.

Pozwala on bowiem na osiągnięcie korzyści związanych przede wszystkim ze:

* wzrostem produktywności pracowników wynikającej z większej elastyczności, większej koncentracji podczas pracy i mniejszej absencji;

* większą dostępnością pracowników - Spółka może zatrudniać pracowników z innych lokalizacji (miejscowości, województw) a nie wyłącznie osoby, które mieszkają w bliskiej odległości od biura-tym samym, dostępność pracowników nie jest ograniczona terytorialnie;

* zmniejszeniem wydatków na wynajem oraz eksploatację biur.

W przypadku, gdy istotna część zespołu wykonuje swoje obowiązki zdalnie, wówczas zapotrzebowanie na powierzchnię biurową jest zdecydowanie mniejsze, co w oczywisty sposób prowadzi do zmniejszenia wydatków. W szczególności, przeprowadzona w trakcie stanu pandemii przebudowa biura Spółki ma zapewnić wdrożenie modelu pracy zdalnej (hybrydowej) także po zakończeniu tego okresu. Wynika to z tego, że w biurze po zakończeniu prac remontowych pozostanie wyłącznie ograniczona liczba miejsc pracy (biurek) i większość pracowników będzie zobowiązana do realizacji obowiązków pracowniczych w ramach pracy zdalnej (hybrydowej).

W konsekwencji, w trakcie pandemii COVID-19 Spółka podejmuje działania, mające na celu ugruntowanie jako stałego elementu działania pracy zdalnej (hybrydowej). W szczególności, w ramach tych działań Spółka określiła zasady na jakich pracownikom zdalnym pokrywane będą zwiększone wydatki związane z pracą z domu.

Zasady te opisane są w regulaminie (dalej: Regulamin), w którym przewidziana jest możliwość:

Poniżej Spółka przedstawia bardziej szczegółowe informacje/wyjaśnienia w tym zakresie:

1. Dodatek jednorazowy: Dodatek jednorazowy będzie określony w stałej kwocie na podstawie analizy cen rynkowych nabycia sprzętu biurowego niezbędnego do prawidłowego wykonania pracy (biurko, krzesło, lampka). Refundacja za zakupiony sprzęt niezbędny do wykonywania pracy zdalnej odbywać się będzie na podstawie wniosku złożonego do Działu Kadr (Human Resources). Zakupiony przez Pracownika sprzęt stanowić będzie własność Pracownika i pozostanie jego własnością po zakończeniu stosunku zatrudnienia (z uwagi na wysokie zużycie tego sprzętu jego odbiór, przechowanie, utylizacja, etc. nie jest efektywne dla Spółki, gdyż np. transport zużytego biurka lub krzesła z G. do W. będzie przewyższać wartość tego sprzętu). Dodatek jednorazowy będzie przysługiwać pracownikom po 3 miesiącach zatrudnienia w Spółce.

2. Dodatek miesięczny: W celu rekompensaty zwiększonych wydatków eksploatacyjnych ponoszonych przez pracowników w związku z realizacją pracy z domu, np. zwiększone rachunki za prąd, zwiększone zużycie wody Spółka wypłaca dodatek pieniężny na bazie miesięcznej (dalej: Dodatek miesięczny). Dodatek miesięczny określony będzie w formie stałej (takiej samej dla wszystkich objętych dodatkiem pracowników) na podstawie następujących elementów kalkulacyjnych:

- Wydatki na dostęp od Internetu - kalkulowane na bazie przeciętnych cen dostępu do Internetu w P.;

- Zwiększone wydatki na zużycie energii elektrycznej - kalkulowane na bazie średniej ceny zużycia energii elektrycznej przez pracownika w trakcie jego pobytu w biurze Spółki;

- Zwiększone wydatki na zużycie wody - kalkulowane na bazie średniego zużycia wody przez pracowników w godzinach pracy w biurze Spółki;

- Wydatki na drukowanie - ustalone w formie zryczałtowanej x zł na każdego pracownika na podstawie średnich kosztów drukowania w biurze Spółki.

3. Sprzęt komputerowy: W celu realizacji obowiązków w trakcie pracy zdalnej (hybrydowej) pracownicy wyposażeni będą w: komputer; monitor + kabel HDMI, myszkę, klawiaturę, słuchawki (głośnik), kamerę etc. Opisany powyżej sprzęt komputerowy podlegać będzie zwrotowi po zakończeniu okresu pracy.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wskazany przez Spółkę model współpracy oparty na pracy zdalnej lub hybrydowej (częściowo zdalnej i częściowo stacjonarnej), który Spółka zamierza kontynuować po zakończeniu okresu epidemii nie będzie rodzajem telepracy regulowanej przepisami Kodeksu Pracy w ich aktualnym brzmieniu.

Pytania

1. Czy Spółka, będąc płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, zobowiązana jest do rozpoznania opisanych w stanie faktycznym Dodatku jednorazowego i Dodatku miesięcznego dla Pracowników z tytułu pracy zdalnej, jako przychodów ze stosunku pracy do opodatkowania oraz do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych świadczeń w trakcie trwania pandemii COVID-19 ?

2. Czy Spółka, będąc płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, zobowiązana jest do rozpoznania opisanych w stanie faktycznym Dodatku jednorazowego i Dodatku miesięcznego dla Pracowników z tytułu pracy zdalnej, jako przychodów ze stosunku pracy do opodatkowania oraz do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych świadczeń po okresie pandemii COVID-19 ?

Przedmiotem niniejszej interpretacji są obowiązki płatnika z tytułu zapewnionych świadczeń na rzecz pracowników w okresie trwania pandemii COVID-19 oraz w okresie 3 miesięcy po jej odwołaniu.

Natomiast w zakresie obowiązków płatnika z tytułu zapewnienia świadczeń na rzecz pracowników w związku z pracą zdalną w okresie po upływie 3 miesięcy po odwołaniu pandemii, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1.

Zdaniem Spółki, będąc płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, nie jest zobowiązana do rozpoznania opisanych w stanie faktycznym Dodatku jednorazowego i Dodatku miesięcznego dla Pracowników z tytułu pracy zdalnej, jako przychodów ze stosunku pracy do opodatkowania oraz do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych świadczeń w trakcie trwania pandemii COVID-19.

Zdaniem Spółki, opisane w stanie faktycznym świadczenia, nie będą stanowić przychodu podatkowego pracowników Spółki i na Spółce nie będą spoczywały obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu w trakcie trwania pandemii COVID- 19.

Zdaniem Spółki, w myśl zasady powszechności opodatkowania, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Jak wynika z treści powołanego art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danego podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa on aktywa tej osoby.

W konsekwencji, zdaniem Spółki przyjęcie tezy o charakterze przychodu, jako definitywnego przysporzenia w majątku podatnika jest uznanie, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko te przychody, które nie mają charakteru zwrotnego. W celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw danej czynności. Przepis art. 12 ust. 1 ustawy o PIT stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, Spółka jest obowiązana, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, do obliczania i poboru w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od osób, które uzyskują przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy lub zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez Spółkę. W tym celu Spółka ustala pracownikom wysokość ich przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W przedmiotowym przypadku, świadczenie pieniężne zapewniane przez Spółkę Pracownikom ma formę zwrotu kosztów pracy zdalnej w formie Dodatku jednorazowego i Dodatki miesięcznego. Przyjęte przez Spółkę rozwiązanie wspiera działania, mające na celu przeciwdziałanie rozprzestrzenianiu się zakażeń oraz prowadzi do wywiązania się przez Spółkę z obowiązku zapewnienia narzędzi i materiałów potrzebnych do wykonywania pracy zdalnej. Jednocześnie, przyjęcie jednakowej kwoty dodatków dla wszystkich pracowników ma na celu wyrażenie zasady równego traktowania przy równoczesnym ograniczeniu ingerencji w sprawy osobiste pracowników, które obejmują m.in. wysokość indywidualnych opłat za media oraz wyposażenia niezbędnego do wykonywania pracy w sposób zdalny. Kontynuacja pracy zdalnej ma na celu uchronienie pracowników Spółki przed zarażeniem wirusem SARS-CoV-2 oraz zapewnienie ciągłości pracy, tym samym pozostaje w ścisłym interesie Spółki. Jednocześnie, zdaniem Spółki należy podkreślić, że zamiarem wypłaty ww. dodatków na rzecz Pracowników z tytułu pracy zdalnej nie jest powiększenie aktywów finansowych Pracowników, lecz wyłącznie zapewnienie Pracownikom możliwości wykonywania na rzecz Spółki pracy w formie zdalnej, tj. z ich miejsc zamieszkania, w celu zagwarantowania jej ciągłości.

W konsekwencji, powyższe świadczenie nie powinny być uznane za przychód pracownika.

Dodatkowo, należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374), w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna). W myśl art. 3 ust. 3 ww. ustawy, wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych. Narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca (art. 3 ust. 4 ww. ustawy). Stosownie do art. 3 ust. 5 ustawy, przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

Zdaniem Spółki należy podkreślić, że z powyższych przepisów wynika m.in., że narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej ma zapewnić pracodawca. Przy czym przepis ten pozostawia pracodawcy swobodę co do sposobu zapewnienia pracownikowi pracującemu zdalnie narzędzi i materiałów potrzebnych jemu do wykonywania tej pracy. Zapewnienie to może mieć zatem charakter rzeczowy, poprzez wyposażenie stanowiska pracy w narzędzia i materiały (Dodatek jednorazowy), jak i wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika (Dodatek miesięczny). Mając powyższe na uwadze, niezależnie od formy zapewnienia przez pracodawcę narzędzi i materiałów potrzebnych pracownikowi do wykonywania pracy zdalnej, na gruncie przepisów ustawy o PIT (Dodatek jednorazowy), otrzymane przez pracownika świadczenia, nie będzie stanowić jego przychodu w rozumieniu tej ustawy. Analogicznie jak ekwiwalent wypłacany za zwiększone zużycie energii elektrycznej czy wody, co jest naturalną konsekwencją pracy w domu (Dodatek miesięczny). Dodatkowo, wypłacane na rzecz pracownika świadczenia (Dodatek jednorazowy oraz miesięczny), niezależnie od postanowień ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374) nie będą skutkować powstaniem przychodu podatkowego po stronie Pracowników.

W tym zakresie, należy kierować się kluczowym w tym zakresie wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane nieodpłatne świadczenia, które: 1. po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie);

Jednocześnie, należy podkreślić, że aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód podatkowy powyższe kryteria powinny być spełnione łącznie. W tym miejscu zdaniem Spółki należy podkreślić, że w kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że "inne nieodpłatne świadczenia" na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód podatkowy tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie - z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej - jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w sytuacji braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik samodzielnie musiałby ponieść określony wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku. Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny, czy świadczenie leży w interesie pracownika istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny (kwantyfikowalny) w jego majątku. Natomiast w przypadku świadczeń leżących w interesie pracodawcy, według wyjaśnień Trybunału Konstytucyjnego, chodzi głównie o takie świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy, służą jej organizacji i - generalnie - umożliwiają prawidłowe wykonanie pracy. Korzyść ze świadczeń spełnianych na rzecz pracownika nie jest przez niego wynoszona na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu będącego przedmiotem opodatkowania. Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę.

Mając powyższe na uwadze, niespełnienie przynajmniej jednego z ww. trzech warunków sformułowanych przez Trybunał Konstytucyjny w przytoczonym orzeczeniu oznacza, że dane świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika nie jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowym przypadku nie są natomiast spełnione dwa z trzech świadczeń, tj. po pierwsze, świadczenie nie zostały spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie); w tym przypadku, biorąc pod uwagę obowiązujące przepisy, które zostały wprowadzone w związku z zagrożeniem epidemicznym oraz epidemią, Spółka zaleciła pracownikom, w celu uchronienia ich przed zarażeniem wirusem SARS-CoV-2 oraz zapewnienia ciągłości pracy, pracę zdalną. Pracownicy zobligowani zostali więc do ponoszenia wyższych kosztów korzystania z mediów oraz zakupu wyposażenia w swoich miejscach zamieszkania. W konsekwencji, w ocenie Spółki, świadczenie w postaci zwrotu m.in. tych kosztów nie jest z punktu widzenia Pracowników dobrowolne;

po drugie, zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść; W przedmiotowym przypadku, nie można uznać, że świadczenie spełnione są w interesie pracownika. W tym zakresie kluczowe jest bowiem, że pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom bezpieczne i higieniczne warunki pracy (art. 15 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, Dz. U. z 2020 r. poz. 1320). W okresie sytuacji stanu zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii realizacja tego obowiązku odbywa się również poprzez zalecenie pracownikom pracy zdalnej. Ma to na celu zabezpieczenie samego pracownika, jak również zabezpieczenia miejsca pracy przed rozprzestrzenianiem się zagrożenia wynikającego z rozprzestrzeniania się wirusa SARS-CoV-2, co zapewnia realizację celów ustawy COVID-19. W konsekwencji, w ocenie Spółki, przyjęte rozwiązanie mające na celu skłonienie pracowników do świadczenia pracy z miejsca zamieszkania, leży w ścisłym interesie Spółki. W takim przypadku Pracownicy są zmuszeni do ponoszenia wyższych opłat za media, oraz ponoszenia dodatkowych wydatków związanych wyposażeniem stanowiska pracy co następuje w wykonaniu uzasadnionych obecną sytuacją poleceń pracodawcy. Gdyby Spółka jako pracodawca nie podjęła decyzji o skierowaniu Pracowników na pracę zdalną, Pracownicy nie ponieśliby dodatkowych ww. wydatków związanych z wykonywaniem obowiązków pracowniczych. Pracownicy korzystają z opisanych w stanie faktycznym świadczeń wyłącznie w ścisłym związku z wykonywaną pracą. Spełnianie wskazanych świadczeń na rzecz Pracowników leży zatem przede wszystkim w interesie Spółki, która bez poniesienia wydatków, uzasadnionych aktualną sytuacją faktyczną i prawną, nie mógłby zorganizować pracy w sposób bezpieczny i zapewnić ciągłości realizacji zadań. Uwzględniając długotrwałość realizowania pracy w trybie zdalnym należy uznać, że po stronie pracowników Spółki nie powstaje osobiste przysporzenie podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Należy zatem uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym nie dochodzi do powstania przychodu po stronie Pracowników w rozumieniu art. 12 ustawy o PIT oraz na Spółce nie spoczywają z tego tytułu obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ust. 1 ustawy o PIT. Ponadto Spółka zwraca uwagę, że powyższe stanowisko potwierdzają również interpretacje indywidualne wydane przez organy podatkowe w zbliżonych stanach faktycznych. Przykładowo: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidulanej z 5 marca 2021 r., sygn. 0114- KDIP3-2.4011.817.2020.2.AK stwierdził, że: "Należy zauważyć, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374), w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna). W myśl art. 3 ust. 3 ww. ustawy, wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych. Narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca (art. 3 ust. 4 ww. ustawy). Stosownie do art. 3 ust. 5 ustawy, przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. Z powyższych przepisów wynika m.in., że narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej ma zapewnić pracodawca. Przy czym przepis ten pozostawia pracodawcy swobodę co do sposobu zapewnienia pracownikowi pracującemu zdalnie narzędzi i materiałów potrzebnych mu do wykonywania tej pracy. Zapewnienie to może mieć zatem charakter rzeczowy, poprzez wyposażenie stanowiska pracy w narzędzia i materiały, jak i wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika. Niezależnie od formy zapewnienia przez pracodawcę narzędzi i materiałów potrzebnych pracownikowi do wykonywania pracy zdalnej, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, otrzymane przez pracownika świadczenia, nie stanowią jego przychodu w rozumieniu tej ustawy. Analogicznie jak ekwiwalent wypłacany za zwiększone zużycie energii elektrycznej czy wody, co jest naturalną konsekwencją pracy w domu. Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że świadczenie pieniężne przyznane przez Wnioskodawcę w formie ryczałtu za zwiększone koszty prądu i wody oraz koszty organizacyjne, tj. koszty dostępu do Internetu, zakupu sprzętu elektronicznego (monitora), zakupu mebli (biurka i fotela) pracownikom świadczącym pracę zdalną, nie stanowią przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym na Wnioskodawcy jako płatniku nie ciąży obowiązek pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu. Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe."

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidulanej z 1 lutego 2021 r., sygn. 0115-KDIT1.4011.851.2020.1.k.k. stwierdził, że: "Zgodnie z przyjętymi rozwiązaniami, na podstawie art. 3 pkt 1 ww. ustawy w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna). Jak stanowi art. 3 pkt 3 ww. ustawy wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych. Co do zasady, jak wynika z art. 3 pkt 4 narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca, jednakże na podstawie art. 3 pkt 5 przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. W sytuacji zlecenia pracy zdalnej, na podstawie ww. przepisów ustawy z 2 marca 2020 r., w związku z regulacją wynikającą z art. 3 pkt 4, zgodnie z którą obowiązkiem pracodawcy jest zapewnienie pracownikowi narzędzi i materiałów potrzebnych do pracy zdalnej, po stronie pracownika, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie powstanie z tego tytułu przychód. Co istotne, bez znaczenia pozostaje sposób zapewnienia narzędzi i materiałów, tj. czy nastąpi w formie rzeczowej czy też poprzez wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika. Mając na uwadze powyższe regulacje w przypadku pracowników Wnioskodawcy, którzy pracę zdalną wykonują w związku z występowaniem zagrożenia epidemicznego, otrzymany zwrot kosztów zakupu niezbędnego do pracy sprzętu nie będzie skutkował powstaniem po ich stronie przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych. W konsekwencji nie może mieć zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy. Równocześnie na Wnioskodawcy jako płatniku nie ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika".

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidulanej z 15 grudnia 2020 r., sygn. 0115-KDIT2.4011.739.2020.1.RS stwierdził, że: "Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca jest członkiem grupy kapitałowej zajmującej się dostawą produktów, usług oraz rozwiązań w dziedzinie analityki, diagnostyki, badań life science, badań żywności, środowiskowych oraz przemysłowych. Wnioskodawca został powołany jako centrum usług wsparcia dla podmiotów powiązanych zlokalizowanych w państwach, gdzie grupa prowadzi działalność operacyjną. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest w szczególności wsparcie w obszarze finansów, działalność rachunkowo-księgowa, doradztwo w obszarze podatków, wsparcie prawne, HR, IT, wsparcie sprzedaży, wsparcie zakupów, logistyka. Usługi świadczone są przez wykwalifikowanych pracowników specjalizujących się w poszczególnych obszarach wymienionych powyżej, zatrudnionych przez Wnioskodawcę. Sporadycznie, Wnioskodawca korzysta ze wsparcia zewnętrznych podwykonawców. Na co dzień usługi świadczone są z biura zlokalizowanego w X. Co do zasady, pracownicy wykonują swoje zadania stacjonarnie, w wyjątkowych okolicznościach istnieje możliwość pracy z domu, po uprzednim ustaleniu tego z przełożonym i uzyskaniu jego zgody. W marcu 2020 r., ze względu na wprowadzenie w Polsce stanu zagrożenia epidemicznego, a następnie stanu epidemii wywołanego przez wirus SARS-CoV-2, Wnioskodawca zdecydował o tymczasowym zamknięciu biura w X oraz rekomendował pracownikom pracę poza miejscem jej stałego wykonywania (tzw. praca zdalna). Praca wykonywana jest przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość (e-mail, telefony służbowe, komunikator). Co do zasady, pracownicy wykonują pracę zdalną z miejsca zamieszkania podanego przez pracownika. Do wykonywania pracy niezbędne jest posiadanie przez pracowników szybkiego łącza internetowego, które umożliwia efektywne wykonywanie zadań (w tym m.in. umożliwia dostęp do ogólnofirmowych zasobów znajdujących się na serwerach zewnętrznych oraz przeprowadzanie konferencji audiowizualnych), a także energia elektryczna. Na ten moment, z uwagi na pogarszającą się sytuację epidemiologiczną, biuro pozostaje zamknięte a praca przez wszystkich pracowników wykonywana jest w 100% zdalnie. Spółka nie wyklucza, że biorąc pod uwagę rozwój epidemii w Polsce, w przyszłości ta proporcja może ulec zmianie. Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca rozważa wypłatę dodatkowych świadczeń dla pracowników w postaci ekwiwalentu za korzystanie z prywatnego łącza internetowego oraz zwiększonego zużycia energii elektrycznej oraz ogrzewania. Ekwiwalent wypłacany będzie w formie zryczałtowanej, uśrednionej kwoty, w przedziale 100-150 zł miesięcznie pod warunkiem, że pracownik co najmniej 60% swojego wymiaru czasu pracy będzie pracował zdalnie. Pracownicy nie będą zobligowani do przedstawiania faktur od zewnętrznych dostawców Internetu oraz prądu a także kalkulacji faktycznego zużycia energii elektrycznej. Organizacja pracy zdalnej w opisanym powyżej trybie oraz wypłata ekwiwalentu będzie trwała maksymalnie do 3 miesięcy po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce. Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie stwierdzić należy, że wypłacone przez Wnioskodawcę kwoty ekwiwalentu za zużycie Internetu i energii elektrycznej pracownikom wykonującym pracę zdalną nie będą stanowiły przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tej sytuacji, bezprzedmiotowa pozostaje kwestia zastosowania zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku poboru i odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłacanych kwot, należało uznać za prawidłowe". Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidulanej z 3 grudnia 2021 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.725.2020.2.KS stwierdził, że: "W odniesieniu natomiast do zwrotu kosztów zakupu krzesła biurowego pracownikom pracującym zdalnie w okresie stanu zagrożenia epidemicznego należy wskazać, że art. 77 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz. U. z 2020 r. poz. 1086, z późn. zm.) wprowadził zmiany w przepisach ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, między innymi w odniesieniu do pracy zdalnej. Zgodnie z przyjętymi rozwiązaniami, na podstawie art. 3 pkt 1 ww. ustawy, w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna). Jak stanowi art. 3 pkt 3 ww. ustawy, wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych. Co do zasady, jak wynika z art. 3 pkt 4 ww. ustawy, narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca. Jednakże przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę (art. 3 pkt 5 ww. ustawy). W sytuacji zlecenia pracy zdalnej, na podstawie ww. przepisów ustawy z 2 marca 2020 r., w związku z regulacją wynikającą z art. 3 pkt 4 tej ustawy, zgodnie z którą obowiązkiem pracodawcy jest zapewnienie pracownikowi narzędzi i materiałów potrzebnych do pracy zdalnej - po stronie pracownika, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powstanie z tego tytułu przychód. Co istotne, bez znaczenia pozostaje sposób zapewnienia narzędzi i materiałów, tj. czy nastąpi w formie rzeczowej, czy też poprzez wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika. Z powyższego wynika, że w przypadku pracowników, którzy wykonują pracę zdalną w związku z występowaniem zagrożenia epidemicznego, otrzymany zwrot kosztów zakupu krzesła nie będzie skutkował powstaniem po ich stronie przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie będą ciężyły w tym zakresie obowiązki płatnika. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej zwrotu kosztów zakupu krzesła biurowego pracownikom pracującym zdalnie w okresie stanu zagrożenia epidemicznego należało uznać za prawidłowe".

Ad. 2.

Zdaniem Spółki, będąc płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, nie jest zobowiązana do rozpoznania opisanych w stanie faktycznym Dodatku jednorazowego i Dodatku miesięcznego dla Pracowników z tytułu pracy zdalnej, jako przychodów ze stosunku pracy do opodatkowania oraz do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych świadczeń po okresie pandemii COVID-19.

Zdaniem Spółki, mając na uwadze uzasadnienie stanowiska Spółki przedstawione w zakresie pytania nr 1, opisane w stanie faktycznym świadczenia, nie będą stanowić przychodu podatkowego pracowników Spółki i na Spółce nie będą spoczywały obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu również po zakończeniu stanu pandemii COVID-19. W tym zakresie kluczowe jest, że uwagi przedstawione w wyroku Trybunału Konstytucyjnego powołanego w uzasadnieniu stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 1, będą mieć odpowiednie zastosowanie po zakończeniu okresu pandemii.

Zgodnie z tym wyrokiem za przychód pracownika mogą być uznane nieodpłatne świadczenia, które:

W przedmiotowym przypadku także po zakończeniu okresu pandemii nie będą spełnione dwa z trzech świadczeń, tj.:

1. Po pierwsze, świadczenie nie zostały spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie); Jak wskazano powyżej, model współpracy oparty na pracy zdalnej lub hybrydowej (częściowe zdalnej i częściowo stacjonarnej) kontynuowany będzie także po zakończeniu stanu pandemii. Wprowadzenie tego modelu oparte jest na decyzji pracodawcy, która warunkowane jest względami ekonomicznymi. Pozwala on bowiem na osiągnięcie korzyści związanych przede wszystkim z: Wzrostu produktywności pracowników wynikającej z większej elastyczności, większej koncentracji podczas pracy i mniejszej absencji; Większej dostępności pracowników - Spółka może zatrudniać pracowników z innych lokalizacji (miejscowości, województw, krajów) a nie wyłącznie osoby, które mieszkają w bliskiej odległości od biura. Tym samym, dostępność pracowników nie jest ograniczona terytorialnie; Zmniejszenie wydatków na wynajem oraz eksploatację biur. W przypadku, gdy istotna część zespołu wykonuje swoje obowiązki zdalnie, wówczas zapotrzebowanie na powierzchnię biurową jest zdecydowanie mniejsze, co w oczywisty sposób prowadzi do zmniejszenia wydatków. Tym samym, organizacja formy pracy i przejście na formę zdalną (hybrydową) nie jest dobrowolną decyzją pracownika. Jest to działanie, które jest wymagane przez Spółkę jako pracodawcę i konsekwentnie wdrażane. W szczególności, przeprowadzona w trakcie stanu pandemii przebudowa biura Spółki ma zapewnić wdrożenie modelu pracy zdalnej (hybrydowej) także po zakończeniu tego okresu. Wynika to z tego, ze w biurze po zakończeniu prac remontowych pozostanie wyłącznie ograniczona liczba miejsc pracy (biurek) i większość pracowników będzie zobowiązana do realizacji obowiązków pracowniczych w ramach pracy zdalnej (hybrydowej);

2. Po drugie, zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść; Jak wskazano powyżej, podjęcie decyzji o kontynuacji pracy w formie zdalnej (hybrydowej) warunkowane jest względami ekonomicznymi.

Jednocześnie, trudno uznać, że wypłata Dodatku jednorazowego lub miesięcznego ma na celu powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który pracownik musiałby ponieść. W przypadku, gdyby pracownik nie był zobowiązany do pracy zdalnej (hybrydowej) nie musiałby ponosić wyższych opłat za media i dodatkowych wydatków związanych wyposażeniem stanowiska pracy co będzie następowało w wykonaniu uzasadnionych poleceń Spółki jako pracodawcy. Tym samym, rozliczenie przedmiotowych wydatków na celu wyłącznie zrekompensowanie pracowników dodatkowych kosztów, które zobowiązany jest ponieść w związku z podjęciem przez pracodawcę decyzji o kontynuacji pracy zdalnej także po zakończeniu okresu pandemii Covid-19.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że po stronie Pracowników Spółki nie powstaje osobiste przysporzenie podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych również w przypadku wypłaty dodatków po odwołaniu pandemii COVID-19.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, będąc płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, nie jest zobowiązana do rozpoznania opisanych w stanie faktycznym Dodatku jednorazowego i Dodatku miesięcznego dla Pracowników z tytułu pracy zdalnej, jako przychodów ze stosunku pracy do opodatkowania oraz do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych świadczeń po okresie pandemii COVID-19.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.), jest zasada powszechności opodatkowania.

W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy:

Źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego - zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Pod pojęciem przychodu należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika z treści powołanego art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danego podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa on aktywa tej osoby. Konsekwencją przyjęcia tezy o charakterze przychodu, jako definitywnego przysporzenia w majątku podatnika jest uznanie, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko te przychody, które nie mają charakteru zwrotnego. W celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw danej czynności.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Tak szeroko zdefiniowane pojęcie przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Artykuł 12 ust. 4 powołanej ustawy stanowi, że:

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przedstawili Państwo informacje, z których wynika, że:

- w okresie stanu epidemii wprowadzili Państwo pracę zdalną/hybrydową;

- za czas pracy zdalnej zobowiązali się Państwo pokryć swoim pracownikom wydatki związane z pracą w domu, przyznając dodatek jednorazowy na nabycie sprzętu biurowego niezbędnego do prawidłowego wykonywania pracy oraz dodatek miesięczny na pokrycie zwiększonych wydatków eksploatacyjnych, takich jak dostęp do Internetu, zużycie energii elektrycznej, zużycie wody, wydatki na drukowanie;

- po okresie epidemii planują Państwo kontynuować pracę zdalną, która nie będzie rodzajem telepracy regulowanej przepisami Kodeksu Pracy w ich aktualnym brzmieniu.

W niniejszej sprawie rozpatrzenia wymagają świadczenia przyznane pracownikom będącym na pracy zdalnej w okresie trwania pandemii.

Odnosząc się do ww. świadczeń przyznanych pracownikom będącym na pracy zdalnej w czasie trwania pandemii, należy zauważyć, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374):

W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).

W myśl art. 3 ust. 3 ww. ustawy:

Wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych.

Zgodnie z art. 3 ust. 4 ww. ustawy:

Narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca.

Stosownie do art. 3 ust. 5 cytowanej ustawy:

Przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

Z powyższych przepisów wynika m.in., że narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej ma zapewnić pracodawca. Przy czym przepis ten pozostawia pracodawcy swobodę co do sposobu zapewnienia pracownikowi pracującemu zdalnie narzędzi i materiałów potrzebnych mu do wykonywania tej pracy. Zapewnienie to może mieć zatem charakter rzeczowy, poprzez wyposażenie stanowiska pracy w narzędzia i materiały, jak i wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika.

Niezależnie od formy zapewnienia przez pracodawcę narzędzi i materiałów potrzebnych pracownikowi do wykonywania pracy zdalnej, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, otrzymane przez pracownika świadczenia, nie stanowią jego przychodu w rozumieniu tej ustawy. Analogicznie jak ekwiwalent wypłacany za zwiększone zużycie energii elektrycznej, wody, czy drukowanie, co jest naturalną konsekwencją pracy w domu.

Podkreślenia wymaga, że w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, ponieważ dotyczy on nieodpłatnych świadczeń, a Państwa pracownicy otrzymują środki pieniężne.

Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez Państwa pracowników, a więc również do zwrotu kosztów zakupionego przez pracowników sprzętu biurowego i zwrotu kosztów za zwiększone zużycie prądu, wody, czy wydatki na drukowanie, nie jest uzasadnione.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy, świadczenia pieniężne przyznane przez Państwa pracownikom świadczącym pracę zdalną w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, nie stanowią przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji na Państwu, jako płatniku, nie ciąży obowiązek pobierania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

* stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz

* zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

* Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

* Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

* w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

* w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).