0114-KDIP3-1.4011.477.2019.1.AK - Określenie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14r. w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 4 października 2019 r. (data wpływu 15 października 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 15 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 19 lipca 1999 r. Zainteresowany będący stroną postępowania (Wnioskodawca) zawarł umowę przedwstępną z deweloperem.

Z postanowień umowy wynika, że deweloper jako użytkownik wieczysty nieruchomości ("Grunt") realizował na Gruncie inwestycję budowy wielorodzinnego 12 kondygnacyjnego budynku mieszkalnego. Deweloper zobowiązał się do wybudowania i sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy lokalu oznaczonego Nr 3 położonego na 1 piętrze o powierzchni użytkowej 84,2 m. kw. oraz ustanowienia na rzecz każdoczesnego właściciela lokalu służebności gruntowej polegającej na korzystaniu z jednego miejsca postojowego w garażu podziemnym.

Zgodnie z oświadczeniem Wnioskodawcy zawartym w umowie, Wnioskodawca dokonał nabycia do majątku objętego wspólnością ustawową małżeńską, a zatem ostatecznymi nabywcami nieruchomości posadowionej na Gruncie mieli być małżonkowie - Zainteresowana niebędąca stroną postępowania i Zainteresowany będący stroną postępowania (dalej jako "Nabywcy"). Inwestycja miała zostać ukończona do dnia 31 marca 2000 r.

Następnie dnia 9 sierpnia 2000 r. doszło do zawarcia umowy sprzedaży pomiędzy deweloperem a Nabywcami.

Zgodnie z treścią powołanej umowy deweloper oświadczył, że na Gruncie wzniósł, zgodnie z posiadanym pozwoleniem na budowę, budynek wielomieszkaniowy zawierający 11 kondygnacji mieszkalnych i 2 kondygnacje garażu podziemnego oraz lokale użytkowe, które na dzień sporządzenia umowy znajdowały się w stanie surowym zamkniętym.

Deweloper zgodnie z umową sprzedaży sprzedał na rzecz Nabywców udział wynoszący 2,5280% w prawie użytkowania wieczystego Gruntu wraz z takim samym udziałem we wzniesionym na niej stanowiącym odrębną nieruchomość budynku wielomieszkaniowym.

Aktem notarialnym z dnia 28 grudnia 2015 r. ustanowiono m.in. odrębną własność lokalu mieszkalnego Nr 3 oraz lokalu niemieszkalnego tj. garażu 2 (2 miejsca postojowe Nr 14 i 16). Zgodnie z treścią aktu notarialnego "wartość nabytych praw lokali powstałych w wyniku zniesienia współwłasności - udziałów we współwłasności nieruchomości nabytych w drodze niniejszego zniesienia współwłasności nie przekracza wartości udziałów we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał współwłaścicielom."

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku planowanej sprzedaży opisanego w stanie faktycznym lokalu Nr 3 w okresie krótszym niż 5 lat od daty wyodrębnienia tego lokalu, ale w okresie dłuższym niż 5 lat od dnia nabycia udziału w prawie użytkowania Gruntu, Wnioskodawca będzie uprawniony do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania przychodu uzyskanego z tak przeprowadzonej sprzedaży przedmiotowego lokalu na gruncie przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Zainteresowanych, Wnioskodawca będzie miał prawo do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania planowanej transakcji zbycia lokalu Nr 3 w związku z faktem upływu okresu 5 lat od dnia nabycia tego lokalu, za jakie należy uznać datę nabycia udziału prawa użytkowania Gruntu.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy PIT, odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, jeżeli odpłatne zbycie nie zostało wykonane w ramach działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie Oznacza, to że zbycie nieruchomości w okresie 5 lat po nabyciu tejże nieruchomości, co do zasady, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle przytoczonych w opisie stanu faktycznego okoliczności, należy rozważyć czy w sytuacji takiej jak przedmiotowa, tj. sytuacji, w której planowane jest zbycie lokalu, którego wyodrębnienie z nieruchomości budynkowej zostało dokonane w 2016 r., natomiast udział w całej przedmiotowej nieruchomości budynkowej został nabyty w roku 2000, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, tj. czy okres 5 lat, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie należy liczyć od dnia wyodrębnienia lokalu z nieruchomości budynkowej czy od dnia nabycia udziału w nieruchomości budynkowej (przed wyodrębnieniem lokalu).

Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji "nabycia" nieruchomości, o którym mowa w wyżej powołanej regulacji. W tym zakresie należy skorzystać z dorobku orzecznictwa oraz stanowisk organów podatkowych wyrażonych w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego.

Termin "nabycie" należy interpretować zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 3 listopada 2009 r. sygn. akt II FSK 1489/08, w którym Sąd stwierdził, że aby ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek biegu pięcioletniego terminu, należy odwołać się do regulacji zawartych w prawie cywilnym. Według Kodeksu cywilnego nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy (zwiększenie aktywów majątkowych). Zdaniem Sądu przez pojęcie "nabycie", użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy PIT, należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w przypadku Nabywców, zwiększenie aktywów majątkowych miało miejsce w dniu nabycia udziałów w nieruchomości budynkowej, tj. w 2000 r. W dacie zniesienia współwłasności oraz wyodrębnienia lokalu mieszkalnego z nieruchomości budynkowej nie doszło do zwiększenia aktywów majątkowych Nabywców (zgodnie z informacją z aktu notarialnego, lokal Nr 3 odpowiadał pierwotnemu udziałowi w nieruchomości budynkowej). Z tego względu należałoby przyjąć, że momentem "nabycia" jest moment nabycia udziałów w nieruchomości budynkowej (rok 2000), a nie moment wydzielenia lokalu mieszkalnego (rok 2015).

Należy podkreślić, że zgodnie z przyjętym stanowiskiem organów podatkowych, neutralne podatkowo zniesienia współwłasności/wyodrębnienie lokalu ma miejsce tylko i wyłącznie, jeżeli nabyte na własność mienie mieści się w ramach udziału, jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy i odbyło się to bez spłat i dopłat (vide interpretacja indywidulana Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 2 listopada 2017 r. znak 0111-KDIB2-2.4011.275.2017.1.AR).

W powołanej interpretacji organ wskazał, że "W wyniku tej czynności (zniesienie współwłasności zabudowanej nieruchomości) Wnioskodawcy przydzielono lokale, których wartość odpowiada wartości dotychczasowego udziału Wnioskodawcy w całej nieruchomości. Powyższa czynność nie spowodowała zatem zwiększenia majątku Wnioskodawcy. Zdarzenie to nie może być więc traktowane jako "nabycie".

Podobny sposób interpretacji zawiera stanowisko Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 października 2018 r., znak 0115-KDIT2-3.4011.250.2018.5.MK, zgodnie z którym "W odniesieniu do kwestii wydzielenia działek (podziału) z nieruchomości gruntowej wskazać należy, że czynność ta nie powoduje zmiany ich właściciela. Na skutek dokonania podziału nie następuje przeniesienie prawa własności działek, a więc nie dochodzi do ich nabycia. Zatem pięcioletni termin, wskazany w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości przez Wnioskodawczynię, tj. w drodze umowy darowizny w 2005 r. Na powyższe nie ma wpływu podział tej nieruchomości - w powołanym przepisie mowa jest o dacie nabycia nieruchomości (nie zaś o dacie podziału). Reasumując, ocena skutków prawnych przedstawionego w sprawie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wskazuje, że ewentualna sprzedaż w przyszłości wydzielonych 8 działek nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ terminu, o którym mowa w tym przepisie i tym samym nie skutkuje obowiązkiem uiszczenia podatku dochodowego (brak jest podstaw do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwot otrzymanych w wyniku sprzedaży)".

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że w związku z faktem, że lokal numer 3 odpowiada nabytemu w 2000 r. udziałowi w nieruchomości (Gruncie), w przypadku jego sprzedaży nie będzie występował obowiązek uiszczenia podatku z tytułu powstałego na podstawie tej czynności przychodu po stronie Wnioskodawcy.

Aktualnie prezentowana wykładnia przepisów stoi bowiem na stanowisku, że w przypadku tożsamości udziału z następnie nabywaną częścią wyodrębnionej nieruchomości nie następuje nabycie w rozumieniu przepisów prawa podatkowego wobec braku nowego przysporzenia. W efekcie to data pierwotnego nabycia (w tym przypadku udziału) będzie miała determinujące znaczenie dla celów podatkowych.

Z uwagi na powyższe zdaniem Wnioskodawcy, będzie On uprawniony do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania planowanej sprzedaży przedmiotowego lokalu Nr 3.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

d. innych rzeczy - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, w przypadku sprzedaży nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a - c) ww. ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma forma prawna oraz moment nabycia.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 9 sierpnia 2000 r. doszło do zawarcia umowy sprzedaży między Zainteresowanymi a deweloperem. Zainteresowani nabyli do majątku małżeńskiego udział wynoszący 2,5280% w prawie użytkowania wieczystego gruntu wraz z takim samym udziałem we wzniesionym na nim stanowiącym odrębną nieruchomość budynku wielomieszkaniowym.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie reguluje kwestii własności nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu w związku z czym należy odnieść się do przepisów prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W myśl natomiast art. 232 § 1 ww. Kodeksu grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym, i osobom prawnym.

Z kolei jak stanowi art. 235 § 1 tej ustawy budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Z § 2 tego przepisu wynika natomiast, że przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym.

Z zacytowanych przepisów wynika, że co do zasady budynki posadowione na nieruchomościach stanowią ich część składową, przez co dzielą los prawny nieruchomości. Odmiennie należy natomiast traktować budynki wzniesione na gruntach oddanych w użytkowanie wieczyste. Traktowane one być bowiem powinny jako odrębne nieruchomości i chociaż ściśle związane z gruntem, stanowiące oddzielny przedmiot władania. Związek nieruchomości gruntowej z budynkową wyraża się natomiast wyłącznie w tym, że żadna z nich nie może stanowić samodzielnego przedmiotu obrotu prawnego.

W przypadku budowy budynku na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste, o zaistnieniu przesłanek do ustanowienia odrębnej własności samego budynku można mówić dopiero wówczas, gdy obiekt ten mógłby być wpisany do księgi wieczystej, jako przedmiot odrębnej własności. Stąd też obiekt wzniesiony do stanu surowego jak też budynek, którego budowa nie została zakończona nie stanowi nieruchomości, nie jest także innym rodzajem rzeczy. Budynek mieszkalny, którego budowa nie została zakończona stanowi jedynie nakłady na działkę budowlaną, w związku z tym jest on częścią składową działki.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia "wybudowanie". Jednakże zauważyć należy, że w polskim systemie prawnym funkcjonuje termin "budowa", który przez art. 3 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r. poz. 1202, z późn. zm.) definiowany jest jako "wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego". Faktu tego nie można zatem pomijać w toku dokonywanej interpretacji, ponieważ każdy system prawny winien być postrzegany jako pewna wzajemnie uzupełniająca się całość. Stąd też jeżeli jakieś pojęcie jest już w nim zdefiniowane, to definicja ta winna znajdować zastosowanie w innych gałęziach prawa, chyba że w konkretnym przypadku prawodawca zechce nadać mu jakieś inne, szczególne znaczenie (por. wyrok NSA z dnia 16 września 2002 r., sygn. akt I SA/Ka 367/01 - niepubl.).

Uwzględniając powyższe z zakończeniem budowy mamy zaś do czynienia w sytuacji uzyskania pozwolenia na użytkowanie budynku mieszkalnego, bądź w razie braku obowiązku jego uzyskania - zawiadomienia o zakończeniu budowy takiego budynku - na zasadach określonych w art. 54 i art. 55 ustawy - Prawo budowlane.

Z zaprezentowanego stanu faktycznego wynika, że w dniu 9 sierpnia 2000 r. między Zainteresowanymi a deweloperem doszło do zawarcia umowy sprzedaży udziału wynoszący 2,5280% w prawie użytkowania wieczystego gruntu wraz z takim samym udziałem we wzniesionym na nim stanowiącym odrębną nieruchomość budynku wielomieszkaniowym.

Z powyższego wynika, że w dniu zakupu przez małżonków udziałów w budynku, budynek ten stanowił odrębną nieruchomość. Zatem datą nabycia udziałów w budynku wzniesionym na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym, jest dzień 9 sierpnia 2000 r.

Ponadto, w dniu 28 grudnia 2015 r. ustanowiono m.in. odrębną własność lokalu mieszkalnego zamieszkiwanego przez Zainteresowanych oraz lokalu niemieszkalnego tj. garażu 2 (2 miejsca postojowe Nr 14 i 16). Zgodnie z treścią aktu notarialnego wartość nabytych praw lokali powstałych w wyniku zniesienia współwłasności - udziałów we współwłasności nieruchomości nabytych w drodze niniejszego zniesienia współwłasności, nie przekracza wartości udziałów we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał współwłaścicielom.

Zgodnie z art. 195 ustawy - Kodeks cywilny, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom. Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego).

Istota współwłasności polega na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Każdy ze współwłaścicieli ma jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego).

Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu. W myśl art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy współwłasności. Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa - w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu, mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego.

Ponadto, należy wyjaśnić, że o tym, czy w wyniku zniesienia współwłasności doszło do nowego nabycia ponad wcześniej posiadany udział decyduje porównanie wartości tych nieruchomości, a nie ich powierzchni. Może się zdarzyć, że większą wartość będzie miała nieruchomość o mniejszej powierzchni. Tak więc, co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia współwłasności podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał. Zatem, jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad posiadany udział przed zniesieniem współwłasności oznacza to, że dla części udziału w nieruchomości nabytego w drodze zniesienia współwłasności dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w wyniku zniesienia współwłasności jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast mając na uwadze przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie rzeczy na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku zniesienia współwłasności, jeżeli:

* podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub

* wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku, mieści się w udziale, jaki współwłaścicielowi przysługuje w rzeczy wspólnej.

Jeżeli więc spełnione są wymienione wyżej warunki, zniesienie współwłasności nieruchomości nie może być rozpatrywane w kategoriach nabycia. W takiej sytuacji za datę jej nabycia uznać należy datę pierwotnego nabycia udziału w nieruchomości. Jeżeli jednak na skutek dokonanego podziału nieruchomości lub zniesienia współwłasności przysługujący danej osobie udział ulega powiększeniu lub też towarzyszą mu spłaty i dopłaty wówczas czynność ta skutkuje nabyciem ponad dotychczas posiadany udział.

Jak wskazano w treści stanu faktycznego, zgodnie z treścią aktu notarialnego wartość nabytych praw lokali powstałych w wyniku zniesienia współwłasności - udziałów we współwłasności nieruchomości nabytych w drodze niniejszego zniesienia współwłasności nie przekracza wartości udziałów we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał współwłaścicielom. Mając powyższe na uwadze, datą nabycia lokalu Nr 3 przez Zainteresowanych jest rok 2000, kiedy to Zainteresowani nabyli udziały w stanowiącym odrębną nieruchomość budynku wielomieszkaniowym.

Reasumując, planowana sprzedaż lokalu Nr 3 nastąpi po upływie pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie będzie stanowić źródła przychodu, w rozumieniu tego przepisu. W związku z powyższym Zainteresowani nie będą zobowiązani do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od przychodu uzyskanego ze sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

Zatem stanowisko Zainteresowanych uznano za prawidłowe.

Końcowo należy wyjaśnić, że planowana sprzedaż nie będzie korzystać ze zwolnienia - tak jak twierdzą to Zainteresowani. Sprzedaż ta w ogóle nie będzie stanowiła przychodu, z uwagi na zbycie jej po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. Jednakże z uwagi na fakt, że Zainteresowani we własnym stanowisku stwierdzają, że sprzedaż nie podlega opodatkowaniu, stanowisko Zainteresowanych uznano za prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów, wskazać należy, że rozstrzygnięcia te nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organu podatkowego dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie maja możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r. § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w... za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.